18. Every bond you break, every step you take - I’ll be watching you

Pierwszy tydzień wolności i pełnej świadomości upłynął zbyt szybko. Świadoma nadchodzącego juta, które oznaczało powrót do kliniki cała drżałam w środku. Z Sasuke, wbrew oczekiwaniom było mi nadzwyczaj dobrze. Spędziłam z nim calutki tydzień i czułam, że nigdy nie byłam bliżej jego duszy, niż przez ostatnie siedem dni.

Nie rozumiałam swojego podekscytowania tym mężczyzną. Powinnam była go szczerze nienawidzić, ponieważ dobitnie mi pokazywał przez cały mój pobyt, że jest najbardziej samolubnym i wrednym człowiekiem na świecie. Nieustannie się ze mnie nabijał, prawił mi prostackie uwagi i bardzo wyraźnie chciał mi pokazać, że ma nade mną jakąś dziwną przewagę. Jednak, gdyby za dnia się tak nie zachowywał, nie byłoby nic nadzwyczajnego i niezwykłego w tym, że zawsze czekał aż zasnę, że odstąpił mi swój pokój i sam poszedł spać do Itachi'ego po jego wyjeździe, a gdy budziłam się w nocy z koszmarów o przeszłości (odstawiłam antydepresany, które miały działanie silnie uspokajające, żebym nie chodziła cały czas taka otumaniona), zawsze przyjmował mnie do swojego łóżka i uspokajał. Innymi słowy, choć wyraźnie starał się mi pokazać, jak bardzo go irytuję, sprawił, że mu zaufałam.

Było wczesne popołudnie. Siedziałam w kuchni i przyglądałam się Sasuke, który popisywał się przede mną swoim głęboko ukrytym talentem kulinarnym. Właśnie zalał olejem dno głębokiego garnka. Gdy nabrał odpowiedniej temperatury wrzucił do niego michę wołowego mięsa, które wcześniej pomogłam mu zmielić. Zamieszał, przykrył je i wziął się za obieranie czosnku i krojenie cebuli.

– Nienawidzę tego – syknął wkurzony pod nosem i przetarł oczy rękawem swetra. Uśmiechnęłam się. Dopiero teraz zauważyłam, że ubraliśmy się bardzo podobnie.

Ja również miałam na sobie oversize'owy szary sweter, który niesfornie zsuwał mi sie z ramienia, odsłaniając obojczyk, czarny dół (u niego były to zwężane w piszczelach spodnie, u mnie zaś legginsy) i ciepłe skarpetki. Z zaciekłą miną związał sobie włosy w wysokiego kucyka, w którym było mu bardzo do twarzy, dorzucił cebulę i czosnek do gotującego się mięsa. Znowu zamieszał i odwrócił się w moją stronę. Przede mną bowiem stały dwa słoiki sosu pomidorowego, a także pomidory w puszce. Wziął ze sobą deseczkę, nóż, położył mi je pod nosem i usiadł na przeciwko.

– Pokroisz? – zapytał, choć zabrzmiało to bardziej jak rozkaz. Skinęłam głową, otwierając puszkę. Wyciągnęłam z niej palcami pachnące pomidorki i wzięłam się do roboty. Niestety, skończyłam szybko i znowu przyszło mi patrzeć, jak Uchiha dorzuca lub wlewa coś do garnka, miesza i przykrywa, żeby się ładnie gotowało. Nudziło mnie to. Po tym jak skończył doprawianie, przykręcił gaz i powiedział:

– Teraz musi dojść, więc możemy zająć się czymś innym.

– Yhm – mruknęłam, wycierając ręce w papierowy ręcznik, który znalazłam na parapecie za mną.

– Jesteś bardzo głodna? – zapytał, podchodząc do mnie powoli.

– Niekoniecznie, ale za godzinę będę – odparłam od niechcenia. W rzeczywistości od tych zapachów aż mi się w środku przewracało z głodu, lecz byłam tak ciekawa, co Sasuke miał na myśli mówiąc coś innego, że nie chciałam myśleć o czymkolwiek innym jak o nim.

– W porządku. Pytam, bo jeszcze potrzebujemy makaronu – uśmiechnął się dziwnie. Zerknęłam na niego kątem oka. Był bardzo blisko.

– No tak – westchnęłam, czując jak włoski na plecach i rękach stają mi na baczność. – To co teraz?

– Poćwiczymy? – zaproponował i nie czekając na moją odpowiedź udał się w stronę schodów. Wzięłam głęboki wdech pełen irytacji; znowu nie liczył się z moim zdaniem. Zaczynało mnie to wkurzać, lecz potulnie podążyłam za nim. Co innego miałam do roboty?

Wchodząc do pokoju Sasuke zastałam go rozwalonego na niezasłanym łóżku i grzebiącego w swoim telefonie. Zamknęłam za sobą drzwi i usiadłam po turecku w nogach czarnookiego. Wzięłam sobie na kolana gitarę, którą zostawiłam przed gotowaniem obok łóżka i sprawdziłam, czy się przypadkiem nie rozstroiła przez godzinę. Wyglądała w porządku. Wygrywając kolejne napisane przez Sasuke parę dni temu akordy, pomyślałam, że brakuje mi perkusji. Mimo tego zaczęłam śpiewać beztrosko, licząc na to, że ten kretyn nie będzie mi się wcinać ze swoimi durnymi – ale celnymi – uwagami. 

Kiedy powiem sobie dość

A ja wiem, że to już niedługo

Kiedy odejść zechcę stąd

Wtedy wiem, że oczy mi nie mrugną, nie

Odważyłam się spojrzeć na Uchihę. Leżał sobie przede mną kompletnie niewzruszony moim występem. I bardzo dobrze. Zasłaniał sobie twarz telefonem i w końcu nie musiałam znosić jego kpiarskiego spojrzenia. Cieszyło mnie to nawet, jeżeli najbardziej na świecie pragnęłam właśnie zobaczyć swoje odbicie w oczach Uchihy.

Odejdę cicho, bo tak chcę

I ja wiem, że będę wtedy sama

Nikt nawet nie obejrzy się

I ja wiem, że będzie wtedy cicho

Akcentowałam subtelnie słowa, chcąc nadać im jak najlepszy wydźwięk. W końcu nosiły w sobie duży ładunek emocjonalny, a cała piosenka stanowiła moją osobistą spowiedź, swego rodzaju pożegnanie z tamtą mną. Pragnęłam patrzeć w przyszłość, w której nikt nie próbuje zrobić ze mnie wariatki. Czekał tam na mnie On – idealny, wyrozumiały i obecnie pochłonięty zabójczą i odmóżdżającą technologią.

I tylko w Twoje oczy spojrzę

Tę jedną prawdę będę chciała znać

Nim sama zgasnę, sama zniknę

Usłyszę w końcu to, co chcę

Chciałam go mieć przy sobie. Wiedziałam, że jego osoba była lekarstwem na wszystkie moje obawy i lęki, moim własnym antydepresantem. Czekałam na niego tyle lat, że teraz, gdy poczułam, co to znaczy mieć go obok, każdy dzień bez niego wydawał mi się straconym. Tak naprawdę powinnam winić siebie za mój upadek. Gdybym tylko była silniejsza i mądrzejsza...

Czy warto było szaleć tak – przez całe życie?

Czy warto było spalać się – jak ja?

Czy warto było kochać tak – aż do bólu?

Czy mogę odejść sobie już?

– Chwila moment – zmrużyłam oczy, przerywając grę i patrząc z nienawiścią na Uchihę. – Czy ty to nagrywasz?

– Nie przerywaj – zaśmiał się, siadając na łóżku i nadal celując obiektywem w moim kierunku. – Lecisz na żywo na snapie.

– Że niby co? – otworzyłam buzię ze zdziwienia. Rozśmieszyło go to jeszcze bardziej.

– Nie dziamgaj, tylko śpiewaj – zażądał, ciesząc ryja do ekranu.

– Pierdolnij się w łeb – warknęłam, odkładając gitarę.

– Ale ty jesteś przewrażliwiona, Matko Bosko – podniósł się na łokciach. Rzucił telefon w pościel i spojrzał na mnie zaszklonymi od śmiechu oczami.

Co prawda, nigdy wcześniej nie widziałam u ciemnookiego takiej reakcji, więc gdyby nie fakt, że mnie wkurzył przyglądałabym mu się dłużej. Niestety, Sasuke przegiął pałę i musiał ponieść konsekwencje. Rzuciłam się na niego z pięściami.

– Zdechniesz.

* * *

Nad metropolią zapadł już zmierzch, choć była jeszcze wczesna pora. W samym centrum stolicy znajdował się potężny drapacz chmur, a na jego ostatnich dwóch piętrach apartamenty, w przeciwieństwie do usługowej części reszty. Mieszkający w nich ludzie byli tak odcięci od tego, co działo się pod ich podłogą, że zdawali się o tym zapomnieć. Taką osobą była właśnie Tsunade.

Ubrana w szare, obcisłe spodnie i czarny golf, czekała na gości. Siedziała na szezlongu pod oknem. W końcu mogła pozwolić sobie na chwilę swobody. Upiła łyk czerwonego, wytrawnego wina. Świętowała rocznicę swojej samotności.

Dziesięć lat – pomyślała ze smutkiem.

Już dawno przestała zadawać sobie pytanie, dlaczego tak się stało. Pogodziła się z tym, że jedyne ważne dla niej osoby odeszły na zawsze. Na szczęście to ona była wszystkiemu winna: prowadziła samochód; było ciemno; nie zachowała wystarczającej ostrożności. Wówczas na drogę wypadła zlękniona sarna. Ona przeżyła, lecz jej narzeczony zginął skopany przez konające zwierzę, a młodszy brat wypadł przez przednią szybę zanim jeszcze doszło do samej kolizji. Po tym terrorze, który zgotowali im ich właśnie rodzice miała być dla niego rodziną zastępczą. Tamta podróż to miały być jego pierwsze prawdziwe ferie. Przez jej słabość nigdy ich nie doczekał. Nie mogła pozwolić, by kolejne dziecko przegrało życie przez błędy dorosłych.

