9. Zachowaj resztę, wynoś się ze mnie!

13 lipca

Sypialnia Itachi’ego

Najpierw było ciepło. Wszechogarniająca rozkosz rozchodząca się po moim skostniałym ciele dawała mi spokój i opanowanie, których ostatnimi czasy bardzo potrzebowałam.

Wkrótce moje uszy również zaczęły odczuwać, a raczej rejestrować dźwięki. Przekładanie ceramicznych talerzy w kuchni, szelest plastiku i cichy oddech niedaleko, dochodzący z mojego ciała. Lecz ja oddychałam innym rytmem, więc?

Na końcu otworzyłam oczy. Najpierw lekko je zmrużyłam – nie rozumiałam, dlaczego świat nagle stał się czerwono zielony. Przestraszyłam się nieco, zaciskając palce na krochmalonym prześcieradle. Na szczęście kolory już po chwili zmieniły się na te właściwe. Odetchnęłam z ulgą.

Gdzie ja w ogóle byłam?

Rozejrzałam się uważnie wokół, starając się nie poruszać głową na wszelki wypadek. Pokój był niebieski, intensywnie niebieski. Ściany niebieskie, sufit niebieski, pościel, w której leżałam, też była niebieska. Mebli nie było za wiele, poza ogromnym łóżkiem i niską komodą w jego nogach, nie było nic. Szafka tuż przy mojej głowie była szara, taka jak beton i jako jedyna nie była w żadnym calu niebieska.

Czy ja leżałam w nogach łóżka, czy mi się tylko zdawało?

Nie, naprawdę zasnęłam na odwrót. Jednak… nadal nie miałam pojęcia, gdzie byłam. Pomieszczenia nie kojarzyłam z niczym, może jedynie łagodny skos na ścianie naprzeciwko łóżka podpowiadał mi, że mogłoby to być mieszkanie Itachi’ego. Z dołu doszły mnie jakieś szmery i – uwaga – wkurzony głos Konan. Tak, niezaprzeczalnie byłam u Uchihów.

Nagle przypomniałam sobie o moim oddechu, nie będącym moim oddechem w rzeczywistości. Tak, nadal go słyszałam i czułam w okolicy mostka. Dyskretnie spojrzałam w tamtą stronę.

– Och… – wyrwało mi się. Blond czupryna poruszyła się niebezpiecznie, a jej właściciel zamarł. Ja również. Czyli oddech nie był mój. To dobra wiadomość.

Nie trudno było się domyślić, co się stało wczoraj. Ani trochę.

Mężczyzna na szczęście się nie obudził. Zasnął z głową na moich piersiach. Musiało mu być wygodnie… i ciepło. Westchnęłam lekko, niezauważalnie.

Co ja najlepszego zrobiłam? Co my zrobiliśmy?

Zamknęłam oczy.

* * *

Po wczorajszej burzy, a właściwie ich nagromadzeniu nad Tokio – bowiem burz było kilka, w różnych odstępach czasowych – nie było już prawie śladu. Jedynie kałuże na chodniku przed moim blokiem przypominały mi o tym, że wczoraj do domu wracałem w towarzystwie urwanej chmury. Dzisiaj pogoda dopisywała, chociaż nigdy nic nie wiadomo. Słońce miękko przebijało się pomiędzy chmurami, dając ludziom nieco odpoczynku od upałów. W końcu.

– Sasuke! – wrzasnęła Saya z salonu. Przewróciłem oczami. – Chodź tutaj! Ile można jarać?!

Krzykom Hiyugashi zawtórowały piski dzieciaków mojego brata. Zamknąłem oczy z nadzieją na odcięcie się od tej bandy krzykaczy. Chciałem być sam. Kompletnie sam! Zaciągnąłem się.

Pies by to jebał. Co ja tu, kurwa, jeszcze robię? Stąd trzeba spieprzać, jak najdalej. W tym cholernym przeludnionym mieście nie ma dla mnie miejsca. Spojrzałem przed siebie. Ponad koronami drzew lśnił dach szpitala. Gdybym przestał się opierać o barierkę balkonu, to zobaczyłbym jej okno.

Okno tej… nawet suki są mniej kłamliwe.

Zgniotłem papierosa w dłoni. Poparzona skóra zapiekła, jednak nie przejąłem się tym wcale. Co to było w porównaniu z tym, co działo się w mojej głowie?

– Co to ma do cholery być? – warknąłem sam do siebie.

Co oni sobie myśleli? Że się nie dowiem? Że jestem głupi? A mówią, że świat jest mały. Kretyni. Boże, przez tyle czasu… ona była pod moim nosem. Ba – parę tygodni temu minąłem się z nią na korytarzu w szpitalu! Poczułem się, jak śmieć. Dokładnie tak mnie potraktowali. Jak nic niewarte gówno, które można bezczelnie zwodzić dla własnego widzi mi się. 

Wkroczyłem na oddział psychiatryczny w duchu obiecując sobie, że to nie potrwa długo. Przecież Naruto by cię nie okłamał, myślałem. Pośpiesznym krokiem podszedłem do kantorku, do którego przed paroma tygodniami podchodził Uzumaki. Za ladą siedziała kobieta o całkiem sympatycznej twarzy. Z nosem zanurzonym w książce przypominała mi nawet moją mamę. Odchrząknąłem, chcąc zwrócić na siebie jej uwagę.  Pielęgniarka podniosła czarne jak węgiel oczy i uniosła wysoko brwi.

– Słucham?

– Dobry wieczór – zacząłem, lecz ta prychnęła.

– Jest po dwudziestej trzeciej, proszę pana. – Znacząco spojrzała na zegar wiszący na ścianie za mną. Gdyby była młodsza, mógłbym się z nią nawet dogadać. To wszystko przez ten sarkastyczny ton. Stworzona dla mnie zołza.

– Zdaję sobie z tego sprawę, jednak mam do załatwienia z panią pewną sprawę – odparłem jak najbardziej łagodnie i uprzejmie.

– Niech będzie, słucham. – Przewróciła oczami, podciągając się na krześle. Naprawdę wyglądała jak moja mama.

– Potrzebuję się dowiedzieć, czy ktoś w ciągu ostatnich dni został wypisany z oddziału do domu… na przepustkę, czy coś w tym stylu?

– Co proszę? – Jej okulary obsunęły się na jej nosie, przez co kojarzyła mi się z najgroźniejszym wcieleniem mojej babci. Co ja miałem z tą rodziną? Oj, chyba czas odwiedzić rodziców.

– To co pani słyszała – mruknąłem, patrząc na nią uważnie. Zagarnęła kosmyk hebanowych włosów za ucho.

– Nie mogę udzielać panu takich informacji – odparła stanowczym głosem. – Przepisy, regulamin. Szuka pan kogoś konkretnego?

Przez chwilę milczałem. Kim była dla mnie Sakura?

– Przyjaciółki – powiedziałem sucho. – Zniknęła bez śladu parę lat temu, rozumie pani.

Na jej twarzy wykwitło coś na kształt współczucia. Nie zmieniało to faktu, że jej kpiące spojrzenie nadal było na swoim miejscu.

– Wciąż nie mogę panu pomóc, przepraszam. Nie jest pan jej rodziną, poza tym, nie wiem, kogo miałabym szukać.

– Czyli ktoś się wypisywał? – zbystrzałem.

– Jak co dzień – szepnęła znużonym głosem. Westchnąłem. Dasz radę powiedzieć to na głos chłopie.

– Haruno Sakura.

Pielęgniarka mnie zaskoczyła. Jej oczy rozszerzyły się, a wargi wygięły w kpiącym uśmiechu. Nachyliła się do mnie i spojrzała uważnie w oczy. Pozostałem opanowany, chociaż było mi ciężko; moje wnętrze przypominało Czarnobyl tuż po eksplozji w elektrowni.

– Dzisiaj – powiedziała cicho.

Wiatr zawiał mocnej, targając moimi przydługimi włosami.

Może byłem w ukrytej kamerze? Albo to taki żart, zrządzenie losu, kiepski prezent na dwudzieste drugie urodziny. Historia Sakury Haruno wydawała mi się zbyt nieprawdopodobna, żeby być realną.

Wywaliłem peta i z niechęcią spojrzałem jeszcze raz w stronę szpitala. Wydawał się tak niewinnym budynkiem, skrywając przede mną ich tajemnicę. Odwróciłem się z zamiarem opuszczenia balkonu, co też nieśpiesznie uczyniłem. Wcale nie uśmiechało mi się patrzeć Sayi w twarz, po tym, czego się dowiedziałem.

– No nareszcie – burknęła, gdy tylko postawiłem stopę za progiem salonu. – Zamknij balkon, żeby Minto nie wyszedł – dodała, w szybkim tempie zbierając małe plastikowe zwierzątka z dywanu. Rzuciłem okiem na pokój.

– Gdzie są dzieci?

– W łazience – rzuciła. – Mają czekać na mnie, żebym pomogła im umyć zęby.

– O trzynastej?

– Tak. Jeżeli chcesz przyspieszyć ten proces, to idź, i sam to zrób – fuknęła obrażona. Spojrzałem na nią z politowaniem. Jej problemy, a moje.

– Niech będzie – westchnąłem, kierując się do łazienki.

Tak jak Saya wspomniała, dzieci tam były. Nie sądziłem jednak, że gdy otworzę drzwi zostanę oblany wodą wprost ze swojego własnego kubka na szczoteczki. Moja brew zadrgała niebezpiecznie, słysząc głośny śmiech tych małych potworów. Choć w normalnych warunkach wściekłbym się, to w tej sytuacji cała moja złość uleciała daleko.  

Te dzieciaki, pomimo bycia wynikiem nieodpowiedzialności mojego brata i mimo tego, jak bardzo dzieci nienawidziłem były tak urocze w swojej niesforności, że nie dało się ich nie polubić. Westchnąłem głośno i wyrwałem Ichigo kubek, co ta skomentowała szyderczym chichotem.

– Jesteś zły? – zapytała złośliwie. Nie dość, że wyglądała jak mój brat, to jeszcze traktowała mnie identycznie. Boże, cóż za szatańskie nasienie!

– Tak – mruknąłem, biorąc ją pod pachy i sadzając na pralce obok umywalki.

– Masz szczęście, że wujek nie ma koszulki, bo dopiero byś dostała – upomniał ją Minto, robiąc groźną minę. No wykapana mamusia – zołza w męskim ciele… jak na czterolatka, oczywiście.

– Sam być dostał – odgryzła mu się, zaplatając rączki na chudawej klatce piersiowej. Wywróciłem oczami bardzo ostentacyjnie i usadziłem brata obok niej. Narzuciłem na ochlapany tors przylegającą czarną koszulkę. W duchu modliłem się tylko o to, żeby się nie pobiły, gdy ja będę odwrócony do nich plecami.

– Uważaj, bo powiem mamie – zagroził jej.

– To sobie mów, tatuś i tak stanie po mojej stronie!

– A wcale, że nie!

– Właśnie, że tak!

Podczas gdy Ichigo swoją uroczą niewyparzoną buzią doprowadzała braciszka do płaczu i doprawdy diabelskiego ataku histerii, ja pogrążony byłem w swoich własnych rozmyślaniach.

Dlaczego Naruto mi nic nie powiedział? Czyżby Lo mu zakazała? A może to on nie chciał i postąpił wbrew jej woli? I dlaczego pasta do zębów jest przeważnie niebieska?

– Prawda wujku? – zapytała Ichigo, majtając nogami w przód i w tył.

