8. I wish that I had Jessie's girl

– Itachi – wydukałam. Poczułam, jak moje oczy wysychają, niczym studnia i szykują się do opuszczenia oczodołów. Pomieszczenie, w którym się znalazłam było… jak z innej bajki.

Pokój nie był bardzo duży, nie była to też komórka pod schodami z Harry’ego Pottera. Królowały tu szarości, szczególnie na ścianach. Całą lewą stronę zajmowała ogromna szafa z przesuwanymi drzwiami. Jej środkową część stanowiło lustro o wysokości mniej więcej dwóch i pół metra. Równoległa ściana od połowy była łagodnym skosem. Pod nią stało wąskie, jednoosobowe łóżeczko. Pościel zasłaniająca materac była jasnoniebieska, niczym oczy mojej biednej, bestialsko opuszczonej przeze mnie Ino – innymi słowy, piękny kolor.

Na ścianie naprzeciwko drzwi znajdowało się kwadratowe okno z luftem zasłoniętym mysim materiałem. Za łóżkiem a pod oknem stało białe biurko z intensywnie niebieskimi nogami oraz równie turkusowym, metalowym stołeczkiem. Na podłodze wyłożonej klepką w nieco przygasłym, ciemnobrązowym odcieniu leżał puchaty dywan w kolorze jasnego betonu. Pod białym sufitem zaś wisiał żyrandol, na który składała się żarówka otoczona papierowymi krążkami połączonymi grafitowym drutem.

Moja nowa sypialnia była pomieszczeniem urządzonym w nowoczesnym, jednak przytulnym stylu.  

– Rozumiem, że ci się podoba – rzekł niepewnie, kładąc mi dłoń na ramieniu. Zerknęłam na niego z otwartą buzią.

– Pojebało cię? – zapytałam poważnym tonem. Na jego przystojnym obliczu wykwitło coś na kształt zdezorientowania połączonego z przygnębieniem. – Co to za głupie pytanie? No pewnie, że mi się podoba! – Tupnęłam nogą.

Wtedy też poczułam, że być może moja reakcja mogła być nie na miejscu. W takich sytuacjach powinno się dziękować, a nie warczeć. Zrobiło mi się głupio. Żeby jakoś załagodzić jego opinię o moich dobrych manierach zagarnęłam grzywkę za ucho i spięłam się w sobie. Po sekundzie przylegałam już do torsu przyjaciela, uczepiając się go najmocniej, jak tylko dałam radę. Czego się nie robi dla przyjaciół?

– Debilu – dorzuciłam, gdy brunet pomimo początkowego zdziwienia pogłaskał mnie po włosach. Czy tak właśnie okazuje się to coś na kształt podziękowania? Takiego dozgonnego i nieopisanego?

– Cieszę się, że w końcu zmądrzałaś – wyznał, a moja dozgonna wdzięczność przerodziła się w irytację.

– Co proszę? – odskoczyłam od niego, jak oparzona. Zmierzyłam go groźnym spojrzeniem.

– A tobie o co się rozchodzi? – Zdumiony uniósł brwi do góry.

– Zapomniałeś już kto mi żyletki wciskał od małego? – fuknęłam. Nastąpiła chwila ciszy. Itachi analizował moje słowa lub takie przynajmniej sprawiał wrażenie. – No co żeś tak zamilkł? To wszystko?

– Zgoda – mruknął nieoczekiwanie, wiążąc wargi w filozoficzny supełek. – Może to i była moja wina, jednak to nie zmienia faktu, że odkąd trafiłaś znowu do psychiatryka cięcie się, czy inne takie to była tylko i wyłącznie twoja decyzja – rzekł tonem osoby dorosłej.  Nie minęła godzina, a ja już zdążyłam go znienawidzić. – Dlatego cieszę się niezmiernie, że od teraz to ja będę cię mieć na oku – dorzucił, a ja wywróciłam oczami.

Uświadomiłam sobie, że zaczęłam zachowywać się jak jakaś rozkapryszona nastolatka, a nie prawie–pełnoletnia. Czy tak powinna egzystować stabilna emocjonalnie Sakura Haruno? Nie, zdecydowanie musiałam się ogarnąć.

– Niech będzie – westchnęłam – przepraszam. – Itachi odpowiedział mi uśmiechem.

– Pójdę wspomóc Konan – oznajmił, wycofując się na korytarz. Zrozumiałam, że chodziło mu o Minto i Ichigo. Zmarszczyłam brwi.

– W czym? – zapytałam. – Radzi sobie świetnie.

– Ech. – Podrapał się po głowie. – Musimy spakować dzieciaki i odwieźć je do Sasuke – wyznał. Zamrugałam.

– Po co? – Zdziwiłam się. Na jego obliczu wyrósł uśmiech numer pięć, ten łobuzerski; taki jak u Sasuke.

– Wiesz – ponownie podrapał się za uchem – mamy pewien pomysł…

– Jaki?

Jego uśmiech z numeru piątego zmienił się w ósmy; promieniujący.