Kiedy tylko zobaczyła Sakurę po raz pierwszy od razu czuła, że przemawia przez nią ta sama siła i emocje, co przez jej ukochanego braciszka. Wiedziała o tym, co różowowłosa przeszła i dostrzegła w niej samą siebie sprzed wielu lat – próbującą stanąć na prostych nogach wbrew całemu światu. Równocześnie przekraczała swoje kompetencje, przez co narażała się prezesowi, wtrącając się w jego życie prywatne. Miała jednak poczucie spłacania jakiegoś nieistniejącego długu wobec brata. Sposób, w jaki ci ludzie potraktowali własne dzieci był jak najbardziej pozbawiony miłości. Przerażał ją ogrom nienawiści ze strony matki Haruno i dzięki temu coraz bardziej podziwiała zielonooką za to, że mimo braku wsparcia ze strony najbliższych pokonała chorobę na tyle, na ile było to możliwe.

Zazgrzytała zębami na samo wspomnienie jej ostatniej rozmowy z Morino. Jeszcze rok temu była przekonana, że łączy ich niewidzialna nić porozumienia. Myliła się. Ibiki jak wszyscy inni psychiatrzy chciał zrobić z tej biednej dziewczyny warzywo, zamknąć u siebie i wyplenić z niej resztki człowieczeństwa. A fakt, że Sakura jest na przepustce? Zbył tym, że ma leki i tylko dlatego jest spokojna, a Uchiha jest w stanie ją opanować. Wyolbrzymił słowo psychoza bardziej, niż potrzebne. Już i tak się o nią bała, ale bardziej niż ataku nie chciała, żeby i jej życie skończyło się wcześniej, niż się zaczęło. Miała przeczucie, że ta dziewczyna jeszcze mogła być szczęśliwa.

Jej pełne wymuszonego optymizmu refleksje przerwał dzwonek do drzwi. Podskoczyła, odwracając się w tamtą stronę z wymalowanym na twarzy wyrzutem. Co prawda spodziewała się ich, lecz znowu dała ponieść się wspominkom i straciła poczucie czasu. Z wiekiem zdarzało się jej to coraz częściej. Podniosła się ostrożnie z w połowie pustym kieliszkiem i podreptała pośpiesznie. Widząc swoje jedyne dzieci uśmiechnęła się szeroko i wcale nie wymuszenie.

– Wchodźcie – przesunęła się, żeby wszyscy mogli zmieścić się w wejściu. Cztery osoby przekroczyły próg jej mieszkania z różnymi wypisanymi na ich twarzach emocjami.

– Dobry wieczór – zagruchały trzy z nich. Kato natomiast stanął z boku i udawał, że to wszystko go nie dotyczy. Choć Senju zdążyła przyzwyczaić się do jego humorków tym razem, patrząc na niego, miała dziwne przeczucie.

– Haruka! Gdzie twoje maniery? – zwróciła mu uwagę matczynym tonem.

– Nie mam nastroju na pogadanki, więc przejdź do rzeczy – burknął całkiem naturalnie dla siebie i bez specjalnego zaproszenia przeszedł do ogromnego salonu. Zaległ na jednej z dwóch skórzanych sof i spojrzał na nich niecierpliwie.

– Co się stało? – zapytała Tsunade, puszczając ich przodem.

– Rozumiem, że nie przeglądasz ani fejsa, ani MyStory, ani insta... – zaśmiał się ponuro. Ona również spochmurniała. Czy to była aluzja do tego, że miała już swoje lata?

– Wyobraź sobie, że wolę życie w realu – postanowiła udać niewzruszoną. Haruka pokiwał kpiąco głową. – No co?

– Jajco – warknął. – Gdyby jednak, może zrozumiałabyś, że twoja gwiazdka, której zapewne miało dotyczyć to spotkanie właśnie dała dupy konkurencji!

– Co ty mówisz? – Tsunade nie mogła zrozumieć.

– Ma rację – wtrącił Naoki, opierając się wygodniej o oparcie sofy. – Pokaż jej – rozkazał Mei. Kruszynka wstała posłusznie i podeszła do menedżerki.

Podała jej telefon, tak aby ta lepiej widziała i dotknęła palcem ikonki sasukenlofficial. Na ekranie przewijały się różne obrazy, filmiki. Gdy tylko zobaczyła twarz Sasuke od razu domyśliła się, do czego pili. Najnowsze nagranie sprawiło, że zmiękły jej nogi w kolanach. Sakura siedziała sobie jak gdyby nigdy nic na łóżku, grała na gitarze i standardowo zwalała z nóg wokalem. Gdy minęło dziesięć sekund automatycznie odpaliło się następne nagranie – kontynuacja piosenki. Haruno byłą tak pochłonięta pracą, że nawet nie zauważyła podstępu Uchihy. Na kolejnym filmiku różowowłosa jednak dostrzegła wymierzony w nią obiektyw. Patrząc wprost do kamery, zapewne na bruneta, miała zszokowany wyraz twarzy i jednocześnie najgroźniejsze spojrzenie w swoim życiu. Nagranie skończyło się w momencie, w którym rzuciła się na niego z pięściami. Kruszynka zabrała telefon i spojrzała uważnie na menedżerkę.

– I co ty na to? – wysyczał Kato. Tsunade odetchnęła z ulgą. Bała się, że stało się coś, o czym nie miałaby pojęcia.

– Ten Sasuke to musi ją kochać – uśmiechnęła się do nich promiennie i oparła ręce na biodrach. Na twarzach zebranych malowały się sprzeczne emocje: od szoku i niedowierzania, przez złość aż do rozbawienia. Naoki bowiem jako jedyny od początku do końca zachował stoicki spokój, najwyraźniej w mig pojmując taktykę Senju.

– Że co proszę? – brunet uniósł wysoko brwi. – Czy ty się dobrze czujesz? To jest wróg!

– Właśnie – poparła go Haruka. Wstała, poprawiając bladoniebieski sweterek.

– Powiedziałabym, że raczej doskonały sposób na promocję – zaśmiała się menedżerka. – Mogę się założyć, że ten film trafił na facebooka, ich oficjalną stronę, do wszystkich pisemek dla nastolatek i innych kolorowych pisemek w tym kraju. Naprawdę tego nie widzicie? – uśmiechnęła się szeroko. – Już słyszę ten cały medialny szum w stylu "Tajemnicza Haruno powraca". Zapomnieliście już, jakie wrażenie wywarliście na początku? I jak publika zareagowała na nagłe zniknięcie Sakury?

– Co z nią, tak poza tym? – wtrącił Smith, ożywiając się na chwilę. Blondynka wzruszyła ramionami.

– A co ma być?

– No nie wiem, powinna być w psychiatryku – zirytowała się Ito. Pokręciła z dezaprobatą głową, a średniej długości blond pasma smagały niesfornie jej zaróżowione od mrozu policzki. – Co więc robi u tego Uchihy?

– Ach, wyobraźcie sobie, że Sasuke postarał się o to, by Haruno dostała przepustkę na święta. Zabrał ją do siebie, stąd to nagranie – na obliczu kobiety pojawiło się coś na kształt rozczulenia.

– I żyli długo i szczęśliwie... oj bo się popłaczę – brunet wywrócił oczami, odchylając głowę do tyłu. 

– Miejmy nadzieję, że tak będzie – odparła sztucznie. – Co prawda Sakura jest naprawdę ciężko chora i według lekarzy nie powinna opuszczać ośrodka. Jak widać na załączonym materiale – wskazała luźnym gestem dłoni telefon Hyate, która patrzyła na nią z iskrą nadziei – wcale nie muszą mieć racji. W związku z tym proponuję wam małą wycieczkę...

– Czy ty naprawdę chcesz nas do niej zabrać? – Ito podrapała się po głowie, kompletnie nie okazując aprobaty pomysłem Tsunade.

– Skąd taki pomysł? – Senju puściła oczko w jej stronę i palcem wskazującym zagoniła ich z powrotem do przedpokoju.

* * *

Zatrzasnął za mną drzwi tak mocno, że aż sama się zatrzęsłam. Z niewiadomych powodów serce podskoczyło mi do gardła, a płuca tak jakby odmówiły posłuszeństwa przy wdechu. Siedziałam oszołomiona i niepewna. Niespodziewane dla mnie, choć teoretycznie oczywiste otworzenie drzwi od strony kierowcy sprawiło, że podskoczyłam w miejscu. Brunet zajął miejsce obok i włożył kluczyki do stacyjki. Rzucił mi przeciągłe spojrzenie pełne politowania.

– Czego się trzęsiesz? – zapytał opryskliwie, pochylając się ku mnie. Odwróciłam twarz w stronę przedniej szyby. Pomimo lęku zarumieniłam się z powodu jego bezpośredniości.

– Nie wiem, co chcesz ze mną zrobić – odparłam powściągliwie. Musiałam się bardzo starać, żeby nie zadrżał mi głos.

– Przecież ci powiedziałem, że mam dla ciebie niespodziankę – wywalił takie salto oczami, że nawet jeżeli na niego nie patrzyłam, to je czułam.

– No właśnie.

– Przecież ci nie powiem – odpalił silnik. – Choćbyś miała mi tutaj wywijać niewiadomo jakie odpały... nie ma bata. Po prostu mi zaufaj i tyle.

– Jak zawsze – westchnęłam, nieco bardziej uspokojona. W głębi mnie nadal czułam zdezorientowane i strach.

Powinnam wsiąść do tego samochodu dopiero jutro. Uchiha miał mnie odwieźć do kliniki, która była położona gdzieś dalej niż Tokio. Lecz jutro to jutro, a teraz jest jeszcze dziś. Nie lubiłam zmian, nigdy. Od zawsze stanowiły dla mnie jedynie niepotrzebny stres i zamęt ładu. Burzły mury, które sobie budowałam przez wiele lat. Mimo moich obaw i kompletnego braku zaufania do ciemnookiego auto ruszyło i mój mężczyzna pognał przed siebie, zupełnie nie zwracając uwagi na moje coraz to większe oczy. Przeszło mi przez myśl nawet, żeby wyskoczyć.

– Zapnij pas – upomniał mnie, gdy zauważył, że do tej pory tego nie zrobiłam. Nie wykonałam żadnego ruchu. Jedynym, co byłam wówczas w stanie zrobić było wgapianie się w migające wokół mnie światła ulicznych latarni.

