15. Twój zimny głos na mnie działa

Wiatr w dalszym ciągu uparcie dął, uderzając mroźnymi powiewami w nasze zakleszczone w mocnym uścisku ciała. Znajdowaliśmy się pośrodku jebanego pustkowia, targani przez grudniowy, japoński taniec. Czułem, że długo już nie dam rady ogrzewać Sakury. Pomimo wydzielanego przez nią ciepła ja sam zaczynałem marznąć. Zbyt długo pozostawałem w bezruchu.

– Sasuke! – usłyszałem z oddali. Odwróciłem się w tamtą stronę i zobaczyłem ojca Sakury, który szybkim krokiem się do nas zbliżał. Targany przez lodowaty wiatr był twardy jak skała, nawet nie przymrużał oczu. W tych ciemnościach nie miał szans dostrzec wtulonej we mnie dziewczyny, dlatego poczułem się pewniej.

– Lo – szepnąłem prawie bezgłośnie. Dziewczyna mruknęła coś niezrozumiałego, pocierając nosem o  mój sweter. – Twój ojcec właśnie pędzi do ciebie i ma nietęgą minę. Musisz się odsunąć...

– N-nie – warknęła, zupełnie niespodziewanie przemieniając się z potulnej w zdeterminowaną i pewną siebie. Choć nie podnosiła głowy, podświadomie czułem, że zmarszczyła brwi w grymasie irytacji.

– Nie dyskutuj – bez ceregieli odepchnąłem ją lekko od siebie. Nawet jeżeli to, co robiliśmy było przyjemne, nie chciałem mieć bliskiego spotkania z pięścią Ikuo, który był już naprawdę blisko. Różowowłosa skuliła się natychmiast, obejmując ramiona sinymi dłońmi. Spuściła głowę, zasłaniając twarz włosami.

– Co tu się dzieje? – pan Haruno wkońcu nas dopadł. – Sakura! Rozum wam odjęło? Jest ponad dwadzieścia stopni na minusie – mężczyna nastychmniast ukucnął przy córce i przygarnął ją do siebie.

Tymczasem ja pośpiesznie wyciągnąłem z auta jej płaszcz i podałem w ich stronę. Ojciec opatulił ją szczelnie i rzucając mi kluczyki do samochodu polecił przeparkować bliżej wejścia, a następnie zabrać z samochodu nasze podręczne bagaże i udać się do środka. Mieli czekać w barze. Widziałem po Sakurze, że nie chciała się ruszyć. Zwróciła ku mnie badające spojrzenie, jednak ja umyślnie odpowiedziałem jej obojętnością. Dzięki temu odeszli w ciszy i bez szarpania.

Zatrzasąłem drzwi od strony pasażera i zasiadłem za kierownicą. W skupieniu obserwowałem oddalających się Haruno. Mimowolnie większość swojej uwagi poświęcałem różowołosej, która – zupełnie dla mnie niespodziewanie – zdawała się jeść mi z ręki. Nie mogłem przyznać, że mi to specjalnie przeszkadzało. W końcu doczłapali się do wejścia i zniknęli za ciężkimi drewnianymi drzwiami. Odpaliłem silnik i skręciłem w lewo.

*

– Zjesz frytki?

– Zjem.

– W takim razie dwa razy frytki. Chwila! Chcesz frytki? – kiwnąłem głową. – W takim razie trzy razy. Czym popijesz leki?

Cisza. Dwie pary oczu równocześnie zmieniły swoje położenie. Różowowłosa patrzyła w jeden z wielu niewidzialnych punktów gdzieś w górze, a jej ojciec zrezygnowany doszukiwał jakichkolwiek śladów błota na swoich zdecydowanie drogich, profesjonalnyh traperach.

– Do leków polecałbym wodę – wtrącił barman nieco zniecierpliwiony. – Ale frytki smażymy we frytownicy na głębokim tłuszczu, więc lepiej dla ciebie mała byłoby to popić herbatką i grzecznie iść spać.

Zarówno ja i Ikuo przybraliśmy wobec niego tak krytyczne pozy, że natychmiast się zreflektował. Niestety Sakura chciała podjąć jego pseudopodryw. W tym celu przybrała bardziej kokieteryjny wyraz twarzy. Oczywiście, zanim się rozpędziła zniknęła w ciemnych odchłaniach krainy Liliputów tuż za moimi plecami – taka była malutka. Zdążyła jednak wymruczeć:

– Od herbaty odpadnie mi język.

Nie wiedziałem, czy zmiana nastrojów Sakury wynikała jedynie z jej ciężkiego charakteru i tego, że rzeczywiście było jej obojętne, czym popije jedzenie. Być może naprawdę zaczynało jej odbijać, objawiało się to takim a nie innym zachowaniem i po prostu musiała wziąć te prochy, żeby się uspokoić.

– A ty? – Ikuo zwrócił na mnie bezsilne spojrzenie.

– Herbatę – odparłem odruchowo. – Dostaniemy ketchup?

– Uzależnienia – wymruczała Lo. Spojrzałem na nią przez ramię w wyższością. Chciałem dać jej do zrozumienia, że ma się zamknąć, bo to ona ma z naszej dwójki większy problem ze sobą. Zaplotła ręce na klatce piersiowej i odwzajemniła to z zawiścią i głęboko skrywanym przyznamiem mi racji.

– Oczywiście – odpowiedział barman, cicho wzdychając. – Woli pan na frytki, czy obok?

– Wolałbym sam sobie polać – pozwoliłem sobie na lekki uśmiech, bojąc się, że moja zwyczajna, wredna mina go nie przekona. Rzeczywiście, był nieco zdziwiony.

– Zobaczę co da się zrobić. To jak będzie z tym piciem?

– Dla mnie piwo... duże.

– Ale tato! – oburzyła się Sakura. – Ty przecież prowadzisz!

– Sasuke nas dowiezie pod swój własny dom – oznajmił rozkazująco. – Podobno dobrze jeździ, trzeba mu dać szansę... A dla niej woda i herbata.

Aha – pomyślałem z kpiną. – Jasne, nie ma sprawy tato!

– Już się robi – mruknął barman, wyrwał z notesu kartkę i odszedł. My natomiast zajeliśmy stolik jak najbliżej baru, ażeby się chłopak nie musiał kłopotać. W niedługim czasie powrócił i zawołał nas po picie. Oczywiście – drogą pseudodemokracji – dupsko ruszyłem ja i jak grzeczna kelnereczka podstawiłem im pod nos kufel piwa, szklaneczkę z brzdękającym lodem i dwie filiżanki z wżątkiem.

Niedługo potem dostaliśmy również frytki (i własny słoik ketchupu z czego byłem chyba najbardziej zadowolony). Lo, wbrew temu co mówiła wcześniej wręcz pochłonęła smarzone ziemniaki. Zapał, z jakim oddawała się pałaszowaniu był tak przejmujący, że Haruno aż wybuchł gromkim śmiechem, czym oczywiście doprowadził córcie do dziewiątego levelu zawstydzenia. Następnie Sakura wzięła leki i stwierdziła, że jest niesamowicie śpiąca i chce już do wyra. Ojciec zaprowadził ją do pokoju, a ja dopiłem herbatę, wylizałem ketchup i wkrótce udałem się tą samą drogą. Inna sprawa, że ja miałem do dźwigania bagaże i ich kurtki.

Z jednej strony czułem się potworie wykorzystywany przez Ikuo, jednak z drugiej nie dziwiłem mu się. Byłem młodszy, chciał się na mnie odegrać, ponieważ doskonale wiedział – podobnie jak ja – że Sakurze przez myśl by to nie przeszło. Taki tam, mini odewt za córunię, która miała więcej chorych akcji za uszami, niż mu się wydawało.

Gdy dotarłem do wynajętego pokoju Sakura już smacznie spała na środku podwójnego łóżka. Szybko się uwinęła. Ikuo zaś, gdy tylko mnie zobaczył, to zabrał ode mnie ich rzeczy i wcisnął inny komplet kluczy.

– Do czego to? – zapytałem, marszcząc brwi.

– No chyba nie myślałeś, że będziemy spać wszyscy razem – mruknął nieprzyjaźnie. – Masz jedynkę naprzeciwko nas. Zabieraj się, bo ja też chciałbym się wyspać.

Tym oto sposobem zostałem definitywnie oddzielony od Sakury. Może to i lepiej. Nie będąc cały czas pod wpływem jej obeności miałem szasę normalnie się wyspać. Jednak z drugiej strony – pomyślałem otwierając drzwi – miałem wrażenie, że jej obecność była w pewnym sensie przeze mnie upragniona. I to wcale nie dlatego, że dzisiejszego wieczoru pierwszy raz od blisko sześciu lat miałem okazję jej dotknąć. Zdałem sobie sprawę, że jeżeli ktoś ma jej pomóc jakoś wrócić do względnej normalności, to muszę być to ja. W końcu to ode mnie wszystko się zaczęło.

– Sasuke? – drzwi po drugiej stronie otworzyły się, za nim jeszcze zdążyłem zamknąć swoje. Tata Haruno miał dziwnie zmartwioną minę.

– Hm?

– Nie śpij zbyt mocno – ostrzegł szeptem, rzucając mi wymowne spojrzenie. – Morino mnie uprzedził, że będę cię mógł potrzebować pierwszej nocy.

Zamknąłem drzwi. Nie musiał mi dwa razy powtarzać. Atak mógł przyjść o każdej porze doby.

* * *

Oparłam się o drzwi z ciężkim westchnięciem. Pozostawienie Sasuke samego na środku naszej ulicy kosztowało mnie bardzo dużo wysiłku i samozaparcia. Jednak umowa to umowa, a ja za cenę wszystkiego pragnęłam jedynie spokoju. Nie miałam co prawda zagwarantowanej ilości czasu, jaką tym samym uzyskam, ale wiedziałam, że z każdym się można dogadać.

– To ty? – usłyszałam głos matki z salonu.

Moje spojrzenie zmieniło się. Widziałam w lustrze jak z sekundy na sekundę tężeje. Przez krótką chwilę rozważałam, czy jej odpowiedzieć, czy nie. Zdecydowałam się nie. Nieśpiesznie zdjęłam glany i odstawiłam je na ich miejsce. Ponownie zwróciłam oczy ku swojemu odbiciu. Naprawdę wyglądałam paskudnie. Oblizałam dwa palce i przetarłam nimi okolice oczu. Poprawiło to nieco mój wizerunek, jednak nie na tyle, ażebym poczuła się lepiej.

– Córciu! – zawołała mnie. Spojrzałam w stronę skąd dobiegał jej głos. Nie czując nic, poszłam w stronę salonu.

Zastałam mamę na kanapie. Leżała rozłożona wiosennym przeziębieniem, obłożona tonami zagilonych chusteczek do nosa i proszkami na alergie. Pod beżowym kocykiem kryła się jej cała postura, skulona i owładnięta dreszczami. Miała zaciśnięte powieki i różową opaskę w brudnych włosach.

