13. Czarne słońce wzeszło na niebie Narnii

Drgnąłem niekontrolowanie, słysząc stukanie o moje drzwi. Ostatnimi czasy bardzo słabo sypiałem, byle szelest był w stanie wyprowadzić mnie z równowagi. Zdawało się, że pozwoliłem sobie przysnąć, w oczekiwaniu na obiad. Otworzyłem oczy i zmarszczyłem brwi. Poza Itachim i zespołem nikt nie znał mojego adresu. Liczyłem na prywatność. Zerwałem się mimo chodem i nieśpiesznie udałem się w stronę drzwi. Nie miały wizjera, więc otworzyłem je najpierw lekko, prawie niezauważalnie. Gdy ujrzałem na tej obsranej klatce schodowej Haruno, mało co nie wyzionąłem ducha.

Otworzyłem szerzej, nie odzywając się ani słowem. Bo oto ona pierwszy raz stała przede mną, zwyczajna i wcale nieniezwykła. Ubrana w zgniłozieloną parkę, czarne rurki i te swoje skórzane borciuchy wzbudzała we mnie chęć roześmiania się. No i jeszcze te mokre włosy, zaplecione w kłosa, który już ledwo co żył. Była taka dziewczęca. Realna, nie miała nic wspólnego z narkotykowymi marami.

Stała przede mną i ociekała deszczem.

– Co ty tu, do cholery, robisz, suko? – wypadło ze mnie. Nie zamierzałem wcale się do niej odzywać, jednak mój mózg i układ mowy ostatecznie zadecydowały za mnie. Reakcja dziewczyny kompletnie zbiła mnie z tropu, bowiem z jej piersi wydobył się cichy, elficki chichot. Zatoczyła się, przysiadając na schodach i próbując złapać oddech.

– Nie wierzę – odparła, kompletnie ignorując moje pytanie. Chociaż, może wcale mnie nie zlała. Może właśnie ten brak wiary był jej odpowiedzią na wszystko? Ponownie spojrzałem na jej twarz. Płakała przez śmiech.

– Właź – warknąłem, odpierając od siebie wszystkie wspomnienia z liceum, które wcale nie chciały sobie pójść. Zatrzymała się w swoim lamencie i zerknęła na mnie spod byka. Odwróciłem się, zostawiając jej otwarte drzwi. Niech sobie, ta sucz, nie myśli, że będę jej usługiwać i na rękach ją nosić, bo zechciała ruszyć tu swoje kościste dupsko. Nikt jej tu nie zapraszał.

Nie mniej jednak pozwoliłem jej wejść do mojego mieszkania. Podążyła za mną.

Z chwilą, gdy przekroczyła próg, poczułem, że przeszłość rzeczywiście stała się sobą. Ogarnął mnie spokój. Przecież właśnie tak to powinno być – Ona, Ja, razem. Choć to wcale nie oznaczało, że miałem nagle dać sobie wejść na głowę. Wcale.

– Zdejmuj te buciory – warknąłem, widząc, że się do tego nie kwapi. Posłała mi znajomy, krzywy uśmiech.

– Już – mruknęła, wysuwając stopy z butów paroma sprawnymi ruchami. Odwróciłem się na pięcie i przeszedłem do kuchni. Robiłem herbatę. Wyłączyłem gaz pod makaronem. Tym razem nic się nie przypaliło. W domu zapanowała cisza.

Sakura pojawiła się w wejściu. Nie przyszła, nie przybiegła, ani nie przydreptała. Ona po prostu pojawiła się tam, niczym zjawa. Zerknąłem na nią kątem oka, nadal zajmując się naparem. Dziewczyna również mi się przyglądała, uważnie śledząc moje proste i nieśpieszne ruchy. Zachodziłem w głowę, jak zacząć rozmowę, bo przecież Sakura z pewnością nie przyszła tu słuchać kłótni za ścianą. Niestety, do głowy przychodziło mi tylko milczenie. Postanowiłem więc dać jej wolną rękę. Po prostu.

Kiedy herbata była gotowa, wziąłem nasze kubki i spojrzałem na nią otwarcie. Zarumieniła się, odwracając wzrok. Ja również się zawstydziłem, lecz nie cofnąłem oczu, bo niby z jakiej racji. Bez słowa wyminąłem ją i przeszedłem do salonu, będącego jednocześnie moją sypialnią.

Usiadłem na kanapie, pozwalając zielonookiej spocząć obok. Nadal milczeliśmy, jednak nasze oddechy nie czyniły kompletnej ciszy w pomieszczeniu. Odłożyłem naczynia na stolik przed sofą, jednak już po chwili pochwyciłem za swoje. Zacząłem dmuchać w stronę parującej cieczy, chcąc ją nieco ostudzić. W tym czasie Sakura poprawiła się na miękkim siedzeniu, zagarniając włosy za ucho. Ogarnął mnie jej zapach.

Odniosłem wrażenie, że już dawno zapomniałem, jak bardzo charakterystycznie pachniała ta dziewczyna. Najlepsze w tym wszystkim było to, że ta woń wcale nie była najpiękniejsza na świecie, przynajmniej dla mnie. Nawet nie pachniała kobieco!

Lecz pomimo tego, zapamiętałem ją. Uspokoiłem się i spiąłem jednocześnie.

– Co się wtedy stało? – pytanie samo padło z moich ust, jeszcze zanim mózg dogonił myśl za nim idącą. Haruno wzruszyła ramionami.

– Chciałam z tym skończyć – wyznała. Boże, jak dobrze, że ona wie o czym mowa. Zamrugała gwałtownie.

– Mogłaś powiedzieć, że masz mnie za ostatniego dupka i wtedy iść sobie popłakać – warknąłem, czując narastającą frustrację. Ile nocy przepłakałem z tęsknoty za nią? Nadal nie mogłem się pogodzić ze swoją przegraną na tym polu.

– Gdybyś nie był takim ostatnim dupkiem, to zobaczyłbyś, że świat wcale nie kręci się tylko wokół ciebie – zironizowała, rzucając mi pogardliwe spojrzenie. Z mojego wnętrza wydostało się coś na kształt pomruku. Taki groźny dźwięk.

–  Świat nie kręci się wokół mnie.

–  Potrzebowałeś dwudziestu paru lat na odkrycie tego faktu?

– Mniej od ciebie – uciąłem, chcąc jej dowalić. I podziałało, bo ta mała szczekaczka w końcu umilkła. – Fajnie tak opierdalać mnie za całe zło wszechświata, co nie? No bo masz rację, jestem ostatnim dupkiem. Ale prawda jest jeszcze taka, że i tak jestem lepszy od ciebie.