– Co – fuknąłem, podając im szczoteczki. O ile dziewczynka przyjęła ją z wyraźnym triumfem w oczkach to Minto – cały trzęsący się, zapłakany i usmarkany – był w trakcie życiowej agonii. – Co mu?

– No… – wystękał. Wrażliwy chłopak. Odłożyłem na umywalkę jego szczoteczkę i pierwszym z brzegu ręcznikiem, czyli Sayi (ups) zacząłem wycierać jego czerwoną buzię. – Bo Ichi… ona mówi, że tatuś kocha tylko ją, a to przecież nieprawda! Mamusia mówiła, że tata kocha nas oboje, a ona kłamie! – wykrzyczał w stronę siostry. Rzuciłem im pobłażliwe spojrzenie. Naprawdę, czemu dzisiaj wszyscy mają jakieś drobne problemy, a ja jeden zastanawiam się, czy lepiej zamordować Naruto, czy może raczej samego siebie? A może by odnaleźć Sakurę i to ją pozbawić tchu? Ta opcja wiązałaby się z samobójstwem, więc może lepiej dwa razy to przemyśleć?

– Błagam cię – zwróciłem się do młodej Uchihy. Popatrzyła na mnie z rozbawieniem. Wstrzymałem oddech. Bezczelna! – Zostaw go.

– Nie moja wina, że reaguje – parsknęła.

– Nie jego wina, że jest wrażliwszy i delikatniejszy niż ty – pocisnąłem jej, mierzwiąc Minto włosy. – Nie przejmuj się młody. Gdy będziecie starsi, twój ojciec będzie tylko dla ciebie, bo tej zołzy nie będzie mógł już zrozumieć.

Chłopczyk popatrzył na mnie z nadzieją, pociągając nosem. Ichigo udawała, że jej to nie dotyczy i jak gdyby nigdy nic szczotkowała zęby. Poczekałem aż skończą i pomogłem im się do końca ogarnąć.

Z łazienki wyszliśmy po dwudziestu minutach. W tym czasie Saya zdążyła doprowadzić mieszkanie do jego pierwotnego stanu. Wkraczając z dzieciakami do salonu zauważyłem ją, pakującą zabawki do podróżnej torby.

– Już prawie gotowe, możesz znieść tamte torby do samochodu – zarządziła, prostując na chwilę plecy. – Ja mogę ich ubrać.

– To tylko buty – rzuciłem cicho, zaganiając natrętną dwójkę do przedpokoju. W mgnieniu oka ubrałem ich do wyjścia. Gdy Hiyugashi już się z nimi pożegnała, bardzo uczuciowo z resztą, otworzyłem drzwi i pozwoliłem im pobiec do windy. Wziąłem torby w obydwie ręce i odwróciłem się do dziewczyny.

– Powiesz mi co się stało? – zapytała, zaplatając ręce pod biustem. Nie trudno było się pewnie domyśleć, że mentalnie jestem wściekły i właściwie mogłem się spodziewać takiego pytania z jej strony. Pomimo tego z odpowiedzią zwlekałem dosyć długo. Chciałem się z nią dzielić tą piękną nowiną?

– Nie – fuknąłem, zamykając za sobą drzwi.

* * *

Minęło dwanaście minut i trzy… cztery sekundy. Czas szybko leciał, a ja nadal nie mogłam pozbierać myśli. Co ja czułam do tego niewinnego i radosnego chłopaka? Co on czuł do mnie?

Nieprawdopodobnym mogło przecież być, żeby Naruto przez te wszystkie lata trwał u mojego boku i znosił moje humory oraz rozterki, ponieważ był zakochany. Nielogicznie i…

Wtedy poczułam dziwne ciepło na duszy.

A co, jeżeli to była prawda? On przez cały czas mógł mnie… kochać? Nawet, gdy ja byłam z Sasuke.

I co z Sasuke? Czy już naprawdę nic do niego nie czułam, skoro oddałam się Uzumaki’emu? A może całą akcję powinnam zwalić na narkotyki i to, że ostatnim razem seks uprawiałam w liceum? Czy pomyliłam miłość z przyjaźnią?

– O – wyrwało mi się, gdy Naruto westchnął przeciągle. Buchnął masą ciepłego tlenku węgla wprost na mój mostek, a w miejscu tym natychmiast pojawiła się gęsia skórka. Niezrozumiała reakcja… podobna do mojego życia.

Uśmiechnęłam się lekko.

Wplątałam sine palce w bujną chłopięcą czuprynę przyjaciela. Włosy Naruto były sztywne i suche w dotyku. Wzięłam głęboki wdech, bawiąc się nimi delikatnie. Chcąc nie chcąc – i tak go obudziłam. Zmarszczyłam brwi. Co robić?

Najpierw nie ogarnął sytuacji. Otworzył leniwie zaspane oczy i wpatrywał się przygaszonym wzrokiem w dal. Wstrzymałam oddech. Może mnie nie zauważy, jak się nie będę ruszać? Zaśmiałam się w duchu. Moje palce także zastygły, czekając na jego reakcję.

Była ona, doprawdy, komiczna.

Podniósł głowę, jak gdyby rzeczywiście był zagubiony. Może on też coś wczoraj wziął? Nie pamiętałam, z resztą, nie tylko tego. Kiedy on przyszedł? Następnie, oparł brodę o część moich lewych żeber. Spojrzał mi w oczy i… uśmiechnął się radośnie.

W jego oczach przebiegłe niebieskawe chochliki tańczyły swój radosny indiański taniec. Było coś z magii w tych jego oczętach.

– Dzień dobry Sakurcia – wymruczał, a moje palce same zareagowały, ciągnąc go drażliwie za włosy. Z uwagą przypatrywałam się jego opalonej skórze. Poczułam jego palce na swoim policzku.

– Hej.

– Pewnie nie wiesz co się stało, prawda? – zapytał. W pokoju na dłuższą chwilę zapanowała cisza.

– No.

– Wiesz… – zaczął.

– Ale nie muszę – wtrąciłam. Gdyby zaczął mi to tłumaczyć… poczułam zażenowanie. – Chyba się domyślam. Właściwie, to ciężko nie.

– Jak zawsze romantyczna – wymamrotał pod nosem, wtulając się w moją klatkę piersiową.

– Przede wszystkim rozważna – sprostowałam, spinając się. Co się zmieniło?

Wtedy w dołu dobiegł nas huk tłuczonych talerzy.

– Kurwa!

– To Konan – szepnęłam.

– Która godzina?

– A bo ja wiem?

I znowu cisza. Czemu to wszystko musi być takie trudne? Czemu życie nie może mi raz na zawsze określić, w którą stronę mam iść, kogo wybrać, z kim żyć, jak postępować, żeby nie wyjść na zołzę? Szlag by to.

Chciałam towarzystwa Naruto. Nie wyobrażałam sobie bez niego życia od chwili, w której się poznaliśmy. Zawsze traktowałam go jak brata, jak gdyby jednego było mi mało. Nigdy nie sądziłam, że mogę być dla niego tym kimś… specjalnym. Zawsze narzekałam na to, że był ślepy na uczucia Hinaty, podczas gdy ja wcale nie byłam lepsza!

Sasuke.

Gdy w myślach pojawiało się jego imię… ostre, niebezpieczne i zakazane w moim wnętrzu rodziło się napięcie. Nie było to jednak odczucie negatywne – podniecało mnie. Ale czy możliwe, że nawet po pięciu latach czuć mogłam do Uchihy jedynie pociąg fizyczny? Raczej nie. Więc co to było? Motyle? Ja tam się zawsze wystrzegałam tych robaków, nawet do sprawy z Sasuke podchodząc, jak najbardziej racjonalnie i nie dając się zwieść żadnym tam durnym amorom. To, że platonicznie chciałam się zabić, to inna kwestia, rozdział, bajka – wszystko. Nie ważne.

Żyje się chwilą, prawda? A jak nie chwilą, bo ktoś, tak jak ja jest rozsądny i boi się zmian, to przynajmniej teraźniejszością, nie rozdrapując strupów w miejscu serca. Bestie nie mają serca.

– Sakura, ja cię kocham – Naruto wyszeptał ni z tego, ni z owego. Wyrwał mnie tym z zamyślenia, dlatego potrzebowałam dłuższej chwili, żeby zrozumieć sens jego słów.

– Zdajesz sobie sprawę, że te słowa mają bardzo dużo kilogramów zobowiązania? – spytałam, nie wykonując w jego stronę absolutnie żadnych ruchów. Chcę wiedzieć, że nie robi sobie ze mnie po prostu jaj.

– Chcę być zobowiązany dla ciebie – wyznał. Wstrzymałam oddech.

Naprawdę się zakochał. Tak prawdziwie i nieodwracalnie. W takim potworze, jak ja.

Położyłam zimną dłoń na jego głowie i przycisnęłam mocniej do siebie. Nie opierał się. A ja chciałam być. Dla kogoś. I żeby w końcu ktoś był dla mnie. Chłopak… właściwie, to już mężczyzna.

Dla mnie i ze mną. Zawsze.

– Jest czternasta – wypalił przerażony. I ja otworzyłam szerzej oczy.

– Skąd ty…

– Tu jest zegarek – wskazał palcem na szafkę obok łóżka. Rzeczywiście, było po drugiej.

– Byłam umówiona na dwunastą – szepnęłam. Naruto uniósł się lekko w górę, marszcząc brwi. Przyglądał mi się z niezrozumiałą miną. – W wytwórni. Nagrali podobno melodię, ale mają problem, bo nie mają zielonego pojęcia o tym, jak brzmi mój głos – wyjaśniłam, uśmiechając się pobłażliwie. – Ja za to nie wiem, jak mam się przygotować, nie znając ich możliwości. Musimy się więc wszyscy spotkać.

– Hm, to czeka cię ciężki dzień – powiedział, przekręcając się na plecy. – Tak na kacu… znam to uczucie. Jest okropne – skrzywił się.

– Nie mam kaca – sprostowałam. – Tylko dragi.

Odrzuciłam kołdrę na bok i spaliłam buraka większego niż mogłam sobie w swoim wykonaniu kiedykolwiek wyobrazić. Nagusia, kompletnie nagusia. Stęknęłam głośno, co zwróciło uwagę blondyna. Zaśmiał się głośno, całując mnie w policzek. Uniosłam prawą brew do góry.

– Z czego się ryjesz debilu? – warknęłam tak nieprzyjaźnie, jak tylko potrafiłam. Oczywiście, Uzumaki nie zraził się tym wcale, a jedynie głośniej zarechotał.

– Nie wstydź się – szepnął mi do ucha, a ja odwróciłam twarz w drugą stronę. Z resztą całe swoje ciało odwróciłam, byleby tylko się od niego odciąć. To nie było zabawne.

– To się nie powinno było zdarzyć.

Wstałam i rozejrzałam się po podłodze. Znalazłam majki i swoją koszulkę. Powinno wystarczyć. Ubrałam się szybko. Już chciałam wychodzić, gdy tuż przy drzwiach coś mnie zatrzymało. To była dłoń Naruto na moim ramieniu. Westchnęłam, zamykając oczy.

– Sakura – zaczął, opierając czoło o moje włosy. Umilkł. Co to miało znaczyć? Czyżby ten kretyn pierwszy raz w życiu zapomniał języka w gębie?

– Ja nie chcę, żebyś sobie robił nadzieję – postanowiłam przejąć pałeczkę. – Przez niemal osiemnaście lat byliśmy dla siebie jak rodzeństwo, zrozum, że ja nie wiem, czy jesteś moim bratem – odwróciłam się do niego, patrząc mu uważnie w oczy – czy kimś innym.