– Sakura! –  jej głos został stłumiony przez poduszkę.

Nie słyszała, jak do niej podchodziłam. Nawet nie otworzyła oczu, gdy uklękłam tuż przy jej twarzy. Zagarnęłam włosy za ucho i wymruczałam przymilnie:

– Tutaj.

Mama rozwarła powieki i zmierzyła mnie czekoladowym spojrzeniem. Jak bardzo nie byłyśmy do siebie podobne z wyglądu, a z zachowania.

– Córeczko – pierwszy raz od bardzo dawna dane mi było zobaczyć jej szczery, delikatny uśmiech. Aż sama miałam ochotę się uśmiechnąć, jednak natychmiast przypomniałam sobie o jej dwulicowości.

Czy Sasuke nadal czekał na zewnątrz aż do niego wrócę i powiem, że to co zrobiłam było tak naprawdę bardziej nieprawdziwe niż nawet największe moje szkolne kłamstwo?

– Zrobiłam jak chciałaś – pozwoliłam jej dotknąć mojej twarzy. Miała suche dłonie.

– Widziałam – nie kryjąc swojego zadowolenia podniosła się na łokciu. – Jestem z ciebie taka dumna. W końcu postawiłaś na swoim i uwolniłaś się od tego kretyna. To nie był odpowiedni chłopak dla ciebie, w końcu tyle zła ci narobił przez całą tą waszą, pożal się Boże, znajomość. Nie wiem tylko, dlaczego byłaś dla niego taka miła. Ja bym mu od razu dała w policzek za to, co ci zrobił. A ty mu się jeszcze dałaś pocałować! To było beznadziejne, jednak wierzę, że nie planowałaś tego i to była tylko jego wina. Jesteś tak chuda, że nie potrafiłabyś go nawet odepchnąć na milimetr!

– To jaki chłopak jest dla mnie odpowiedni? – odważyłam się zapytać, choć czułam, że nie powinnam była zagłebiać się w tę dyskusję. Każda z nas uważała inaczej, a moja przeciwniczka wyraźnie chciała obrzucić błotem mnie i mojego ukochanego. Pojebana gra.

– Jak to jaki? – blondynka zaśmiała się perliście. – Żaden! Kto by chciał kogoś tak niemądrego i brzydkiego jak ty? Musiałby cię zrozumieć, a komu by się chciało nad tym wszystkim zastanawiać?

Nie rozumiałam toku jej myślenia. Otworzyłam delikatnie usta, jednak nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Niespodziewanie z ulicy usłyszałam potężny huk. Szyby zatrzęsły się w oknach. Poderwałam się z kolan wyglądając na dom naprzeciwko. Ulica za bramą była pusta. To musiał być...

– Oj, ktoś tu nie umie zachowywać się po męsku – mruknęła szczęśliwa, że dopiekła Sasuke, nawet, jeżeli on nie miał o tym zielonego pojęcia. Dobra, koniec tej paplaniny.

– Co z naszą umową? – ponagliłam ją świdrującymi oczami. Mina mamy dla odmiany przedstawiała coś zupełnie odmiennego od tego, co pokazywała jeszcze parę sekund temu.

– Jaką umową dziecko? – udała, że się dziwi. – Nie wiem o co ci chodzi.

Co. Za. Szmata.

– Powiedziałaś, że jak z nim zerwę, to dasz mi spokój i nie będziesz się wtrącać w moje sprawy.

– Jakie twoje sprawy? – prychnęła. – Ty nie masz swoich spraw. Dopóki mieszkasz razem z nami i to my za ciebie płacimy nie chcę nawet o tym słyszeć, rozumiesz?

– Zawszę mogę się wyprowadzić – warknęłam.

– Śmiało! – wzburzyła się. – Wszyscy się ucieszą, ulżysz całej rodzinie! Z tym, że przypominam ci, że nie jesteś jeszcze pełnoletnia. Jeżeli chcesz uciekać z domu, proszę bardzo, wpakuj siebie i Ochę do domu dziecka – wywróciłam oczami, czując wewnętrzny bunt. –  Albo jeszcze lepiej. Zamiast gnić w tej szkole, na którą i tak jesteś za tępa idź do pracy, a my z ojcem wynajmiemy ci pokój.

Nie wytrzymałam. Odwróciłam się na pięcie i niemal wybiegłam z pokoju.

– Teraz się na mnie nie obrażaj – krzyknęła za mną. – Nigdy nie będzie po twojemu, gówniaro. Mój dom, moje zasady i masz się do nich dostosować!

Chyba zeszła z kanapy i zaczęła iść nieśpiesznie w moją stronę, jednak mało mnie to obchodziło. Poczułam tylko jak zalewam się bezgłośnie łzami, udając się w stronę mojego pokoju.

Wstrząsnął mną gwałtowny dreszcz. Otworzyłam oczy, otumaniona resztkami dręczącego mnie koszmaru. Co to miało być? Przetarłam twarz lewą ręką, nie potrafiąc odróżnić kształtów otaczających mnie przedmiotów.

Dlaczego mój mózg przywołał akurat to wspomnienie? Za wszelką cenę chciałam się go pozbyć ze swojej głowy, jednak to było zbyt trudne. Ostatnio coraz częściej myślałam o mamie. Co się z nią właściwie stało? Tyle lat już minęło odkąd się z nią widziałam. Opuściłam głowę zrezygnowana, ponieważ nieplanowo poczułam się tak, jakby przejechał po mnie czołg. Podparłam się na łokciu i rozejrzałam się odniechcenia po świecie wokół mnie.

Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu nie znajdowałam się w moim pokoju w klinice.

Wnętrze w żadnym calu nie przypominało tamtego pomieszczenia, z czego byłam cholernie zadowolona. Nie musiałam już oglądać obdrapanych ścian (podobno te szramy to moja sprawka) w zgniłozielonym odcieniu. Okno tuż nad moim łóżkiem było o wiele, wiele większe i wychodziło za teren motelu, ukazjując niewiarygodnych rozmiarów zaśnieżone pole. No i nie było w nim krat – to był jego największy plus. Nie leżałam już na szpitalnej polówce na kółkach, a na grubym, jednoosobowym materacu. Moja kołdra nie była jedynie krochmalona, tylko dodatkowo potraktowana czymś w rodzaju Perwollu.

Po drugiej stronie pokoju, obok drzwi była malutka komoda, która dźwigała należącą do mojego ojca torbę podróżną, w której miałam jedynie mój szlafrok i dokumenty. Poza tym, nie miałam już nic własnego. Pomiędzy drzwiami a moim łóżkiem było posłanie taty, a naprzeciwko niego coś na kształt przejścia, w którego głębi zapewne kryła się łazienka. Wpatrywałam się w styl urządzenia pomieszczenia, który pomimo swojej monotonności i prostoty, cieszył mnie niezmiernie swoją odmiennością od tego, co musiałam oglądać przez ostatni rok. Uśmiech sam cisnął mi się na usta, miałam nawet ochotę skakać, a jeszcze przecież nie wzięłam leków. Gdy tylko sobie o nich przypomniałam zaczęłm wzrokiem szukać mojego opiekuna.

Dopiero po dobrej chwili zorientowałam się, że taty nie ma w pokoju. Dawna radość opuściła mnie równie szybko, jakby nigdy się nie pojawiła. Poderwałam się spanikowana, niemal równocześnie obracając się wokół własnej osi. Byłam przekonana, że stało się coś złego. Ojciec przecież był bardziej wrażliwy na moje bezpieczeństwo, niż ja sama. Stąd nasuwał mi się wniosek, że nigdy nie odważyłby się zostawić mnie samej.

Niespodziewanie coś zaszeleściło za drzwiami. Przestraszyłam się jeszcze bardziej i to nie na żarty. Cofnęłam się z powrotem na łóżko i zakryłam szczelnie kołdrą. Uważnie obserwowałam szczękającą klamkę, jednak zamiast odgłosów otwieranego zamka słyszałam bicie własnego serca, coraz głośniej i głośniej. W końcu nadszedł kulminacyjny moment, kiedy to zawiasy zaskrzypiały nieco i moim oczom okazał się mój oprawca.

Zaspane czarne tęczówki spojrzały na mnie z rozbawieniem. Bez zbędnych ceregieli podszedł do mojego łóżka i usiadł na nim, wprawiając nieco poskrzypujące sprężyny w ruch. Podkuliłam nogi do siebie, jeszcze bardziej zagrzebując się w pościeli. Przez myśl mi przeszło, że On to znowu może być coś, co podpowiedział mi mój schorowany mózg. Zupełnie jak wczorajszego wieczora.

– Nie słuchaj tej tandetnej podróby – dotknął mojego uda i delikatnie je pogłaskał przez materiał dżinsów. Widziałam, że tak, choć nic nie poczułam. Zupełnie jakby go nie było, a przecież był!

Nie zabardzo rozumiałam, co się wokół mnie działo. Jeden Sasuke siedział na fotelu obok i niemalże kładł głowę na moim ramieniu, a drugi – ten, z którym zostawił mnie tata – siedział na przednim siedzeniu i wpatrywał się we moją twarz uważnie, aczkolwiek z powątpieniem. Co mnie zdziwiło, był jakoś dziwnie oddalony od Nas, zupełnie jakby nie z tego świata. Niespodziewanie zniknął mi z oczu i w aucie zostałam tylko z tym pierwszym. Co się działo?!

– No uspokój się – ponaglił niespodziewanie z miną, jakby boki zrwał. Skąd ta pewność?

– Gdzie ojciec?

– Poszedł zamówić nam śniadanie. Poprosił mnie, żebym cię przypilnował, bo jeszcze byś sobie coś zrobiła. Ale wiesz, jak tak na ciebie patrzę, to mam wrażenie, że... – urwał, poważniejąc.

– Że? – zapytałam ciekawa, jednak nadal byłam iście przerażona i chyba słabo wychodziło mi ukrywanie tego. Sasuke zamilkł na dobre. Jedynym na czym się skupiał było moje paniczne odgradzanie się od niego. Był prawdziwy... a jak nie?

Moje ciało zadziałało szybciej niż umysł. Zacisnęłam palce na pościeli, a po plecach spłynęło mi kilka kropel zimnego jak ten śnieg za oknem potu. Ciemnooki jeszcze chwilę mi się przyglądał, jednak z  każdą kolejną minutą nie przekonywałam się do niego. Zrezygnowany i z czymś w rodzaju wyrzutu w oczach odsunął się na dosłownie kraniec łóżka, opierając się o drewnianą, lakierowaną ramę.

Zaczęłam się zastanawiać co mogło go urazić. Po jakiejś sekundzie zawieszki mnie olśniło.