– Ja i Konan chcemy zrobić mały nieszkodliwy melanżyk z okazji twojej wolności – wyjawił, a mnie wbiło w panele. A ja już myślałam, że zniknął ten poczciwy nieogarnięty Itachi, a tu proszę! Chłopcy naprawdę nigdy nie dorośleją.

– Melanżyk? – Uniosłam prawą brew.

– Jak za dawnych czasów… – rozmarzył się. – Przyszli by wszyscy ze starego składu.

– To znaczy? – zapytałam niepewnie. Bałam się konfrontacji z niektórymi osobami, szczególnie z najbliższego otoczenia młodszego brata mojego rozmówcy. Jakość nie paliłam się do ujawniania wszystkim nienawidzącym mnie dookoła faktu, iż jednak jeszcze żyję.

– Nasza grupka cosplay’owa i reszta – rzucił lakonicznie. Dobra, mniej więcej wiedziałam, o kogo chodzi. Nie wszystkich kochałam, ale w miarę lubiłam. Dobre chociaż to. Jednakże…

– Co rozumiesz przez resztę?

– Naruto – odparł beznamiętnie. Włożył ręce w kieszenie tych swoich idealnie dopasowanych jeansów i spojrzał na mnie badawczo. W sumie to… od pięciu lat nie byłam na imprezie. Czas to zmienić. Strasznie się rozleniwiłam i chyba wypadłam z wprawy. No, ale od czego ma się przyjaciół?

– Aha… ok – mruknęłam. Już się bałam, a to tylko Naruto. Poczułam, jak krew ponownie zaczyna krążyć w moich żyłach. – To może lepiej idź już do Konan, co?

– Hm, masz rację – powiedział. – Co będziesz teraz robić? – zapytał od niechcenia. Oparł się o framugę w nonszalanckim geście. Zarumieniłam się. W tych ubraniach i pozie wyglądał naprawdę oszałamiająco.

Tak… podobnie do Sasuke. Poczułam niemiłe ukłucie w sercu.

– Rozpakuję się. – Rozejrzałam się ciekawsko po pomieszczeniu, chcąc odgonić od siebie przeszłość. – Trochę za dużo tu półek, jak na moje rzeczy, więc w najbliższym czasie wybiorę się może na zakupy. Trzeba by zaktualizować garderobę, prawda? – Zaśmiałam się. – A później zadzwonię do taty, że nic mi nie jest i tak dalej. – Zrobiłam minę, jakby telefon do ojca był najnudniejszą rzeczą na świecie.

– Lo. – Zmarszczył brwi. – Dlaczego właściwie twojego ojca nie było przy wypisie? Jesteś przecież niepełnoletnia.

– Wiem – mruknęłam, odwracając się na pięcie i podążając w głąb mojej Szarości. Klapnęłam na łóżku, dokładnie naprzeciwko lustra. Materac dopasował się do mojej kościstej pupy, uginając się miękko pod moim ciężarem. – Tata nie był po prostu dostępny – rzuciłam, smutno przyglądając się swoim kolanom w lustrze. Czemu one były doprawdy takie sine?

– Jak to?

– No normalnie – warknęłam. Itachi przewrócił oczami. – Jest w delegacji, chyba w Korei Południowej – zastanowiłam się.

– Nie wiesz? – Do moich uszu doleciało cichutkie stukanie w parapet. Odwróciłam się gwałtownie i ujrzałam istną ścianę deszczu.

– Nie. Nie obchodzi mnie to.

Uchiha uśmiechnął się do mnie ciepło. Po niebie przetoczył się batalion grzmotów. Poczułam jak dolne partie mojego brzucha kurczą się rozkosznie.

Naprawdę mnie to nie obchodziło. Odkąd zamieszkał z Sayuri miałam odczucie, że wcale nie musi. Miał ją, czasami Kaigo, no i mnie okazjonalnie, gdy tylko mnie odwiedzał. Byłam już całkiem dużą samodzielną kobietą i szczerze wierzyłam w to, że jeden telefon na tydzień nam wystarczy.

Pomimo tego, trochę jednak żałowałam, że go przy mnie nie było, gdy wychodziłam. Taki ważny przełom mojego życia, a on w delegacji. Sayuri też nie mogła przyjść, praca to jednak praca, więc koniec końców zostałam sama. Lecz najważniejsze dla mnie było to, że był ze mną Itachi, a ja już nigdy w życiu nie miałam ponownie zagościć na oddziale psychiatrycznym.

– Rozumiem – rzucił Uchiha i zniknął mi z oczu. Zamknął za sobą drzwi, a w pokoju zapanowała cisza. Ucichły wrzaski dzieci, nawet deszcz nieco odpuścił. Zostałam sama ze swoimi myślami.

W tamtym momencie uświadomiłam sobie, jak bardzo się cieszę, że Itachi jest, jaki jest. Nie wiesz gdzie jest twój ojciec? Ok, nie ma sprawy, mnie też by to nie obchodziło. Nigdy nie pytał i nie oceniał, a ja się przecież sama proszę o zbesztanie! Jak można tak mówić o ojcu? Byłam okrutna i Itachi dobrze o tym wiedział, akceptując to.

Kocham go.

*

Dzień minął mi bardzo neutralnie.