–  Niby, kurwa, w czym? – najeżyła się. Atmosfera robiła się coraz cięższa.

Chce się kłócić? Dobra! Razem nakręcajmy wirującą karuzelę nieszczęścia! Jak nie my, to ISIS.

– Ja bym cię nie zostawił. Nawet wiedząc, co chcesz mi robić i z czym, przez to twoje durne widzimisię, będę musiał żyć następne pięć lat.

Sakura zrobiła śmieszną minę. Choć twarz nadal miała ściągniętą w groźnym grymasie przygotowanym na atak, jej oczy nagle rozszerzyły się do rozmiarów sporych monet. W dodatku się zarumieniła. Mała, nieźle nabuzowana księżniczka. Brakowało mi tylko tupnięcia nogą.

–  No co się tak patrzysz? – Wziąłem łyk naparu.

– Nie ogarniam cię już zupełnie. – Odwróciła głowę i spojrzała na zgaszony telewizor na ścianie przed nami. Również popatrzyłem w tamtą stronę i ujrzałem nas, skulonych na kanapie, niebezpiecznie blisko siebie. Sprawialiśmy pozór codzienności, dobrej relacji, prądu pomiędzy nami. Prąd to może i był, ale złe napięcie.

–  I vice versa. Po co tu przylazłaś?

–  A co? Nie mogę? – mruknęła na odczepne. Westchnąłem.

– Nie wiem – odparłem. Niby nigdy jej nie zabroniłem. Ale to tylko dlatego, że nie sądziłem, że może być aż tak głupia, żeby chcieć to zrobić. – To trochę niezręczne.

–  Dlaczego? – zdziwiła się.

–  Chociażby wobec Naruto. No jeszcze w kontekście tego, co nas kiedyś łączyło.

–  On nie ma nic do tego – posłała mi pobłażliwy uśmiech. – Tęsknisz?

–  Przecież ze sobą chodzicie – zmarszczyłem brwi. Postanowiłem nie zwracać uwagi na jej docinki. Choć tak dla jasności z samym sobą: tak, tęskniłem.

–  Już nie – znowu uśmiech.

–  Jak to?

W moim wnętrzu narosło dziwne przeświadczenie, myśl, że to właśnie teraz jest ten przełomowy moment w moim życiu. Może powinienem zadzwonić do Naruto? Gdy ostatnio z nim rozmawiałem, a było to wczoraj wieczorem, wszystko wydawało się być normalne, po staremu. Głęboko wątpiłem, iż blondyn zataiłby przede mną tak istotny fakt ze swojego życia uczuciowego. Chodziło w końcu o Sakurę Haruno. Tymczasem laska jego marzeń twierdziła, że to już nieaktualne.

–  Chyba nie chcę z nim być – przyznała, grzejąc długie sine palce o kubek. Ikeowski kubek.

– Ale nadal jesteś? – dopytałem, chcąc mieć pewność, że równowaga mojego wszechświata jeszcze nie została nieodwracalnie zniszczona, zmieciona w pył i proch i rozrzucona na cztery strony świata, jak nakazywałaby przyzwoitość.

–  Ta… jesteś zazdrosny? – zbystrzała. Pokręciłem głową. – Kurde…

–  Miałaś nadzieję? – prychnąłem.

– No – zaśmiała się. Ja również. Pewnie, że byłem zazdrosny. Ale tylko trochę. To już nie była moja kobieta.

Ponownie spojrzałem na nasze odbicia w czarnym ekranie plazmy. Niesamowitym było to, jak bardzo nic się nie zmieniło od dnia naszego ostatniego spotkania. Choć minęło tyle lat, a my przeszliśmy szereg metamorfoz pod wpływem hormonów, emocji i czynników środowiskowych, w dalszym ciągu czułem się jak osiemnastolatek bez żadnych konkretnych zobowiązań. Jedyna różnica była taka, że nie mieszkałem z rodzicami i nie musiałem już żebrać od dziadków o hajs.

Byłem ciekaw, co chodzi jej po głowie. Wyglądała na skoncentrowaną, przygotowaną na każde pytanie i odpowiedź. Zawsze taka była. Chodząca cięta riposta, ciągle na bieżąco. Jednak tym razem coś w jej mętnych oczach dało mi do zrozumienia, że tak naprawdę Sakura jest daleko stąd. Pozwoliłem jej więc dryfować gdzieś, gdzie nikt nie miał wstępu. Sam również oparłem się wygodniej i pogrążyłem w moim świecie.

* * *

Nie mam pojęcia, jak długo pozostawałam w stanie odrętwienia. Ostatnio coraz częściej zdawało mi się znikać na jakiś czas. Bałam się tego. To straszne, odlecieć tak na parę chwil i obudzić się… gdzieś.

–  Gdzie…  – powiedziałam, podrywając się gwałtownie.

– No nie mów – usłyszałam męski głos. Bardzo znajomy. Odwróciłam twarz w lewo i ujrzałam Sasuke. Wpatrywał się we mnie uważnie i nieco niezrozumiale.

– Czego? – szepnęłam, nie kryjąc swojego przerażenia. Dlaczego właśnie on siedział obok mnie? Czemu ktoś w ogóle koło mnie siedział?! – Jak tu trafiłam? – spytałam. – Chwila, dlaczego pytam o to właśnie ciebie?

Uchiha westchnął, a jego oczy mówiły tylko jedno: WARIATKA. Zabawne, narkotykowa mara śmiała mi wypominać, że jestem nienormalna, lecz to ona nie istniała. A ja tak.

–  Co ty brałaś dziewczyno? – mruknął pod nosem.

Brunet podniósł się z kanapy, obszedł szklany stolik, stojący pod moimi nogami. Wyrwał mi kubek, jak gdyby bał się, że rzucę nim w niego. Mara chce mnie pouczać? No chyba nie.

– N–nie… – wyrwało się z moich ust. Szybko zakryłam je dłonią, zupełnie, jakbym ukrywała dowody zbrodni.

– Co nie? – Jego bezlitosny, zimny wzrok taksował mnie bezczelnie. Czułam się jak lalka na aukcji. Albo mała dziewczynka na targu niewolników. Chciał mnie na swoją niewolnicę. Chciał mnie mieć.