Uzumaki pokiwał głową. Zauważyłam, że stał nagi. Postanowiłam udać, że wcale mnie to nie krępowało i chyba ostatkami silnej woli powstrzymałam szkarłatne plamy na policzkach przed rozprzestrzenieniem się jeszcze bardziej.

– Poczekam – wykrztusił, przypierając mnie do drzwi. Poczułam się zagrożona. Było to jednak uczucie zupełnie inne niż to, które towarzyszyło mi przy Sasuke, chociaż sytuacja i układ naszych ciał były aż nadto podobne. Z jednej strony przerażona a z drugiej dziwnie podekscytowana. Czekaj, nie zapędzaj się, to się nie powinno dziać! – Ja już postanowiłem, Sakura. Już dawno – szeptał mi do ucha. – Odkąd tylko cię zobaczyłem w tym parku… ja wiedziałem, że to ty.

Jego słowa wprawiły mnie we wzruszenie. Przemawiała przez niego taka cholerna szczerość… czułam jego uczucia, czułam, jak przechodzą na mnie. Całe to oddanie, niestabilność i miłość.

Uniosłam dłoń i przyciągnęłam jego twarz do swojej, całując go najdelikatniej i najbardziej wdzięcznie, jak tylko potrafiłam. Zapomniałam o całym złu mojego życia, jak i tego świata. Rzeczywistości okrutnej oraz bolesnej, eliminującej wrażliwych i słabych – likwidującej dusze. Po prostu chciałam wynagrodzić mu ten czas, to jego psie czekanie. Lojalność, poświęcenie i oddanie – cechy, których mi zawsze brakowało a Uzumaki miał ich aż w nadmiarze.

Czas.

Naruto przywarł do mnie jeszcze bardziej, a pod wpływem jego nacisku zadrżały drzwi, do których byłam – mimo woli – szczelnie przyległa. Usłyszałam, jak nabiera tlenu w płuca i następnie całego siebie wkłada w tą pieszczotę gorących spragnionych warg, nie potrafiących wzajemnie siebie zaspokoić. Całował mnie zachłannie i mocno, lecz nie zapomniał o delikatności. Nie było w nim nic z pożądania w najgorszej swojej odsłonie – dzikiej i nieokiełznanej.

Nie zmieniło te faktu, że przez moment pomyślałam, że znowu skończy się na seksie. Blondyn miał jednak inne plany, bowiem oderwał się ode mnie powoli, zostawiając na moich spierzchniętych ustach swój zaskakujący piżmowy smak. Oparł swoje czoło o moje i zamknął oczy. Dotknęłam jego policzka, wpatrując się w znajome oblicze.

Zdecydowanie straciłam kontrolę.

– Chodź, jesteś już spóźniona – powiedział, zaszczycając mnie radosnym niebieskim spojrzeniem. Uśmiechnęłam się nieśmiało. Uzumaki odsunął się, odwrócił i zaczął się ubierać. Gdy prezentował już w miarę przyzwoicie – o ile wygniecione ciuchy mogą tak wyglądać –  znowu się do mnie odwrócił, całując czule w czoło. Z mojego ciała wydobył się cichy chichot. Nacisnęłam klamkę i opuściliśmy pokój Uchihów. W końcu.

Chwała Bogu, że zarówno korytarz na piętrze, jak i na dole były dosyć ciemne. Zeszliśmy w ciszy po schodach, przeszliśmy przez korytarz do salonu i stanęliśmy jak wryci.

Itachi leżał nagusi obok Deidary, który również był… bezwstydnie roznegliżowany. Nie, zdecydowanie nie chciałam patrzeć na tą scenę. Pociągnęłam Naruto za rękę i niezauważenie przebiegliśmy do kuchni. Całe szczęście, że nie miałam kaca – wrzaski gospodyni tego burdelu zdecydowanie doprowadziłyby mnie do agonii.

– Ale jak to już jedziecie?!

Kobieta stała tyłem do nas. Ubrana była we flanelową niebieską koszulę, z pewnością należącą do Itachi’ego. Włosy upięła w wysoką fioletową kitę zbyt mikroskopijnych rozmiarów, by o nich wspominać. W jednej dłoni trzymała szluga, w drugiej telefon. I dyskutowała, jak gdyby nigdy nic. Jak gdyby ten syf w całym mieszkaniu wcale jej nie przeszkadzał.

– Sasuke – drgnęłam słysząc to imię – tu jest syf! Posrało cię?! – Czyli Konan jednak widziała, co tu się działo. To dobrze. – No gdzie z dzieciakami?! Boże… dobra. Trudno.

Rozłączyła się. Odchyliła głowę do tyłu, odwracając się do nas przodem.

– Och, to ty… – mruknęła, patrząc na mnie nieprzytomnym fioletem. – Naruto? – Zdziwiona, zmarszczyła brwi. – Od kiedy tu jesteś?

– Od wczoraj – przyznał, nieco zakłopotany.

– Po… – zaczęła, urywając – bzykaliście się?

Opuściłam głowę. Nigdy więcej nie wezmę tego gówna. Nigdy!

– Tak – odparł odważnie Naruto, przyciągając mnie ramieniem. Rzuciłam mu wilcze spojrzenie.

– W końcu – prychnęła, zaciągając się. Błagam, niech ktoś mi powie, że się przesłyszałam. – Obudźcie tych debili z salonu i postarajcie się tam ogarnąć. Zaraz będą dzieci – dorzuciła, gasząc papierosa w popielniczce.

– Ok – warknęłam, opuszczając kuchnię.

I zawróciłam się. O nie.

– Konan… muszę? – jęknęłam, stając w progu. Fioletowowłosa spojrzała na mnie uważnie. – To twój facet, nie chcę oglądać jego gołej dupy!

– Proszę cię, Lo, nie rób dramy – wymruczała pod nosem. W jej oczach błyszczały promyki pogardy. – Weź to piwsko, co tam stoi przy kanapie i wylej na nich. A na jego dupę nikt ci się nie każe patrzeć. – Mierzyłyśmy się przez chwilę spojrzeniami. –  Naruto, posprzątaj w dużym. Butelki możesz wrzucić do worka. Są tutaj. – Zastukała niebieskim tipsem w szufladę za sobą.

Uznałam, że nic już nie wskóram. Westchnęłam przeciągle, wywracając oczami. Podczas, gdy Uzumaki walczył z tym, by oderwać kawałek plastiku od większego kawałka plastiku ja zawróciłam do salonu. Z niechęcią spojrzałam na śpiących w najlepsze mężczyzn.

Moją uwagę przykuła otwarta puszka piwa na podłodze przy meblu. Podeszłam do kanapy i wzięłam piwo do ręki. Z racji tego, że puszka była dosyć ciężka uznałam, że ubyło tylko trochę z jej zawartości. Bez większych ekscesów upiłam łyka i… skrzywiłam się. Ciepłe piwo, smakujące jak siki – ohydztwo pierwsza klasa. Beznamiętnie wylałam na chłopaków około połowy tego gówna.

– Kurwa! – Dei poderwał się gwałtownie.

– Nie kurw mi tu, chłopie, tylko zbieraj dupsko i do domu – fuknęłam, podpierając prawą rękę o biodro.

– Lo! – Deidara spojrzał na mnie z bólem. Miny Itachi’ego nawet nie chciałam komentować. No dobra – idealny materiał na psychopatę. Postanowiłam najpierw zająć się blondyneczką, dopiero później pomóc przyjacielowi.

– No co? – zapytałam sucho. Schyliłam się i rzuciłam mu byle jakie gacie.

– To nie moje… moje są tamte – wskazał na czerwone bokserki w lody – podaj.

Rzuciłam mu sarkastyczne spojrzenie.

– Sam sobie je podnieś.

– Możesz mi nie pyskować, mała? – Słysząc, jak mnie nazwał bez najmniejszych skrupułów wylałam na niego resztę piwa.

– Nie. – Wywaliłam puszkę za siebie. Metal głośno przeżył spotkanie z panelami. – Wypierdalaj.

Deidara spojrzał na mnie mieszanką kpiny i niedowierzania. Podniósł się jednak, rzucając bokserki panu domu. Podreptał do czerwonych gaci i ostentacyjnie się na mnie wypinając założył je niespiesznie. Udałam, że mnie to nie rusza. Niebieskooki kręcił się chwilę po pokoju, kolekcjonując garderobę. Wkrótce usłyszeliśmy trzaśnięcie wejściowych drzwi. Odważyłam się spojrzeć na Itachi’ego.

Już nie patrzył na mnie. Skrył twarz w dłoniach, a jego włosy opadły mu na ramiona, zasłaniając je niemal całkowicie. Złagodniałam. Usiadłam obok Uchihy na kanapie, kładąc mu głowę na ramieniu. Śmierdzącym piwskiem ramieniu. Dzisiaj nie tylko ja mam słaby poranek i skłonność do opieprzania siebie za marnowanie życia na dragi.

Do pokoju wszedł Naruto. Zwróciłam na niego swoje oczy, brunet nadal trwał w zawieszeniu. Blondyn zmarszczył brwi, patrząc na mnie pytająco. Uśmiechnęłam się uspokajająco, zagarniając opadające mi na twarz włosy. Chłopak nie odezwał się słowem. Zamiast tego, wziął się za zbieranie śmieci zagradzających podłogę.

– Itachi – szepnęłam, prostując się powoli. – Idź się wykąpać.

Nie zareagował.

– Zaraz będą dzieci – dodałam. Mężczyzna drgnął lekko i podniósł na mnie zmęczone oczy. – Idź, my tu ogarniemy.

Wydawało mi się, że Uchiha nieco się ożywił. Pokiwał w odpowiedzi głową. Pomogłam mu wstać i odprowadziłam go wzrokiem do progu.

– Pomożesz mu? – zapytałam Konan, gdy kątem oka zauważyłam, jak nas obserwowała. Czułam, że Itachi nie był zadowolony z tego melanżu. Miałam wrażenie, że i jemu wymknęło się wczoraj wszystko spod kontroli.

– Pewnie – mruknęła cicho i podążyła za mężem. Po drodze zebrała jeszcze ciuchy mężczyzny. Dobra była z nich para.

– Sakura, proszę – Naruto wcisnął mi granatowy, ogromy worek. Przyjęłam go, zabierając się do roboty.

Szło nam całkiem sprawnie. Naruto zajął się częścią przy oknie oraz balkonem, a ja tą przy kuchni. Sprzątaliśmy w milczeniu, bo i o czym mielibyśmy niby rozmawiać? Byliśmy pogrążeni w swoich myślach. Moje były przerażające. Rozprawiałam o tym, co by było, gdybym po prostu wystawiła Naruto. Nie mieszała się w to gówno, w kolejny związek bez bezpiecznej przyszłości. Pokręciłam przecząco głową, nurkując za kanapę. Po paru minutach do moich uszu doleciał szum wody napuszczanej do wanny. Postanowiłam skupić się na nim, żeby już nie myśleć w ponurych barwach.

I nagle mieszkanie przeszył dźwięk. Można było powiedzieć, że był to brzdęk, przywodzący na myśl stary piekarnik elektryczny. Tak bowiem brzmiał dzwonek do drzwi w domu młodszych Uchihów. Przyznam szczerze, że nie zwróciłam na to zbytniej uwagi. Z perspektywy czasu sądzę, że powinnam. Jednak ja – tak naturalnie dla siebie – wolałam wsłuchiwać się w kojącą wodę.