Gdy już się rozpakowałam oraz zadzwoniłam do taty razem z Itachim i jego rodziną zjedliśmy uroczy obiad. Ustaliliśmy, kto dokładnie będzie na imprezie, kiedy trzeba będzie odwieźć dzieciaki, a także plan działania na jutrzejszy dzień. Chociaż Konan zdecydowanie należała do tego jednego procenta populacji kobiet, który nienawidził zakupowego szaleństwa, to zgodziła się zabrać mnie jutro do najbliższego centrum handlowego. Musiałam poważnie uzupełnić swoją garderobę. Poza szpitalem nie mogę przecież chodzić tylko w dresie i starej wyciągniętej koszulce. Od Uchihy otrzymałam wizytówkę z numerem pani Senju. Oczekiwała na mój telefon w sprawie płyty, który należało wykonać jak najszybciej.

Westchnęłam. Łazienka w mieszkaniu Itachi’ego i Konan była nie za duża. Zmieściła się tu lekko za ciasna wanna, umywalka i pralka. Ubikacja była w pomieszczeniu obok. W zamyśleniu podziwiałam parującą wodę. Ta delikatna, dusząca mgiełka unosiła się w powolnym tempie do sufitu, wprawiając artystyczną część mojej duszy w swego rodzaju zachwyt. Dzięki beżowym kafelkom moje oczy z dziecinną łatwością obserwowały białe obłoczki na kwiatowej mozaice.

Woda zapluskała cicho, gdy podniosłam się do pozycji siedzącej, podciągając do siebie nogi. Schowałam twarz w dłoniach. Radość z nowego życia jakoś sama się ulotniła. Nie rozumiałam tego. Po łazience roznosiło się moje przytłumione, miarowe oddychanie. Woda powoli stygła, a ja jakoś nie mogłam się zmusić do złapania za gąbkę i zmycia z siebie całodziennego potu. Zmycia z siebie odoru psychiatryka.

Wzdrygnęłam się.

– Nigdy tam już nie wrócę, nie ma mowy – warknęłam sama do siebie.

Poniosłam znudzone oczy na telefon i wizytówkę Tsunade, leżące obok na pralce. Bez większego zastanowienia złapałam za nie, ponownie opierając plecy o tył wanny. Odblokowałam aparat i wystukałam numer do menadżerki. Przyłożyłam bez większego entuzjazmu słuchawkę do ucha.

Jeden sygnał.

Drugi.

Trzeci.

– Halo? – przywitał mnie dźwięczny sopran. – Tu Tsunade Senju, Matryoshka Records, słucham.

Cholera, co się mówi w takich sytuacjach? Nagle w mojej głowie zapanowała pustka. Przedstawić się mam, czy co? Przygryzłam dolną wargę. Po co ja w ogóle do niej dzwonię?

– Eem… dobry wieczór pani Tsunade – wykrztusiłam po sekundzie niezręcznej ciszy. – Tu Haruno.

Po drugiej stronie słuchawki rozległ się szelest przekładanych papierów. Coś spadło. Zmarszczyłam brwi.

– Och, Sakura! – Wyraźnie się ucieszyła. – To twój numer? Muszę zapisać.

– Tak – odparłam, odczuwając swego rodzaju ulgę. Moja menadżerka roztargniona jak zawsze. – Chciałam pani przekazać, że wypisano mnie już ze szpitala i jestem już rozpakowana u tego kolegi.

– Tak? To świetnie! – zachwyciła się. Przewróciłam oczami. – Mieszkasz u tego znajomego?

– Uchiha przekazał mi, że oczekiwała pani na mój telefon, tak więc dzwonię. – Postanowiłam przejść do konkretów.

Odpowiedziała mi cisza. Odniosłam wrażenie, że Tsunade nie za bardzo wie, o co mi chodzi. Na szczęście, były to tylko moje domysły. Senju ożywiła się, niczym pacjent z nadpobudliwością ruchową.  

– Zgadza się – zapiała. – Podczas, gdy ty walczyłaś z tą bandą czubów w kitlach TA spotkali się parę razy i wspólnie nagrali melodię. Muszę ci powiedzieć…

– TA? – powtórzyłam niepewnie. Nic mi to nie mówiło.

– The Avengers – wyjaśniła pobłażliwie. – Powinnaś wiedzieć.

Przewróciłam oczami, wolną dłonią uderzając się w czoło. Wiedziałam, że miała rację, jednak mimo tego moja duma kazała mi całą winę zwalić na zmęczenie i wysoką temperaturę w łazience.

– I jak wyszło? – zapytałam beznamiętnie. Miałam wrażenie, że sprawa z kapelą w ogóle mnie nie dotyczyła. Z niewiadomych powodów, zaczęłam mieć to gdzieś.

– Jak? – Wydawała się ze mnie kpić. – Wyszło… lepiej niż można by tego oczekiwać. Prawdę mówiąc, nie sądziłam, że tak to pociągną, sama miałam inną koncepcję. Jednak tak tez jest dobrze, a nawet lepiej, bo wieje taką młodzieńczą energią.

– Wieje młodzieńczą energią? – powtórzyłam za nią. Uniosłam brwi i prychnęłam cicho.