– Zgwałcić… – szepnęłam, patrząc na niego z przerażeniem. Zmarszczył brwi, kręcąc głową. Odszedł, może do kuchni. Usłyszałam stukot naczyń i szum zmywarki.

Wrócił. Trzymał w ręce telefon. Chwilę pobawił się ekranem, a ja czekałam na najgorsze. W moim podbrzuszu gromadził się stres, ogromna gula. Poczułam kroplę potu spływającą mi po plecach. Zadrżałam, nie spuszczając wzroku z nierealnego mężczyzny. Przyłożył telefon do ucha, wcale na mnie nie patrząc. Odwrócił się do mnie plecami. Potężnymi, pociągającymi, umięśnionymi. Był groźny. Zmiażdżył by mnie, na pewno.

Wystarczy chcieć. 

– Halo… – mruknął. Jego głos zdradzał rozbawienie. Dlaczego się śmiał? – Siemasz brat, co porabiasz? Zaskoczyłbym cię, lecz nie wiem, czy żeś godzien… No serio!

Zmarszczyłam brwi, odsuwając się w drugi koniec kanapy. Mężczyzna odwrócił się do mnie, uśmiechając się kącikiem ust. Idealnie uformowanych ust. Ciepłych tafli  lodowatej skóry. Zachciałam ich dotknąć równie mocno, jak on pragnął mnie. Dlaczego akurat Sasuke miał to swoje dziwaczne poczucie humoru? Wcale nie było mi do śmiechu z myślą, że za chwilę mogę zostać zbrukana.

Prawdę mówiąc, nie śmieszyło mnie to, ponieważ ta myśl nie napawała mnie obrzydzeniem. Podobała mi się i byłam nawet skłonna ją urzeczywistnić, jeżeli dane by mi było posmakować tych ciepłych ust, wypowiadających słowa, których nie rozumiałam. A przecież to wbrew naturze kobiet. A może jestem syndromem sztokholmskim?  Z nim... to bardzo prawdopodobne.

* * *

Jadąc do mieszkania Itachi’ego mieli okazję pobyć trochę w swoim towarzystwie. Choć obydwoje myśleli o czymś innym, to koniec końców swoją uwagę koncentrowali wokół drugiej osoby. Milczeli jednak, bowiem niebezpiecznie było się odezwać po tym, co zdarzyło się w mieszkaniu. Lepiej było nic nie mówić.

Zabytkowe budynki składające się na dzielnicę, w której pomieszkiwał stopniowo zmieniały się w wysokie na dziesięć i więcej pięter bloki mieszkalne. Przestało padać, po wielkim deszczu pozostały tylko kałuże. Samochód zatrzymał się niespodziewanie na czerwonym świetle. Słychać było tylko miarowy pomruk silnika.

– Sakura – nie wytrzymał i spojrzał na nią. Dziewczyna zignorowała go, w dalszym ciągu snując w swojej głowie najczarniejsze scenariusze.

Bardzo się go bała. Czuła jak jej mięśnie kurczą się bez pozwolenia. Była gotowa wyskoczyć z auta w każdej sekundzie. Wystarczył jeden gest. Albo i nie. Zostać i dać mu się rozszarpać. Byle tylko, żeby jej dotknął.

– Sakura! – warknął. Ona drgnęła i bardzo powoli opuściła głowę na kolana. Mężczyzna zamrugał, zupełnie nie rozumiejąc jej reakcji. – Dziewczyno… co z tobą?

Światła zmieniły kolor i samochód ponownie ruszył. Jechali powoli, ponieważ Uchiha chciał, żeby zielonooka w końcu zwróciła na niego uwagę. Zupełnie nie rozumiał jej zachowania. Nagle do głowy wpadł mu pewien pomysł. Doskonale wiedział, kto może mu pomóc. Skręcił w boczną uliczkę, prowadzącą wprost do osiedla jego brata.

                                                                 *           

Drzwi otworzyła im podminowana Konan. Jej bezlitosna mina wcale nie wyrażała zdziwienia ich widokiem. Kiedy Sakura ujrzała znajomą, kobiecą twarz, rzuciła się jej w ramiona z płaczem.

– On chciał mnie zgwałcić!  – wykrzyczała oskarżenie, wymachując kościstym palcem wycelowanym w bruneta. Bratowa spojrzała na niego z niedowierzaniem. Mężczyzna wszedł do środka, nie zamykając za sobą drzwi. Obszedł je, zupełnie ignorując skuloną Haruno.

– Itachi! – zawołał. W jednej chwili do jego nóg przywarła dwójka bratanków. Dzieci również zignorował. Dla niego liczyło się tylko dojście do prawdy.

Po krótkiej chwili z salonu wyłonił się starszy brat. Widząc minę młodszego, zatrzymał się wpół kroku.

–  Tam – wskazał ledwo zauważalnym ruchem głowy na drzwi od łazienki. Odczepił delikatnie od siebie dzieciaki i za bratem podążył do pomieszczenia. Rzucił ostatnie spojrzenie Haruno. Jej zapłakane oczy napełniły go dodatkowymi pokładami determinacji.

Zamknęli się na klucz. W łazience momentalnie zrobiło się duszno. Gdy młodszy odwrócił się w stronę brata, ten siedział już na desce klozetowej i patrzył na niego przez rozczapierzone palce. Z korytarza w dalszym ciągu dobiegał przenikliwy szloch różowowłosej.

–  O co w tym wszystkim chodzi? – głos młodszego z nich wyrażał zdecydowanie zbyt mało emocji. Początkujący psycholog doskonale wiedział, co to oznacza. – Żarty się skończyły.

–  Co to za akcja? Co jej chciałeś zrobić? – Starszy również nie wiedział w co wierzyć. Uważał, że muzyk jest zdolny do wszystkiego. Tak samo jak chora psychicznie przyjaciółka. – Powaliło cię?

–  Ją powaliło! – Mężczyzna zjechał w dół, plecami opierając się o drzwi. W dalszym ciągu obserwował brata. W jego głowie bez ustanku pobrzmiewały słowa kobiety. On jej nawet nie dotknął! – Itachi… to już nie jest tylko depresja.

– Wiem – długowłosy odparł po pewnym czasie. Wyglądał tak, jakby ktoś potwierdził jego przypuszczenia. – To wszystko jest chore – przyznał. Brunet westchnął przeciągle, łagodząc spojrzenie. Musiał zrozumieć Sakurę. Nie wiedział, dlaczego, ale musiał. – Co się stało?