W przeciwieństwie do uszu moje ciało nijak nie zareagowało na chaotyczny bieg Konan z łazienki, która sąsiadowała z salonem do przedpokoju. Była szybka, niczym błyskawica, równocześnie poruszając się bardzo cicho. Ponurą, jednakże zbawienną ciszę wypełnił szczebiot dzieciaków.

Cholerne małe gremliny.

Wyprostowałam powoli plecy, czując miażdżący ból w lędźwiowym. Westchnęłam, patrząc smętnie na Naruto. Zdziwiłam się. Jego twarz wyrażała przerażenie. To nie była mina z kategorii tych, które oznaczają zauważenie pająka – mój towarzysz wyglądał tak, jakby w drzwiach stanął trup. Odwróciłam się przez ramię, rzucając pogardliwe i podejrzliwe spojrzenie na próg.

I mnie wcięło.

– Gdzie mam postawić te cholerne torby? – burknął Sasuke, patrząc zniecierpliwionymi oczami na Konan.

– Może być tutaj, gdzie stoisz – odparła kobieta, wynurzając się z korytarza. Udawała obojętność, zauważyłam to od razu. Ona też była cholernie przerażona. Dzieciaki zniknęły w łazience, chcąc przytulić się do ojca.

Ręce mi opadły. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. On – Sasuke Uchiha – stał tam. Stał dwa metry ode mnie. W wyglądał tak, jak zawsze, czyli jakby chciał kogoś zabić. Gdyby tylko się odwrócił… Boże, nie!

– Albo wiesz co? – wybuchła niespodziewanie Konan, gdy brunet przymierzał się do podróżnych toreb. – Postaw je u dzieciaków w pokoju. Będzie mi łatwiej. – Uśmiechnęła się sztucznie, mówiąc to. Sasuke westchnął przeciągle. W moich uszach brzmiało to jednak bardziej jak warknięcie.

– Kobieto, zdecyduj się – fuknął, łapiąc za tobołki i na powrót znikając w ciemnym korytarzu.

– Dzięki młody – rzuciła niewzruszona, odprowadzając go wzrokiem. Nadal stałam, jak słup soli. Nie mogłam się ruszyć. Co on tutaj do cholery robił?!

– Ruszcie się, kretyni! – Konan w mgnieniu oka znalazła się przy nas. Złapała za nasze ręce i wyciągnęła na balkon. Nie rozumiałam, co się wokół mnie dzieje. Gdy byliśmy już na zewnątrz, fioletowooka odebrała nam worki i wywaliła je do salonu. – A jak mi się pokażecie w dużym, to wam nogi z dupy powyrywam i wepchnę do gardeł – szepnęła, mierząc nas groźnymi oczami. Mówiła serio. – Chowacie się, tak, żeby was nie widział. Nie chcę dymu z rana, jasne?

Zniknęła równie szybko, jak się pojawiła. Spojrzeliśmy z Naruto po sobie zdezorientowani. Co tu się działo? Czemu Sasuke tu był? Och, moja głowa! Podparłam twarz zimną dłonią, gdy fioletowowłosa wróciła, by zostawić balkon otwarty na oścież. Zasłoniła przejście zieloną zasłonką. Chwilę wpatrywałam się w materiał, po czym rozejrzałam się uważnie po balkonie.

Podłoga została wcześniej sprzątnięta przez Uzumaki’ego, więc nie mogłam na niczym zawiesić wzroku. Podniosłam oczy wyżej. Moją uwagę przykuła biała paczka czyiś fajek z niebieskim napisem na środku opakowania, leżąca na parapecie. Chwyciłam za nią i sprawdziłam zawartość. Była prawie pełna, brakowało jedynie pierwszego rzędu.

– Masz ogień? – zapytałam szeptem Naruto. Chłopak rzucił mi sceptyczne spojrzenie, siadając w kącie balkonu.

– Konan ma – mruknął od niechcenia.

– Konan! – zawołałam najciszej, jak tylko mogłam. Po sekundzie ze szpary pomiędzy ścianą a zasłoną wyłoniła się chłodna twarz kobiety. – Daj ogień.

– Pojebało was? – zapytała, znikając. Po chwili wróciła, wręczając mi zieloną zapalniczkę. Wydukałam jakieś denne „dzięki”, wyjmując papierosa z paczki. O tak, tego mi trzeba. Musiałam pomyśleć. Rzuciłam pudełko do Naruto, który również się poczęstował. Zaraz w ślad za szlugami poszła zapalniczka.

Zaciągnęłam się w napięciu czekając na ulgę. Gdy wydmuchałam wprost przed siebie maleńki obłoczek poczułam, jak mój mózg uwalnia się ze wszystkich zagmatwań. Jednak dopiero po drugim machu włączyłam racjonalne myślenie.

Itachi wspominał mi wczoraj, że Sasuke miał odwieźć dzieci. Mogłam się tego spodziewać. Poczułam się głupia, więc postanowiłam założyć, że zaraz po przebudzeniu, przez krótką chwilę miałam prawo być niedysponowana intelektualnie.

– Sakurcia – syknął Uzumaki, łapiąc mnie za łydkę. – Zobaczy cię.

– E tam – żachnęłam się, lecz w tym momencie usłyszałam czyjeś zdecydowane kroki w salonie. Momentalnie padłam obok Naruto. Wymieniliśmy kontrolne spojrzenia, nieruchomiejąc.

– Co ty taki nabuzowany? – Itachi zapytał ospale.

– Za to ty masz zamułę pierwsza klasa – odparował Sasuke. Na tembr jego głosu mój żołądek wtopił się w jelita. Tak blisko mnie. – Itachi, powiedz mi, czy gdyby twój najlepszy kumpel zabrał by ci taką Konan sprzed nosa, jeszcze zanim się pobraliście, a taka przykładowa Konan udawałaby martwą, to czy zabił byś tylko jego, czy może ich obydwoje? – spytał młodszy grobowym, pozbawionym uczuć tonem.

Skuliłam się jeszcze bardziej, raz po raz się zaciągając. Za dużo stresu, za dużo. To było gorsze, niż egzaminy na studia!

– Zależy – odparł.

– Od?

– Od tego, czy bym ją bardzo kochał.

– Umówmy się, że bez niej życie dla ciebie jest jedną wielką porażką – fuknął niecierpliwie, a ja poczułam dziwne ukłucie w sercu. Czy mówił o mnie? Czy on nie może beze mnie żyć?

– Pogadałbym z kumplem i spróbował zawalczyć o Konan – odpowiedział w zadumie. Papieros zaczął niemiłosiernie kopcić z racji tego, że już niewiele mu do palenia zostało. Bez żalu rozgniotłam go na terakocie. Zamknęłam oczy, opuszczając włosy na twarz. Niech Naruto nie widzi, jak bardzo mnie dotykają słowa Sasuke.

– Ale jeżeli to ona by od ciebie uciekła, to po co ty miałbyś się starać? Jeżeli ona nawet nie chciałaby się przyznawać, że cię zna, chociaż, dajmy na to, mijałaby cię na ulicy? – dociekał. Domyślił się! Wiedział, że to ja byłam wtedy w szpitalu! Serce mi zamarło. Starszy Uchiha chwilę myślał nad odpowiedzią.

– I tak bym walczył. Kobiety takie są, że zawsze wychodzi na to, że to twoja wina. Ponieważ kocham Konan szczerze i bezwarunkowo wybaczyłbym jej i spróbował z nią porozmawiać. A z kumplem, chociaż z nim również powinienem porozmawiać, to załatwił bym to dobitnie i po prostu mu wjebał. – Spojrzałam przerażona na Uzumaki’ego. Zdawał się udawać, że się nie przejmuje.  Mimo swojego przerażenia uśmiechnęłam się na te słowa. Dlaczego mężczyźni są tacy zaborczy? –  Nikt nie ma prawa dotykać mojej kobiety, chyba, że to moje dzieci. Pomogłem ci?

– Powiedzmy... Muszę się zbierać, Saya marudzi.

– Jeżeli musisz – wtrąciła Konan. – Dzięki za przenocowanie dzieciaków. Melanż był przedni, tylko syf został.

– Właśnie widzę. – Usłyszeliśmy, jak wstaje. – To narka. Miłego sprzątania – dorzucił sarkastycznie. Uśmiechnęłam się pod nosem – cały on. Po chwili doszedł do nas trzask drzwi.

Przetrwaliśmy.

*

Zerknęłam błagalnie na Naruto. Staliśmy na jednym z przystanków autobusowych, na obrzeżach centrum. Wokół nas było bardzo wielu ludzi, bardzo różnych i zaabsorbowanych własnymi sprawami. Każdy żył we własnym świecie. Wszyscy gdzieś pędzili, biegli za marzeniami, prosto przed siebie, byle by jak najszybciej, nie oglądając się za innymi. Na nikogo nie zważali, zaślepieni tą idiotyczną ideą w stylu „bądź nowoczesny, żeby żyło ci się lepiej”.

Nowy telefon co pół roku, nowe buty, kolejna lokata w banku (zupełnie nie potrzebna). Kredyt, żeby mieć chociaż namiastkę życia, na które nas nie stać i jeszcze długo nie będzie. Skąd możemy wiedzieć, czy za trzydzieści lat nadal będziemy ze swoją drugą połówką, nie zostaniemy zwolnieni z pracy, nasze dzieci rzeczywiście będą jeszcze nasze i czy dom (na który tak ciężko pracowaliśmy – nawet wzięliśmy na niego kredyt) nie stanie w płomieniach? Wyjątkowa głupota – brać kredyt na więcej lat, niż w danym momencie w ogóle przeżyliśmy, tylko dla inwestycji, która jest tak niepewna jak łatwe oraz szybkie wzbogacenie się na giełdzie.

Uśmiechnęłam się w duchu. Można też pędzić do ulicznej przenośnej toalety, jak facet, który w tej chwili mnie potrącił.

– Ej – warknął na niego Uzumaki. Zmierzyłam obcego zdezorientowanym spojrzeniem.

Facet obrócił się zaskoczony. Był typem biznesmena po czterdziestce. Najpierw spojrzał na Naruto, później dostrzegł mnie. Ukłonił się w moim kierunku przepraszająco i pognał wprost do domku z ciemnozielonego plastiku. Odwróciłam się do blondyna, wzruszając ramionami. Powielił mój gest. Resztę czasu do przyjazdu autobusu staliśmy w milczeniu.

Gdy w końcu podjechał na przystanek, wsiedliśmy do środka. Udało nam się stanąć pod oknem, naprzeciwko siebie. Poza nami do autobusu wtłoczyła się wielka kupa bydła odzianego w szkolne mundurki, garnitury i okropne babcine spódnice. Pojazd ruszył ociężale, nieśpiesznie włączając się do ruchu ulicznego.

Wyglądałam przez okno i przyglądałam się mijanym autom, coraz częstszym wieżowcom oraz coraz to dziwaczniej ubranym ludziom. Tak dawno nie byłam na zewnątrz, że już zapomniałam, jak dziwny i nieprzewidywalny potrafi być świat. Wsłuchiwałam się w miarowy groźny warkot starego silnika i rozmowy innych pasażerów. Nawet trochę mi brakowało tej mało wnoszącej do mojego życia paplaniny obcych.

Nagle gdzieś z tyłu autobusu rozległ się huk i tak jakby głośne stęknięcie. Wszyscy gwałtownie zwrócili w tamtą stronę głowy – w końcu niecodziennie można było spotkać się z takim brakiem kultury. Źródłem owego hałasu były dwie nastolatki, które przy wstawaniu wywaliły się jedna na drugą. Obydwie szybko się podniosły, przepraszając wszystkich skinieniami głowy. I wtedy spojrzały w naszym kierunku.