Zza drzwi dobiegły mnie odgłosy wieczorynki i śmiechy dzieciaków. Spojrzałam kontrolnie w tamtą stronę. Powinnam wychodzić, żeby Konan mogła je wykąpać jeszcze u siebie w domu, by nie robić… im kłopotów. Z dziwnego powodu nawet w myślach nie mogłam wymówić ich imion.  

– Tak – mruknęła. – Z resztą sama się przekonasz. Rozłączymy się, a ja ci wyślę numer do Naoki’ego, on jest najbardziej ogarnięty z całego towarzystwa, wszystko ci wyjaśni. Tylko pamiętaj, macie się na jutro umówić w studiu, posłuchasz ich i dogramy twój wokal. Później nagramy teledysk. Trzeba w końcu ruszyć z kopyta – dodała entuzjastycznym tonem.

– Ok – westchnęłam, opuszczając się w wannie. – No to do jutra, proszę pani.

– Właśnie – rzuciła i rozłączyła się. Odsunęłam aparat od ucha, patrząc zamroczonymi oczami na wyświetlacz. Andy Bierstack na tapecie wiecznie modny.

Już po chwili telefon zawibrował w mojej ręce, a na ekranie pojawiła się ikonka nowej wiadomości. Otworzyłam ją bez chwili zwłoki. Poza numerem telefonu do Smitha nie zawierała nic. Wybrałam numer i ponownie aparat wylądował na wysokości mojego ucha.

* * *

– Ła! – wrzasnął Kiba, gdy po niebie rozniosły się kolejne gromy i pioruny. Przewróciłem oczami. Co to miało w ogóle być?

– Kiba, błagam – warknął Shikamaru. – Jesteśmy dorośli.

– A–ale – jąkał się Izunuka – to brzmi strasznie. Te wszystkie grzmoty i błyski są… brr – niczym jakieś naloty!

– To tylko burza. – Przetarłem dłonią twarz. – Robisz wstyd przed ważnymi ludźmi.

– Och jacy tam ważni ludzie! – żachnął się Jiraya, siedząc przed nami z założonymi rękami. Rzuciłem mu litościwe spojrzenie. – Jestem tylko ważniejszy od was.

– Jezu… – stęknął Kiba, gdy po niebie przetoczyła się nowa fala grzmotów.

– Że o skromności to już nie wspomnimy – wymruczał Shikamaru przesłodzonym tonem. Zamrugał do tego parokrotnie i ułożył dłonie pod brodą. Zaśmiałem się szyderczo.

– Chłopcy, może skupimy się na ważnych kwestiach? – przerwał nam Choji, wyjadając palcami czekoladę w rożka. Spojrzałem na niego kpiąco. On to szczególnie zajmował się ważnymi sprawami, jak na tą chwilę.

– Ta burza jest coraz bliżej – szepnął Izunuka, błądząc podejrzliwym wzrokiem po pomieszczeniu.

– Dobra, koniec, dzieciarnia – zarządził Jiraya a my momentalnie poprawiliśmy się na krzesłach. Powiało grozą. Gdzieś nieopodal rozległo się głośne huknięcie pioruna. Siedzący dwa krzesła dalej Kiba podskoczył w miejscu. Tym razem go zignorowałem, zaszczycając swoim spojrzeniem menadżera. – Chyba nie wszyscy mnie usłyszeli, więc powtórzę… KONIEC – krzyknął, a nawet moje serce przeżyło skurcz. O co mu chodziło?

Podążyłem za jego zirytowanym spojrzeniem. Moje oczy skupiły się na Naruto, który nic sobie nie robiąc z panującej wokół ciszy cieszył japsko do telefonu. Na początku wydawało mi się fascynującym zajęciem czekanie na jego zreflektowanie się, jednak w miarę upływu czasu i we mnie rósł potwór zwany „Frustracją” w wykonaniu Sasuke Uchihy.

– Naruto – burknąłem, podpierając twarz dłonią. – Ziemia cię wzywa.

Chłopak podniósł na mnie zdezorientowane oczy, które… kipiały szczęściem. Coś mi tu nie grało. Naruto Uzumaki i szczęście po wyjeździe Hinaty?

– A ty co taki zadowolony z siebie, tłumoku jeden? – wycedził Kiba.

– A guzik ci do tego – odparował.

– No z kim tak zawzięcie gadasz, co? – zaśmiał się Nara. – Już od godziny trzymasz nos w tym telefonie, a my tu ważne sprawy omawiamy.

– Ja zatrzymałem się na tym, że Kiba boi się burzy i nie jestem pewien, czy to jest taka strasznie ważna sprawa… – wtrącił Akimichi, za co wszyscy zgromiliśmy go wzrokiem. Wcale nam tym nie pomagał.

– Nie pomagasz – fuknąłem. Grubasek wzruszył ramionami i powrócił do rożka, a my ponownie skupiliśmy się na Naruto.

– A może ty się zakochałeś, co? – dalej dociekał Shikamaru. Zmarszczyłem brwi, w zaciekawieniu obserwując całą sytuację z boku.

– No właśnie – dodał Kiba. – Któż to cię tak szybko uwiódł po Hinacie, co? A tacy byliście w sobie zakochani.