To byłam ja, tylko i aż ja. Zupełnie go nie szanowałam, a przecież wczorajszego wieczora to on był przy mnie. Sasuke mnie złożył, gdy się rozpadłam i nie potrafiłam już zapanować nad tą mroczniejszą częścią mnie.

Wiele osób starało się nie pozwolić mi upaść, ale przy tym zawsze oczekiwali czegoś wzamian. Jeżeli miałabym wskazać kogoś, komu byłabym najbardziej wdzięczna za całe swoje życie, byłby to właśnie młodszy Uchiha. W przeciwieństwie do swojego starszego brata, który teorytycznie czuł się przeważnie tak samo jak ja, zawsze odciągał mnie od tej ciemniejszej strony mojej natury, nie pozwalał ponosić się negatywnym emocjom, zastępnując je innymi, w prawdzie nie radosnymi, ale na pewno pozytywnymi. Oczywiście, najlepiej zawsze pocieszał Naruto, jednak jak się później okazało, jego zamiary wcale nie były do końca czyste. Chciał, żebym była jego i targana nieskończoną tęsknotą za czyimś ciepłem i przebłyskami choroby, pozwoliłam mu na to. Teraz on był gdzieś daleko zapewne ze złamanym sercem i prawdopodobie do końca życia nie będzie chciał mnie widzieć, a ja jestem na to znieczulona, bo nigdy nie był on mężczyzną mojego życia.

Tymczasem – jak mi się wydawało – mężczyzna mojego życia aż do teraz nadal milczał. Wpatrywał się w sufit, pogrążony we własnych rozmyślaniach, w których zapewne byłam jakąś głupią, różową szmatą. Suką, która nie potrafiła dobrze odczytać jego zamiarów ukrytych w banalnych czynnościach i odnaeźć drugiego dno w wypowiedzianych słowach; pozornie błachych, lecz znaczących dla nas obydwojga tak wiele.

Prawdopodobnie.

– Jak tam Saya? – wypaliłam bezmyślnie. Uchiha drgnął i ponownie na mnie spojrzał, znów rozbawiony.

– Czemu w ogóle o to pytasz?

W sumie to bardzo dobre pytanie – zaśmiałam się w myślach.

– To twoja narzeczona, co nie? Logiczne, że mnie to interesuje, skoro obecnie spędzasz czas ze mną, a nie z nią. Nie jest zazdrosna, jeżeli zawsze stanowiłam dla niej śmiertelnego wroga bez specjalnego powodu? Ja bym była. – mruknęłam, będąc pewną swoich słów, jak również chorobliwej zazdrości. – Poza tym jestem ciekawa, bo nie było mnie podobno rok... tak dużo mogło się pozmieniać – oburzyłam się.

– Rozstaliśmy się – wyznał chłodno, jakby ten fakt już wcale nie robił na nim wrażenia. Rozdziawiłam buzię ze zdziwienia. Czy Sasuke naprawdę był aż tak bezduszny? – Dwa lata temu. Byłaś wtedy chyba u Itachi'ego... nie pamiętasz?

– Nie, przepraszam – zmieszałam się. Przez chwilę wydawało mi się, że Uchiha nie wie, co ma zrobić. Boże... czy naprawdę ja byłam tak długo chora?

Raczej "Jak długo jesteś normalna?" – zasłoniłam sobie uszy. Mój towarzysz zmarszczył brwi.

– Sakura – odezwał się niepewnie, w jego tonie kryła się rówież irytacja. Zorientowałam się, że moje zachowanie mogło go nieco zbić z tropu. Odpuściłam sobie zasłanianie uszu i postanowiłam przezwyciężyć w sobie te wszystkie porąbne gesty.

– Sorki – wykrztusiłam zawstydzona. – To nie przez ciebie.

– Powinnaś iść się myć – fuknął, odwracając ode mnie twarz. Fuczenie? Teraz to ja się wystrzaszyłam.

Widzisz? Nikt nie potrzebuje być z taką kretykną... - tym razem rozpoznałam ten głos... to mama. - Nawet on się już ciebie brzydzi, a nie minęło jeszcze dwadzieścia minut. Jesteś porąbana.

– No co masz takie oczy wielkie? – znowu warknął, nawet na mnie nie patrząc. – Dawaj pod prysznic to może zdąrzysz przez śniadaniem.

Spięłam się w sobie. Pomimo potężnego ścisku żołądka jak gdyby nigdy nic wygrzebałam się ze swojego bezpiecznego iglo. Powiało chłodem. Zerwałam się z łóżka pośpiesznie, czując zbliżający się napad gęsiej skórki.

Komuś się przytyło – powiedziała mama. Głos był tak realny, jakby stała gdzieś obok mnie. Może pod oknem? Odwróciłam się, jednak nikogo tam nie zobaczyłam. Tylko obrzydliwie kremową ścianę. Zawstydziłam się, więc szybko uciekłam do łazienki. Zarówno przed mamą, jak i przed obojętnością Sasuke.

Zamknęłam drzwi na zamek. Łazienka była mała. Znajdowały się tu jednynie kabina, toaleta i mała umywaleczka (chyba najmniejszy rozmiar) z lusterkiem. Oparłam się o ścianę wyłożoną brzoskwiniowymi płytkami, zastanawiając się, co ze sobą zrobić.

Jak miałam niby normalnie funkcjonować? Mój mózg podpowiadał mi rzeczy, na które moja świadomość jakoś przestała już zwracać uwagę. Moje uczucia, relacje z innymi, mój wygląd...  jak bardzo mnie to wszystko nie obchodziło przez ten cały czas.

Co do mojej aparycji, to prawdę mówiąc nie widziałam już dawno swojego odbicia. Ostatnim razem była to prawie zima, więc tamto zdarzenie miało miejsce prawdopodobnie albo rok temu, albo parę miesięcy temu. Chuj to wie? Wtedy zostałam postawiona, jak co dzień przed łaźniowym lustrem i nie zobaczyłam w nim swojego odbicia. Po prostu. Normalnie. Zwyczajnie. Była tylko przestrze poza mną. Od tamtego wydarzenia lustra są złe i nie było ich już w moim otoczeniu. Nie miałam więc pojęcia, jakie zmiany przez ten czas mogło przejść moje ciało. Mój umysł. Moje całe życie poza klinką.

*

Sakura wbiegła do łazienki, jakby uciekając przed czymś. Z racji tego, że słyszałem najpierw szczęknięcie zamka, z początku nieco się przestraszyłem. Jednak po chwili dobiegł mnie szum wody z prysznica i byłem spokojny o nią już od dobrych dziesięciu minut. Westchnąłem ciężko, wychodząc z Dumb Ways To Die, które katowałem już od paru lat. Przez chwilę zaczęłem się zastanawiać, gdzie podział się pan Haruno, jednak wolałem być sam na sam z Sakurą, nawet jeżeli znowu świrowała, niżeli znosić ten jego nieskończony foch w moją stronę. Wyciągnąłem z kieszeni słuchawki, podłączyłem do telefonu, wsadziłem sobie do uszu i odpaliłem playlistę. Wybór padł na – sam nie wiedziałem dlaczego – najbardziej znienawidzoną przeze mnie piosenkę.

I gotta know that your heart beats fast

And...

I gotta know I'm the only one for you

What have I become?

I'm a fucking monster

When all I wanted was

Something beautiful...*

Ta smutna wiolączela.

Najsmutniejszy i zarazem najmroczniejszy głos Sakury.

Dla samej siebie była zwykłym potworem. Mogła być piękna, ale stworzyła z samej siebie najokropniejszą osobę na świecie... jak można w ogóle tak o sobie pomyśleć? Kiedy jest się tak wrażliwym, zranionym i opuszczonym jak ona... to jest najgorsza opcja – Lo obwiniła się za całe zło tego świata, którą ją dopadło. Ciepiała z miłości do życia.

Kochała mnie (typową męską, niesłowną łajzę), kochała swoją mamę (typowego cichego przemocowca) i kochała siebie (samotną, bezbronną dziewczynkę, która wmawiała sobie, że jest do niczego). I ta piosenka była właśnie o cholernej miłości. Naturalnie nie dam sobie wmówić, że to tylko o mnie, choć niektóre wersy naprawdę dotykały moje sumienie osobiście.

You said forever, now you look right through me

You said forever, did your words fall short like you? *

Co siedziało jej w głowie? Jakie miała wrażenie o sobie teraz, po ponad roku o sobie, o innych? Z tego co zauważyłem, mnie się bała jak muminkowej Buki, albo i bardziej, bo zamiast uciekać z wrzaskiem, gdzie pieprz rośnie to siedziała sparaliżowana i jedynie wlepiała we mnie te swoje ogromne, zielone gały. Aczkolwiek wczoraj zaufała mi podczas napadu jakiś omamów.  Dała się wyciągnąć z auta i nawet się uspokoiła, przytulając się do mojego swetra. Co do ojca, to gama jej zachowań przedstawiała się podobnie: albo miała go w dupie i nie omieszkała się tego udowadniać na każdym kroku, albo panikowała, gdy nie było go obok – jak przed chwilą.

Nie mniej jednak wydarzenia wczorajszego wieczora nie tyle, co nie pozwoliły mi spać (udało mi się zdrzemnąć dopiero nad ranem, po wypaleniu pozostałej mi reszty papierosów), to sprawiły mojej zmęczonej psychice trochę radości. Bo to, że się przytuliła znaczyło, że nadal (choć może tylko podświadomie, ale zawsze!) mi ufała.

Wyciągnąłem się na łóżku i pozwoliłem sobie na uśmiech satysfakcji. Miałem szasę, tylko trzeba było tej dziewczynie dać trochę czasu, a przede wszystkim pomóc pozbyć się tych wszystkich chorych jazd z głosami w głowie. Nagle poczułem lekki dotyk paznokci na lewym udzie. Otworzyłem do tej pory zamknięte oczy, podrywając się do góry. W tej samej sekundzie uderzyłem głową o coś niewiarygodnie miękkiego, puchatego i pachnącego. Zacisnąłem powieki.

My looove... too much

Your looove... not enough

My looove... to much

Your looove...*

Piosenka się skończyła. Uniosłem powieki, wyrywając jednocześnie słuchawki z uszu. Moje czoło oparte było o piersi Lo owinięte w długi czerwony ręcznik, sięgający jej przed kolana. Złapała moją twarz po obu jej stronach dłońmi i delikatnie mnie odsunęła. Spojrzałem na jej mokrą buzię, nieco zmieszaną, jednak nie przejawiającą oznak zawstydzenia. Ciekaw byłem, co się takiego zmieniło w jej poglądzie na własną seksualność przez całe sześć lat, że nagle mogłem sobie jej dotykać tam gdzie nie powinienem i nie dostawałem za to po głowie?

– Akcja jak z pornosa – mruknąłem prowokacyjnie. Uśmiechnęła się lekko, najwyraźniej rozbawiona tym cienkim dowcipem.