Padał deszcz ze śniegiem, ponieważ nadeszło lekkie ocieplenie. Na jezdni tradycyjnie była rozpuszczona breja, a jazda po niej nigdy nie należała do najbezpieczniejszych. Oczywiście nie było to moim największym problemem. Mogłabym zginąć w wypadku, nawet było by lepiej z racji tego, że na coś musiałam umrzeć. Tymczasem zamiast się ranić i dążyć do śmierci ja brnęłam w tchórzostwo i udawanie, że nie widzę jak moi najbliżsi próbują żyć za mnie. To była prawdopodobnie najgorsza z moich dotychczasowych wersji. Musiałam to zmienić.

– Zapnij ten pierdolony pas – warknął tak agresywnie, że na powrót struchlałam. Nie ma to jak sprowadzający na ziemię kolega. W końcu spełniłam jego polecenie.

– Przecież ty nienawidzisz zmian – szepnęłam sama do siebie, kuląc się i zasłaniając twarz kapturem kurtki.

– Co tam mruczysz? – zapytał już nieco spokojniejszy.

– Nie do ciebie – odparłam cicho. Uchiha westchnął przeciągle, hamując płynnie. Pochyliłam się do przodu pod wpływem już dla mnie niezrozumiałych sił fizycznych. Może gdybym nadal się uczyła...

– Nie mrucz, błagam – jęknął, odpalając radio. Przez dobrą minutę skakał po stacjach, starając się nie wpaść na reklamy. Podniosłam głowę, niespodziewanie zmęczona.

– Za dużo myślę – mruknęłam trochę umyślnie. On jednak nie zwrócił już na to uwagi. Światła się zmieniły, więc zajął się jazdą. W końcu trafił na odpowiednią falę, a ja ku mojemu własnemu zaskoczeniu rozpoznałam ją już po samej melodii.

I set my sights on you

(and no one else will do)

And I, I've got to have my way now, baby

All I know is that to me

You look like you're having fun

Open up your loving arms

Watch, out here I come**

– Sasuke? – odwróciłam swoje ciało w jego stronę, uważnie się mu przyglądając. Podziwiałam w nim to, że był rozluźniony, a wręcz zrelaksowany i jednocześnie bardzo skupiony na prowadzeniu auta. Taki spokojny, ale i powściągliwy naprawdę mi się podobał.

– Hm? – w moim wnętrzu wybuchło tysiące fajerwerków, gdy tylko do uszu dotarło miarowe drżenie jego strun głosowych. Ponownie złapałam się na zmianie nastroju i musiałam przyznać, że sama zaczynałam się gubić w tym, czy się boję, czy może raczej pragnę by brunet zatrzymał samochód tylko po to, żeby się ze mną całować tak, jak w Wigilię.

You spin me right round, baby

Right round like a record, baby

Right round round round**

Jaka ta piosenka była żałosna i oklepana. A na dodatek stara. Fakt, był to cover, lecz ja pamiętałam go jeszcze z późnego dzieciństwa, a więc mogłam powiedzieć, że do najmłodszych i najnowszych nie należała. Zupełnie niczym odgrzewane kotlety przypomniała o sobie w najmniej spodziewanym momencie. Równocześnie było w niej coś takiego, co nie pozwalało mi przestać tupać traperem o wykładzinę i powtarzać w głowie za tym pożal się Boże wokalistą mało ambitnych słów. Jadąc szybko i słuchając jej poczułam rodzącą się wewnątrz mnie ekscytację, którą przed paroma minutami zdążyłam dopiero, co uśpić.

– Już zawsze będziesz to robić? – zapytałam otwarcie. Grafitowe tęczówki przesunęły się z drogi na moją twarz na dosłownie dwie sekundy.

– Myślę, że nie – przyznał, włączając kierunkowskaz. Skręciliśmy w lewo jako, że droga była kompletnie pusta. Nadal nie mogłam rozpoznać swojego położenia. – Wszystko się kiedyś kończy.

– Marzenia też?

– W momencie, w którym je spełniasz przestają mieć znaczenie – odparł oschle. – Przecież ty też to wiesz.

– Ja moich jeszcze nie spełniłam – wykrzywiłam usta w półuśmiechu.

– Myślisz, że dasz radę? – prychnął. W dalszym ciągu się do niego szczerzyłam. Po prostu się droczył, jak z młodszą siostrą.

– Myślę, że dopóki jesteśmy razem...

– Codziennie możesz określić sobie inny cel i do niego dążyć – przerwał mi, wracając do tematu. Nie obraziłam się.

Z pozoru doskonale wiedziałam, że czujemy teraz do siebie to samo silne uczucie, co kiedyś. Śmiałam twierdzić, że nawet mocniejsze, ponieważ pomimo wielu lat rozłąki nadal byliśmy w stanie ze sobą normalnie rozmawiać, a relacja, podobnie jak kiedyś oparta była nie tylko na podłożu seksualnym. To po prostu wieloletnia przyjaźń, która odrodziła się na nowo. Niestety z miejsca musiałam pogodzić się z myślą, że nigdy nie będę w stanie traktować go jako jedynie przyjaciela. Uczucie miłości, które kiedyś do niego żywiłam odradzało się za każdym razem, gdy nasze spojrzenia się krzyżowały, ciała przypadkiem się stykały, a głosy synchronizowały w melodię wnoszącą czystą harmonię do mojego chaotycznego światka.

– Kariera to dosyć poważne marzenie i nawet ty masz z nim kłopot, choć chorej wyobraźni to ci nigdy nie brakowało – kontynuował. – Byłoby słabo, gdybyś się zawiodła, a nie obraź się, ale do tego zmierzasz.

– Co masz na myśli? – spoważniałam.

Sasuke prawdopodobnie zakładał, że nie podołam. Mógł być to przejaw jego chłodnego, analitycznego rozumu lub głęboko skrywanej troski. Tak, czy siak upewniłam się w przekonaniu, że pragnął mi pomóc i przez to mogłam liczyć na jego wsparcie. Ulżyło mi, że w końcu go rozgryzłam.

– Jutro wracasz do kliniki – zmienił bieg stanowczym ruchem, włączył kierunkowskaz i płynnie wyprzedził wlekący się przed nami samochód z tokijską rejestracją. – To nie jest oddział w Tokio, tylko poważny ośrodek dla poważnie chorych – zaakcentował dla zaznaczenia powagi sytuacji. – Tam nie ma jakiejś byle bulimii, nerwicy natręctw, czy czegokolwiek innego z czym da się w miarę normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Masz psychozę, nie bierzesz leków ani na to, ani na depresję, przez co nie jesteś w stanie przewidzieć ataków. Balansujesz na krawędzi Sakura i nie powiem, żeby mi się to jakoś szczególnie podobało.

Odwróciłam głowę w przeciwnym kierunku. W pierwszej chwili pomyślałam, że jednak się pomyliłam, co do Uchihy. Był mi przecież w gruncie rzeczy obcy i nie miał pojęcia o mnie. Nigdy go to wszystko nie obchodziło, więc stale wysuwał błędne wnioski, jak wszyscy. Każdy chciał się mi pokazać z jak najlepszej strony, żebym broń Boże sobie nie przypomniała, jak było zanim zaczęłam mieć zaburzenia w postrzeganiu rzeczywistości. Sasuke teoretycznie był najlepszym przykładem z nich wszystkich. Temat depresji liznął jedynie dzięki temu, co robiłam przez większą część życia, w której on mi towarzyszył. W dalszym ciągu nie wiedział, jak to jest.

– Kiedy tylko spotka mnie smutek, to pozwalam mu zostać – szepnęłam w nadziei na to, że usłyszał. Nie odrywałam wzroku od szyby, tylko nadal szukałam w mijanych oblodzonych drzewach, opustoszałych przystankach, potężnych domach czegokolwiek znajomego. – Dziś już rozumiem, że depresja jest częścią mnie i zawsze będzie Nie znaczy to, że kiedykolwiek więcej mną zawładnie – spochmurniałam bardziej, niż było to możliwe.

– Skąd ta pewność siebie? – wtrącił, co mimo wszystko mnie ucieszyło. Usłyszał.

– Och, to proste! – machnęłam ręką w lekceważącym geście. – Ja tego nie chcę. Nie mam już siły dłużej rozpamiętywać tego, co mi zrobiliście. Chcę iść dalej i mój jedyny obecny problem jest taki, że wam wszystkim się wydaje, że wiecie, co uczyni mnie szczęśliwą. To zmiana. Według was do pełni szczęścia potrzebuję się zmienić, naprawić, zupełnie jakby nie było we mnie nie dość, że nic dobrego, to jeszcze zdrowego. A tak naprawdę, to wy macie problem, bo trafił się ktoś wrażliwszy niż cała zakłamana reszta świata i nie wiecie, co ze sobą zrobić, ponieważ sami zaczynacie dostrzegać prawdę.

– Czyli?

– Świat umiera – wzruszyłam od niechcenia ramionami. – Nie to, żebym chciała być jakąś tam Matką Teresą z Kalkuty, bo nie mam zamiaru się dla nikogo poświęcać. Po prostu ja to już zauważyłam. Nasza cywilizacja w swoim pędzie nienawiści, kłamstwa i postępu pędzi ku niechybnemu końcowi.

– Jesteś niemożliwa – zaśmiał się, co niezwykle mnie zdziwiło.

– Co cię niby tak bawi? – zapytałam nieco urażona jego reakcją.

– No bo mówisz o tym, jakbyś miała jakikolwiek wpływ, a nie masz. Jesteś tylko nieszczęśliwą jednostką, która w całym tym systemie nie ma znaczenia. Zaraz zastąpi cię inna i tak naprawdę to, że wszyscy teraz się tobą przejmują wynika z tego, że każdy pragnie choć na chwilę poczuć się altruistą.

– Więc twoja troska to akt łaski czy zagłuszenia własnego sumienia? – poczułam maleńkie pęknięcie gdzieś wewnątrz mnie. Zupełnie tak, jakby plaster, który został przed miesiącem naklejony na moje schorowane serce miał wyschnięty klej, a słowa Sasuke, niczym zbyt gwałtowny ruch ręki oderwały go brutalnie. Zawiedziona byłam również faktem, iż myliłam się co do rozgryzienia jego uczuć. W dalszym ciągu mnie zaskakiwał, aczkolwiek tym razem nie pozytywnie.