– To chyba ona, bo ja na pewno nie – mruknął blondyn. – Poza tym, to chyba nie wasz interes – bronił się.

– No wiesz! – Wykrzywiłem usta w perfidnym uśmiechu. – Bo się obrażę. Jesteśmy przyjaciółmi, a ty się nie chcesz podzielić nawet zdjęciem.

– Ładna chociaż?

– A charakter ma w porządku? Bo w głowie to chyba nie, skoro się z tobą trzyma.

– Nie żeby coś, ale wy też się ze mną zadajecie.

– No w sumie racja.

– A fajne ma cycki? A tyłek? Było coś ten tego tam tego?

Burzę pytań skierowanych w stronę biednego osaczonego Naruto przerwało nam coś na kształt warknięcia groźnego tygrysa. Ten dźwięk wywodził się z gardła Jirayi.

– Kurwa… ludzie, błagam – fuknął – ja już chcę do domu.

– No to idź – Kiba zmarszczył brwi, rozkładając ręce. Nasz menadżer miał przez chwilę minę, jakby miał mu przywalić. Izunuka właśnie zdobył u mnie dziesięć punktów na plus. Szczerość zawsze w modzie.

– Nie mogę, dopóki tego nie podpiszecie. – Pomachał mu przed oczami plikiem papierów, które od jakiegoś już czasu przeglądał. – A nie podpiszecie, dopóki z wami tego nie omówię.

– A co to w ogóle jest? – spytał Uzumaki z głupią miną. Przewróciłem oczami, odwracając twarz w przeciwną stronę od tych idiotów. Wyjrzałem przez okno, zasłaniając usta dłonią. Burza była coraz bliżej.

– Jak ja cię zaraz pierdolnę, to cię, kurwa, zabiję, rozumiesz? – wysyczał siwowłosy. – A po jaką cholerę my tu siedzimy już od dwóch godzin?!

– No nie wiem – oburzył się Naruto. – Sasuke do mnie zadzwonił i powiedział, że dzisiaj jest spotkanie, więc przyszedłem. – Na dźwięk swojego imienia powróciłem do zespołu. I zaraz tego pożałowałem. Jiraya był aż czerwony od złości.

– Podpisujemy umowę, która zatwierdza wydanie naszej płyty, jełopie – warknął Shikamaru, wyrywając mu telefon. Z nie małą satysfakcją wszyscy podziwialiśmy, jak Nara wyłącza urządzenie. – Twoja Miss Universe nie będzie cię już rozpraszać.

– Ale… – jęknął, błądząc błagalnym spojrzeniem po naszych twarzach. Owszem, byliśmy bezlitośni, ale Uzumaki sobie zasłużył i tyle.

– I skup się – dodał Nara, odkładając aparat na biurko, daleko od chciwych paluszków niebieskookiego. Naruto zrobił naburmuszoną minę, zaplótł ręce na klatce piersiowej i w teatralnym geście opadł gwałtownie na krzesło.

– Dobrze – powiedział łagodząco siwowłosy. Widać po nim było, że ten spokój wiele go kosztował. – Tak więc skoro już omówiliśmy kwestię graficzną to możemy przejść do listy utworów. Oto ona – wręczył nam kartki, którymi wcześniej wymachiwał nam przed nosami. Tylko rzuciłem na nią okiem. Znałem ją na pamięć. – Kolejno: Feel Again, Demons, List, Heart Skips A Beat, The Kill, If I Lose Myself, Story Of My Life, Waves, Counting Stars, Peron, Black Night Town i Never Change. Jakieś obiekcje?

– To ostateczna kolejność? – zapytał Naruto. Jiraya pokiwał potwierdzająco głową. – Niech będzie – dodał blondyn.

– Sami ją układaliście– mruknął. – A reszta? – mężczyzna spojrzał na nas uważnie. Milczeliśmy, patrząc po sobie zgodnie. – Ok, w takim razie lista zostaje zatwierdzona. Podsumowując, premiera krążka nastąpi dwudziestego sierpnia. Do tego czasu nie macie żadnych koncertów, za to dwie konferencje, na których będziecie opowiadać o powstawaniu płyty. Poza tym, parę wywiadów dla radia i telewizji. Sami się podzielicie, kto ma iść na co. Ja wam tylko dam papiery do podpisania., takie tam formalności. Spokojnie, nie będzie tego za dużo. Trasę koncertową po całej Japonii, promującą waszą płytę przesuwam na wrzesień i październik, jak dobrze pójdzie. Chwilowo jest lato i większość naszej ekipy, którą wam przydzieliłem jest na urlopie, trzeba to uszanować, bo jeszcze zdążą się napracować. Poza tym, za trzy tygodnie odbędzie się ten koncert charytatywny, na który dostaliście zaproszenie. Spokojnie, zapłacą wam, tyle że o połowę mniej – dorzucił, widząc nasze zmartwione miny. – Pozostało wam tylko podpisać się na dole strony i jesteście wolni.

Wzięliśmy przygotowane dla nas wcześniej długopisy i niemal równocześnie wstaliśmy. Każde z nas podeszło do biurka i podpisało się na umowie. Złożyliśmy pliki na nierówną kupkę. Zmierzyłem ją ciekawskim spojrzeniem. Trochę dużo poszło tych drzew.