– Nie zawstydza cię to? – spytała dziwnym głosem. Zmarszczyłem brwi.

– Za stary jestem – odparłem. – Nie słyszałem cię, długo tak stałaś?

– Nie – pogłaskała mój policzek kciukiem. – Mam do ciebie ważne pytanie – ciągnęła tajemniczo. Oparłem się dłońmi o materac, odkładając telefon i białe słuchawki obok. – Jak bardzo się zmieniłam?

Chwilę rozważałem jej słowa.

– Zależy o co pytasz.

– O wygląd – odpowiedziała szybko. Prychnąłem z rozbawienia.

– Po co ci to wiedzieć?

– Bo chcę wiedzieć, jak ty to widzisz – było w tej wypowiedzi coś kokietującego. Odsunęła się, podpierając równocześnie dłonie o biodra. Wszystko, żebym miał na nią lepszy widok. Postanowiłem się trochę zabawić.

– Wciąż nie widzę zbyt dobrze – palnąłem niby od niechcenia.

– Za mną już jest tylko ściana – odparowała, unosząc brwi. – Może okulary?

– Nie noszę. Podpowiem ci – poderwałem się i zrobiłem krok w jej stronę, na powrót znajdując się za blisko niej. Tym razem to ja górowałem. Złapałem za koniec ręcznika i uniosłem go do góry, jednocześnie odsłaniając jej prawą nogę aż do uda. Zrozumiała aluzję.

– Nie ma takiej opcji zboku – zaśmiała się. Co jej się stało pod tym prysznicem? – Masz mnie ocenić tak, jak teraz widzisz.

Cofnąłem się więc na łóżko, dobrze ukrywając swój zawód. Fajnie było się z nią tak pobawić, bo tak naprawdę nigdy w życiu nie była ona tak bardzo otwarta przy mnie jak w tym momencie. Usiadłem po turecku i zmierzyłem ją najbardziej krytycznym spojrzeniem na jakie było mnie stać. Wystarczająco nieuprzejmym, żeby zrobiło jej się źle na sercu, że nie chciała się ze mną bawić. Zniosła to godnie, zbyt dumnie jak na każdą inną ofiarę moich humorów. Nie wiem dlaczego, ona zdecydowała się na krzywy, szyderczy uśmiech – zrobiła absolutnie wszystko, żeby trafił mnie szlag i jej się udało. Z nawiązką.

Z początku, tak żeby udać, że wcale nie zwarałem na nią uwagi i olałem jej prośbę przyjżałem się jej nogom. Z paznokci zniknął fiołkowy lakier, pozostała część stóp była pokryta gęstą siatką z grubszych i cieńszych żył w barwach od trupio-zielonego do ciemnego fioletu. Nie były jednak specjalnie zaniedbane, zupełnie jakby nie przebywały w stanie zapomnienia od roku. Może ktoś tam o nich dbał?

– Odwróć się bokiem – poprosiłem zimnym głosem, przesuwając nieznacznie wzrok w górę. Wykonała prośbę bez mrugnięcia okiem.

Tak jak zdążyłem już zauważyć wczorajszego dnia, Sakura zdecydowanie przybrała na wadze. Już rok temu wyglądała – jak na siebie – zdrowo, choć nadal była wychudzona i słaba. Tym razem prezentowała się naprawdę o niebo lepiej, niż kiedykolwiek wcześniej. Dodam, że zagoiły jej się blizny i w słabym świetle wpadającym do pokoju właściwie nie miałem szans ich dostrzec. Musiałbym się bliżej przyjżeć, lecz tak bardzo uspokoił mnie brak tych nowych, że nie chciało mi się nad tym dalej głowić.

Zawsze miała takie cienkie nogi, totalnie zero mięśni. Kiedy chodziła miało się wrażenie, że zaraz te dwie trzcinki się złamią w połowie. Dziś jednak prezentowała się... bardzo dobrze, zgrabnie. Zbyt zgrabnie. Zupełnie bez powodu poczułem skok własnego ciśnienia. Po raz kolejny to ukryłem, pytanie tylko, czy Haruno i tak to zauważyła. Nie powinna wiedzieć, jak bardzo nadal mi się podobała – popsułbym sobie sam zabawę już na starcie. Opanowałem oddech, własne myśli wybiegające na nieco nieprzyzwoity ton i przesunąłem spojrzenie w górę.

I bum. Miałem do wyboru podziwianie pupy Lo, jej tali ukrytej za ręcznikiem lub jej biustu, którego zdąrzyłem już raz niezamierzenie dotknąć. Zamiast poprosić moją towarzyszkę o to, ażeby w końcu się ubrała w jakieś normalne ciuchy i przestała mnie katować, położyłem się na łóżku, założyłem ręce za głową i powiedziałem nawet miłym tonem:

– Usiądź sobie.

Sakura spojrzała na mnie tak bardzo nienawidzącym spojrzeniem, jakbym właśnie zabił jej chomika. Mało co nie parsknąłem śmiechem. Przybrałem jak najbardziej przyjazną minę, co totalnie zbiło dziewczynę z tropu.

– Co ty odwalasz? – zapytała, podchodząc mimo wszystko do łóżka i siadając obok. Mój plan się powiódł.

– Stałaś za daleko, żebym mógł dobrze przyjżeć się twojej nudnej, krzywej mordzie. – Może i przesadziłem z doborem słów, jednak wszystko było warte jej reakcji. Lolitę centralnie wcięło.

– Co proszę? – warknęła. Ktoś tu się wściekł i to pożądnie, a więc był remis.

– To co słyszałaś – przewróciłem oczami, posuwając się do tyłu. Zrobiłem jej tym samym miejsce na łóżku. – Kładź się – rozkazałem.

– I może jeszcze mam ci obciągnąć? – uniosła brew wysoko ku górze, aż nad tą delikatną, ciemnoróżową liną powstała głęboka zmarszczka. Boże, była taka urocza, kiedy ją wkurzałem. Przez to, albo właśnie dlatego mógłbym to robić przez całe dnie, już do końca życia.

– Obejdzie się – mrukąłem. – Kładziesz się, albo się ubierasz i nie poznajesz wyników moich obserwacji. Wybieraj.

Przez chwilę się wahała, poczym odpowiedziała bardzo pewnym głosem:

– To ja się ubiorę – i wtedy poczułem zawód.

– Ok – odwróciłem się do niej plecami, chcąc jej pokazać, jak bardzo (nie) miałem (jej) ją w dupie. I wówczas stało się coś, czego zupełnie się nie spodziewałem.

– To jak bardzo się zmieniłam? – cichy szept kobiety mojego serca zabrzmiał tuż nad moim uchem. Zamknąłem oczy, czując jednocześnie uginający się za mną materac oraz dreszcz ekscytacji, biegnący w górę mojego kręgosłupa. Boże, jak ona mnie kręciła tymi swoimi niespodziewanymi zagraniami. Zawsze taka była.

Odwróciłem się do niej z powrótem i nagle tylko parę centymetrów oddzialało nasze twarze. I Sakura się zarumieniła... W KOŃCU! Ponownie dane mi było poczuć smak zwycięstwa. Skupiłem się na jej buzi, starając się wychwycić jakikolwiek postęp czasu, lecz im dłużej się przyglądałem, tym bardziej wydawało mi się to niemożliwe.

Ogromne, intensywnie zielone, kocie oczy, które otaczał równy rządek ciemnych rzęs.

Smukły, idelanie dobrany do reszty nosek, który marszczyła ilekroć napotykała jakąś trudność.

Zaróżowione, jednak nie spierzchnięte wargi – znak, że przestała się już tak stresować.

No i w kóńcu ta pełna wdzięku buzia nie była już taka wychudzona, bez sinych worków pod oczami, bez skazy po prostu.

Jeżeli ktoś kiedykolwiek próbował by mi wcisnąc kit, że pod względem wyglądu nie była ona idealna, dostał by w mordę.  Najpierw za to, że nie miałby racji, a poźniej za to, że się na nią spojrzał. Nie wolno. 

Zrobiło mi się gorąco na samą myśl o tym, że miałem taką Sakurę, która nie dość, że była zabójczo piękna, to i – gdybym tylko chciał – uległaby mi. Oczywiście, była twarda i uparta, więc najpierw musiałbym sforsować jej mury obronne, jednak koniec końców wystarczyłoby pociągnąć za odpowiednie sznurki, żebym nareszcie mógł wszystkim oficjalnie powiedzieć "Patrzcie szmaty! Jest moja i nie oddam!".

– Przytyłaś – wyszeptałem, uśmiechając się kpiąco. Chyba się oburzyła, więc dodałem – I to mocno.

* * *

dzień wcześniej,

Konoha

– Mamo – jęknęła Karin. – Długo jeszcze? Nogi mi odpadają!

– Cicho bądź – warknąłem w stronę młodszej siostry. – Dopiero przecież wyszliśmy. Na bazar jeszcze trochę drogi zostało, a ty już na samym początku stękasz jak stara baba.

– Bo założyła złe buty – wtrąciła mama, patrząc krytycznym wzrokiem na bordowe botki z wysokim obcasem na nogach swojej jedynej córki. – Na takim lodzie, jaki jest w tym roku to można sobie połamać nogi nawet w zimowych traperach, a co dopiero na takim czymś.

– Dobra, zejdźcie ze mnie – czerowonowłosa zafoszyła się i zaplatając ręce pod biustem, wyprzedziła nas o parę kroków. Obydwoje spojrzelśmy się po sobie z politowaniem. Od kąd, podobnie jak większość moich znajomych przeprowadziła się do Tokio, stała się bardzo nowobogacka. Rozumiałem ją, stolica zmienia pogląd na rzeczywistwość, widzisz jak żyjesz, a jak mógłbyś żyć i kiedyś jej to buractwo oczywiście przejdzie, jednak jak wytrzymać do tego czasu?

– Nie obrażaj się tak – poprosiłem grzecznie. Udała, że mnie nie słyszy, więc zrównałem z nią kroku. Gdy w dalszym ciągu nie zwracała na mnie uwagi, szepnąłem jej do ucha. – Masz naprawdę śliczne buty, ty zła kobieto. My tylko nie chcemy, żebyś musiała paradować po Tokio w obrzydliwym gipsie.

Karin zwróciła w końcu na mnie te swoje krwistoczerwone oczy, których sensu występowania w akurat mojej rodzinie nikt nie był w stanie pojąć. Poprawiła okulary, cmoknęła potraktowanymi brzskwiniowym błyszczykiem usteczkami, z których wyleciał maleńki obłoczek pary i zatrzymała się. My również, szykując się na dwie opcje – albo wybuch, albo przemowa o fantastyczności tych że butów i naszej ignorancji na ich oczywiste piękno. Nie miałem ochoty słuchać ani jednego, ani drugiego. Miałem wrażenie, że mama również wolałaby sobie na przykład... strzelić w łeb, niż słuchać takiego pitolenia.