– Ani tego, ani tego – zgasił silnik.

Znajdowaliśmy się gdzieś w przemysłowej, raczej niezamieszkanej części miasta. Samochód stał pośrodku labiryntu garaży, które swoim wyglądem przypominały blaszane baraki. Na wygiętej w harmonijkę stali ktoś się kiedyś wyżył, zostawiając po sobie różnokolorowe, nie zawsze mające pierwiastek łączący ze sztuką graffiti. Miałam wrażenie, że niegdyś już tam byłam, lecz panująca wokół ciemność skutecznie zmieniała wygląd miejsca na nie do poznania.

W związku z zachowaniem Sasuke mój niepokój się zwiększył. Skoro jego pomoc wynikała z czystej zachcianki, dlaczego miałam czuć się przy nim bezpiecznie? Kompletnie nielogicznie – właśnie tak się czułam. Spojrzałam na niego. W mroku opuszczonej ulicy oraz światła oddalonych znacznie latarni praktycznie go nie widziałam. Co jakiś czas dostrzegałam jedynie krótki blask bijący od jego ciemnych oczu, kiedy zmieniał punkt, na którym skupiał zapewne zamyślony wzrok.

– Więc co tobą kieruje? – zapytałam otwarcie, lecz nie odważyłam się mówić głośniej niż półgłosem.

– Naprawdę tego nie widzisz? – jego głos był jakiś dziwny, nieco smutny.

– Widzę tylko, że próbujesz mi jednocześnie udowodnić dwie rzeczy. Za dnia chcesz, żebym wierzyła w to, że jestem najbardziej irytującą dziewczyną w całym pieprzonym świecie – odwróciłam twarz na wprost, gdy tylko poczułam, że jego oczy natrafiły na moje. Standardowo zawstydzona. – Zaś kiedy tylko zrobi się ciemno przechodzisz metamorfozę podobną do Fiony, z tym że zamiast w ogra zmieniasz się w faceta, który stara się mi pomóc, zrozumieć mnie i pokazać mi jak bardzo mu na mnie zależy. To jest tak bardzo nielogiczne, że nawet ja tego nie rozumiem.

– Dla mnie to jest bardzo logiczne – poczułam jak jego zimne, nieco szorstkie od szarpania za struny palce dotykają mojego odsłoniętego ucha. – Zamiast koncentrować się na tym, co widzisz i słyszysz powinnaś skupić się na tym, co mówi ci twoja podświadomość.

Niepodziewanie drgnęłam przejęta gwałtownym dreszczem, kiedy pochylił się w moją stronę, opierając głowę na moim ramieniu. To był naprawdę przyjemny ciężar. Przez chwilę zastanawiałam się nad tym, czy chciałabym czuć go codziennie rano, popołudniu i w nocy. Położyłam zaróżowiony, rozpalony policzek na jego pachnących mentolem i papierosami włosach, zamknęłam oczy, dając się ponieść zawieszeniu.

– Moja podświadomość mówi mi, że mnie kochasz, tylko jesteś durny i masz jakiś spaczony sposób na okazywanie uczuć kobietom – szepnęłam tak cicho, że sama ledwo siebie usłyszałam.

– Tak jest – odparł chłodnym tonem, zupełnie wypranym z jakichkolwiek emocji. Jednocześnie obrócił twarz tak, że niemal całą schował w moim kapturze. – Z tym, że nigdy nie próbowałem nawet okazać innym kobietom czegokolwiek poza... czystym olewaniem faktu ich istnienia. Doceń to, jak się dla ciebie staram.

Prychnęłam, odrywając głowę zażenowana, lecz rozbawiona równocześnie. On też powrócił na swój fotel – jak mniemałam – obrażony, niczym małe dziecko.

– Doceniam – pokiwałam głową. Sasuke Uchiha był naprawdę niemożliwy.

– I sama jesteś spaczona – warknął nieprzyjemnie. Nie przejęłam się tym. Powiedział, że mnie tak jakby kocha, więc reszta tak jakby przestała mieć w tamtym momencie znaczenie. Coś połaskotało moje chorowite serduszko, a twarz samoistnie wykrzywiła się w rozświetlającym uśmiechu. Uchiha chyba go zauważył, bo nim zdążyłam zareagować jego dłoń była już na tyle mojej głowy, on pochylił się i przycisnął swoje usta do moich. Wstrzymałam oddech.

Powróciły do mnie wszystkie wspomnienia minionych lat. Nic nieznaczące, ukradkowe spojrzenia. Czasami spontanicznie wyskakujące uśmiechy. Potem wiele lat cierpienia, by móc doczekać tego pierwszego pocałunku rodem z najgłupszych komedii romantycznych. Historia ponownie zatoczyła koło. Odsunęłam twarz, głęboko poruszona targającymi mną uczuciami. Choć musiało być mu niewygodnie, oparł swoje czoło o moje i zamknął oczy, opanowany i – w półmroku – wydawałoby się zadowolony. Ostrożnym gestem dotknęłam zimnymi palcami jego szorstkiego od cienia zarostu policzka. Otworzył oczy, ciemne jak rzeczywistość wokół nas. Nie byłam w stanie wykonać jakiegokolwiek ruchu, uwięziona w jego magnetycznym spojrzeniu.

Niespodziewanie ktoś zastukał w naszą szybę, co sprawiło, że podskoczyłam w miejscu, uderzając się o twarde okno. Było na tyle ciasno, że nie miałam możliwości się obrócić. Sasuke oderwał się od mojego czoła na dosłownie centymetr i przesunął czujne, wyraźnie zirytowane spojrzenie na intruza tak powoli, że sama przestraszyłam się go nie na żarty. Nachylił się jeszcze bardziej i wcisnął przycisk, który pozwalał na opuszczenie szyby. Uchylił ją na tyle, żeby ten ktoś mógł go usłyszeć i równocześnie stwarzając naprawdę niewielki otwór.

– Czego? – jego głos był zimny jak lód. Podziwiałam go. W przeciągu sekundy schował wszystkie uczucia, które udało mi się z niego wyciągnąć i stał się groźny niczym przyczajony drapieżny kot. Z pewnością nie był typem kanapowym, choć z pozoru mógł się wydać leniwym.

– Z wami to można filmy kręcić – to był Naruto. Odepchnęłam gwałtownie Uchihę, odpięłam pas i stanowczym gestem otworzyłam drzwi, mało co nie uderzając nimi pochylającego się nad nami przyjaciela. Wypadłam spłoszona na zewnątrz, a on odskoczył, chcąc uniknąć bliskiego spotkania ze mną bądź z drzwiami. Usłyszałam za sobą groźne warknięcie Sasuke.

– Co ty tu robisz? – wysapałam, zapinając kurtkę pod samą szyję. Było cholernie zimno.

– Stoję, czekam na was... nagle zauważam samochód Sasusia, to podbiegam, patrzę, a tu mój ziom rwie sobie najlepszą laskę na ziemi i to po mistrzowsku – poruszył wymownie brwiami, a ja oblałam się rumieńcem. Naciągnęłam czapkę, chcąc nie tyle ochronić się od przejmującego mrozu, co zakryć moje pierdolone wypieki. – Czy ty się rumienisz? – schylił się, dotykając mojej twarzy włochatą, przyjemnie ciepłą rękawiczką.

– Zostaw ją, durniu – upomniał go brunet, odcinając mu dostęp do mnie własnym ciałem. Ponownie całym moim światem stał się ciemnooki. – Czemu nie zadzwoniłeś, że już jesteś? Bez sensu kisiliśmy się w tym aucie...

– Chyba nie tak bez sensu – zaśmiał się.

– Wolałbym już zacząć – burknął i to był koniec tematu. Przynajmniej tego.

– Czy ktoś może mi do jasnej ciasnej powiedzieć, co my tu robimy? – wtrąciłam, frustrując się nieco. Obydwaj zwrócili się w moją stronę z minami wyrażającymi zaskoczenie. – No co? Jak śmiałam przerwać dyskusję?

– Uspokój się – wypowiedź Sasuke jeszcze bardziej mnie zirytowała.

– Jestem przecież spokojna – wywaliłam oczami (specjalnie) takie salto, żeby mu się aż zrobiło łyso. W odpowiedzi pokręcił z dezaprobatą głową.

– Naprawdę nic nie pamiętasz? – zdziwił się Uzumaki.

– Po prostu nie rozpoznaję tego miejsca – wzruszyłam ramionami. – Rozumiem, że macie jakiś tajemny plan i nie chcecie mi powiedzieć, bo jestem tylko głupią dziewczyną?

– Oj tam zaraz głupią – blondyn zwinnie wyminął Uchihę i przełożył mi rękę przez barki, przyciągając do siebie w przyjacielskim geście. Sasuke miał minę, jakby chciał go zabić. Dosłownie, ręka Naruto właśnie płonęła pod wpływem morderczego spojrzenia bruneta. Bardzo dobrze, niech się wykaże inicjatywą. – Mamy dla ciebie niespodziankę, chodź.

Pociągnął mnie w labirynt większych i mniejszych baraków. Szliśmy w milczeniu, co i rusz skręcając to w prawo, to w lewo. Odniosłam wrażenie, iż wędrujemy zupełnie bez celu, błądząc między garażami jedynie dla samej idei. Niespodziewanie poczułam, jak moknie mi nos. Zaczęło padać. Naciągnęłam kaptur, żeby nie zamoczyć bawełnianej czapki. Moi towarzysze nie byli na tyle rezolutni. Zamiast tego wyprzedzili mnie, więc zwróciłam wzrok ku moim traperom. Nie miałam zamiaru patrzeć na ich plecy, na to jak się przeziębiają i jak szepczą między sobą, najprawdopodobniej o mnie. Zamknęłam uszy oraz umysł. Innymi słowy wyłączyłam się zupełnie. Podążałam ich śladami jak wierny, bezmyślny pies.

Nawet nie zauważyłam, kiedy się zatrzymali. Z tego powodu wpadłam na Sasuke, mocno uderzając głową w jego lewą łopatkę. Odwrócił się do mnie przodem. Spojrzałam zamroczona w jego oczy, pełnie irytacji i już zupełnie ciemne. Zmieszałam się, cofnęłam parę kroków i skryłam w mroku kaptura.