– Dobra, a teraz zejdźcie mi z oczu wy niedoroby społeczeństwa – mruknął, kryjąc twarz w dłoniach. W milczeniu opuściliśmy gabinet. Ucieszyłem się, że mamy to już za sobą. Za niedługo spełni się nasze wspólne marzenie.

Na korytarzu pachniało farbą, niedawno został przemalowany z zielonego na pomarańczowy. Było dosyć ciemno, jedynym źródłem światła była mała lampka na biurku sekretarki Jirayi, Yukino. Całkiem miła kobieta z niej była.

Gdy zobaczyła, jak z wyraźną ulgą kierujemy się w stronę windy uśmiechnęła się do nas ciepło. Naruto, Kiba i Choji odwzajemnili ten gest, zawsze im się podobała, chociaż mogło wynikać to też z tego, że po prostu ją lubili. Shikamaru kompletnie olał fakt jej istnienia. Ja tylko obrzuciłem ją trochę mniej wrogim spojrzeniem niż zazwyczaj i udałem się w stronę windy.

Wyprzedziłem chłopaków i dogoniłem młodego Narę. Stanęliśmy przy metalowych drzwiach. Kucykowaty wcisnął guzik przywołujący windę. Z niezadowoleniem spojrzałem w górę, bowiem tak, jak się spodziewałem, wyświetlacz pokazywał, że nasz pojazd znajdował się na 12 piętrze, podczas gdy my byliśmy na 20. Fajnie.

– Co będziesz dzisiaj robić? – zagadnął mnie od niechcenia Shikamaru, wbijając znudzone spojrzenie w metalowe drzwi. Przeczesałem dłonią włosy, wzdychając cicho.

– Ten debil Itachi podrzucił nam dzieciaki na noc, robią jakąś popijawę – wyjawiłem, a mój kompan zagwizdał głośno. Zamknąłem oczy. Do moich uszu doleciały głośne chichoty chłopaków i sekretarki. Jak znałem życie, pewnie rwali ją na całego.

– No to grubo – przyznał. – Powinieneś się zatem pośpieszyć, dochodzi dwudziesta.

– Saya jest w domu – rzuciłem. – A poza tym, mam do załatwienia sprawę na mieście.

– Nie, żeby mnie to jakoś bardzo pasjonowało, ale co to? – zapytał szatyn, a ja uśmiechnąłem się do niego pobłażliwie. I za to go właśnie lubiłem. Miał moje życie w dupie i pytał dla zabicia czasu. Człowiek tak cudowny, jak Shikamaru, trafiał się raz na milion.

– Muszę się o coś dowiedzieć w Szpitalu Centralnym – odparłem, wkładając ręce w kieszenie. – Takie tam formalności. A ty?

Oho, zaczęły się schody. Nara westchnął zdecydowanie zbyt głośno, przewracając oczami bardziej teatralnie od oscarowego aktora.

– Ta Pindzia postanowiła zacieśniać więzy rodzinne i sprowadziła nam na chatę swoich pojebanych braci – wyżalił się, a ja mało co nie parsknąłem śmiechem. Biedny Shikamaru, co on miał z tą Temari?

– Ale że co, mieszkają z wami?

– Ta – mruknął. – Zachowują się gorzej od nich – wskazał głową na resztę naszej paczki. – A przecież są od nas starsi. Cały czas coś psują, coś demolują, a miałem taki piękny, kurwa, w życiu spokój. I jeszcze Pindzia się cały czas do mnie o coś pruje, że niby jej nie pomagam, a to przecież są jej dzieci!

– To jej bracia – sprostowałem, a on posłał mi kpiące spojrzenie.

– Bracia, dzieci, w ich przypadku to jeden chuj. – Wzruszył ramionami. – Włażą jej na głowę, lepiej od szympansów. A że ja się im nie daję, no to ja jestem ten zły – mruknął. Tymczasem drzwi od windy rozsunęły się, ukazując nam swoje nieprzyjemne, zimne metalowe wnętrze. Zero kobiecości. Wkroczyliśmy powoli do środka, naciskając parter. – A jebać to. Ważne, że to nie potrwa długo.

– Jak to? – spytałem, z rozbawieniem obserwując, jak ci debile biegną w naszą stronę. Niestety drzwi się już zamknęły a winda ruszyła w dół. Oj, jaka szkoda.

– Jak ich wyjebię jeszcze w tym tygodniu na zbity pysk, to się im, kurwa, odechce więzi rodzinnych ze mną – wytłumaczył, opierając się ostentacyjnie o ścianę. – Najgorsze jest to, że…

– Że? – zapytałem, gdy urwał. Chłopak spojrzał na mnie oniemiały. Wyglądał, jakby właśnie wpadł na jakiś genialny pomysł. Był taki ożywiony – zupełnie nie jak on.

– Idziesz do Centralnego? – zapytał z przebiegłym błyskiem w oku.

– Ano – odparłem. – A co?

– A nic – parsknął. – Odprowadzę cię.