W gruncie rzeczy to Karin była starsznie biedna w swojej własnej rodzinie – żadnemu z  nas nawet do głowy by nie przyszło, żeby ciągnąć z nią tego typu dyskusje. Tata nic o modzie nie wiedział, ja trochę wiedziałem, lecz stojąca przede mną ładna pani w okularach była jednocześnie moją młodszą siostrą, więc z automatu odpowiedź przmiała: nie, a mama chociaż sama lubiła się stroić, już przy piątym zdaniu udawała, że zasypia. Nie zbadana była wredota ludzka, a u Uzumakich, to już w ogóle.

– Wiem o co wam chodzi – powiedziała spokojnie. – Uwielbiam was za to, że się tak o mnie troszczycie, serio, ale to silniejsze ode mnie – zaczęła chichotać, jak gdyby uświadamiając sobie niedorzeczność słów, które miały zaraz paść. – Po prostu musiałam je założyć! – I zaczęła się śmiać w niebogłosy. Tym samym zapewniła mnie, że choć miasto ją zmieniło, będą z niej jeszcze kiedyś ludzie.

Niedługo potem doszliśmy do największego, bo jedynego targowiska w Konoha. Naturalnie, było to po prostu skupisko wszelkiej maści budek, straganików i stoisk, tworzących zawiły labirynt wąskich ścieżek, w którym bardzo łatwo było się zgubić. Oczywiście nie dla mieszakających tu kobiet. Dla nich ten bazar był, niczym tokijskie centurm handlowe dla wszystkich tych mieszczóchów, przyjeżdżąjących tylko na święta. Istna mekka dla handlarzy owoców, warzyw, mięsa i ryb, a także przypraw (o chińskich podróbkach ciuchów nie wspominając). Synonim zdrowej żywności i okazji dla mieszkanek mojego rodzinnego miasta.

Zapytacie się, co ja, były student kulturoznawstwa (dokończę później), gwiazda muzyki rozsławiona na cały kraj i najbardziej niepokorny typ wśród wszystkich znanych mi osób robiłem w Konoha w czasie zimy stulecia (która następowała co roku identyczna, ale dla mnie i tak każda była zimą stulecia)? No jak to co! Poszedłem z mamusią na bazar dźwigać siaty, a co! W końcu byłem jedynym na ten czas mężczyzną w rodzinie pozostałym na polu walki (bo tata UMIERAŁ na katar).

– Co mamy do kupienia? – zapytałem, chcąc pośpieszyć mamunię.

– Dużo rzeczy – odpowiedziała, wygrzebując z torebki mnóstwo ogromnych siatek wielokrotnego użytku (do kupienia w każdym supermarkecie na świecie) i wciskając mi je do noszenia. Karin zaś otrzymała listę zakupów, która zajmowała całą stronę A4. Jedno było pewne – nie prędko wrócimy do domku.

*

Po blisko dwóch godzinach tułaczki mamcia pozwoliła nam przystanąć, ażeby chwilkę odsapnąć. Odstawiłem cztery siaty wypełnione po brzegi puszkami kajmaku, rodzynkami, innymi suszonymi owocami, orzeszkami, mlekiem i płatkami owsianymi na brundy chodnik. Patrząc na te wszystkie produkty zastanawiałem się, w którym konkretnie momencie przestałem odczuwać zimno, a zacząłem przeraźliwie pulsujący ból w kręgosłupie. Zerknąłem kontrolnie na Karin, która opierała się o blaszaną ścianę jednej z budek. Podobnie jak ja dyszała ciężko, a na twarzy miała ogromne wypieki od wysiłku. Dałbym sobie rękę uciąć, że jej plecy były równie morke co moje.

Czerwonowłosa również nie miała łatwo, dźwigając dwie siatki, każda po cztery kilo mandarynek, pomarańczy i jedną z ogromną główką białej kapusty. Świąteczne zakupy od zawsze nie należały do łatwych, jednak na tegoroczne święta moja matka postanowiła wykarmić pół miasta. Przeniosłem pełen politowania wzrok na panią Uzumaki, która z uporem maniaka wykreślała kolejne produkty z listy. Nie chcąc jej podpaść jednak nie komentowałem.

– Kushina! – do naszych uszu dobiegł znajomy, damski głos.

– O matko! – jęknęła Karin.

– Co? – zaciekawiłem się.

– Mikoto! – zawołała nagle przeszczęśliwa mama i wypruła do przodu, jak dzida.

– Teraz to się dopiero zacznie – wystękała moja siostra, odsuwając się od blachy. – Ploteczki, pierdoły, uprzejmości... – zaczęła wymieniać, przedrzeźniając matkę. – Do usranej śmierci stąd nie wyjdziemy! – wydarła się na pół alejki. Obejrzałem się za siebie. Tamtych dwóch wcale to nie obeszło lub specjalnie ją zignorowały i dalej do siebie świergotały. 

– Oj tam bez przesady – tuż przed nami wyrosła nie wiadomo skąd Konan.

Idąc za przykłądem Sasuke, który nigdy przenigdy nie dawał po sobie poznać zaskoczenia, sam również zachowałem obojętność. Nie mogłem natomiast tego samego powiedzieć o mojej siostrze, która odskoczyła od nas jak oparzona i zakręciła się w ten sposób, że ponownie musiała oprzeć się dłonią o zimną ścianę stoiska. Być może była to też kwestia nieprzyzwyczajenia Karin do młodej Uchihy. W końcu wybranka Itachi'ego była naprawdę specyficzna, a miejscami nawet przerażająca.

– Co wy tu robicie? – spytałem mimo wszystko przyjaźnie. Fioletowowłosa odpaliła papierosa, a widząc jak na nią błagalnie patrzę poczęstowała mnie jednym. Miało się te znajomości.

– To samo, co wy – odparła, wypuszczając szary, śmierdzący obłoczek. Uczyniłem to samo, oglądając się, czy (broń Boże) matka nie gapi się w naszą stronę.

– Ty palisz? – wystękała moja siostra z szeroko otwartymi oczami. – Mama cię zabije.

– Nie zabije jak się nie dowie, więc w razie jakby co, śmierdzimy przez Konan – rzuciłem jej wymowne spojrzenie. Szlug tajm tuż obok matki, tego jeszcze nie miałem.

– Daj jednego – wypaliła Uzumaki, obserwując zachowanie Uchihy.

– A co ja kuźwa, kiosk ruchu jestem? – fuknęła, częstując ją mimo wszystko. – Jesteście już dawno pełnoletni, moglibyście się w końcu usamodzielnić.

– Skoro mowa o samodzielności – zagadnąłem, patrząc z rozbawieniem na pierwszego papierosa mojej siorki w życiu. – Gdzie dzieciaki?

– Gdzieś – wzruszyła ramionami, uśmiechając się na własne słowa. – Latają po tych wszystkich alejkach jak pojebane, przecież nie będę ich wiązać na smyczy. Będą chciały to mnie znajdą.

– Rany Julek nie wiedziałam, że to tak obrzydliwie smakuje – wtrąciła czerwonowłosa i sprawiła, że obydwoje z Konan zaczęliśmy nerwowo chichotać.

– Ty się po prostu jeszcze na tym nie znasz – skomentowałem, ocierając łzy z oczu. – Za miesiąc będzie to najcudowniejszy smak na świecie.

– Idą – warknęła Uchiha, pośpiesznie rzucając peta. I my to uczyniliśmy, z powrotem wkładając rękawiczki. Przybraliśmy poważne miny, zachowując nasz mały sekret w kompletnej tajemnicy.

– Cześć dzieciaki – zawołała nam Mikoto zanim jeszcze do nas doszły.

– Dzień dobry – przywitaliśmy się, starając się dobrać jak najładniejsze uśmiechy. W końcu mama Sasuke to była naprawdę spoko babka.

– Co tu tak śmierdzi? – zapytały równocześnie.

W ramach rodzinnej solidarności obydwoje spojrzeliśmy z wyrzutem na żonę Itachi'ego. Kobiety jedynie pokręciły z dezaprobatą głową, natomiast fioletowowłosa zmierzyła nas takim spojrzeniem, że temperatura powietrza z miejsca spadła o dziesięć stopni. W myślach już zacząłem układać potężne przeprosiny, bo z nią akurat bardzo źle było mieć na pieńku.

– Słuchajcie – zwróciła się do nas Kushina. – Ustaliłyśmy z Mikoto, że resztę rzeczy kupimy razem. Te, które już mamy zaniesiecie do samochodu i zawieziecie do nas, z wyjątkiem owoców, je do Uchihów.

– Jesteście samochodem? – zwróciłem się do fioletowookiej. Pokiwała głową, rozglądając się dookoła.

– Konan –- odezwała się nieśmiało pani Uchiha. Uśmiechnęła się, a więc wokół jej ciepłych, grafitowych oczu (niby takich samych jak u Sasuke, ale jednak zupełnie innych) pojawiły się urocze zmarszczki. – Ja i Kushina wrócimy z Ichigo i Minto przez park, tak jak im obiecałyśmy, a ty zawieziesz Naruto i Karin, zgoda?

– Yhm – mruknęła, nadal się rozglądając.

– Możesz je zawołać? – poprosiła nieco zbita z tropu.

– Pewnie – odparła. Zdjęła rękawiczkę i niespodziewanie zagwizdała na palcach, wrzeszcząc – ZBIÓRKA!

Nie minęły trzy sekundy, a przy nas pojawiły się te dwa ufoludki w śniegowcach, zimowych, żółtych kombinezonach, będących jednocześnie przebraniem Pikachu, całe zgrzane, zasmarkane, ale za to jakie szczęśliwe. Konan uśmiechnęła się do nich automatycznie, ukucnęła i wyjaśniła im, że pójdą z babcią. Naturalnie się ucieszyły, bo kto nie kochał Mikoto Uchihy?

*

Gdy już cały ten bałagan związany z zakupami dobiegł końca, także mama wróciła do domu. O dziwo zaczynało się już zmierzchać, a mojej rodzicelce rzadko kiedy zdarzało się przebywać tak długo na pogaduchach, nawet u Uchihów.

– Już jestem – zawołała od progu.

Potem do naszych uszu doleciał huk zamykanych drzwi i cała jej  krzątanina w ciasnym jak cholera przedpokoju. Obrzuciliśmy się z Karin tylko wymownymi spojrzeniami, jednak żadne z nas nie wypowiedziało nawet sylaby. Lepiej było się zająć swoimi zajęciami – Karin dalej siekała grzyby, a ja mieszałem w ogromnym garnku kapustę. W parę minut później Kushina zawitała do kuchni w niemalże doskonałym humorze. Czyżby magia świąt? Kto to wiedział.