– No to jesteśmy na miejscu – powiedział Naruto rozradowanym głosem. Podpierając ręce pod boki, również odwrócił się do mnie przodem. On był przynajmniej zadowolony. – Poznajesz teraz?

Ostrożnie, tak by nie zahaczyć o Uchihę podniosłam wzrok i omiotłam nim ogromny hangar, z którego wnętrza dudniła głośna, elektroniczna muzyka. Rozpoznałam nawet utwór. To było Give me everything tonight Pitbulla. Idealnie wprasowane w chwilę.

– Czy wy mnie przyprowadziliście na rampy? – zapytałam, unosząc wysoko brwi. W moim głosie jawiło się zdziwienie tak wielkie, że sama byłam zaskoczona faktem jego powstania. Przecież to było takie oczywiste.

– Dziesięć punktów dla Gryffindoru – fuknął ciemnooki. Drgnęłam na dźwięk jego głosu i udałam, że nie usłyszałam tej uwagi. Co się z nim, do cholery, stało? Zabiłam mu kota, czy jak?

– Dobra, ruszcie się – wepchnęłam się pomiędzy nich naładowana nową energią, którą czerpałam z emocji Sasuke.

Podeszłam zuchwale do ogromnych, metalowych drzwi, jednak zatrzymałam się tuż przed nimi. Dotknęłam ostrożnie ich powierzchni. Minęło tyle lat, a tu jak widać, nic się nie zmieniło. Pchnęłam je mocno, a one ustąpiły grzecznie, jak przykazał Pan Bóg. Wewnątrz czekało na mnie mnóstwo hałasu, ludzi... poczułam się jak w domu. Zostawiłam ich za sobą i wkroczyłam do mojego dawnego królestwa dumnie, niczym Maleficent w Czarownicy, grana niedawno przez Angelinę Jolie.

To miejsce nie zmieniło się wcale. Ten barak był moim miejscem na ziemi, tu się uczyłam, tu dorastałam, to ja je stworzyłam. Czułam dumę, że to wszystko przetrwało pomimo mojej nieobecności. Do tej pory sądziłam, że byłam niezastąpiona, lecz... powinnam wiedzieć, że w ludzi czasem warto uwierzyć, że można im zaufać. Odwróciłam się na powrót spokojna w stronę chłopców. Stali obydwaj tuż za mną. Tak bardzo wszystko się zmieniło. 

Naruto standardowo był zadowolony. Wiedziałam, że już mi wybaczył. Zaakceptował moje uczucia i postawił na naszą przyjaźń. Tak bardzo mnie to cieszyło. Choć doskonale wiedziałam, że bez Sasuke nie przetrwałabym długo, to gdyby nie Naruto, nie byłoby mnie na tym świecie już bardzo długo. Był jedyną osobą, która absolutnie nigdy nie postawiła na mnie krzyżyka, nawet w momencie, w którym na to najbardziej zasługiwałam, on darzył moją osobę szczerą, bezinteresowną miłością – taką samą, jaką ja czułam do niego.

Natomiast brunet patrzył na mnie z obojętnością. Nieco się tym zawiodłam, ale tylko na chwilę. Gdy wejrzałam głębiej w jego chłodne oczy, dostrzegłam błysk. Być może była to tylko gra szalejących wokół nas świateł, czysta fizyka, jednak poczułam rozlewające się po moim wnętrzu ciepło.

Podeszłam do nich w odruchu. Posuwałam się powoli naprzód, ignorując fakt, iż ziemia pod naszymi stopami, drży od głośnego basu, skaczących ludzi w rytm tej jakże popularnej za naszych szkolnych czasów piosenki i ogólnie porywającej do wszystkiego co nieodpowiedzialne i szalone atmosfery. Gdy dotarłam do celu, podniosłam się na palcach i przytuliłam się do nich ufnie. Nie miałam pojęcia, czy było im wygodnie z takim liliputem jak ja na szyjach, jednak nie liczyło się to dla mnie zbytnio w tamtym momencie.

– Dziękuję wam chłopcy – wyszeptałam im do uszu, niemal się na nich zawieszając.

– Nie ma za co – zachichotał Uzumaki, przytulając mnie mocniej. Uchiha nie zrobił nic, dlatego po tym, jak zeszłam z powrotem do swojego poziomu, spojrzałam na niego zaszklonymi oczyma.

Uśmiechał się. Tak ślicznie się uśmiechał. Nie mogłam się powstrzymać i przywarłam do niego całym ciałem, chcąc celebrować tę jakże podniosłą chwilę jak najdłużej, jak najmocniej, żeby udało mi się ją zapamiętać do końca życia.

– Jestem naprawdę szczęśliwa – powiedziałam głośno, odwracając twarz w stronę przyjaciela, nadal przylegając policzkiem do kurtki ciemnookiego pachnącej jego wodą kolońską oraz szlugami. Wszędzie te kiepy.

– Więc my też jesteśmy – odparł Sasuke, kładąc dłonie na moich plecach. To wyznanie było w jego ustach tak szczere, że doprawdy nie wiedziałam, co mnie powstrzymywało od złączenia naszych ust. Być może były to resztki strachu, w którym kryłam się przez tyle lat, a być może po prostu rozpłakany Naruto. – Matko, człowieku... – brunet również to zauważył.

– No co! – wybuchł, tupiąc nogą. – Wyglądacie razem tak... och, to spełnienie moich marzeń! Ja wam udzielę ślubu, co wy na to?

– Nie – odpowiedzieliśmy równocześnie, co sprawiło, że obydwoje wybuchnęliśmy śmiechem.

Jak bardzo tęskniłam za takimi chwilami. Uświadomiłam to sobie na samym końcu... świadoma nieuchronnego powrotu do ośrodka, zrozumiałam, czego tak naprawdę potrzebowałam. To byli właśnie oni. Tylko dzięki moim chłopcom w przeciągu godziny doznałam takiego zawirowania emocjonalnego, a przy tym stabilizacji, jakich nie zapewniłby mi żaden antydepresant, czy inne świństwo. To, czego pragnęłam i poszukiwałam przez całe życie, tak naprawdę od samego początku miałam pod nosem.

Czy musieliśmy przejść przez to wszystko, żeby się o tym przekonać?

Dlaczego żadne z nas nie wiedziało o tym od samego początku?

A może to po prostu przeznaczenie, czerwona nić... zrządzenie losu połączyło nasze ścieżki i uczyniło nasze przyszłe, właściwe formy szczęśliwymi poprzez cierpienie?

Albo po prostu... dorośliśmy.

Dotknęłam mojego Piotrusia. Rampy, które zawsze kojarzyły mi się z graniem, zabawą, ćpaniem, pierdoleniem się w kiblu, bądź chlastaniem były dla mnie swoistym przykładem Nibylandii, do której po wyprowadzce zawsze chciałam wrócić. Myślałam, że już nigdy nie będzie mi dane poczuć tej niesamowitej atmosfery, którą sama niegdyś tchnęłam do życia. A jednak...

– Czemu ty płaczesz? – usłyszałam znajomy głos, gdzieś za sobą. Odwróciłam się i zobaczyłam zszokowanego Kibę, którego zachrypnięty ton rozpoznałabym nawet przez sen, zaspanego Shikamaru oraz mega odchudzonego Chouji'ego.

– Sakura? – zdziwił się ten ostatni, przypatrując mi się z niedowierzaniem. – To serio ty? Co ty tu robisz?

– Nie widzicie, że oni tutaj właśnie przeżywają odrodzenie miłości?! – zaatakował ich Naruto, rzucając się na nich i odgradzając nas własnym ciałem od dawnych znajomych. – Nie przeszkadzajcie!

– A więc o to chodzi... – Nara jakby dopiero pojął sens istnienia. – To dlatego nie możemy się do ciebie dodzwonić przez cały tydzień.

– Że nie wspomnę o tym, że zawaliłeś jej śpiewaniem pół MyStory na swoim snapie – wtrącił Kiba. – Świetna reklama, kochasiu.

– Ty, skończ – wskazał palcem na rozemocjonowanego Uzumakiego. – A ty się odwal – zwrócił się do Izunuki.

– Więc jednak mnie nagrałeś – dopiero wówczas to do mnie dotarło. Poczułam do niego złość. W jednej chwili znienawidziłam go i miałam ochotę mu przywalić. Chciałam się mu wyrwać, ale jego niedźwiedzi uścisk (skąd w nim nagle takie pragnienie bliskości?) skutecznie mi to uniemożliwił. – Puść mnie kretynie – zaczęłam naparzać w niego zaciśniętymi palcami, ale z powodu zbyt małego pola do manewru szybko to odpuściłam, zmęczona szarpaniem. On oczywiście pozostał niewzruszony. Grr.

– Uspokój się dziewczyno, bo i tak cię nie puszczę – powiedział przemądrzale. Zmarszczyłam czoło.

– Chcę to na papierze – mruknęłam, patrząc na niego z powątpieniem.

– Będziesz ją musiał puścić, jeżeli chcesz grać na gitarze – wtrącił Shikamaru, uśmiechając się do niego leniwie. Zrobiłam w stronę ukochanego maślane oczka, co wywołało u niego rozdarcie pomiędzy obowiązkami, a mną. Bawił mnie fakt, jak bardzo to, co kiedyś go irytowało stało się tym, czego skrycie pragnął.

– Wiem, ale boję się, że się zgubi, albo da się komuś gdzieś zaciągnąć – zażartował, co wszyscy poza mną przyjęli gromkim śmiechem.

– My się nią zajmiemy – odezwał się ktoś inny, kogo już dawno nie słyszałam.

– Co wy tu robicie? – zapytałam, wyrywając się brunetowi i patrząc na mój własny zespół z szokiem. – Zaskoczona co? – zaśmiał się Kato, czochrając mi włosy. – Słuchaj, ja wiem, że jestem cudowny, ale fryzury nie musiałaś kopiować.

– Matko, dziewczyno – podeszła do mnie Haruka, jak zwykle odwalona jak super modelka lub co najmniej tumblr girl – wyglądasz szałowo!

– Zupełnie po tobie nie widać, że ci odjebało – dodał Haruka, na co ja spojrzałam na niego spod byka.

– Ale z ciebie jest debil – Tsunade uderzyła się w czoło.