– Nic – mruknął, zezując w stronę kosza na brudną bieliznę. – Przyszła do mnie… może mi powiesz, skąd miała adres? Nie ważne, z resztą. Dałem jej herbaty, kłóciliśmy się. Szczerze mówiąc, sprawiała wrażenie naćpanej. A później odleciała...

– Co to znaczy? Miała atak? – Itachi zmarszczył brwi.

– Co? – Młodszy miał minę jakby nie wiedział, o co chodzi. – Nie, no co ty! Zamyśliła się tylko.

– Mógłbyś staranniej dobierać słowa – pouczył go.

– Wiesz dobrze, że mówienie to nie jest moja mocna strona – fuknął. Obydwaj poczuli się, jak za dawnych czasów, kiedy to jeszcze mogli robić wszystko.

– Dobrze, że nie śpiewanie, bo już w ogóle bym nie rozumiał ludzi, którzy słuchają tego gówna, które robisz – zarechotał, prostując się na sedesie. Sasuke uśmiechnął się tylko krzywo, puszczając uwagę brata mimo uszu. – Co było później?

– Zrobiłem sobie obiad.

– Z Lo ty lebiego…

– Nic, siedziała i gapiła się przed siebie. A ja zjadłem obiad – Uchiha potwornie się skrzywił na myśl o spalonym makaronie.

– Długo?

–  Może godzinę. – Zmarszczył brwi. – Czy to ważne?

– A widzisz różnicę między siedzeniem w bezruchu przez około trzydzieści sekund, bo tyle człowiek jest w stanie wytrzymać, a siedzeniem tak przez prawie godzinę? – Itachi zrobił pobłażliwą minę. Sasuke nic nie odpowiedział.  –  Później się ocknęła?

–  Tak.

–  Co wtedy robiłeś?

–  Nic, siedziałem obok i się na nią patrzyłem. – Wzruszył ramionami.

Ścierpły mu łydki, więc powoli się podniósł. Zrobił dwa kroki w przód i obrócił się, ponieważ tylko na to pozwalał mu metraż łazienki. W pomieszczeniu naprawdę było duszno. Zdjął z siebie skórzaną kurtkę i rzucił ją na pralkę, o którą oparł się bokiem. Zaplótł ręce na klatce piersiowej, przez co mięśnie napięły się.

Itachi doskonale rozumiał, dlaczego wszystkie dziewczyny szalały za jego bratem. W białej bokserce i jasnych jeansach wyglądał naprawdę… specyficznie. Miał w sobie coś takiego, co posiadał w sobie każdy psychopata. To magnes. Lecz Sasuke naturalnie nie był psycholem. Był tylko aspołecznym dupkiem.

– A później ona zapytała się mnie gdzie jest. To było dziwne, jej reakcja… jakby wcale nie pamiętała, że przyszła do mnie z własnej woli – wyznał, widząc jak brat mu się przygląda. – Postanowiłem do ciebie zadzwonić. I wtedy ta zaczęła się ciskać, że niby chcę jej coś zrobić. Pomyślałem, że zwariowała. Później kazałem jej się ubrać i wcisnąłem ją do samochodu. To nic nie pomogło, z resztą, jak sam widziałeś. Od tamtej pory nie odezwała się do mnie ani słowem. Nie wiem, co jej jest i dlaczego. Wiem, że ty mi możesz pomóc to zrozumieć. Chociaż trochę.

Itachi wstał, podszedł do brata i przytulił go. Najpierw tylko przygarnął go ramieniem, lecz już po chwili był to ścisły, pełen miłości uścisk. Gdy się od siebie oderwali, obydwoje byli poruszeni. Choć Haruno zawsze była powodem do kłótni między nimi, dziś ich pogodziła. Niesamowite.

–  Konan! – zawołał starszy z braci do żony. –  Dzwoń po Morino.

* * *

Zaalarmowany przez Uchihę psychiatra zawitał w ich dwupoziomowym mieszkanku już po dwudziestu minutach. Niewiele później zjawił się poddenerwowany Uzumaki. Obecni, z wyjątkiem Sakury i dzieci (którzy urzędowali na górze) zebrali się salonie. Wszystko z powodu jednej, znerwicowanej dziewuchy.

– Panie Morino, co to wszystko ma znaczyć? – od wejścia spytał rozgorączkowany blondyn.

– Usiądź – rozkazał mu łysol, patrząc po nas wszystkich z nutą ironii. – Irytuje mnie jak ktoś nade mną wystaje.

Wszyscy spoczęliśmy wokół maleńkiego stolika do kawy, który stanowił centralny punkt pokoju dziennego. Był całkowicie przeszklony, z wyjątkiem metalowych krótkich nóg, a z racji tego, że Konan nienawidziła obleśnych podkładek pod naczynia powierzchnia mebla pokryta była odciśniętymi śladami po filiżankach z kawą i kubkach z owocowym sokiem dla dzieci. Pod zewnętrznym blatem krył się drugi. Wydawał się służyć jedynie do trzymania brudnych chusteczek higienicznych i miski popcornu, zapewne kilkudniowego. Nie mogłem się na niego patrzeć, więc swój wzrok skupiłem na pozostałych.

Zostałem zmuszony do zajęcia jedynego fotela w pomieszczeniu. Był kwadratowy, bardziej przypominał bryłę zamszu niżeli wygodne siedzisko. Dało się jednak spocząć na nim, oprzeć się i zasnąć. Emocje, które rządziły mym wnętrzem nie pozwalały mi na żadną formę odpoczynku. Siedziałem w rozkroku, nieznacznie pochylony do przodu. Splotłem dłonie i skakałem nieprzeniknionymi oczami z jednej osoby na drugą.

Po mojej prawej była kanapa, na której spoczął mój brat wraz z żoną. Mina Itachi’ego obrazowała strach. Bał się o Sakurę, znał bowiem konsekwencje jej czynów. Ja również się ich domyślałem. Konan siedziała jak zwykle obok niego, kompletnie nieporuszona. Była prawdopodobnie najbardziej nieodgadniętą osobą jaką dane mi było poznać. Darzyłem ją niepojętym szacunkiem. Na poręczy kanapy, oddalony ode mnie o jakieś dwa i pół metra, siedział sobie Naruto. Jak już wcześniej wspomniałem, był tak rozgorączkowany, że ledwo co mógł usiedzieć.

Naprzeciwko mnie, na drewnianym, wysokim stołku spoczął dyplomowany lekarz psychiatrii, który szykował się do dłużej wypowiedzi. Zmierzyłem go krytycznym spojrzeniem, którego raczej nie dostrzegł. Splótł masywne dłonie na udach i wyprostował się znacząco.