W ich oczach czaiło się coś na kształt pożądania i obsesji. Przeraziłam się nie na żarty, przecież psychopaci są wszędzie. Zdecydowanym, acz lekko chwiejnym krokiem (autobus wciąż pędził przed siebie) podeszły do nas i zatrzymały się zaledwie parę centymetrów od Naruto.

– Naruto Uzumaki, prawda? – zapytały jednocześnie z minami, jakby nie wierzyły własnym oczom. Pokiwał zrezygnowany głową.

– Ale jazda!

– Nie wierzę – rzucały pomiędzy sobą. Spojrzałam na niego zaskoczona.

Nie mógł ich przecież znać, dziewczyny mogły mieć góra piętnaście lat! No chyba, że o czym nie wiedziałam. Blondyn zerknął na mnie przepraszająco. W ślad za jego oczami podążyły i uważne spojrzenia dziewczynek. Zmierzyły mnie od stóp do głów podejrzliwie. Z trudem to zniosłam – miały takie przeszywające oczy.

Poczułam się skrępowana, w końcu paradowałam w ciuchach Konan, jako że wszystkie moje były w praniu po szpitalu. Co mogły sobie pomyśleć, widząc obok najzwyklejszego w świecie (chociaż dla nich był chyba jakiś bardzo niezwykły, skoro tak się ekscytowały jego widokiem) Naruto kogoś takiego, jak ja – w czarnych, przeciętych na kolanach rurkach, odsłaniającym brzuch czarnym topie i skórzanej kurtce? Mogłam też zrezygnować ze swojego mocnego makijażu (szczególnie czarnej szminki) i całego arsenału kolczyków w uszach, idealnie wyeksponowanemu dzięki zapleceniu bocznych partii moich włosów w dobierane pół–warkocze. Całe szczęście, że miałam na nogach zabłocone czarne Conversy – może nie wzięły by  mnie za taką wariatkę, na jaką wyglądałam.

Pięknie, po prostu. 

– Jesteśmy waszymi wielkimi fankami, prawda Mi? – zwróciła się ta stojąca bliżej mnie do drugiej.

– No – pisnęła Mi.

– Cieszy mnie to. – Uzumaki posłał im jeden ze swoich czarujących uśmiechów. Widać było, jak ich wnętrza roztapiają się pod jego wpływem. Nie dziwiłam im się, był to naprawdę uroczy widok. – Gdzie mam się podpisać?

Dziewczynki podały mu dwa różowe notesiki i długopis, mrucząc słabymi głosami swoje imiona. Z uśmiechem na ustach podpisywał się, a ja przyglądałam im się z boku, kompletnie oderwana od rzeczywistości. Mój przyjaciel był gwiazdą – dopiero teraz to do mnie dotarło.

– Wybieracie się może na nasz najbliższy koncert? – spytał od niechcenia, beztrosko przechylając głowę w lewo.

– Ten w „Kurama Studio”? – zapytała Mi.

– Tak.

– Niestety, nie załapałyśmy się na bilety – mruknęła przygnębionym tonem. – Ale mamy wejścia na ten charytatywny, za trzy tygodnie, prawda Ayane?

– No. – Zaklaskała w dłonie. – Strasznie nie możemy się doczekać, aż usłyszymy „List” na żywo. Kochamy to! – zaśmiały się. Zmarszczyłam brwi. Co za „List”?

– Sasuke bardzo się przyłożył do tego kawałka – wyznał Uzumaki, a dziewczynki zapiszczały. Sasuke? Więc to jego piosenka? I czemu te małe tak piszczą na sam dźwięk jego imienia? Boże, zachowywały się jak ja w ich wieku… . Posmutniałam – dokładnie tak samo, jak ja. – Słuchajcie, my tu wysiadamy. – Naruto wskazał na mnie palcem. – Musimy się rozstać. Miło was było poznać i… do zobaczenia na koncercie.

– Em… możemy wiedzieć, kto to w ogóle jest? – zapytały podejrzliwie. Nie spodobałam im się. Ale czemu niby miałabym się przejmować opinią jakiś dwóch dziewczynek o mnie? Co się działo?

– Moja dziewczyna – odparł dumnie niebieskooki, przygarniając mnie ramieniem i całując w czoło. Zdębiałam z wrażenia. Ja! A co one miały powiedzieć? Otworzyły biedaczki buzie i wytrzeszczyły oczy. Chyba wyglądałam tak samo.

W tym momencie autobus się zatrzymał, a Uzumaki natychmiast pociągnął nie do wyjścia. Nie opierałam się, chociaż nie byłam pewna, czy chciałam wysiąść przystanek wcześniej, niż powinniśmy. W ulgą znaleźliśmy się na zewnątrz. Chociaż Naruto odciągał mnie jak najdalej od swoich fanek, to ja i tak mimowolnie się za nimi obejrzałam. Zanim kierowca zatrzasnął drzwi zdołałam dostrzec, że stały w tym samym miejscu i z niedowierzaniem odprowadzały nas wzrokiem. Później autobus odjechał i zniknęły mi z zasięgu wzroku.

– Przepraszam cię – powiedział poważnym tonem Naruto. Zatrzymał się i obejrzał na mnie. Jego oczy były matowe, nie podobały mi się.

– Za co? Przecież to normalne, że ludzie cię rozpoznają i jarają się faktem, że mogą cię dotknąć – mruknęłam, ruszając. Było już po piętnastej, a dzięki mojemu towarzyszowi ostatni kilometr trasy musieliśmy zapierdzielać na piechotę. – Tylko mogłeś sobie darować tą „dziewczynę”. Ja się na nic nie zgadzałam – zaśmiałam się.

– Racja. Ale wiesz, jeszcze cię o nic nie zapytałem – odparł radośnie.

– A zamierzasz?

– Może. W ramach rekompensaty zapraszam na lody. – Wskazał na budkę, do której ciągnęła się spora kolejka. Wzruszyłam ramionami, skręcając w prawo za przyjacielem.

Gdy już doczekaliśmy się swojej kolei Naruto wziął sobie dwie gałki czekoladowych, a ja dwie truskawkowych. Zapłacił i pośpiesznie odeszliśmy, gdyż udzie za nami nieco się niecierpliwili. Jak już wspominałam – ludzie się śpieszą. Nie wiedzą, po co, ale tak dla zasady.

Zostało nam jeszcze pięćset metrów. Słońce chyliło się ku zachodowi, a ja bardzo żałowałam, że nie miałam ze sobą okularów przeciw słonecznych. Zmrużyłam oczy, zajadając się słodkościami. Wtedy dostrzegłam okulary zaczepione o głęboki dekolt bluzki Uzumaki’ego. Sięgnęłam po nie i założyłam sobie na nos. O niebo lepiej.

– Ej – mruknął, śmiejąc się. Dźgnął mnie palcem w żebra, a ja odskoczyłam, niczym oparzona. Chuj wiedział doskonale, że miałam tam łaskotki. Zaśmiałam się pomimo chwilowej złości, zataczając się. Naruto niespodziewanie złączył nasze dłonie. Zerknęłam na niego nieśmiało.

– Co ty robisz? – zapytałam cicho. W odpowiedzi spojrzał na mnie z wyższością i pocałował.

Zatrzymaliśmy się, po raz kolejny w ciągu tej doby smakując swoich warg, teraz zlizując z nich smak lodów. Poczułam, jak czas się zatrzymuje. Zarzuciłam Naruto ręce na szyję i pogłębiłam pocałunek. Patrząc na całą tą sprawę racjonalnym okiem, niemiałam zielonego pojęcia o tym, po co i dlaczego to zrobiłam. Dlaczego pozwalałam Naruto na dużo więcej, niż powinnam i dlaczego było w nim coś takiego, co sprawiało, że wcale nie czułam, że robiłam źle.

To było coś zupełnie innego, niż z Sasuke. Nie potrafiłabym tego opisać. Czemu całując się z Uzumakim czułam jedynie spokój i to, że byłam bezpieczna? Przy Sasuke… och, to było pożądanie, czyste szaleństwo. Wiedziałam, że przy nim groziło mi niebezpieczeństwo, jednak podobało mi się to. Chociaż kochałam ich obydwu… miłość smakowała inaczej. Zawsze uważałam, że byli swoimi przeciwieństwami, jednak nie sądziłam, że kochać ich można również inaczej.

Z natłoku myśli oraz miłosnych uniesień wyrwało mnie zdecydowanie wkurzone chrząknięcie. Odsunęłam się, jak oparzona od Naruto, widząc obok siebie Harukę.

– No proszę, kogo ja tu widzę – wydarła się na pół ulicy, podpierając ręce o boki.

– Też się spóźniłaś? – rzuciłam dla zmiany tematu.

– No – zaśmiała się perliście. – Byłam u babci i jakoś tak wyszło. Chociaż gdybym wiedziała, że przyprowadzisz ze sobą basistę z Night Logs, to pośpieszyłabym się. Ito Haruka, perkusja. – Podała Naruto rękę. Chyba był nieco skrępowany tym, że nas przyłapano, bo strasznie się ociągał z odwzajemnieniem gestu. W między czasie zmierzyłam ją od stóp do głów.

Dzisiaj, chyba ze względu na wizytę u dziadków ubrała się bardziej elegancko niż zazwyczaj. Bladoniebieska, rozkloszowana sukienka w białe róże i beżowe sandałki oraz dżinsowa kurtka. Wyglądała naprawdę zjawiskowo. W dodatku stwierdziłam, że powinna częściej upinać włosy w niskiego kucyka – wyglądała naprawdę łagodniej, niż w rzeczywistości była.

– Uzumaki Naruto – wymruczał niebieskooki nieśmiało. Ścisnęłam pokrzepiająco jego dłoń, liżąc loda. – Nie masz nic przeciwko temu, żebym popatrzył na waszą próbę?

– No co ty! – zachichotała. Musiałam przyznać, że powoli zaczynało mnie przerażać jej radosne oblicze. Chyba wolałam, jak była wkurzona. Co za dużo, to nie zdrowo. – Chodźmy już lepiej, bo Tsunade i tak nam nogi z dupy powyrywa. A tak be te wu, Sakura, Naoki podesłał ci melodię?

– No – mruknęłam, ruszając w stronę wieżowca, w którym pracował mój ojciec.

– I co?

– Mogłabyś bardziej pierdolnąć w te bębny po moście – wyznałam szczerze, a Ito znów się zaśmiała.

– Mówiłam Haruce, ale jak ten się uprze, to nie ma pomiłuj – burknęła. – Mam nadzieję, że przemówisz mu do rozumu.

– Postaram się – posłałam jej łobuzerski uśmiech. Zgodnie wkroczyliśmy do wytwórni.

Hol główny był bardzo pstrokaty. Ściany raz po raz zmieniały swoje wściekle intensywne barwy – tu pomarańczowy, zaraz później niebieski a na końcu różowy. Chyba dla zrównoważenia podłoga pokryta była białymi, ogromnymi płytami z jakiegoś drogiego kamienia, którego nazwy oczywiście nie znałam, jako, że geografii nienawidziłam. W rogach pomieszczenia (szczególnie pod ogromnymi szybami zastępującymi ścianę przy wejściu) rozstawione były skórzane, również białe kanapy, a z kolei w ich rogach powtykane były poduchy z wizerunkami uroczych lalek, jakimi były matrioszki. Kolorowo i elegancko – od razu czułam, że mój ojciec osobiście nadzorował prace nad tym projektem.