– Widzisz Sasuke? – Kiba objął bruneta ramieniem. – Twoja cizia, a nasz skarb jest w dobrych rękach, idziemy!

Odeszli, choć wyraźnie widziałam niechęć na obliczu Uchihy, co dodało mi pewności siebie. On też musiał mieć coś nie tak pod kopułą. Odwróciłam się szybko do zespołu. Wszyscy patrzyli na niego rozbawieni.

– Ale się zakochał – rzucił Kato.

– Już dawno był w niej zakochany, głąbie – fuknęła Haruka. – Po prostu im nie wyszło za pierwszym razem, ok?

– Nie odjebało mi – warknęłam, popychając go. Wcale nie byłam agresywna, po prostu poczułam wewnętrzną ochotę na ekspresję emocji. *Po prostu miałam kryzys, ale jest ok.

– Na pewno? – Senju podeszła bliżej, dotykając mojej twarzy matczynym gestem. – Brałaś leki?

– Nie będę już w siebie pakować tego gówna – warknęłam w odpowiedzi, czym wprawiłam ją, o dziwo, nie w osłupienie, a w swego rodzaju satysfakcję.

– Zuch dziewczyna – przytuliła mnie zadowolona. Reszta uśmiechnęła się to zadziornie, to  Byłam mile zaskoczona faktem, że tak wiele osób popierało moją decyzję. – Jebać Morino i jego chore zasady. I twojego ojca, też, ale nie mów mu tego – puściła mi oczko.

– Dokładnie – zawtórował jej Kato. – Chuja widzieli, w dupie byli, taka prawda. Jak nie ćpasz i nie masz depresji i twierdzisz, że jest ok, to nie mogą ci nic narzucać.

– Sakura – odezwała się moja mała kruszynka. Widząc ją w tym kremowym płaszczyku i białych kozaczkach obszytych futerkiem miałam ogromną ochotę ją przytulić, taka była rozkoszna. – Wróć do nas.

– Nie wiem, czy to możliwe – odparłam. Nie wiedziałam nawet, czy tego chciałam. – Skoro nie wiem, jak będzie wyglądać moje jutro, nie mogę wam nic obiecać i nie chcę robić nie potrzebnych nadziei. Powinniście tak naprawdę już dawno znaleźć sobie kogoś na moje miejsce i zapomnieć.

– O tobie się nie da zapomnieć – przerwał mi Naoki, kładąc ręce na wpatrzonej we mnie Mei. – Gdzie my znajdziemy taką drugą? To z tobą zaczęliśmy i jeżeli z tobą tego nie skończymy...

– Jak wy w ogóle przetrwaliście przez ten rok bez kasy? – zmieniłam temat na bardziej neutralny. Rozumiałam ich perspektywę, lecz póki co wolałam dmuchać na zimne i postarać się odnowić z nimi kontakt.

– Już wcześniej, za nim zniknęłaś mieliśmy normalne lub dorywcze etaciki kochana – wyjaśniła Haruka, poprawiając włożoną we włosy czarną opaskę.

Kilka kosmyków wyrwało się spod uścisku plastiku i dzięki temu jej groźny image stał się jednocześnie dziewczęcy. Mogłoby tak zostać, lecz Ito najwyraźniej chciała dzisiaj straszyć małe dzieci czarnymi ciuchami i ciężkimi butami. Spojrzałam w dół, na moje ubrania, w którym paradowałam od rana. Jaka tam ja groźna? Jedynym, co zostało z dawnej mnie były czarne zakolanówki, które założyłam na legginsy po to, żeby nie było mi zimno oraz makijaż, jednak dużo lżejszy niż kiedyś.

– Przytyłaś – wypomniał mi Kato, mierząc mnie oceniającym wzrokiem od stóp do głów. Zaczerwieniłam się jak małe dziecko przyłapane na kłamstwie.

– Ty to jak coś palniesz... – Tsunade wywaliła oczami. – Jemu chodziło o to, że...

– No jasne, że o to – warknął brunet, przestępując z nogi na nogę. – Nie powiedziałem, że jest wielorybem, tylko że przybrała ciałka i gdybyś mi, głupia kuro, dała skończyć, to dowiedziałabyś się i ona przy okazji, że wygląda dużo lepiej.

– Ja ci dam kuro, gówniarzu – pogroziła mu palcem.

Nagle salę przeszył pisk. Skrzywieni odwróciliśmy się w stronę podestu, na którym miałam zwyczaj niegdyś stawać i wykrzykiwać hasła w stylu "Jebać szkołę", "Chuj w dupę policji", albo po prostu śpiewać Summertime sadness, czy Video games. Na owym podwyższeniu stali moi chłopcy i zdawali się być kompletnie nieprzejęci faktem, iż przez ich majstrowanie przy kablach połowa sali miała problemy ze słuchem.

– I to mają być profesjonaliści? – zakpił Kato. Haruka oparła łokieć na moim ramieniu. W ślad za nią zbliżył się do mnie cały zespół i wspólnie patrzyliśmy na to, jak Night Logs próbują nie zepsuć niczego więcej. Kiedy skupiłam swój wzrok na spanikowanym Naruto, wściekłym Kibie, łagodzącym sprawę Choujim oraz stojących z boku Shikamaru i Sasuke, którzy jedynie posyłali im pełne zwątpienia spojrzenia, wybuchłam śmiechem. Kochałam ich nad życie i nie pojmowałam, jak długo mogłam bez nich wytrzymać. Miałam wrażenie, że wszyscy ludzie wokół, a szczególnie moi znajomi patrzą na mnie jak na wariatkę.

– Spokojnie – uspokoiła ich Mei. – Byłam na ich co najmniej dziesięciu koncertach. Oni tak zawsze. To chyba taki element sceniczny, wiecie, coś charakterystycznego. Są zabawni, prości i dlatego ludzie ich tak uwielbiają.

– Są sobą – wysapałam, kiedy się już uspokoiłam. – Zawsze, kiedy graliśmy, to ci kretyni musieli coś spierdolić. To musi być specjalnie, bo nie wierzę, że Sasuke, czy Shikamaru w innym wypadku pozwolili by dotknąć się im do któregoś z tych kabli.

– Widzicie – wtrąciła Tsunade, wskazując na nich palcem. – Też byście tak mogli.

– Bez Sakury nie – poprawił ją Smith, mrugając w moją stronę porozumiewawczo.

– Nie dacie mi spokoju? – zapytałam błagalnym tonem, patrząc na Uchihę, który powoli tracił cierpliwość.

– Oczywiście, że nie – zaśmiali się równocześnie. – Bo ty musisz się zgodzić.

– Powiedziałam, że zobaczymy, to zobaczymy, zostawcie ten temat – wywróciłam oczami. Kto by pomyślał, że obcy ludzie będą tak o mnie kiedyś zabiegać.

– Chyba zaczynają – Senju zwróciła naszą uwagę ku scenie.

Rzeczywiście, Sasuke stał już na środku, chłopcy byli rozstawieni tak, jak powinni. W dłoniach bruneta nie widziałam jednak gitary, co nieco mnie zastanowiło. Mówili, że będzie grać. Coś mi się tu nie zgadzało. Położył dłonie na mikrofonie, który był oparty na statywie i zakołysał biodrami, prychając głośno.

– Witajcie z powrotem – powiedział do niego, a sala zareagowała piskiem, krzykiem, wyciem i brawami tak potężnymi, że zahuczało mi w głowie. – Zagramy krótko. Mamy dla was niespodziankę.

Dał znak Kibie. Jezusie, jaki on był czarujący. Mi samej zmiękły kolana. Tyle wcieleń miał ten człowiek, że nie sposób było odkryć wszystkie, choć przez bity tydzień nie odstępowaliśmy od siebie nawet na krok. Zabrzmiała muzyka. Proste nuty z syntezatora. Bardzo przyjemne dla ucha. Zaklaskał w dłonie do rytmu, a sala mu zawtórowała. Wraz z dodaniem kolejnego efektu, zaczął śpiewać.

Plastikowy kubek pełen wina

Moje miasto, moja noc tak mi czerwiec mija

Wisła dzisiaj stoi w miejscu jak twoje życie

Ledwo mrugnę, zaraz będzie zima.

Ona znowu ma te piwne oczy

Twoje miasto, twoja noc tak się lipiec toczy

Wisła dzisiaj się kołysze tak jak twoje biodra

To prognoza raczej dzikiej nocy.

Przepadam za tym, kiedy siedzisz przy mnie

Patrzę na twe obojczyki tak mi sierpień minie

Wisła patrzy podejrzliwie, bo z nią będę mieszkać

Aż mi trzecia Mojra przetnie linę.

Dwudziestolatków całe biega stado

Właśnie powiedzieli "Pa" swoim dziekanatom

Wisła dzisiaj znowu szumi jak krew w żyłach

W taki sposób właśnie spędzam lato.***

W refrenie natomiast dołączył do niego Naruto, a cała melodia uległa ponownemu zwolnieniu. Ludzie wokół mnie reagowali różnie. Jedni powtarzali za nimi, a drudzy po prostu kołysali się powoli. Nawet mój zespół dał się ponieść. Miałam ochotę do nich dołączyć. Właściwie to pragnęłam podejść do Uchihy i to z nim tak tańczyć.

Znowu dziś w Warszawie wieje wiatr

Włosy rozhuśtane jak ten biały dym z Marlboro

Znowu dziś się trupem ściele świat

Wojna przyjdzie tutaj i od ciebie mnie zabiorą

Znowu dziś w Warszawie wieje wiatr

Włosy rozhuśtane jak ten biały dym z Marlboro

Znowu dziś się trupem ściele świat

Śmierć kiedyś upomni się lecz teraz jestem z tobą.***

To był właśnie jeden z tych momentów, które ubóstwiałam w przeszłości. Kiedy czujesz, że piosenka jest spersonalizowana dla ciebie. Było to najlepszym dowodem na to, iż Sasuke bardzo dużo o mnie myślał przez ten rok, jeżeli oczywiście to on był autorem tekstu. Jeżeli nie, zdziwiłabym się wielce. Szczególnie po drugiej zwrotce.