– Jak już wcześniej wspominałem, wypuszczenie pani Haruno z oddziału wiązało się z ogromnym ryzykiem i mnóstwem obaw. Choć z początku radziła sobie całkiem dobrze, jak na tak daleko posuniętą chorobę, moje przypuszczenia niestety się potwierdziły – oznajmił chłodno, sprawdzając godzinę na zegarku. – Będziemy musieli skierować ją z powrotem na odpowiednie leczenie. Tym razem nie będę jej przetrzymywać w szpitalu. Wypiszę specjalne skierowanie do mojej prywatnej kliniki pod Tokio. Uważam, że panną Haruno powinni zająć się moi specjaliści.

– Co z zespołem? – zapytał się Naruto, wstając gwałtownie. Podążyłem wzrokiem za przyjacielem. – A jej studia? Przecież powrót do zamknięcia doprowadzi ją do jeszcze gorszego stanu niż ten, w którym jest obecnie. To nie ma sensu! Znam ją, ona nienawidzi zmian! Za każdym razem, gdy zachodziły w nas jakieś przemiany, ona popadała w jeszcze większy dołek emocjonalny.

– Niechęć do zmian jest oznaką depresji, Naruto, wiemy to wszyscy – uciął Itachi i zdecydowanym tonem kazał mu usiąść.

–  O rozwoju kariery mojej pacjentki wolałbym na razie milczeć i państwu radziłbym to samo. Niedługo skontaktuje się z jej menadżerką i razem ustalimy, co podamy do wiadomości publicznej. Bądź co bądź, Haruno zrobiła się dosyć sławna. Jedno mogę stwierdzić na pewno – przybrał jeszcze poważniejszy wyraz twarzy, o jeżeli było to w ogóle możliwe – może się okazać, że ona już nigdy nie powróci do śpiewania.

–  Nie zabierze jej pan tego – warknął ostrzegawczo Uzumaki. Westchnąłem cicho.

–  Owszem, Naruto, zabierze – odważyłem się powiedzieć. Jednocześnie odwróciłem uwagę i złość blondyna od Bogu ducha winnego lekarza.

–  Nie odzywaj się śmieciu – niebieskooki połknął haczyk, dając się ponieść swojej nienawiści do mojej osoby. –  To wszystko przez ciebie!

–  Co przeze mnie? –  zapytałem spokojnie.

–  To przez ciebie... przez... ciebie ona – urwał, upadając przede mną na kolana. Ukrył twarz w dłoniach. Zaczłął głośno oddychać, wręcz dyszeć w rozczapierzone palce. Poczułem jak spojrzenia zebranych wokół nas raz po raz przenoszą się ze mnie na Naruto i na odwrót. Ukucnałem przy nim i położyłem dłoń na jego ramieniu. Gdy tylko zbliżyłem swoją twarz do jego, żeby po raz kolejny wytłumaczyć mu całą tę sytuację dostrzegłem, że mój przyjaciel płacze. Nie czekając na nic, przytuliłem go.

Może i nie było to w moim stylu. Może nie było też to męskie. Tak samo, nie pasowało to do naszej – obecnie – zepsutej relacji. Jednak jako przyjaciel Naruto wiedziałem, że właśnie tego teraz potrzebował.

–  Nie jesteś z tym wszystkim sam – powiedziałem chłodno, dając mu ukryć twarz w zagłębieniu pomiędzy moim obojczykiem a szyją. - Razem wyciągniemy z tego Sakurę. Pomożemy jej, jak zawsze.

* * *

trzy miesiące później

gdzieś daleko od Tokio

Szłam powoli korytarzem, starając się nie zwracać zbytniej uwagi na idącego obok mnie pielęgniarza. Wolałam się już raczej skupić na wystroju holu, żeby tylko nie koncentrować uwagi na marności pozorów obojętności, które ten facet próbował przybrać. Jednak, choć był do bólu irytujący, to rozumiałam go. Nikt nie chciał pracować ze świrami, szczególnie, jeżeli płacili mu grosze za pacyfikowanie ich 24 na dobę. Szczególnie jeżeli większość twoich dyżurów przypadała Sakurze Haruno. Oj, jaka ja byłam mecząca.

Ściany korytarza były pokryte (pewnie) drogim drewnem, które lśniło pod wpływem światła lamp zawieszonych w równych odstępach tuż nad naszymi głowami. Kroczyliśmy po ładnie przyozdobionym kwiatowym wzorem chodnikiem. Co jakiś czas mijaliśmy niewielkie komody z jedną szufladką. Na każdej stał wazon z niemal identycznymi żółtymi kwiatkami.

–  Po co to? – zapytałam, wskazując od niechcenia głową na kolejny mijany mebel. Widziałam kątem oka jak mężczyzna przygląda mi się uważnie, jednak nie odezwał się ani słowem. Przewróciłam oczami i przyspieszyłam kroku. Chciałam mieć go już jak najszybciej z głowy.

Wkrótce potem doczłapaliśmy się pod moje drzwi. Poczekałam grzecznie, aż zasuwka zostanie przesunięta i będę mogła już wejść do przydzielonego mi pomieszczenia (pokój to za dużo powiedziane). Tak też się stało. Zostałam wprowadzona do środka i pozostawiona sama sobie. Pielęgniarz zatrzasnął drzwi po cichu. Usłyszałam szczęk zasuwy. Następnie ciche szarpnięcie, które oznaczało, że sprawdzał przez wizjer czy na pewno jestem tam gdzie mnie zostawił. Później odszedł, głośno stąpając po holu.

Zrobiłam krok w przód.

Choć nie trudno byłoby zauważyć jakąkolwiek zmianę w wystroju, ponieważ niewiele można było w nim zmienić, ja ją dostrzegłam. Prycza, na której spałam nadal stała przy ścianie naprzeciwko okna. Poza nią, w pomieszczeniu nie było innych mebli. Lecz moją uwagę przykuła nie tyle ona, co same ściany. Pomalowane na bliżej nieokreślony zielony kolor nigdy nie przyciągnęły mojej uwagi, zawsze pochłoniętej nad jakimiś egzystencjalnymi przemyśleniami. Tym razem było w nich coś zastanawiająco niespotykanego. Podeszłam więc bliżej, klękając na łóżku i przyglądając się uważniej tynkowi.