*

Prawdę mówiąc, byłem zły. Wściekły do tego stopnia, że miałem ochotę kogoś zabić. Od tak, podejść do przypadkowej osoby i odciąć jej łeb siekierą czy piłą łańcuchową. Najprościej, jak się tylko dało. I żeby było dużo krwi.

Nie chciałem zachowywać resztek człowieczeństwa, które tliły się w moim sercu ostatkiem sił – chciałem w końcu pokazać, jaki jestem naprawdę. Żywy i czujący. Po prostu wściekły.

Pchnąłem z rozmachem szklane drzwi opuszczając teren oddziału. Zdecydowanym krokiem kierowałem się wąskimi, obskurnymi korytarzami do windy. Patrzyłem prosto przed siebie, starając się nie oddychać. Czułem, że nawet mój własny oddech doprowadziłby mnie do furii. Bez wzruszenia przeszedłem przed imponujących rozmiarów stołówkę. W gruncie rzeczy, po trzech minutach dotarłem do windy.

Agresywnie walnąłem w przycisk; zaświecił się zielonym światłem. Odczekałem chwilę. Nie minęła minuta, a metalowe drzwi rozwarły się przede mną na oścież. Wnętrze windy wypełniała chmara zaaferowanych rozmową lekarzy. Zirytowałem się jeszcze bardziej. Czy, naprawdę, nie mogłem być sam? W ciszy? Mężczyźni, widząc moje rozwścieczone spojrzenie umilkli na ułamek sekundy i ustąpili mi miejsca. W milczeniu wszedłem do środka, odwracając się do nich plecami. Drzwi się zamknęły a winda ruszyła.

Wcisnąłem ręce w kieszenie czarnych spodni. Wymacałem w prawej fajki i odetchnąłem z ulgą. Nie chciało mi się czekać w kolejce w monopolowym. Rozmowa lekarzy ponownie się rozwinęła, wypełniając wnętrze windy nieprzyjemnym szmerem. Dyskusja była o przeszczepach serca, z tego, co zdążyłem wyłapać.

W milczeniu patrzyłem wrogo na wyświetlacz u góry drzwi. Czerwone cyferki zmieniały się cholernie wolno, co mnie cholernie denerwowało. Tymczasem szmery za mną, przerodziły się w kłótnię. Przewróciłem oczami. Głupi medyczny bełkot. Jeszcze tylko dwa… jeszcze jedno… parter. Coś zabrzęczało, a drzwi otworzyły się szeroko.

Ruszyłem z buta, zostawiając facetów w kitlach za sobą. Ponownie podążałem zielonym, pełnym schorowanych i zdecydowanie irytujących ludzi korytarzem SOR’u. Moim celem były szklane, otwierane automatycznie drzwi na samym jego końcu. Przyspieszyłem kroku, uważając jednak by nikogo nie potrącić. Jeszcze tego mi brakowało, żebym musiał przepraszać jakąś stetryczałą staruszkę za to, że mi wlazła pod nogi.

I w końcu nadeszła wolność.

Wyszedłem z SOR’u na zewnątrz i automatycznie skręciłem w prawo. Po paru metrach dostrzegłem Shikamaru opartego nonszalancko o białą ścianę budynku. Właśnie zapalał papierosa. Gdy znalazłem się na tyle blisko niego, by mógł mnie usłyszeć, zwrócił obojętnie ku mnie twarz. Moja wściekłość nie wywarła na nim absolutnie żadnego wrażenia, co też trochę mnie otrzeźwiło. I dobrze, bo naprawdę bym kogoś zabił. Westchnąłem głośno, zatrzymując się przy nim. Również oparłem się o ścianę, poświęcając uwagę swoim butom.

– I co? Załatwiłeś? – zapytał Shikamaru, zaciągając się dymem. Przeniosłem spojrzenie na pobliską ulicę. Na teren szpitala właśnie wjechała karetka na sygnale. Przyjemna cisza wypełniła się głośnym warkotem silnika i wyciem syreny.

– Powiedzmy – mruknąłem, przypatrując się energicznej pracy lekarzy. Wygrzebałem z kieszeni własną paczkę fajek. Zerknąłem na nią z nadzieją, która momentalnie zgasła, gdy odkryłem, iż jest kompletnie pusta. Warknąłem cicho. – Daj fajkę.

– A co ja, kiosk Ruchu jestem? – fuknął Nara.

Przewróciłem oczami, zwracając ku niemu mętne spojrzenie. Wygrzebał jednak z kieszeni szarej bluzy pudełko. Otworzył je i wysunął mi papierosa. Wziąłem go i wcisnąłem sobie do ust. Po chwili obydwoje delektowaliśmy się tytoniem.

– Co przez to rozumiesz? – powiedział po chwili. Zmrużyłem nieco oczy. Chociaż burza zdała się już dawno przejść bokiem, to w powietrzu nadal wisiało jakieś napięcie.

– Ano to, że z Naruto jest straszny skurwesyn – wypaliłem bez mrugnięcia okiem. Twarz Shikamaru stężała, a rozbiegane oczy skupiły się na jakimś punkcie na mojej twarzy.

– Co masz na myśli? – Jego głos przybrał poważny ton.