Mężni chłopcy oraz hoże dziewoje

Tworzą tłum, a my już na Mokotowie we dwoje

Deszczu szum, nie wiem jak ty, ja się wody nie boję

Wyjmujesz klucz, puszczam sobie radio Złote Przeboje

Warszawiacy się upili wódką

Która zmieni światopogląd i umili lustro

Tania miłość, a do tego ją kupili brutto

Rano podatek, czy będziemy się lubili jutro?

Ale teraz ciągle tańczysz i masz coraz gładszy krok

Dzisiaj pierwsza konwersacja lecz się znamy jakiś rok

Rozglądałem się w Trójmieście by zawiesić na kimś wzrok

Byłem jeszcze w tamtym związku myśląc "What the fuck is up?"

Ale było, minęło, nie przewija się do tyłu video

Tamte panie są jak YouTube a ty w stylu Vimeo

Jesteś posągiem z marmuru a tamte z tyłu Ikeą

Zdarza mi się zastanawiać kiedy dasz dyla

Dam ci spać teraz, ty mi kiedyś dasz syna

Gaszę światło, kładę się i w twą szyję wpijam

Teraz słyszę tylko wiatr, tak mi życie mija***

Kto jak kto, ale Sasuke umiał czarować. Jeszcze gdy byliśmy dziećmi nieświadomie porywał za sobą wszystkich, których napotkał na swojej drodze. Nie było w tym jednak nic z umiejętności Naruto, który w pięć sekund potrafił zorganizować zmasowany atak na nauczycieli w gimnazjum. To było coś zupełnie innego. Dziwna, magnetyczna siła sprawiała, że nie potrafiłam oderwać od niego wzroku, a każde jego słowo było dla mnie świętością.

Być może rzeczywiście miałam na jego punkcie obsesję, lecz moja fascynacja nie opierała się jedynie na doznaniach fizycznych. Naturalnie, jego niewątpliwa uroda sprawiała, że czułam się przy nim tak, a nie inaczej, nawet kiedy mieszał mnie z błotem. Jednakże to nie jego ciało, a to, co tworzyło się wewnątrz mnie sprawiało, że byłam w stanie znieść absolutnie wszystko dla niego.

Niespodziewanie do mikrofonu dorwał się Naruto.

– Cześć kochani – zaszczebiotał po swojemu. Hala ryknęła śmiechem, bowiem Uzumaki stworzył świetny kontrast pomiędzy sobą i nastrojowym brunetem, zdecydowanie psując stworzoną przez tego drugiego atmosferę. – Jeszcze do was dzisiaj wrócimy. Na razie jednak chcielibyśmy ustąpić miejsca naszym bardzo bliskim przyjaciołom, którzy powracają z martwych po bardzo długiej przerwie. Ich liderka szczególnie – choć nikt nie domyślał się, że chodzi o mnie miałam wrażenie, iż dosłownie cała sala odwraca się w moją stronę ciekawsko. Czyżby powrót choroby pod wpływem stresu? – Wszyscy zapewne pamiętamy, że to ona stworzyła to miejsce i tchnęła w nie życie swoją pasją. Choć większość z was zapewne uznała ją za zmarłą po jej tajemniczym odejściu ona, za namową tego pana tutaj – wskazał palcem na Uchihę, który wywrócił oczami – powraca do nas. Powitajcie ją oraz resztę naszych przyjaciół hałasem. Sakura Haruno i The Avengers!

Nawet nie chciałam wiedzieć, jak wielkiego buraka musiałam spalić. Spodziewałam się, że właśnie tak to się skończy, ponieważ chłopcy nie przepuściliby mi żadnej okazji do śpiewania. Odwróciłam się zszokowana do mojego zespołu. Mieliśmy prawdopodobnie takie same miny.

– Jakie to miłe z ich strony – klasnęła Tsunade w dłonie.

– Wiedziałaś o tym? – zapytała zdezorientowana Mei.

– Oczywiście, jestem waszym menagerem, muszę wiedzieć takie rzeczy. Sasuke do mnie zadzwonił, zaprosił was – uśmiechnęła się. – Kto by mu odmówił, bardzo fajny chłopak. Poza tym, kiedy tylko usłyszałam „Sakura”, nie musiałam się długo zastanawiać. To dla was świetna okazja na ruszenie z miejsca. Poza tym Haruno niegdyś rządziła tą ruderą, prawda?

– Tu zaczynałam – mruknęłam, widząc ich szukające potwierdzenia spojrzenia. – Wszyscy zaczynaliśmy. Publika nie jest zbyt wymagająca, to w większości albo dzieciaki z mojego liceum, albo moi starzy znajomi. Bułka z masłem dla kogoś, kto lubi prowizorkę i improwizację.

– No właśnie – Senju pokiwała głową. – Zagracie coś nowego i po sprawie.

– Ruszycie dupy, czy mamy wam zabrać ten mikrofon i scenę? – zapytał Sasuke tonem nie znoszącym sprzeciwu.

– Bardzo miły chłopak, bardzo uprzejmy, bardzo uczynny – Kato przedrzeźniał Tsunade. Wybuchliśmy śmiechem, ponieważ niezwykle dobrze mu to wychodziło.

– Zostawcie go, on tak zawsze – wydusiłam, ruszając do przodu. Uchiha miał rację, trzeba się było przemieścić. Tłum nie mógł się ostudzić za bardzo. Grupka podążyła moimi śladami.

Podczas powolnego przeciskania się do przodu zastanawialiśmy się nad tym, co zagrać. Nie widzieliśmy się od roku i zostaliśmy postawieni pod ścianą. Tsunade słusznie kazała nam zagrać coś nowego, bo odgrzewane kotlety po roku były chujową opcją. Dotarliśmy na podest obmacani ze wszystkich stron.

– Cześć chłopcy – uśmiechnęłam się zalotnie w stronę pomagającego mi wspiąć się na to gówno Kiby.

– No w końcu! – niecierpliwił się Naruto. – Już myślałem, że zwialiście.

– To ty tu zawsze tchórzysz – zażartowałam, podając mu moją kurtkę. Staliśmy w cieniu sceny, za głośnikami, więc nikt nas nie widział.

– Właśnie Naruto – podszedł do nas Sasuke. Gdybym miała trochę więcej czasu, patrzyłabym na niego z zachwytem, ponieważ nadal byłam pod wrażeniem jego występu. Z bliska byłam jeszcze bardziej nim oczarowana. Niestety, czasu miałam jedynie na przelotne spojrzenie. – Ty się do tej pory cykasz kupić fajek.

Mój zespół zaśmiał się głośno, chłopcy również, oczywiście poza Uzumakim. Coś tam burknął pod nosem, odchodząc w przeciwnym kierunku. Po chwili zrozumiałam, że poszedł zabawiać publikę. Kochany blondasek. Odwróciłam się do moich ludzi z bojowym nastrojem, lecz opanowaną miną.

– Mei – zwróciłam się do kruszynki – masz pendriva z ostatnimi podkładami, jakie udało nam się zgrać?

– Tak – kiwnęła głową, grzebiąc w torebce. – Zawsze go ze sobą noszę, tak na wszelki wypadek.

– Cudownie – uśmiechnęłam się. – To jest Kiba – wskazałam na mężczyznę – pokaże ci stół i myślę, że pomoże ci się podłączyć. Chcę zagrać coś szybkiego.

– To może czwórkę? – zaproponował Naoki.

– Jak to brzmiało? – zmarszczyłam brwi. Piwnooki uśmiechnął się wyrozumiale i stukając palcami w głośnik. Zaświtało mi.

– Dobra – uśmiechnęłam się.

– No ale ja tam wchodzę dopiero w przedrefrenie! – jęknął niezadowolony Haruka.

– Ułożyliśmy to bez basu i tak masz lepiej – powiedział spokojnie Smith, poprawiając okulary. – To ja będę musiał stać z boku.

– Wcale nie – pokręciłam głową. – Chcę, żebyś jakoś się wpasował, musimy pokazać się wszyscy. Idźcie tam i zobaczcie, czy wszystko jest ok ze sprzętem.

– A ty co zaśpiewasz? – zapytała Ito, czochrając włosy. Bardzo dobrze, miało być szybko to musiała machać głową. – Bo ja to pojęcia nie mam, który z twoich tekstów do tego pasuje.

– Mam ułożoną jedną krótką zwrotkę, to zrobię z niej przerefren i most, a resztę wymyślę – machnęłam ręką. – Ja tutaj to miałam z nimi same improwizacje.

– Dla Sakury to kaszka z mleczkiem! – krzyknął podsłuchujący nas Naruto. Tłum zareagował pomrukiem śmiechu. Dobrze.

– Idźcie już – ponagliłam ich. – Shikamaru, zmienicie troszkę to światło? – poprosiłam. Chłopak kiwnął głową, odwracając się w stronę panelu na ścianie.

– Jakie chcesz? – spytał.

–  Z tyłu niebieskie, z przodu może zostać to ciepłe – poinstruowałam. – Mógłbyś je ściemnić o połowę na zwrotki?

– Pewnie – odchrząknął. – Postaram się wczuć.

– Jesteśmy gotowi mała – krzyknął do mnie Haruka. Wzięłam głęboki wdech, a całe moje ciało pokryła gęsia skórka. Czy ja jeszcze potrafię występować?

– Rozgrzałem ci ich – mruknął Sasuke, pochylając się nade mną z papierosem w ustach. Rozczochrał mi włosy. Przez sekundę naprawdę rozważałam całowanie się z nim. – Tak lepiej.

– Sakurcia dasz radę – pisnął Naruto, przyskakując do nas na jednej nodze. Co za kretyn. – Jesteś najlepsza, idź!

Popchnął mnie na scenę. Wypadłam na nią na kompletnie miękkich nogach. Chybocząc się ze stresu podeszłam do mikrofonu. Sala mnie nie widziała, bowiem było całkowicie ciemno. Ja za to widziałam ich twarze, oświetlone przez światła ekranów telefonów. Boże, oni to będą nagrywać. Położyłam dłonie na mikrofonie i – tak jak zwykłam robić przed improwizacją – zastanowiłam się co czułam.

Trema.

Miłość.

Wdzięczność.

Rozczarowanie.