– Co tam gotujecie? – podeszła do nas, podpierając ręce o biodra. – Ładnie pachnie, więc pewnie dobrze wam poszło. Nie przesoliliście niczego? – zapytała podejrzliwie, zaglądając po kolei do wszystkich garnków postawionych, bądź zestawionych z gazu.

– Nie – mruknęliśmy pod nosami równocześnie. Znowu spojrzenie, a potem do roboty. Odkąd łączyła nas już któraś z kolei tajemnica skrywana przed rodzicami, naprawdę coraz mniej potrzeba nam było ze sobą rozmawiać – wystarczyło spojrzeć.

– Dobrze, wierzę wam – odparła zadowolona i odsunęła się od kuchenki. – Karin, zostaw na chwilę te grzybki i mi pomóż – poprosiła, wskazując na swoje włosy. Siostra przez cienia sprzeciwu odłożyła nóż, wytarła ręce i podeszła do mamy. Pomogła jej spiąć długie pukle w wysokiego kucyka i zapytała:

– Jak było?

– A dobrze... upiekłyśmy te dwa ciasta, zrobiłyśmy barszcz.

– A w parku? – wtrąciłem. – Bardzo rozrabiali?

– No coś ty! – żachnęła się. – Te dzieciaki są kochane! Nie to co wy, cały czas tylko się wydzieraliście i nigdzie nie mogłam z wami wychodzić – mówiąc to, zrobiła naburmuszoną minę.

– Znowu by mogło tak być – zażartowałem, odkładając łyżkę, przykręcając płomień na minimalny i przykrywając dobrą kapustkę pokrywką. Już nie mogłem się jej doczekać w tych pierogach, cały rok tylko o niej myślałem. Odwróciłem się do kobiet mojego życia, oparłem się biodrem o szafkę i uśmiechnąłem się szeroko.

– Wolne żarty smarku – zirytowała się, wyjąmując z siatek produkty na pierogowe ciasto. – Nigdy w życiu do tego nie wrócę!

*

Po paru godzinach żmudnej roboty ciasto zostało wyrobione, pierogi polepione, a my wszyscy wykończeni. Przynajmniej było wiadomo, że następnego dnia nie trzeba będzie się już tym wszystkim zajmować, a będzie można na przykład ubrać choinkę.

– Karin – powiedziała mama, wycierając z zarumieniowych od wysiłku policzków mąkę. – Możesz iść już na górę.

– W końcu! – uradowała się, nagle pełna energii jak nigdy dzisiejszego dnia i wzniosła zaciśnięte pięści ku górze.

– A ja? – zapytałem, patrząc na Kushinę błagalnym wzrokiem.

– A ty nie – mruknęła, nawet nie patrząc w moją stronę. Definitywnie wycieranie rąk było bardziej absorbujące. 

– Ale mamuniu! – miałem zamiar paść jej do kolan, jednak domyśliła się tego i powstrzymała mnie gestem dłoni.

– Cicho bądź – nakazała. – Pogadamy sobie.

– To ja już pójdę – powiedziała Karin i wyczuwając rosnące w powietrzu napięcie. Podreptała do salonu, oglądając się za siebie co chwilę. W jej  oczach widziałem strach i współczucie skierowane w moją stronę.

– O co chodzi? – wypaliłem od razu, gdy tylko usłyszałem opadające na kanapę ciało siostry. – Dlaczego mam wrażenie, że Karin wie, o co chodzi, a ja nie? 

– Usiądź synek – poprosiła i sama zajęła miejsce przy kuchennym stole, na którym jeszcze pół godziny wcześniej odbywało się istne pobojowisko.

Usiadłem obok niej, żeby nie musiała wysilać głosu. Sprawa była jakaś osobista. Dokładnie czułem, jak ciążyła mamie na sercu. Podświadomie zapragnąłem jej ulżyć, dlatego postanowiłem, że przyjmę z pokorą to, co chciała mi przekazać.

– Co się stało? – odważyłem się zapytać niepewnym głosem.

– Wiesz Naruto – uśmiechnęła się słabo, skubiąc słomianą podkładę pod swoimi łokciami – byłam u Mikoto.

– No byłaś.

– No byłam – powtórzyła, wbijając wzrok w blat. – Jak już się pewnie domyśliłeś, w tym roku babcie nas wystawiły, więc idziemy na wigilię do Uchihów.

– Nie da się ukryć, że nie wspomniałaś, ale mów dalej – wtąciłem w pobłażaniem.

– I zapytałam Mikoto, czy nie będzie Sasuke.

– Czemu miałoby go nie być? – zdziwiłem się.

Jeżeli dobrze mi się zdawało, ostatnim razem widziałem się z nim tydzień temu w Tokio. To była premiera Wherever I go, na której byliśmy wszyscy razem z Jirayą. Mój przyjaciel co prawda był jakiś taki dziwnie pobudzony, ale zapytany nie przyznawał się do niczego niezwykłego. Stąd wniosek, że raczej w jego życiu nie pojawił się ani nikt nowy, z kim mógłby spędzać czas, ani jego plany co do rodzinnych świąt nie uległy zmianie.

– No nie uważasz, że skoro pojutrze jest wigilia to wypadałoby już być? – oburzyła się. – Ja rozumiem, praca, studia, czy cokolwiek innego, jednak skoro ty tu jesteś, a studenci już od tygonia mają przerwę, to chyba nic mu nie stoi na przeszkodzie, żeby tu być i pomagać no nie? I powiedziałam to Mikoto, a wiesz co ona na to?

– No co?

– Że on miał być dzisiaj, ale zadzwonił, że się zatrzymują w jakimś hotelu i będą jutro rano – wybuchnęła. Sprawiała wrażenie, jakby jej się chciało płakać. – Pytam się, o kim ona mówi – ciągnęła dalej. – I wtedy Mikoto mi powiedziała, że Sasuke po nią pojechał.

– Mamo, po kogo? – zapytałem, już zupełnie nie rozumiejąc. Cała ta sytuacja wyglądała coraz bardziej podejrzanie. Co ta mame się tak wszystkim nagle przejmowała?

Co on ocipiał? – pomyślałem. – Po Sayę pojechał?

Matka odważyła się spojrzeć mi w twarz. Prawie nigdy w życiu, może tylko kilka razy nie widziałem takiego bólu i jednocześnie troski w jej oczach. Złączyła moje palce ze swoimi drżącymi, a drugą rękę położyła mi na ramieniu. Poczułem, że to, co za chwilę miałem usłyszeć, mogło zmienić moje życie.

– Po Sakurę – powiedziała niemalże szeptem. Chociaż siedziałem to poczułem, jak uginają mi się kolana. Odwróciłem twarz w przeciwną stronę, chcąc tak jakby odgonić od siebie te informacje.

– To niemożliwe – warknąłem. W głowie mi się to nie mieściło, żeby Sasuke chciał ponownie zacząć ingerować w życie różowowłosej.

– Ale to prawda synku – odparła mama współczującym tonem. – Wiesz, że tak.

– Ale to bez sensu! – uniosłem się, waląc pięścią w blat. – On jej nienawidził od zawsze i jedyne czym mu zależało to zniszczenie jej życia! Po co miałby się tam teraz wpychać?

– Wiesz – pogłaskała moją dłoń – jego matka twierdzi coś zupełnie odwrotnego.

– W takim razie nic o nim nie wie – mruknąłem. – To ja się z nim przyjaźnię od małego i wiem, że jak on nie powie, to znaczy, że tak nie jest. Niech więc ciocia Mikoto zostawi sobie te domysły dla siebie. A ty się tym tak nie przejmuj i nie wierz jej we wszystko. My mamy więcej tajemnic niż wam się...

– Podobno był w Konoha w zeszłym tygodniu i porozmawiał z nią otwarcie o tym. – Mama przechyliła głowę. Od kąd wywaliła z siebie ten sekret było widać, że jest jej lżej. Szkoda, że nie mogłem tego samego powiedzieć o sobie.

– I co jej takiego niby powiedział? – prychnąłem.

– Różne dziwne rzeczy, Mikoto była bardzo poruszona jak się o tym dowiedziała, dattebane – zmarszczyła brwi, uśmiechając się delikatnie. Widać było, że i mojej matce cała ta sytuacja nie była obojętna. Pytanie tylko czy to przez wzgląd na mnie, czy jej ukochaną, wieloletnią przyjaciółkę? – Nie zbadane są ludzkie drogi i uczucia, a ten Sasuke to już chyba zawsze będzie mieć pod górkę. – Nic nie odpowiedziałem, podświadomie już domyślając się odpowiedzi. I choć sam dobrze wiedziałem, że było to wysoce prawdobodone,  nie mogłem przekonać nawet samego siebie do tego, że mogłaby być to nie tyle co prawda, a rzeczywistość.

Pierdolona rzeczywistość lubi dawać po dupie.

– Co dokładnie powiedział? – zastukałem palcami w blat.

– Że to ta jedyna – odparła mama, patrząc na mnie z ukosa. Wystrzmałem oddech, gwałtownie wstając.

– Po tym wszystkim co się między nami wydarzyło... – zasłoniłem uszy dłońmi. – Jak on może tak po prostu...

– Siadaj – rozkazała matka. Posłuchałem, nie wiedząc, co dalej mam ze sobą zrobić. – Posłuchaj mnie Naruto, błagam. Mikoto powiedziała, że on ją naprawdę kocha i chce ją odzyskać. Pojechał razem z panem Ikuo po nią do tamtego ośrodka i udało im się zdobyć przepustkę na cały tydzień. Sasuke twierdzi, że jest z Sakurą już lepiej i nareszcie wiedzą, co jej jest.

– Ja już od dawna wiem co jej jest – fuknąłem, opierając brodę o stół. – Deprecha, dragi i schizofrenia. Jej już nie może pomóc.

– A jednak podobno jej pomogli – przeciwstawiła się mama. – Jej psychiatra twierdzi, że wyszła z nałogów i depresji. Rozumiesz, co do ciebie mówię? Sakura wyszła z depresji – potrząsnęła moim ramieniem, a ja spojrzałem na nią smutno. – Synek, całe życie o to nam wszystkim chodziło! To dziecko już się podobno nie męczy i ma chęci do życia. To jest cudowna wiadomość i chociaż wiem, że pomiędy wami ostatnio nie było za dobrze...

– Potraktowała mnie jak kupę gówna – wtrąciłem.

– Myślałam, że już to przepracowałeś z psychologiem i zgodziłeś się, że weszła z tobą w ten, pożal się Boże, związek, a potem cię rzuciła w wyniku choroby – stwierdziła sucho. Wiedziałem, że tak było, jednak w dalszym ciągu miałem do niej o to żal. Zabawiła się moimi uczuciami, a ja głupi jej wierzyłem!

– Bo przepracowałem, lecz z nią o tym nie gadałem – wydukałem ponuro.

– To będziesz mieć okazję – pocieszyła mnie mama. – Będzie u Uchihów cały tydzień, kupa czasu do spożytkowania.