Odsunęłam się od ściany, słysząc ciche, nerwowe skrobanie, dochodzące z... jej wnętrza. W pierwszej chwili pomyślałam o myszach lub szczurach, jednak doskonale pamiętałam, że parę tygodni temu odbyła się deratyzacja całego budynku. Odciągnęłam od siebie tą myśl i nasłuchiwałam dalej, nie odrywając od niej wzroku. Po chwili odkryłam, że z miejsca, z którego dochodzą owe dźwięki zaczyna odpadać zielony tynk, brudząc całą szpitalną pościel. Cofnęłam się ponownie, chcąc być możliwie jak najdalej, a jednocześnie widzieć wyraźnie to, co rozgrywało się tuż przed moimi oczami.

Nagle straciłam równowagę i gwałtownie spadłam na podłogę. Jęknęłam przerażona i obolała. Poczułam nieprzyjemne pulsowanie w łokciu, na którym w chwili upadku spoczywał cały mój ciężar. Podniosłam się do siadu i zobaczyłam na podłodze kilka kresek z krwi. Na łokciu widniało niegroźnie zadrapanie, którym nie przejęłam się zbytnio. Ponownie spojrzałam w stronę ściany i zobaczyłam, że coś wybiło w ścianie małą dziurę. Niespodziewanie wyleciała z niej ogromna, jak na swoją rasę mucha. Bzycząc nieznośnie kołowała w powietrzu tuż nad moją głową. Wstrzymałam powietrze, dostrzegając następną... a później kolejną, wylatujące z przeklętej szpary. Potrząsnęłam głową, podnosząc się gwałtownie do góry, gdy ta pierwsza upatrzyła sobie jej czubek na lądowisko.

Obróciłam się zdezorientowana i odkryłam, że owady wylatywały również z wentylacji, w bardzo krótkim czasie zapełniając przestrzeń w mojej celi. Niektóre z nich osiadały od razu na mojej skórze, inne krążyły w powietrzu przez chwilę, jak gdyby chcąc spotęgować moje uczucie bezradności i braku kontroli nad sytuacją. Stanęłam niemal pod samymi drzwiami i jedyne na czym potrafiłam się skupić, to te przeklęte muchy oraz ich bzycznie. Nie słyszałam już nic poza nim, a to po dłuższym czasie stało się aż bolesne dla moich uszu. Zasłoniłam je dłońmi w geście obrony i zanim zdążyłam zacisnąć powieki w niemym proteście dostrzegłam, że całe moje nogi pokryte są lekkimi jak piórko owadami, bezwiednie zierzającymi w górę.

Wprost do umysłu – pomyślałam, dając się im ponieść.

Opadłam z sił na posadzkę, krztusząc się nimi, gdyż będąc już w moich ustach uporczywie podrażniały wszystkie wrażliwe dla mnie punkty. Czułam smak krwi... wiedziałam, że zaczęły mnie podgryzać, że chciały mnie pożreć.

Autodestrukcja.

* * *

grudzień, rok później

Westchnąłem cicho i zmieniłem kanał. Zirytowałem się, oglądając tę samą reklamę pasty do zębów, co przez chwilą. Znowu przełączyłem, mocno wciskając guzik, zupełnie jakbym chciał uciec od tego przeklętego, Bogu ducha winnego spotu. Odpuściłem dopiero w momencie, w którym natrafiłem na średnio budżetową japońską stację muzyczną. Przez chwilę przyglądałem się temu, co wyprawiali na antenie durni prezenterzy.

Wywróciłem oczami, przypominając sobie o zaparzonej wcześniej herbacie. Pozostawiłem ją nieumyślnie na stole, dlatego podniosłem się nieśpiesznie. Zaszurałem kapciami podszedłem do ściany, przy której stał mebel i wziąłem kubek. Napój był jeszcze ciepły, dlatego wróciłem z nim na sofę. Wypiłem duszkiem połowę zawartości kubka. Niespodziewanie irytujące wymiany zdań pomiędzy tamtą dwójką zmieniło się w dobrze znaną mi piosenkę.

Rzuciłem okiem na ekran znad kubka. Wraz z delikatnym, nieco chropowatym głosem zobaczyłem Sakurę. Była nieco zamyślona, jakby odpływająca w inny wymiar, ubrana w tą śliczną czarną sukienkę. Podobała mi się w niej.

– Po co to jeszcze puszczają? – zapytałem sam siebie, nie przestając gapić się na dziewczynę.

Jak to się stało, że minął już rok?

Wszystko w życiu naszej trójki bardzo się skomplikowało. Gdyby ktoś przed rokiem powiedział mi, że dwoje moich najlepszych przyjaciół znajdzie się pod opieką specjalistów od emocji i mózgu, wyśmiałbym go, ponieważ wtedy byłem pewny, że moje otoczenie jest niezniszczalne. W przeciwieństwie do tego, co sobie założyłem, okazałem się być najsilniejszym z całej naszej trójki. Od kiedy doktor Morino postanowił wpakować Lo... jak ja dawno nie myślałem o niej jak o Lo... nieważne, minął już rok.

Naruto... z nim było natomiast jeszcze gorzej niż z Sakurą. Mój przyjaciel kompletnie załamał się po zdiagnozowaniu u Haruno początków schizofrenii. Nikt mu się oczywiście nie dziwił, bo niby jak miał się zachować. Mój przyjaciel z dnia na dzień tracił wolę walki, którą zawsze wszystkich zarażał.   

Z początku wcale nie dawał tego po sobie poznać. Przychodził regularnie na zajęcia na uczelni, pojawiał sę na próbach, wywiadach i koncertach. Słowem się nikomu nie zająknął i pewnie zupełnie nieświadomie zmusił nas do utworzenia z Loli tematu tabu. Jednak pomimo tej otoczki pozorów chyba wciąż umierał na miłość. Cała ta iluzja pękła podczas naszego ostatniego wspólnego wywiadu telewizyjnego.

Zaprosiła nas Saya, jako trzeci najlepiej sprzedany album w kraju. Oczywiście wszyscy łącznie ze mną spodziewali się otwartego ataku na mnie, mającego być formą zemsty za zerwanie zaręczyn. Niestety Hiyugashi jest kobietą, więc jej plan był bardziej wyrafinowany, niż my – prości mężczyźni – mogliśmy pomyśleć.