Dałam znak zespołowi. Mei zaczęła grać na klawiszach, które ustawili obok stołu. Reflektory umieszczone na spodzie sceny pod ścianą to rozbłyskiwały, to gasły białym, ostrym strumieniem. Następie niebieskie światło oświetliło nas od tyłu i przodu. Puścili dymiarki ze wszystkich stron. Dołączyła się do niej Ito, spokojnie i zdecydowanie zarazem wygrywając rytm. Zamknęłam oczy, wyczulając moje ciało na otaczającą mnie muzykę. Postawiłam wszystko na jedną kartę.

Za to, że jesteś trudny,

za to, że nie oddzwaniasz,

za to, że ciągle milczysz,

Kocham Cię ale Cię nie lubię!

Za to, że bywasz smutny,

za to, że ciągle ranisz,

i że nie walczysz o mnie,

Kocham Cię ale Cię nie lubię!

Kochany...

Kocham Cię ale Cię nie lubię!****

Publika słuchała w milczeniu. Usłyszałam pstryknięcie reflektorów, skuteczni stłumione przez muzykę. Przyszła pora na przedrefren i Kato. Światło się zmieniło, ukazując mnie tłumowi. Rozległy się krzyki, gwizdy i brawa. Nie wiedziałam, czy miały one oznaczać tęsknotę, czy to, że miałam wypierdalać do wariatkowa. Tak, czy siak, wczułam się. Otworzyłam oczy.

Jak zmienić to?

żebyś chciał być całkiem inny,

żebyś w końcu to zrozumiał,

Jak odmienić to?

przecież nie chcę już do końca mówić, że...****

I refren. Wyrwałam mikrofon Se statywu i zaczęłam skakać w rytm muzyki. Krzyczeć też.

Kocham Cię ale Cię nie lubię!

Kochany...

Kocham Cię ale Cię nie lubię!****

Mój głos stał się na powrót delikatny i spokojny. Pomyślałam o tym, jak siedziałam w samochodzie z Sasuke i mimowolnie poczułam nadzieję.

A może coś się zmieni?

bo dzisiaj to za trudne,

nie umiem Ci wybaczyć,

Kocham Cię ale Cię nie lubię!****

Potem znowu most i refren. Nie oszczędzałam głosu. Światła szalały nadal, a ja sama uśmiechałam się do ludzi, którzy tańczyli razem ze mną. Akcentowałam poszczególne słowa i wersy.

Może przyjdzie taki dzień?,

że i ja i ty będziemy jedno,

wtedy będzie wszystko jedno,

Może przyjdzie taki dzień?,

ale dzisiaj, teraz mówię NIE!****

Kiedy śpiewałam ostatni wers przyspieszyłam tempa skakania i pokazałam publice środkowy palec. Tak bardzo chciałam to zrobić w kierunku Sasuke tak wiele razy.

– Śpiewać – rozkazałam, a ludzie wiernie powtarzali za mną proste „wo–o–oah”. W tym kawałku tkwiła taka siła, o którą w najśmielszych snach nie posądziłabym się jeszcze dziś rano.

Ale dzisiaj, teraz mówię NIE! ****

Muzyka gwałtownie się urwała. Dyszałam, a ciszę wypełniał ogólny szum, pisk i brawa. Usłyszałam nawet nazwę mojego zespołu i swoje imię. Wzruszyłam się w spełnieniu. Złożyłam się w pół, wsłuchując się w kolejne spełniające się marzenie.

Nagle ktoś wyrwał mi mikrofon. I dał mi słabego klapsa. Podniosłam głowę z zawistnym spojrzeniem. To był oczywiście Sasuke. Nikt inny by się nie odważył mnie dotknąć w ten sposób w jego obecności. Ktoś z tłumu zagwizdał. Obstawiałam, że znaliśmy tę osobę osobiście ze szkoły. To mógł być nawet Itachi lub ktoś inny z paczki. Cały hangar mu zawtórował.

– Dobra, to teraz coś, co znacie, żebyście też się trochę pomęczyli – fuknął nieprzyjemnie, lecz tłum zareagował aplauzem.

– Ruchaliście się, że mu tak pozwalasz? – zapytał Kato bez ogródek, kiedy już się wyprostowałam. Świdrujące go oczy Uchihy były bezcenne. Zawstydził się pewnie.

– Raz – mruknęłam. – Ale dawno temu. To było tak po przyjacielsku.

– To jak po przyjacielsku, to ja też mogę? – puścił mi oczko, jednak Sasuke odsunął go ode mnie na bezpieczną odległość jednym ruchem.

– Nie masz abonamentu – warknął tak ostro, że sama drgnęłam. Haruka mrugnął również do niego i wycofał  się razem z resztą za głośniki. Kątem oka widziałam jak schodzą na publiczność. Chuje nawet stanęli naprzeciwko nas.

– Zobaczymy, czy serio jesteście razem tacy dobrzy, jak mówią – krzyknął prowokująco. Posłałam mu buziaczka, którego przyjął ochoczo, dotykając swoich ust z lubieżnością. Wcale nie próbowałam wkurzyć Uchihy, to nie to.

– Co gramy? – zapytałam rozbawiona i pełna zapału.

– Pamiętasz tą piosenkę, którą napisałaś na początku liceum i nigdy nie stworzyliśmy do niej melodii? Tę w duecie – mruknął, patrząc na mnie obojętnie.

– Chodzi ci o… – zastanowiłam się. – Ach, pamiętam. Ale nie wiem, czy znam tekst tak dobrze, jak wtedy…

– Przecież ty znasz wszystko na pamięć – wtrącił Shikamaru, zakładając gitarę przez głowę. – Spoko loko.

– Właśnie Sakurcia – pisnął Uzumaki, fruwając już z podniety ze swoim basem. – Uszy do góry.

– Dobra, dawaj ten mikrofon – burknęłam. Oddał mi go dopiero, gdy Kiba podał mu drugi. – Śpiewasz ze mną w każdym refrenie poza pierwszym, jasne?

– Jasne królewno – parsknął, stukając w niego palcem. Salę wypełnił pisk. Mordercze spojrzenie Shikamaru to doprawdy niespotykany dotąd widok. – No co, tylko sprawdzałem czy działa. Jesteście gotowi?

Wszyscy skinęliśmy głowami. Izunuka powciskał trochę guziczków na swoim panelu i dał mi znak. Zaczęłam mruczeć.

Ooh na na, what's my name

Ooh na na, what's my name*****

Potem dołączył do mnie Sasuke, co nie było planowane. Nie patrzyłam jednak na niego, nie chcąc psuć atmosfery. Postanowiłam być delikatną i kuszącą.

Ooh na na, what's my name

Ooh na na, what's my name

Ooh na na, what's my name

What's my name, what's my name?

Zwrotka Sasuke. Doskonale słyszałam, jak zaczął niby to rapować, ale bardziej mówić. Jego głos był pełen zadowolenia. Z niewiadomych przyczyn nieco chrypiał, jednak czułam, że robił to specjalnie. Musiałam się uśmiechnąć, czułam bowiem, jak w moim podbrzuszu ponownie rodzi się łaskotanie. Czy ja właśnie pożądałam?

Potem przyszła pora na moją zwrotkę. Sasuke śledził mnie wzrokiem, a ja okrążałam go powoli, chcąc wydać się mu jak najbardziej godną uwagi. Prawdopodobnie moje ciało próbowało mu przekazać, jak bardzo go chciałam. Ta piosenka była w końcu właśnie o tym.

Następne refreny śpiewaliśmy razem, nie patrząc sobie w oczy, jedynie słuchając rytmu muzyki i naszych głosów. W końcu stanęłam bokiem do publiki, a przodem do niego. Przyszła bowiem pora na most. Położyłam dłoń na jego piersi i z każdym następnym słowem moje lodowate palce zjeżdżały w dół.

You're so amazing,
You took the time to figure me out
That's why you take me,
Way past the point of turning me on
You bout to break me,
I swear you got me losing my mind*****

– Oh na na, what’s my name? – stanęłam na palcach i szeptałam równocześnie do jego ust i mikrofonu. Nie spojrzałam jednak na niego.

W czasie ostatniego refrenu tańczyłam przed nim i tłumem, a on jedynie kołysał się w rytm muzyki, śpiewając razem ze mną. Publiczność wtórowała nam w każdym wersie, choć do tej pory prezentowaliśmy ten utwór a’capella. Nagle wszystko ucichło, poza halą oczywiście, która nas nie zawiodła i zaczęła szaleć jeszcze bardziej niż podczas naszego występu. Nie zważałam jednak na nich. Odwróciłam się do Sasuke i spostrzegłam, że stał niesamowicie blisko mnie. Zupełnie jak nie on. Pochylił się nade mną i wyszeptał:

– Nie lubię cię, ale cię kocham.

Zszokowana tym, że odczytał sens mojej piosenki pozwoliłam mu położyć dłoń na moim karku i pocałować się.

Przy reszcie.

Niech się wpieprzają.

Niech krzyczą jak teraz.

On zawsze będzie obok.

Reszta niech spierdala na bambus.

Witajcie.

Jest tak strasznie późno. Chciałam iść dzisiaj spać wcześniej. Nie dane mi było, niestety. Wiedzcie, że w ten rozdział włożyłam całe serce i po raz pierwszy od dawna przy ostatnich scenach sama czułam dreszcz emocji, a akapity jakby same się tworzyły. Nie zamierzałam się tak rozpisywać, lecz mam nadzieję, że przypadnie Wam to do gustu i również dacie się ponieść. Tak jak Sakura.

Ogólnie z moim zdrowiem jest źle. Mam chore nerki. Chciałabym, żeby nie dopadł mnie ból, bo jak boli, to się nie można na niczym skupić, a już na pewno nie na pisaniu.

Następnego rozdziału można się spodziewać w podobnym odstępie czasowym. Dziękuję wszystkim za komentarze – większość z Was rozśmiesza mnie do łez. Dzięki Wam czuję, że nie na darmo siedzę przed tym komputerem i niszczę sobie oczy. Liczę na Was i tym razem.

Smacznego mazurka!

* – „Kiedy powiem sobie dość” O.N.A

** – „You spin me right round” Danzel (wiem, że to cover, ale o tej piosence myślałam xd)

*** – „Wiatr” Taco Hemingway

**** – „KCACNL” Agnieszka Chylińska

***** – „What’s my name” Rihanna ft. Drake

Tytuł: “Every breath you take” The Police

Ciepiąca Nanase