– Zobaczymy, czy ona będzie chciała rozmawiać.

– Nawet jeżeli nie to i tak mam do ciebie ogromną prośbę, skierowaną nie tylko ode mnie, ale i od Mikoto – ponownie zniżyła głos, pochylając nieco głowę w moją stronę. Zerknąłem na nią ufnie. – Obiecaj, że im nie przeszkodzisz. Oni potrzebują siebie nawzajem, dobrze wszyscy wiemy, że ich... miłość była od zawsze i błagam, zamiast się na nich za to obrażać, to im pomóż.

– I mówisz to jako moja matka? Bierzesz ich stronę i zapominasz, jak bardzo im ufałem?

– Oczywiście, że nie biorę ich strony – zapewniła. – I jako twoja matka uważam, że zamiast strzelać focha stulecia do najlepszych przyjaciół, przypominam jedynych jakich miałeś prawdziwych w życiu, poszukałbyś sobie jakiejś innej dziewczyny. Tego kwiatu jest pół światu. Wykorzystaj ten swój chłopiency urok osobisty, który Sakura zawsze tak wychwalała i znajdź taką, która cię naprawdę doceni!

Ach, naprawdę uwielbiałem moją motywującą mamusię. Była taka kochana. Uśmiechnąłem się, nagle rozbawiony.

– Ale do Hinaty nie wrócę – zaśmiałem się. Mama posłała mi kpiące spojrzenie.

– A czy ja coś w ogóle o niej powiedziałam?

* * *

Po śniadaniu zebraliśmy się i odjechaliśmy w stronę Konohy. Tym razem samochód prowadził Sasuke, natomiast ja z ojcem siedzieliśmy na tylnej kanapie i prowadziliśmy zawziętą dyskusję o życiu. Oczywiście w głowie cały czas miałam to, co wydarzyło się podczas jego nieobecności pomiędzy mną a brunetem.

Zupełnie już go nie rozumiałam. Raz niby taki potulny, uprzejmy i opiekuńczy, a zaraz potem potrafił dowalić tak demotywującym tekstem, że można było od razu sobie strzelić w łeb. Po prostu cały Uchiha, nic się nie zmieniło. Jednak pomimo oczywistego zdegustowania jego zachowaniem było w tym coś – mały, szczególny ton w jego oczach, głosie, gestach - co nie pozwalało mi tak po prostu się na niego obrazić i zapomnieć.

– Słyszałaś? – z zamyślenia wyrwał mnie zdecydowanie zirytowny tata. Gwałtownie zwróciłam twarz ku mężczyźnie. Kątem oka zobaczyłam kontrolne spojrzenie Sasuke we wstecznym lusterku.

– Nie – wydukałam nieśmiało. – Przepraszam, zamyśliłam się trochę...

– Zauważyłem – nie oszczędził komentarza. – Pytałem o studia.

– Co z nimi? – bąknęłam.

– Będziesz chciała kontynuować? – westchnął przeciągle. – Jeżeli tak, to będę musiał porozmawiać z lektorem. Myślę, że szkoda by było zaprzepaścić te nienaganne oceny.

– Nie wiem... – zająknęłam się.

– Najpierw, to Sakura będzie musiała opuścić klinikę – wtrącił Sasuke bardzo rzeczowym głosem.

– Masz swoje sprawy? To siedź cicho – odgryzł się tata. –  Dam ci oczywiście czas na przemyślenie, ale muszę o tym wiedzieć, żeby wszystko załatwić, rozumiesz? – popatrzyłam w jego zatroskane oczy z lekkim przestrachem. Nie czułam się zbyt komfortowo z jego reakcjami na wypowiedzi Uchihy, jednak miałam świadomość, z czego ta niechęć wynikała.

– Rozumiem – odparłam, chcąc go udobruchać.

– Dobrze – rzeczywiście, trochę się uspokoił. Jak łatwo mogłam nim manipulować.

– A jak to ma niby wyglądać? – zapytałam od niechcenia.

– Studia?

– Nie – pokręciłam głową. – Miałam na myśli tegoroczne święta.

Nasz samochód zatrzymał się na światłach. Byliśmy praktycznie tuż przed Konohą. Poczułam dreszcz ekscytacji, spływający wzdłuż mojego kręgosłupa, niczym zminy pot. Coś pięknego. Tak bardzo tęskniłam za tym miejscem. Czułam, że to tu był właśnie mój dom i że tylko z tym miejscem potrafiłam stworzyć jakąkolwiek więź. Oczywiście, w Tokio mieszkało się niesamowicie – kochałam jego wibrujący, nocny klimat – lecz tylko w tej małej mieścinie miałam wrażenie totalnego spokoju i bezpieczeństwa.

– Jedziemy teraz do domu Uchihów – westchnął przeciągle. Chyba nie podobała mu się ta prespektywa, dlatego zaczęłam się zastanawiać, po co tak właściwie mój ojciec się na to wszystko zgodził. – Jutro Wigilia, a ty zostaniesz tam przez tydzień. Ja wracam do Tokio, ale jutro przyjadę razem z Sayuri i Kaigo. Będą się tobą zajmować. Przy okazji... – wyciągnął z kieszeni puchówki piękne, czarne pudełko. – Dzisiaj dostaniesz pierwszy prezent – wręczył mi przedmiot z delikatnym uśmiechem.

Pudełko było lekkie i gładkie. Na wierzu widniało logo (już chyba naturalnie) ekskluzywnej, zajebiście drogiej marki, która zajmowała się wyrobami ze skóry. Uniosłam pokrywkę i przyjrzałam się zawartości z szeroko otwartymi oczami, bowiem wśród białego papieru krył się portfel. Spojrzałam na ojca błagalnie.

– Dziękuję – wymamrotałam. – Nie musiałeś aż tyle wydawać – dodałam, przypominając sobie, ile potrafiły kosztować rzeczy dystrybuowane przez tę makrę.

– Dobrze wiesz, że nie mam co zrobić z pieniędzmi córuś – przyznał zawstydzony. Posłałam mu pobłażliwy uśmiech. – No i lubię cię rozpieszczać. Zawsze was wszystkich rozpieszczałem.

– Dlatego jest taka zołzowata – mruknął pod nosem kierowca. Tata już miał mu coś wygarnąć, jednak powstrzymałam go.

– Przecież wiesz, że ma rację. Jestem obrzydliwą zołzą. – Wyjęłam delikatnie portfel i obejrzałam go dokładnie, czerpiąc radość z tego, że mam w swoim posiadaniu tak piękną rzecz i to po raz pierwszy od roku. W klinice nie było ładnych przedmiotów, a nawet jak się jakiś znalazł, to nie można było dotykać.

Tak jak już wcześniej wspomniałam, został obity w brązową skórę bardzo dobrej jakości. Był w kształcie kwadratu i całkiem poręcznie mieścił się w dłoni. Otworzyłam go. Wewnątrz po lewej stronie były trzy, stosownych rozmiarów przegrudki na karty kredtowe. Po drugiej zaś jedna duża kieszeń, jak mniemałam na drobne. Moją uwagę przykuł z pozoru nic nieznaczący szczegół, ale jednak. Wyjęłąm to ostrożnie, zwracając spojrzenie z powrotem ku ojcu.

– Po co to? – uniosłam do góry kartę. Czyżby kolejny prezent?

– Tu masz kod PIN i korzystaj mądrze – wcisnął mi swoją wizytówkę. Pod nazwiskiem widniał krótki rząd cyferek.

– Tato po co – niecierpiliwiłam się.

– To mój prezent na Gwiazdkę. Nie masz żadnych innych rzeczy poza tymi, które masz na sobie i tym różowym szlafrokiem w bagażniku. Tamte ciuchy wywaliłem, bo uznałem, że mogłabyś mieć nowe. Zostawiłem ci parę bluzek, które Itachi uznał za zbyt cenne dla ciebie, ale są schowane w szafie w moim domu. Poza tym może chciałabyś kupić komuś jakiś prezent – spojrzał wymownie na Sasuke. Czyżby pomimo nieskrywanej niechęci pragnął, żebym go dobrze traktowała? Co za chory układ był pomiędzy nimi!

– No dobrze – mruknęłam zbita z tropu. Schowałam portfel razem z kartą i wizytówką do pudełka i szczelnie zamknęłam. – Ile jest środków?

– Trzydzieści tysięcy – odparł tonem, jakby mówił mi, która jest godzina. Zrobiłam szerokie oczy.

– Ile?! – uniosłam się, znacznie pochylając się w jego stronę. – Oszalałeś?!

– Stać mnie to mogę – fuknął, chyba urażony moją reakcją. – Ma ci wystarczyć na wszystko. Masz już  dwadzieścia trzy lata i chyba najwyższa pora, żebyś zaczęła się ubierać jak kobieta z klasą, a nie mocno zbuntowana na wszystkich nastolatka – skwitował. I nagle urosła we mnie złość.

– Nie potrzebuję się ubierać jak wszystkie – odwróciłam twarz w stronę okna. – Nie potrzebuję też nikomu imponować. I chciałabym wyglądać jak ja, a nie jak ociekająca hajsem lala z bogatego domu. – Samochód ruszył. – Proces udawania kogoś kim nie jestem mam już za sobą, przykro mi.

*

Wjeżdżając w moją dawną ulicę czułam, jak narasta we mnie napięcie. Pierwszy raz od dwóch tygodni doświadczyłam skurczów brzucha i krtani, których nienawidziłam z całego serca. Chciałam mieć to już za sobą, schować się w domu rodziny Uchiha i nie spotkać się twarzą w twarz z matką, co niestety - z racjonalnego punktu widzenia - w miarę zbliżania się do celu było coraz bardziej prawdopodobne.

Nie chciałam tego. Tak bardzo bałam się patrzenia jej w oczy. Tak bardzo czułam się skrzywdzona i bezbronna wobec niej i jej siły. Choć minęło tyle czasu, tyle lat, tyle trudnych chwil, a ja zdałam się już zapomnieć, to im bardziej byłam bliżej miejsca, w którym rozpoczynał się cały ten dramat, tym bardziej mnie paraliżowało.

Rozpoznając mój były dom odwróciłam głowę od szyby i znacząco ją opuściłam. Równocześnie moje włosy zasłoniły mi pole widzenia tak, że zdolna byłam jedynie patrzeć na swoje uda i zaciśnięte w pięści ręce. Czułam jak się pocę, jak gryzę własne wargi i powoli oddaję się panice. Wkrótce potem samochód się zatrzymał. Sasuke zgasił silnik i podał tacie kluczyki. Chyba się do nas odwrócił, bo całe auto się rozbujało.

– Sakura co się dzieje? – zapytał nieco zaniepokojony. Nie potrafiłam podnieść oczu i na niego spojrzeć. Zbyt bardzo się bałam, że to wszystko do mnie wróci. Że opęta mnie moja własna słabość, mój lęk.