Już od recepcji przywitały nas wrzaski rozwścieczonej Senju.

– JA WCALE NIE POTRZEBUJĘ SIĘ USPOKOIĆ! JAK JA JE DORWĘ TO DOPIERO TRZEBA MNIE BĘDZIE USPOKAJAĆ, ŻEBYM SIĘ, KURWA, POWSTRZYMAŁA OD PRZYPIERDOLENIA, OT CO! CO TO MA, DO CHOLERY, BYĆ, ŻEBY SIĘ TRZY GODZINY SPÓŹNIAĆ?!

Pani Tsunade stała przy kontuarze, raz po raz waląc w blat zaciśniętą pięścią. Recepcjonistka starała się nie zwracać na nią uwagi, chociaż marnie jej to wychodziło, bo i trudne było to zadanie. Twarz blondynki kolorem idealnie zlewała się z jej obcisłą czerwoną sukienką. Czułam się przy niej, jak zbuntowana nastolatka, którą chyba w głębi duszy wciąż jeszcze byłam. Podeszłyśmy do niej niepewnie.

Obok blondynki dostrzegłam prezesa Haruno. Złapał ją delikatnie za ramię i szepnął coś na ucho. Zmarszczyłam brwi, zezując nerwowo na Naruto. Ten tylko wzruszył ramionami.

– Nie możesz się tak wydzierać, mamy ważnych klientów ze Stanów, rozumiesz? – upomniał ją, a ta, chociaż widać było jak na dłoni, że ledwo co się powstrzymywała, pokiwała głową. Jednak, gdy tylko znaleźliśmy się w zasięgu jej spojrzenia wyrwała się mojemu ojcu i podbiegła do nas na swoich beżowych szczudłach.

– NO PROSZĘ, KOGO JA WIDZĘ?! – zagrzmiała, a my natychmiast stanęliśmy jak wryci. Boże, potwór nie kobieta. – NIE MACIE ZEGARKÓW? ZARAZ WAM JE NASTAWIĘ!

– Tsunade – mój tata jęknął zażenowany, jednak gdy tylko nas zobaczył zamilkł i podbiegł do nas.

– Co wy sobie wyobrażacie? – wysapała Senju, gdy mój tata znalazł się wystarczająco blisko nas. Była bardzo zła.

– Sakura – szepnął troskliwie, przyciągając mnie do siebie. Momentalnie zesztywniałam, kiedy poczułam zapach jego perfum oraz ciepłe, ogromne ramiona wokół siebie. Rozczuliłam się, zupełnie, jak pięciolatka. Przekręciłam oczami; niby taka dorosła, ale gdy ją tatuś przytuli to już ryczy. – Ja cię przepraszam. Naprawdę nie mogłem przyjść – szepnął mi do ucha, chowając twarz w moich włosach. – Wynagrodzę ci to, zobaczysz.

Zerknęłam dyskretnie w bok. Przyglądała nam się grupka biznesmenów, a wśród nich były dwie, wyraźnie wzruszone kobiety. W jednej z nich rozpoznałam Sayuri. W ciągu całego pobytu w szpitalu widziałam się z nią co najwyżej cztery razy – na każdą przerwę świąteczną. Chociaż to było niedawno, to dostrzegłam, że zmieniła się. Przede wszystkim zapuściła włosy, bo sięgały jej już do ramion i układały się w śmiesznym nieładzie. W dodatku pogodziła się z tym, że nigdy nie będzie blondynką, bo włosy miała chyba w swoim naturalnym, czekoladowym kolorze. Uśmiechała się, patrząc dumnie na ojca. Byli dobrą parą.

– Spoko tato, nic się nie stało – mruknęłam, kiedy zaczęło mi ciążyć stanie na palcach. Ojciec chyba się zreflektował, bo odsunął się ode mnie, ocierając policzki z łez. Ciekawy widok – płaczący byk. – Leć do nich, bo się na nas gapią, a ja się zajmę panią Tsunade. Nie jestem sama, pamiętaj – zerknęłam wymownie na Uzumakiego, którego dłoń nieustannie trzymałam. Tata zmarszczył brwi.

–   Jak wam parę lat temu mówiłem, że będziecie parą, albo raczej, że powinniście nią być, to wypieraliście się bardziej, niż szatana na rekolekcjach – mruknął, mierząc Naruto groźnym spojrzeniem.

– Oj tam – machnęłam ręką, w której trzymałam zmiętą serwetkę. – Idź już.

– Przyjdziecie wieczorem? – zapytał rzeczowo. Naruto skinął głową, zupełnie nie licząc się z moim zdaniem. Jednak, co mi szkodziło spędzić trochę czasu z rodziną? Tata uśmiechnął się smutno, po czym podążył do grupki biznesmenów.

– No, pani Tsunade – Haruka, która dotychczas stała z boku postanowiła przejąć pałeczkę. – Niech pani nas prowadzi! Nie marnujmy czasu!

*

Studio „G”, do którego zaprowadziła nas Senju znajdowało się na trzecim piętrze. Szczerze mówiąc, wolałabym się tam ponownie nigdy nie znaleźć. Już w przedsionku doszedł do mnie zapach stęchlizny oraz przepoconych kapci. Na samo wspomnienie ma się ochotę uciec, gdzie pieprz rośnie. Szczególnie ja mam taką ochotę.

– Zostańmy tutaj – Tsunade zwróciła się do Naruto, patrząc na niego znacząco. Pokiwał zgodnie głową, puszczając moją dłoń.

– Nie traćmy czasu Sakura! – Ito nie spuszczała z radosnego tonu. Westchnęłam, niemo się z nią zgadzając. Nie oglądając się za blondynem otworzyłam drzwi prowadzące do głównej części studia, przepuszczając jednocześnie w nich Harukę. Dziewczyna wkroczyła do środka, nieznacznie podrygując. Podążyłam jej śladem.

– No w końcu! – zawołał sarkastycznie Kato, patrząc zniecierpliwionymi oczyma na Harukę. Dopiero po chwili zauważył również i mnie. – Och, no proszę! A któż to postanowił się zainteresować własnym zespołem? Już zacząłem się rozglądać za nową wokalistką, która nie będzie nas olewać, jak ty.

– Odwal się – syknęłam, wymijając blondynkę. Spod ściany przesunęłam drewniane krzesło, którego nogi z wielkim piskiem pokonały dobry metr. Usiadłam na nim okrakiem, odgarniając włosy z lewe ramie.

Pozostali członkowie zespołu spojrzeli na mnie, jak na wariatkę.

– No, słucham – warknęłam, patrząc na nich wrogo.

– Chyba cię pojebało… – mruknął Kato, odwzajemniając moje spojrzenie. Wkurzyłam się nie na żarty. Kolejna huśtawka nastrojów. Może byłam w ciąży?

– Jak jesteś taki mocny w gębie, Haruka, to pokaż mi, jak świetnie wymiatasz na gitarze. Niby w próbnej wersji dałeś czadu, ale ja uważam, że mogłeś się bardziej postarać. Nie czułam tam żadnej agresji, którą walisz na prawo i lewo odkąd się tylko poznaliśmy. Co to miało być?

– To wersja próbna, nie musiałem się starać – prychnął. Uśmiechnęłam się smutno.

– Jak nie chce ci się starać, to sam możesz wypierdalać z tego zespołu – powiedziałam złowrogo. – U mnie masz się zawsze, kurwa, starać, czaisz? – Spojrzałam na niego otwarcie, nieco spod byka. Chciałam, żeby się mnie przestraszył.

– I mówi to laska, która do tej pory ani razu nie pokazała nam SWOICH umiejętności?

Zamilkłam. Miał, cholera jasna, rację. Westchnęłam.

– Haru – zwróciłam się do blondyny, która kręciła się przy perkusji – podaj mi wodę ze stołu. – Wskazałam na stolik ustawiony pod ścianą, na którym życiodajnej cieczy było aż nadto. Ito bez słowa wykonała moje polecenie, rzucając plastikową butelką w moją stronę. Złapałam ją bez trudu i duszkiem upiłam połowę. Musiałam nawilżyć gardło.

Wstałam, zaczesując palcami włosy do tyłu. Zrzuciłam z siebie skórzaną kurtkę, odsłaniając pocięte ramiona oraz obcisłą bluzkę z dużym wycięciem na plecach w kształcie trójkąta. Widziałam kątem oka, jak Kato gapi się na moje piersi, którym oszczędziłam dzisiaj męczenie się w podłym, ciasnym staniku. Zignorowałam to – niech się gapi, co mi tam.

Odchrząknęłam, wykonując parę prychnięć i prostych skrzeków, które miały chociaż odrobinę rozgrzać moje gardło przed śpiewaniem. Pierwszą piosenką, która przyszła mi do głowy o dziwo była ta, którą wykonywałam razem z Ino, tańcząc przy rurze lepiej od striptizerek. Nabrałam powietrza w usta i wydobyłam z krtani pierwsze słowa refrenu.

– Strip clubs and dollar bills

Patron shots can I get a refill?

Strippers goin' up and down that pole

Four o'clock and we ain't going home

Money make the world go round

Bands make your girl go down

Find more where that came from

The look in yo eyes I know you want some *

Podczas, gdy śpiewałam głosem jak najbardziej bez fałszu, powoli zbliżałam się do Kato, kręcąc zalotnie biodrami. Widziałam rozbawioną do łez twarz Uzumaki’ego za szybą i wcale się mu nie dziwiłam, bo sama również ledwo się powstrzymywałam. Kiedy zbliżyłam się dostatecznie blisko Haruki oparłam rękę o oparcie jego krzesła i nachyliłam się nad nim kokieteryjnie, spoglądając z wyższością wprost w jego oczy.

Miał niepewne oczy.

– Wow – wydukał. – Wykonujesz też normalne teksty, czy tylko o seksie?

– Ten mi przyszedł do głowy, to ten zaśpiewałam.

– Skończyłaś już swój pokaz, Haruno? – zapytała czepliwie Haruka. Zasiadła przy perkusji i nerwowo uderzała jedną pałeczką o drugą. – Chciałabym zacząć.

– No. – Posłałam jej uśmiech. – A teraz proszę o zaprezentowanie nagrania. Podkład profesjonalny – dodałam ironicznie, wracając na swoje poprzednie miejsce.

Zespół ustawił się, a mała kruszynka, dzisiaj odziana w różową sukienkę z bawełny oraz plecione sandałki na koturnie dostawiła sobie krzesełko do mnie, na którym usiadła. Czemu dzisiaj wszyscy uparli się na sukienki?

Gdy rozbrzmiały pierwsze takty odchyliłam się nieco do tyłu. Lepiej było mi na nich patrzeć z tej pozycji. Nie chciałam oceniać ich gry, ponieważ ta była już na wysokim poziomie. Tsunade Senju miała rację – zebrała najlepszych. W ich grze czuć było emocje i siły, które wkładali w ten kawałek. Co nie zmieniało oczywiście faktu, że od pierwszej nuty zwrotki do końca refrenu nie zgrali się z pięć razy.

– Stop – powiedziałam głośno, unosząc dłoń. – Wystarczy.

– No nie mów, że ci się coś nie podoba, mała! – oburzył się Haruka z miejsca. Przewróciłam oczami.

– Jeszcze nic nie powiedziałam, głupku.

– To czemu masz minę, jakbyś spotkała, w swoim mniemaniu, najgorszych muzyków pod słońcem?!

– Bo nie dajesz jej dojść do słowa – wtrącił Naoki, patrząc znacząco na bruneta. Mężczyzna, opuścił ręce wzdłuż boków, odwracając głowę. Westchnęłam. – Mów.