Cała rozmowa przebiegła profesjonalnie i gdy wszyscy zaczęliśmy już posądzać Sayę o bycie ogarniętą babką z resztkami godności, ta podła picz ostatnie pytanie skierowała do Naruto i bezczelnie zaczęła sączyć swoją pełną jadu teorię ognistego trójkąta pomiędzy Sakurą, mną a nim. Zapytany o to, jak sobie radzi z tą podłością Uzumaki spojrzał tylko na nią przeszklonymi oczami i wyszedł bez słowa. Następnym razem zobaczyłem go dopiero dwa dni później, kiedy kierowany strachem postanowiłem zajrzeć do jego mieszkania.

Znalazłem go tam kompletnie pijanego i rozsypanego emocjonalnie. Zostałem z nim na noc, rano ogarnąłem i zawiozłem taksówką do jego rodziców do Konohy. Załatwiłem mu godzinną sesję z naszą szkolną panią psycholog, która (z mojego własnego doświadczenia) potrafiła dotrzeć do tak zagmatwanego umysłu, jakim był ten niebieskookiego. Od tamtej pory minęło siedem miesięcy, a ja odwiedziłem go trzy razy.

Teraz zbliżały się święta, a w mojej głowie rodziło się dziwne pragnienie spędzenia ich w Konoha wraz ze wszystkimi przyjaciółmi. Pomysł może i był nieco poroniony, jednak byłem święcie przekonany, że można było go zrealizować.

Dla chcącego nic trudnego – z tą oto myślą podniosłem się z kanapy. Wyłączyłem telewizor i dopiłem herbatę. Bardzo nieśpiesznie ubrałem zimowe ciuchy, spakowałem telefon i wyszedłem z mieszkania.

Gdy znalazłem się na zewnątrz owiało mnie lodowate, grudniowe powietrze. Schowałem nos w kołnierz kurtki i przebiegłem przez podwórko. Nim dotarłem do bramy oddzielającej moją kamienicę od spokojnej ulicy nogawki moich spodni były już przemoczone. Zrobiło mi się zimniej.

Wyszedłem poza granicę mojego budynku, trzaskając metalową, ciężką kratą. Nim zdążyłem się obrócić, usłyszałem potężny ryk silnika samochodowego, dobiegającego z drugiej strony ulicy. Zwróciłem się w tamtą stronę i przejechałem wzrokiem po zaparowanych autach. Tylko jedno z nich miało odpalony silnik i włączone reflektory, toteż kierując się nie tyle co suchymi faktami, a czystą intuicją podążyłem w jego stronę. Wsiadłem pośpiesznie do środka, cicho zatrzaskując za sobą drzwi od storny pasażera.

– Dzień dobry – przywitał się ze mną mężczyzna. Ton jego głosu był równie oschły i zimny, co spojrzenie, którym mnie obdarował.

–  Dzień dobry – odparłem kompletnie... przytłoczony jego aurą. Nienawidził mnie, dobrze to wiedziałem. Całe szczęście, że mieliśmy ten sam cel.

–  Mam nadzieję, że nie pożałuję, że cię do niej zabieram.

–  Spokojnie panie Haruno – westchnąłem, będąc przygotowanym na takie obawy. – Mi też na niej zależy.

–  Tak jak wtedy? – jego ton był przepełniony goryczą. Pokręciłem głową. Rozumiałem go. –  Co ty wiesz o miłości szczeniaku.

–  O tej do moich przyjaciół? –  prychnąłem  – Wszystko.

–  A o tej do mojej córki?

–  To moja przyjaciółka z dzieciństwa i Była dziewczyna – sprostowałem. – Traktuję ją tak jak innych.

–  Mimo to jedziesz ze mną do ośrodka po to, żeby jej pomóc, bo jak sam wczoraj twierdziłeś „cholernie ci na tym zależy” – wydusił z siebie przez zaciśnięte zęby. Miałem wrażenie, choć to tylko moje odczucia, że samochód przyśpieszał z każdym moim kolejnym słowem. Tak dla przypomnienia, byliśmy w terenie zabudowanym.

Czy tata Sakury przed chwilą zainsynuował, że nadal kocham się w jego córce? Owszem.

Czy mi to przeszkadzało? Nie wiem.

Czy miał rację? Może.

* * *

Świat za oknem ponownie zmienił wygląd. Choć moi sąsiedzi byli zbyt pogrążeni we własnych rzeczywistościach, moja opierała swój czas na tym, co widziała. Na trawniku, który przykrywał ogromny skwer pod moim oknem w ciągu ostatniej nocy  pojawiła się urocza kołderka białego puchu. Oplotłam ramiona dłońmi, przywołując najprostsze skojarzenia. Gdy moje myśli skoncentrowały się na ostatnich świętach spędzonych w Konoha…

– Śniadanie – wzdrygnęłam się lekko, słysząc w miarę opiekuńczy głos pielęgniarki.

Odwróciłam się od okna i z nieśmiałym uśmiechem podeszłam do łóżka. Usiadłam na nim, a ona podjechała z wózkiem, na którym było moje śniadanie. Postała nade mną,  poczekała aż zjem. Później dostałam dwie tabletki:  białą okrągłą i podłużną różową. Połknęłam je bez pytania, bowiem wiedziałam jak zadziałają. Najpierw wywołają efekt odwrotny, na który zawsze chętni przystanę. Później wszystko się unormuje. Wieczorem dostanę tylko tę białą, stąd wniosek, że to ta różowa odpowiada za powstrzymywanie halunów. Szkoda, bo lubię taką fuksję. Pasowała mi do włosów.

Później przypomniała mi o spotkaniu z doktorem Morino i życzyła mi miłego dnia, zostawiając mnie samą. Po dłuższej chwili ponownie przeniosłam się pod okno i tam już pozostałam.

Bardzo chciałam wyjść. Jednak, czy było to jeszcze możliwe? Bo może już za bardzo zbzikowałam?

–  Czy ryba może płakać, będąc pod wodą? – usłyszałam dziwnie znajomy głos za moimi plecami. Zerknęłam przez ramię na jego właściciela.

Patrząc w czujne, czarne oczy poczułam się sto razy bardziej normalna, niż jeszcze przed sekundą. Coraz częściej zaskakiwałam samą siebie swoją zmiennością.

–  Może, ale wtedy nie widać – mruknęłam, nie odrywając od Sasuke wzroku. – Biedna ryba.

–  A ty?

Zrobił niespodziewany krok w przód. Jego spojrzenie było dociekliwe, ale nie naciskało na mnie w żaden sposób. Odwróciłam się do niego przodem, jeszcze szczelniej zakrywając się różowym szlafrokiem, który otrzymałam z okazji minusowych temperatur.