– Ty tu zostań – milczenie przerwał tata – a ja pójdę... wiesz gdzie.

Poczułam jak ojciec się obraca. Otworzył drzwi na oścież, wpuszczając do środka masę świeżego, lodowatego powietrza. Skuliłam się jeszcze bardziej (tym razem z zimna), zaciskając powieki. Wygramolił się na zewnątrz i zatrzasnął je za sobą delikatnie. Moje ciało samoistnie skupiło się na dobiegających do moich uszu odgłosach.

Słyszałam jak obchodzi samochód, a jego buty delikatnie wbijają się w zwały śniegu. Jak jego kroki stopniowo się oddalają... zadzwonił dzwonkiem przy bramie, tym cholernym piczeniem (zaczęłam sie kołysać). Później ktoś otworzył drzwi, które w dalszym ciągu skrzypiały, bo nie miał ich kto naoliwić. Dobiegły mnie dwa głosy, jeden taty, a drugi wcale mi nie znany, jednak damski. Boże, byłam taka przerażona.

– Matko Boska – jęknął brunet. On również wysiadł, tylko zatrzasnął za sobą drzwi z takim hukiem, że aż podskoczyłam. Znowu ktoś był na mnie zły za to, że byłam tak strasznie słaba. Niespodziewanie otworzyły się drzwi po mojej prawej i mężczyna zajął miejsce mojego ojca. – Chodź tu świrusie.

Pochylił się w moją stronę na tyle blisko, że mogłam poczuć zapach jego wody toaletowej. To mnie nieco otrzeźwiło. Podniosłam głowę, a wtedy moja broda oparła się idealnie o jego wystający obojczyk. Duża, zwinna dłoń nagle znałazła się na moich plecach i nakazała mojemu ciału przywrzeć do ciała Uchihy. Tym sposobem mnie przytulił i jednocześnie odwrócił uwagę od tego co działo się po drugiej strone ulicy. Wolną rękę złapał tył mojej głowy i odchylając ją nieco powiedział bardzo, bardzo cicho:

– Nie ma jej tam, jesteś ze mną, więc nic ci nie grozi... naprawdę jesteś już bezpieczna.

Zacisnęłam powieki, chcąc jak najbardziej mu wierzyć. On by mnie obronił, jak zawsze. Uświadomiłam sobie, jak bezgranicznie ufałam temu człowiekowi, który niegdyś tak bardzo mnie skrzywdził, że chciałam się zabić. Teraz jednak – paradoksalnie – był moją największą opoką. Uniosłam swoje jak dotąd bezwładne ramiona i również oplotłam go nimi wokół żeber.

Chciałam być bliżej.

Trwalibyśmy dłużej w tym jakże romantycznym uścisku, lecz dopiegło nas pukanie w samochodową szybę. Otworzyłam zdumiona oczy i niemalże parsknęłam śmiechem widząc trzy wesołe buzie, szczerzące się do mnie, jakby reklamowały pastę do zębów. To był Itachi i jego dwa plemniki, najlepsze z miotu.

– Jezus Maria – wymamrotałam czarnookiemu w szyję, na co on oderwał się i obrócił w stronę tego kretyna.

– Co za kretyn – warknął. Mówiłam.

Odsunął się ode mnie nieśpiesznie, zwracając się w stronę drzwi. Widziałam w jego oczach tak wielkie pokłady irytacji, jakby jego starszy brat przyłapał go na całowaniu się w gimnazjum. Aż niesamowite. Przy pomocy palca wskazującego – szytwnego jak ołówek – wcisnął przycisk i opuścił szybę o dosłownie dziesięć milimetrów.

– Czego kurwa? – zapytał tak bardzo przerażającym głosem, że dzieciakom od razu zmieniły się miny. Natomiast Itachi tylko jeszcze bardziej się uśmiechnął.

– Długo jeszcze będziecie się tak migdalić? – odparował wesoło. – Trzeba barszcz robić.

– I rybę! – dopowiedziała nieśmiało Ichigo, przezwyciężając strach. Widziałam jak jej oczka z ciekawością wpatrują się we mnie. Chyba mnie nie poznała.

– Ciocia Sakura! – wrzasnął podekscytowany Minto. Jak zawsze niezawodny, mój pupilek.

– Boże, to nie jest ciocia głupku – burknęła oburzona dziewczynka. – Ciocia miała dłuże włosy i fajny makijaż. To jest jakaś obca pani.

W tamtym momencie, nawet Sasuke prychnął śmiechem, patrząc na mnie ze słabo skrywanymi początkami beki. Westchnęłam, unosząc brwi.

– Nie będzie prezentów – zwróciłam się do niej. Dopiero wówczas ją olśniło.

– O mój Boże, ciociu! – oparła odziane w różowe rękawiczki dłonie o szybę i wytrzeszczyła gały. – To naprawdę ty? Co ci się stało z twarzą?!

– Ja pierdole nie wytrzymam – zarechotał młodszy z braci. Z resztą ten starszy również powstrzymywał się ostatkami sił. – Chodź Sakura. Wejdziemy do środka, to będziesz mogła się im zaprezentować w całej, jakże obszernej na ten czas okazałości – zaproponował, nie szczędząc sobie szczerego, chamskiego komentarza w moją stronę.

– Ja ci kurwa dam – odparowałam. Zaraz później pochyliłam się nad jego uchem i poprosiłam. – Mogę wyjść twoją stroną?

Natychmiast spoważniał. Bez słowa otworzył drzwi, a komitet powitalny sam się usunął z drogi. Wysiadł i przeszedł do bagażnika. Ja uczyniłam to samo. Pomógł mi założyć płaszcz, sam również się ubrał i wziął moją torbę, opuszczając klapę. Starałam się nie patrzeć w stronę domu naprzeciwko.

– My idziemy! – krzyknął do taty.

– Ok – usłyszałam w odpowiedzi. Puściliśmy dzieci przodem. Przywitałam się z Itachim mocnym uściskiem. Nie zdawałam sobie przez ten rok sprawy jak strasznie mi go brakowało. Kiedy Sasuke uczynił to samo udaliśmy się w ślad za dziećmi. Na dom nie obejrzałam się ani razu.

Kiedy Sasuke zamknął za nami drzwi nareszcie zrobiło się spokojniej. Stopniowo ogarniało nas ciepło i zapach cynamonu oraz jabłek. Jak cudownie było się tu znaleźć. Wnętrze nic się nie zmieniło, może z drobnym wyjątkiem – zniknęły wieszaki. W zamian za to pojawiła się szafa z suwanymi drzwiami z lustrem, w której mieściły się zarówno płaszcze i buty, jak i inne pudełka, co czyniło mebel najbardziej poręcznym pomysłem w historii tego domu. Razem z brunetem uznaliśmy, że najpierw damy Itachi'emu rozebrać dzieci, a później zajmiemy się sobą. Oparliśmy się o brązową ścianę i patrzyliśmy na swoje odbicia w lustrze, podczas gdy te dwa małe potwory uprzykszały swojemu ojcu życie jak tylko mogły. I wtedy moją uwagę przykuły moje włosy.

Co. Ja. Miałam. Na. Głowie. ?!

Kiedy ostatnio obcinałąm włosy było to sześć lat temu, po zerwaniu z Sasuke. Później je zapuszczałam i nawet udało mi się odzyskać ich dawną długość. Dałabym się pokroić za to, że nic więcej z nimi nie robiłam. Jak to się więc mogło stać, że teraz sięgały mi one jedwo co do ramion? I to nie wszystkie. Każde pasmo miało swoją własną indywidualną długość, niektóre były tak krótkie, że odstawały w dziwnych kępkach od innych, dłuższych. Wyglądało to tak, jakbym trafiła pod kosiarkę. A przecież... nie trafiłam.

– Od kiedy to? – powiedziałam głucho, dotykając pozostałości mojej grzywki. Mężczyźni spojrzeli na mnie niezrozumiale.

– Już tak było, jak po ciebie po raz pierwszy przyjechałem – odparł ten obok mnie, marszcząc brwi. – Nie pamiętasz? – pokręciłam głową.

– Pójdę powiedzieć, że już jesteście – wrtącił Itachi, jednocześnie puszczając dzieciaki do salonu. – Jak już ustalicie, co zaszło, to zapraszam – odszedł w ślad za dziećmi.

Sasuke odbił się od ściany i nieśpiesznie się rozebrał. Obserwowałam jego ruchy szeroko otwartymi oczyma. Co się znowu takiego stało? Mój mózg był jakiś porąbany. Żebym ja chociaż pamiętała... . Następnie pomógł mi się rozebrać, wsparł mnie przy zdejmowaniu butów i pięknie wszystko schował do szafy. Zasunął drzwi i spojrzał na mnie uważnie przez lustro.

– Morino wyjaśnił nam, że parę tygodni temu, jakoś nieługo przed naszym przyjściem dorwałaś się do nożyczek, które jakimś cudem znalazły się w gabinecie doktora – odwrócił się do mnie przodem. Cierpliwie czekałam na dalszy ciąg. – Podobno był atak paniki i ciach, ciach, ciach – udawał palcami, że są to nieszczęśliwe nożyczki.

– Ja sobie to zrobiłam? – nie mogłam uwierzyć. Mężczyzna pokiwał głową. – Czy mnie pojebało?

Zaśmiał się cicho, łapiąc mnie za rękę. Odwrócił tym samym moją uwagę od tej fatalnej fryzury. Ponownie odsunął szafę i z jednej z szuflad wyciągnął melanżową menelkę. Obrócił mną tak, że stanęłam tyłem do niego.

– Masz świrze – wcisnął mi ją do ręki. – Załóż ją i chodź się przywitać. Później może zabiorę cię do fryzjera i się trochę ogarniesz. W końcu dzisiaj wieczorem jest bardzo szczególna okazja i szkoda byłoby, gdybyś wyglądała jak siedem nieszczęść.

_____________________ 

Cóż za urocza, zimna noc!

Rozdział powstał, dzięki mojemu szczęściu, a raczej wielu szczęściom, komentującym i odwiedzającym bloga, paru inspirującym filmom oraz piosenkom. Jednak pomimo tych wszystkich wspomagaczy, którym jestem wdzięczna za samo istnienie przyznaję, że największą zasługę ma moje ostre zapalenie zatok, którego nie mogę wyleczyć, a dzięki któremu miałam parę długich dni na refleksje w opustoszałym domu. Nie mniej jednak dziękuję tym wszystkim twórcom, ludziom i zainteresowanym ^^

Następnego rozdziału spodziewać się można w podobnym odstępie czasowym. W razie jakichkolwiek pytań wiecie, gdzie mnie znaleźć.

Buziaczki :*

* – Meg Myers „Monster”

Tytuł: „Nie szukaj mnie” Pawbeats ft. Marcelina, VNM

Cierpiąca Nanase