– Która to wasza próba?

– Od złożenia melodii… – policzył w myślach – czwarta. My też mamy własne życia, studia i tak dalej.

– Rozumiem.

– Do czego zmierzasz?

– Cóż – zamknęłam na chwilę oczy. Nie wiedziałam jak miałam ubrać to w ładne słowa. – Widać, że musicie jeszcze poćwiczyć. Spóźniacie się lub wchodzicie za wcześnie.

– Odezwał się ekspert.

– Hamuj, jebana kurwo – wybuchłam, patrząc na niego wilczym wzrokiem. Chciałam, żeby Haruka spłonął. Żeby się spalił żywcem.

– To ty się ogranicz – upomniała mnie Ito. – Bez wyzwisk. Teraz to ty zaczęłaś.

Zamilkłam na chwilę, mierząc się z Haruką jeszcze przez moment spojrzeniami. Żadne z nas nie chciało odpuścić. I chociażbym sama miała spłonąć, to nie odpuściłabym. Nigdy. Wtedy pomiędzy nami stanęła perkusistka, nie patrząc na żadne z nas.

– Już? – zapytała. – Skończyliście? Jak tak, to kontynuuj Haruno, a ty, Kato, z łaski swojej zamilknij, albo wsadzę ci tą jebaną gitarę do gardła.

Jak na umówiony sygnał wywróciliśmy obydwoje oczami. Chociaż w jednym byliśmy zgodni.

– Musicie jeszcze poćwiczyć i tyle, nie ma nic złego w tym, że trójka ludzi nie może się wpasować w siebie. Mówię tylko, że serio, musicie to poćwiczyć. – Nie muszę mówić, kto nie pokiwał ze zrozumieniem głową, co? – A teraz, proszę, zagrajcie to jeszcze raz, a ty, Mei, pokaż mi tekst. Jestem pewna, że już go opracowałaś.

– Pewnie – odparła radośnie i pomachała w górze plikiem kartek. Usiadłam z powrotem obok niej i zamieniłam się w słuch.

– Kiedy skończymy, chcielibyśmy z Mei pokazać wam miejsce na teledysk – oznajmił Naoki, poprawiając okulary. – Tak na marginesie, chcielibyśmy zacząć jeszcze w tym tygodniu.

– Jak to w tym? – zdziwili się wszyscy, poza Hyate i Smithem, rzecz jasna.

– A po co czekać? – zaśmiała się kruszyna. – Nie wierzę, że przy codziennych próbach nie dalibyśmy rady zagrać tego chociaż raz dobrze i poprawić tą próbną wersję.

– Sakura. – Odwróciłam się w stronę drzwi, w których znikąd pojawił się Naruto. – Wraz z Tsunade zostawiamy was, będziemy w bufecie.

– Naruto Uzumaki? – zapiał Naoki. Uniosłam wysoko brwi i uśmiechnęłam się szeroko do mojego chłopaka.

Zdziwiłam się w duchu. Mój chłopak o Naruto – jak to dziwnie brzmiało. Poza tym, podświadomie poczułam, jak jakaś część siedzącej obok mnie Mei mdleje. Nie zdawałam sobie sprawy, że jego zespół jest taki sławny, a on sam – jako basista – tak rozpoznawalny.

– Dobrze, Naruto – szepnęłam. Niebieskooki ogarnął przyjaznym spojrzeniem pozostałych, mrugnął do mnie i znikł za drzwiami, zamykając je z hukiem; jak to on.

– Skąd ty go, kurczę, wzięłaś? – Fioletowowłosa złapała mnie za ramię i wytrzeszczyła oczy, szukając w mojej twarzy niemej odpowiedzi. Wzięłam głęboki wdech.

– Jesteśmy przyjaciółmi od dzieciństwa, obydwoje pochodzimy z Konohy. Nasi rodzice się przyjaźnią. Był basistą w moim zespole. To mój facet od dzisiaj rana. No nie wiem. – Klasnęłam bezradnie w dłonie. Słysząc informację o naszym jeszcze nieoficjalnym związku różowy liliput rozdziawił swoje drobne malinowe usteczka.

– Cooo?

– No normalnie. – Zaśmiałam się.

– Graliście razem? – dopytywał się Smith. – Przepraszam za swoją dociekliwość, ale po prostu bardzo podziwiam Night Logs, a już szczególnie Uzumaki’ego, jako basistę. Byłem na wszystkich ich koncertach.

– Spoko – zaśmiałam się. – Jeżeli chcecie, mogę was zostawić z nim kiedyś sam na sam. Tylko ostrzegam, to dziecko specjalnej troski.

– Wydaje się być dojrzałym człowiekiem – zamyśliła się kruszyna. Wzniosłam oczy do sufitu.

– Dojrzały to on może i jest, ale na pewno nie jest odpowiedzialny i poważny, o nie – mruknęłam pod nosem, tak, żeby słyszeli. Nagle coś mi przyszło do głowy. – Wiecie co? Na śmierć zapomnieliśmy o rundce pytań!

Przez chwilę w pomieszczeniu słychać było tylko nasze oddechy.

– Racja – mruknęła Haruka.

– To z czym dzisiaj lecimy? – Naoki poprawił okulary.

– Ulubiona piosenka? – zaproponowała Mei.

– Spoko – mruknęliśmy.

– Ty zaczynasz i idziemy w lewo – zarządził Kato.

Hyate chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią.

– Tylko w mojej wyobraźni, Saszan lub Style, Taylor Swift. Nie umiem się zdecydować.

– Serio słuchasz polskiej muzyki? – zakpił Kato, napinając bicepsy. Prychnęłam.

Serio, uwielbiał po niej jeździć. Chyba lubił się nabijać ze wszystkich wokół. Podejrzewałam, a przynajmniej moja empatyczna, wyszkolona na psychologa część, że chciał się w ten sposób odegrać na całym świecie za coś okrutnego w jego życiu. Tak, jak ja. Naprawdę byliśmy tacy sami.

– Tak – wydukała pod nosem niemal niesłyszalnie. Pokiwaliśmy głowami wyrozumiale.

– Sakura? – Blondyn po raz pierwszy w ciągu naszej znajomości zwrócił się do mnie po imieniu. Wyprostowałam się, żeby oprzeć dłonie z tyłu krzesła.

– Cóż… w tej chwili? Może być Chmura Pezeta lub Monster – zmrużyłam oczy, mówiąc to niemal szeptem.

– Kolejna leci z Polską – fuknął Haruka, przywalając sobie w czoło. Miał bardzo poirytowany wyraz twarzy. – Co wy, cholera, macie z tym krajem? Nie ogarniam. Trudny do zrozumienia język, a co dopiero do nauczenia się. A ich muzyka… meh, do luftu. A już szczególnie ten paskudny rap… co za czort to wymyślił?!

– Nie wiem, kto to wymyślił, ale wiem, że polskiego rapu, to ja ci nie pozwolę obrażać, Kato – warknęłam. – Nie próbuj porównywać Pezeta do Kissów lub Queen, bo się przejedziesz, i to ostro. Co z ciebie za kretyn, że chcesz oceniać tą samą miarą dwa pokolenia i gatunki muzyki? Rap to rap, ten polski nie zawsze jest do luftu, bo jakoś muzyki nie zależy od języka tekstu, czy pochodzenia wykonawców, więc morda w kubeł.

– Co za Monster? Czyżby Skillet? – spytał Naoki, nie chcąc dalej ciągnąć tematu rapu.

– Skillet też, ale tutaj akurat chodzi o moją autorską piosenkę – uśmiechnęłam się do niego zadziornie. – Prawdę mówiąc, chciałabym, żeby to był nasz następny kawałek. – Uniosłam biodra do góry i z prawej tylnej kieszeni spodni wyjęłam zmiętoloną kartkę papieru. Wręczyłam ją Mei. – Hyate, skserujesz to dla wszystkich?

– Jasne – mruknęła, wstając z kartką i energicznie kierując się do wyjścia.

– To teraz ja – mruknął Naoki. – Counting Stars Night Logs. Bez dwóch zdań.

– Racja – zgodziła się pozostała dwójka. Och, chciałabym wiedzieć, o czym oni, do cholery, mówili.

Postanowiłam poprosić Naruto o ich playlistę. Nawet, jeżeli było tam pełno Sasuke, bo jak rozumiałam, to on był liderem. W końcu, po tym, co zdarzyło się dzisiaj o trzynastej nie groziło mi już właściwie nic z jego strony. No… zawsze mógł mnie zabić, ale to później. Na razie musiałby mnie jeszcze znaleźć u Itachi’ego.

– Punch me I bleed, Children Of Bodom – warknął Haruka, zabijając mnie wzrokiem. Świdrował mnie ciemnymi brązowymi tęczówkami, zapewne wyrywając wszystkie moje kończyny i wpychając mi je do gardła – tak działali sadyści. Uniosłam brwi. Nie sądziłam, że z nim jest aż tak źle, żeby słuchał COB. No, ale cóż, ludzie są różni.

– To ta fińska grupa metalowa? – zapytała Ito z niedowierzaniem.

– Metalowa? – Zaśmiał się brunet. – Melodic death metal, power metal, speed metal, heavy metal, neoclassical metal – wymieniał podgatunki, a my z każdym następnym coraz bardziej nie wiedzieliśmy, czy mamy się śmiać, czy uciekać. Pojebany człowiek.

– Starczy – syknęła Haruka, zakładając nogę na nogę. – Teraz ja i bierzemy się do roboty.

W tym momencie do pomieszczenia wkroczyła przejęta Mei. Rozdała nam wszystkim odbitki (ja dostałam swój wygnieciony oryginał) i zasiadła obok mnie, mówiąc.

– Ja chcę napisać ten kawałek.

– Ale dlaczego niby ty? – oburzył się Kato. Fioletowowłosa popatrzyła na niego z przestrachem swoimi dwukolorowymi oczami i odparła.

– Bo ją rozumiem. Już mam nawet pomysł – dodała szeptem. – Dajcie mi dwa dni.

– A nie powinnaś ćwiczyć śpiewu razem z Haruno? – dogryzła jej blondynka.

– Dam radę.

– Na pewno? – upewniłam się. Byłam pozytywnie zaskoczona, gdyż nie sądziłam, że aż tak się zainteresuje Monster. Czyżbym trafiła w jakiś jej czuły punkt? Dziewczyna pokiwała głową na potwierdzenie.

– Mogę? – spytała Ito. Spojrzeliśmy na nią rozbawieni, nawet Haruka. – List.

Nie musiała dodawać, czyja to była piosenka. Nawet ja wiedziałam. Szkoda tylko, że nie znałam jej fenomenu. Jednak życie jest jeszcze przede mną. A najbliższy wieczór, to już szczególnie blisko.

* * *

Tydzień później

23 lipca

22:36

Klub Proxima

Jak to w nocnych klubach bywa w powietrzu unosił się smród papierosów, potu oraz alkoholu, że już nie wspomnę o zabójczym wręcz stężeniu perfum. Wokół mnie ludzi tłum, a ja przy barze ze szklanką chłodnej tequili. Po mojej prawej sztucznie ignorujący mnie Naruto, po lewej schlana Saya, bełkocząca raz po raz jakieś głupoty. Za mną reszta naszej paczki, obecnie w stanie upojenia alkoholowego. W tle leci Smells Like Teen Spirit, porywając za sobą wszystkich napalonych. Tak moi drodzy – dokładnie tak wyglądały moje dwudzieste drugie urodziny. Moje urodziny oraz premierę naszego pierwszego krążka.