–  Ja chcę być aligatorem – wypaliłam, dopiero po chwili łapiąc się na tym, że to co mi się wyrwało było nie dość, że głupie, to i dziwne. – Kto cię tu w ogóle wpuścił?

Sasuke zaśmiał się cicho. Zamknął oczy i odchylił głowę do tyłu, wyraźnie pokazując mi swoje ładnie wykrojone jabłko Adama. Niewzruszona, uniosłam brwi w wyzywającym geście. Wcale nie byłam taka pewna siebie jednak, komu to ostatecznie przeszkadzało?

–  No ty przecież – odparł uśmiechając się pobłażliwie w moją stronę. Zacisnęłam pięści, nie pamiętając tego zdarzenia. Wiedziałam, że to tylko mój umysł, jednak pomimo tego rozpędziłam się i nabierając maksymalnej prędkości jaką mogłam osiągnąć na tak krótkim odcinku, wbiegłam na niego. Poczułam jak się odbijam i z hukiem upadam na podłogę.

–  Co ty robisz dziewczyno? – usłyszałam. Wyciągnął w moją stronę rękę, za którą zbyt ufnie złapałam. Podciągnął mnie do siebie i przycisnął do swojej klatki piersiowej, zanim zdążyłam się odezwać. – To jest prawdziwa bliskość – szepnął wprost do mojego ucha, a mnie sparaliżowało.

Choć przebieg całej sytuacji wydawał się co najmniej dziwny nie czułam, żeby działa mi się krzywda. Wręcz przeciwnie, od dawna już nie odczuwana cudza postura – postura Sasuke – była zbawienna. Poczułam się taka malutka.

Już zupełnie spokojna powoli oparłam czoło o jego pierś, a wkrótce cała do niego przylgnęłam, pragnąc nie przegapić żadnego z niewinnych skurczów serca Uchihy. Lecz one nie przychodziły. Im dłużej tak trwaliśmy tym ja bardziej ich nasłuchiwałam.

Chciałam go, pragnęłam całym ciałem. Potrzebowałam roku, żeby zrozumieć, że to on. Nikt inny w ciągu całego mojego życia nie wdarł się w nie tak bardzo, jak Uchiha. To dlatego mój umysł podsuwał mi właśnie jego. Zawsze chodziło tylko o Sasuke i teraz zbierałam żniwo moich poplątanych uczuć.

Czy nadal go kochałam? To pytanie musiało pozostać bez odpowiedzi.

Wtem po pomieszczeniu rozległo się szczęknięcie. Domyśliłam się, że ktoś zechciał mnie odwiedzić. Sasuke położył ręce na moich ramionach i ucałował moje czoło, zupełnie tak, jak kiedyś. Zamknęłam oczy, jak najbardziej smakując tę chwilę. Gdy je otworzyłam, już go nie było.

Stałam nieruchomo, podczas gdy drzwi otworzyły się nieśpiesznie. Najpierw zobaczyłam białe buty pielęgniarskie, należące do mojego pielęgniarza. Parę sekund później zobaczyłam również jego twarz, jak zwykle chłodną i milczącą. Jego wzrok, przenikliwy i skupiony tylko na mnie uważnie badał moją osobę.

Czy jestem gotowa na to coś, co ma zaraz nastąpić?

Czy jestem opanowana, a może zaraz zacznę wrzeszczeć i błagać o pomoc, która nigdy nie nadejdzie?

Czy jestem sobą?

Czy patrząc na niego widzę jego, a nie jakiś chory wymysł mojej choroby?

Uśmiechnęłam się delikatnie, trochę niepewnie. Musiałam mu pokazać: tak to ja, Sakura Haruno, jestem obecna. Wydawało mi się, że ta chwila trwała w nieskończoność. Po dobrej minucie chyba mi uwierzył, bowiem otworzył drzwi nieco szerzej i powiedział opanowanym głosem:

– Masz gości, chcesz się z kimkolwiek widzieć?

– A mogę? – mój głos wyrażał niepewność i podejrzliwość. Może to nadal różowa pigułka? Rzucił mi pobłażliwe spojrzenie. Pokiwałam więc głową na tak. Mężczyzna wszedł do środka. Spięłam mięśnie pleców, przenosząc wzrok z niego na pozostawiony otwór.

Tak dawno nikt mnie nie odwiedził, że nie miałam pojęcia, kto to mógł być. Miałam wrażenie, że wszyscy zaczęli traktować mnie jak trędowatą. Gdy po drugiej stronie progu ujrzałam ojca i Sasuke, mało co nie zemdlałam. Otworzyłam szerzej oczy ze zdumienia.

Nie spodziewałam się… go.

– Cześć córcia – powiedział tato. Zaćmiło mi się przed oczami. Straciłam władzę w nogach. Ostatnim co zauważyłam były te cholerne, białe buty pielęgniarza, który szybko do mnie podbiegł.

Dalej nie pamiętałam. 

–––––––––––––––––––––––––––––––

Jest mi wstyd. Tak bardzo wstyd. Czuję się tak, jakbym zawiodła wszystkich, którzy na mnie liczyli. Zawsze narzekałam na brak czytelników, choć zwykle paru miałam. Aż nagle zawiodłam i ich. Nie mam pojęcia, do ilu z Was dotrze to, co chcę przekazać. Jednak jeżeli chociaż jedna osoba zareaguje jakkolwiek na ten rozdział, to będzie dla mnie sygnał, że jednak warto było nie porzucać tej historii i wziąć się w garść.

Nie było mnie przez ponad pół roku. Cała ta historia urodziła się z mojego smutku i samotności. Jednak, kiedy prawie dziewięć miesięcy temu odnalazłam szczęście, mam na myśli kogoś, kto zaakceptował mnie taką, jaką mnie odnalazł... Długo nie potrafiłam połączyć tego „szczęścia” z pasją, jaką jest pisanie właśnie tej historii. Jednak w końcu mi się udało.

Chciałabym, żeby następny rozdział pojawił się pod koniec lipca. Nie chcę znowu zawieść, to plama na moim honorze (jestem z tych dumnych i honorowych).

Dziękuję wszystkim tym, którzy jeszcze nie odeszli. Jesteście prawdziwymi przyjaciółmi.

Życzę wszystkim wspaniałych wakacji! 

Tytuł:  „Dzień polarny”  Pawbeats ft. Jinx, Miuosh, Bonson, Onar

Cierpiąca Nanase