– Sasuke – wymamrotała Hiyugashi, patrząc na mnie nieprzytomnie. – Jak to jest, że wszyscy się bawią… świetnie – upiła łyka ze swojej szklanki. Zamówiła jakiegoś kolorowego drinka, od którego intensywności barwy aż się w oczach mieszało. – A ty jak zwykle do dupy… nawet się nie uśmiechasz!

– Nie muszę – warknąłem.

– Temari! – wydarła się, odczepiając dupę od barowego stołka. – Idziemy do kibla! Chyba się rozma… załam. – Złapała się za głowę i pociągnęła kucykowatą, która była tu z nami w roli narzeczonej Shikamaru w stronę toalet.

Dopiłem swój trunek do końca i przywołałem barmana, prosząc o kolejną kolejkę. Postanowiłem powrócić do swojego poprzedniego zajęcia, jakim było wręcz molestowanie Uzumaki’ego wzrokiem. I wyszło mi świetnie, gdyż już po chwili nasze spojrzenia się skrzyżowały – jego zlęknione, moje pewne siebie.

– Sasuke! – wybuchł po parunastu sekundach, waląc pięścią w stół. Przemilczałem to, czekając na to, co miał mi do powiedzenia. Chciałem wiedzieć, czy to było by kolejne kłamstwo, czy może wyjątkowo prawda. – O co ci chodzi?!

– Ty mi powiedz – odparłem chłodno. Przestałem mrugać, to przynosiło lepszy efekt.

Naruto się topił. Topił we własnych fekaliach i wymiocinach. Ja to tak widziałem. Mój umysł podpowiedział mi, żeby na końcu wydłubać mu oczy i odciąć ręce, żeby już nigdy nie miał szansy ani zobaczyć, ani dotknąć Haruno.

Czemu miałem taką obsesję na jej punkcie?

Chociaż byłem na nią wściekły.

Chociaż czułem się zdradzony, poniżony i odrzucony.

Chociaż nienawidziłem jej mocniej od wszystkiego, co było mi znane.

Myślałem o niej.

Jak się uśmiechała ślicznie do mnie równo pięć lat temu. Jak mnie pocieszała. Jak dawała się całować wedle moich zachcianek. Jak potrafiła wszystko na mnie wymóc jednym szczerym spojrzeniem.

Jej świeży zapach.

Jej miękkie wargi.

Jej żywe ciepłe oczy.

Nadal czułem jej ciało na swoim. Takie kruche i delikatne, jakby miało się rozsypać przy moim najlżejszym dotyku. Właśnie w tym momencie wszystko do mnie wróciło. Ona, ja, nasza wspólna przeszłość.

Nie rozumiałem jej i dlatego tak bardzo mnie to bolało.

– Dobrze wiesz, o co mi chodzi – szepnąłem do Naruto, nachylając się do jego ucha. – Wiesz, że ja wiem. – Mój głos nadal był lodowaty, nawet na chwilę nie zadrżał, choć we mnie niestabilne było już niemal wszystko.

– O czym niby? – Postanowił udawać głupiego.

W międzyczasie muzyka umilkła. Został zapowiedziany całkiem nowy kawałek, który dopiero co ukazał się na YouTube. Zdziwiła mnie nazwa – The Avengers. Kojarzyło mi się to tylko z Marvelem i bohaterami dzieciństwa. Uzumaki się spiął tak bardzo, że aż było to czuć. Jego stres chciał przejść na mnie, dlatego odsunąłem się na bezpieczną odległość. Chwyciłem za szklankę i upiłem łyka.

W tamtym momencie nawet palący krtań alkohol nie był w stanie odwrócić moich oczu od ogromnego ekranu naprzeciwko nas.

– CO JEST, KURWA? – wydarł się Kiba, czym zwrócił uwagę niemal wszystkich wokół nas. Wszystkich, oprócz mnie i Naruto.

Słyszałem jej głos. Nie widziałem jej. W klipie były głównie ujęcia nóg członków zespołu odzianych w czarne spodnie i zabłocone glany. Ponad to sceneria wnętrza przed remontem i tłum ludzi. Przynajmniej przez pierwszą zwrotkę. Nadszedł refren i… jęknąłem głośno.

– So raise your glass if you are wrong

In all the right ways

All my underdogs

We will never be never be anything but loud

And nitty gritty dirty little freaks

Won't you come on and come on and raise your glass!

Just come on and come on and raise your glass! **

Ona tam była.

Była żywa, energiczna. Piękna. Jeszcze piękniejsza niż zapamiętałem.

Nie potrafiłem opisać tego, co czułem. Jej głos wydobywający się z głośników idealnie zgrywający się z tym, co widziałem na ekranie – to było takie… poruszające. Poczułem, jak moje oczy stają się wilgotne od łez. Zacząłem nerwowo mrugać, żeby je ukryć. Opuściłem głowę, zasłaniając twarz długimi pasmami włosów.

„Niech nie wie nikt, nie zdradzaj nic” radziła Elsa z Frozen. Miała rację, to dobre wyjście.

Gdy podniosłem ponownie wzrok na ekran trafiłem akurat na most. Widziałem ją! Była prawdziwa. Poznałem po tatuażu, który jej postawiłem na osiemnaste urodziny. Za każdym razem, gdy pojawiało się ujęcie jej lewego ucha oraz linii szczęki on migał – Wendy, John i Michael oraz Piotruś Pan.

Mówiła wtedy, że ta bajka daje jej nadzieję na to, że kiedyś tam trafi. Do Nibylandii. Chciała tego wtedy? A czy teraz nie żałowała?

Wkrótce piosenka się skończyła. Sakura zniknęła. Zabrała ze sobą resztę mojej krwawiącej rozszarpanej na skrawki mięsa duszy. A ja już wiedziałem, że nie odpuszczę dziś ***.

Złapałem niebieskookiego przyjaciela za koszulkę i siłą wypchnąłem z klubu. Nie zważałem już na nic. Miałem wszystko i wszystkich w dupie. Jak on śmiał?!

– Co jest, chłopie?! – Wyrwał mi się, gdy byliśmy już na zewnątrz. Wziąłem parę głębszych wdechów, spoglądając na niego spode łba. Moja przyszła ofiara.

Złapałem go za ramię i pociągnąłem przez niewielki parking do mojego auta. Nie opierał się, chyba wiedząc, co zamierzałem zrobić. Było to dziwne zachowanie, olewanie instynktu samozachowawczego. Nie miałem jednak głowy, żeby się nad tym zastanawiać.

Położyłem dłoń na tyle jego głowy i z całej siły walnąłem jego twarzą o dach mojego auta. Puściłem Naruto, który z głośnym jękiem bólu upadł na kolana tuż obok mnie. Na białym lakierze karoserii zostały rozmazane ślady ognisto czerwonej posoki.

– Jak mogłeś mi to, kurwa, zrobić, cwelu?! – wydarłem się na niego ile miałem siły w płucach. Chciałem na niego nimi splunąć. Mógłby mi oszczędzić wysiłku i się nimi udławić.

Naruto rzucił mi smutne spojrzenie, gdy już zdołał podnieść głowę. Miał całą zakrwawioną twarz od nosa w dół. Nie powstrzymywało mnie to przed niczym.

Nie czułem się wtedy sobą. Nie czułem się człowiekiem.

 Upadłem na kolana, przyciskając nimi jego ramiona do lodowatego, mokrego betonu. Pochyliłem się nad nim, raz po raz go uderzając. Prawa pięść, lewa pięść i tak bez końca. Przyznawał mi rację i pozwalał się bić. Wkrótce nie byłem w stanie już odróżnić jego twarzy od swoich rąk, ponieważ były równie zasinione i zakrwawione.

Wydzierałem się na niego przy tym zwierzęcym głosem, że go nienawidzę i że go zabiję. Obarczałem go wszelkimi możliwymi wyzwiskami, jakie tylko przychodziły mi do głowy.

Pomimo tej wściekłości, która buchała ode mnie, jak nigdy wcześniej wciąż myślałem o Sakurze. O tym, jak pięć lat temu kochaliśmy się na moim łóżku w tamtym domu. Jaki byłem szczęśliwy, gdy całowałem ją bez przeszkód i jej protestów.

Później cofnąłem się do dnia, w którym pierwszy raz posmakowałem jej ust. Jak wtedy było nam ciężko przyznać się przed samymi sobą, że nie możemy bez siebie żyć. Marzyliśmy o sobie, nawet o tym nie wiedząc. No dobra, ja o tym nie wiedziałem.

Nawet nie zauważyłem, kiedy Shikamaru odciągnął mnie od zmasakrowanego przyjaciela, klnąc siarczyście pod nosem.

– Pojebało cię, chłopie? – spytał, pomagając mi wstać.

– Zabiję gnoja – syknąłem, dysząc z wysiłku.

– A tylko spróbuj. – Przede mną wyrosła Temari. Zmierzyłem ją sztywnymi oczyma od stóp do głów. Ni chuj się nie zmieniła – tylko te włosy, zaplecione w dredy. Eh, nie chciało mi się rozprawiać o brzydocie jej kudłów.

– Sasuke! – zawołała Saya, gdy już do nas podbiegła. Sapała ciężko – w końcu bieg maratoński w tych szczudłach po asfalcie był nie lada wyczynem. Jakby ją ktoś tu prosił. – Co ty wyprawiasz?

– Chuj was to wszystkich obchodzi – warknąłem, wymijając ich zwinnie. Podszedłem do Naruto.

– Ona cię nienawidzi, rozumiesz? – mamrotał ostatkami sił. Wyglądał naprawdę paskudnie. – Ma cię w dupie. Już teraz, gdy jesteś z Sayą… ona jest teraz moja… czaisz?

Prychnąłem, odchodząc. Wyminąłem maskę auta i wsiadłem do środka. Odpaliłem silnik i ruszyłem z piskiem opon w stronę domu, który na szczęście był daleko.

Musiałem pomyśleć. Czekaj… nie. Nic nie musiałem.

Pierdolcie się wszyscy.

_____________________

Dzisiaj będzie krótko, jako że jest już późno, a jutro poniedziałek. Przepraszam za obsuwę. Napomnę, że potężną. Egzaminy, lenistwo, bierzmowanie, szkoła, rodzice i wiele, wiele innych. Dziękuję serdecznie Voodoo za pozytywną energię i towarzystwo, nawet jeżeli wirtualne, to się liczy. Dziękuję Kasieńce za motywację pierwsza klasa na GG ^^ oraz Is za to, że zielona była super i za to, że dała mi ciastka i za wszelką pomoc, a już szczególnie za tą przy obydwu szablonach! CZEKAM NA CHŁOPCÓW, PANCERNIKU! Nie muszę dodawać, że wstawki, które tylko ty rozpoznasz, są specjalnie dla ciebie <3

Następny rozdział postaram się dodać do połowy czerwca.

Piszcie opinie o tym, co tu się dzieje, bo ja już nie mam na swoją wyobraźnię siły. Czy to się w ogóle nadaje do czegoś? Miało być dużo emocji i zaskoczenia, ale koniec końców wyszło zamiast tego 37 stron A4 i blisko 10 700 słów samego rozdziału.

Do zobaczenia! 

Tytuł: „Beksa” Artur Rojek

* – frag. „Pour it up” Rihanny

** – frag. “Raise your glass” P!nk

*** - frag. “W mojej wyobraźni” Sulina (do tego kawałka pisałam całą końcówkę i w ogóle wielkie brawa dla Sulina za kolejną dobrą robotę! <3 Uwielbiam!).

Cierpiąca Nanase