Zaśmiałem się cicho, gasząc fajkę na ścianie.

* * *

Cały zziajany dotarłem w końcu pod drzwi domu Uchihów. Wcisnąłem elektryczny dzwonek przy drzwiach i oparłem ręce na kolanach, głośno dysząc.

– Ostatni raz przepuszczam matkę z dzieckiem w windzie – wysapałem. – Ostatni, kurwa, raz na dziesiąte po schodach, rozumiesz, debilu? – zganiłem samego siebie.

Wtedy drzwi się otworzyły i w wejściu ujrzałem kompletnie nieprzytomnego Itachi’ego. A przynajmniej to mówiły mi jego oczy; błądzące i jakby obecnie nieobecne.

– Naruto? – wybełkotał, przeczesując dłonią długie włosy. – Właź. – Niepewnie wkroczyłem do środka, a brunet zatrzasnął z hukiem drzwi. – Lo już od godziny dostaje srania o to, że cię nie ma. Zaraz wyjdzie przez okno z tych emocji.

– Co? – Zmarszczyłem brwi. Itachi nic nie odpowiedział, za to odwrócił się na pięcie i w bardzo gościnnym geście zostawił mnie samego. Zdjąłem szybko buty i ruszyłem za wpółprzytomnym Uchihą ich wąskim korytarzem, prosto do salonu. To, co zastałem niczym nie różniło się od niedopracowanych pod każdym względem, lecz jakże świetnych melanży w stylu Uchihów.  

Pomieszczenie przepełnione było nawalonymi ludźmi. W powietrzu unosił się mało przyjemny dla nosa  oczu dym papierosowy oraz mieszanka potu i alkoholu. Skrzywiłem się. Na kanapie zauważyłem Deidarę oraz Sasoriego liżących się w najlepsze, zaś w drugim jej kącie nadzwyczaj skupionych Konan i Nagato wciągających amfę ze szklanego blatu stołu. Robili to na tyle ostentacyjnie, iż nie sposób się było nie uśmiechnąć. Przed oczami mignął mi rozochocony Hidan w pogoni za nieznaną mi dziewczyną, która zniknęła gdzieś w kuchni. W ślad za nim pląsali Kakazou oraz Kisame, wyglądało to dziwnie. Dorośli napakowani faceci gnający niczym Bambi przez sam środek salonu. W tle smętnym głosem Cobain śpiewał o życiu. Przetarłem oczy, tak jakby nie wierząc ich magicznej mocy i rozejrzałem się ponownie po pokoju. Przekląłem cicho pod nosem; ten cholerny dym z fajek sprawiał, że moje powieki miały trzy razy więcej roboty.

Gdy już myślałem, że będę musiał odnaleźć Itachi’ego, żeby pokazał mi łaskawie, gdzie jest wyjście stało się coś zupełnie dla mnie niespodziewanego. Na balkonie ujrzałem moją Afrodytę, obecnie będącą w stanie nieważkości.

Sakura, na wpół była już za barierką. Widziałem jedynie jej tyłek i długie nogi. Krew w moich żyłach przyspieszyła, a w ustach zawitała susza. Kiedy dotarło do mnie, w jakim Haruno jest położeniu, poczułem, że adrenalina wypełnia całe moje ciało oraz duszę. W mgnieniu oka podbiegłem do niej i podciągnąłem ją do siebie.

– Ej! – krzyknęła oburzona. – Tu się lata! – Obrzuciła mnie oskarżycielskim spojrzeniem, próbując się wyrwać. Zacisnąłem szczęki. Co ona sobie, kurwa, wyobrażała?

– Pogrzało cię? – warknąłem, puszczając ją. Haruno przyjrzała mi się uważnie, jak gdyby mnie nie rozpoznając.

– Naruto? – spytała, marszcząc brwi.

Westchnąłem.

Jej źrenice były tak szerokie, że spokojnie mogłaby być główną postacią jakiejś mangi, które obydwoje tak lubiliśmy czytać, jako dzieciaki. Znowu była naćpana. Nie minęło nawet pełne dwanaście godzin od jej wyjścia ze szpitala, a ona już zmarnowała pięć lat swojej ciężkiej pracy. Wiedziałem od samego początku, że Itachi to nie jest najlepszy opiekun na świecie, jednak nie chciałem się mieszać. A powinienem!

– Sakura, co ty ze sobą robisz? – mruknąłem, kładąc dłoń na jej ramieniu. Zerknęła na nią spod wachlarza czarnych rzęs i uśmiechnęła się szeroko.

– Latam – wyznała, śmiejąc się. Prychnąłem.

Nagle różowowłosa zupełnie bez uprzedzenia zawiesiła swoje ramiona na mojej szyi, przylegając do mnie całym ciałem. Oplotła mnie nogami w pasie, dysząc mi do ucha. Leciało od niej wódą na kilometr, jednak ja nie skomentowałem tego. Objąłem ją rękami w tali i schowałem twarz w jej rozczochranych pachnących włosach, nieco się chwiejąc.

– Naruto – wymruczała. Subtelnie wplotła dłoń w moje włosy. Poczułem przyjemne dreszcze w miejscu, gdzie jej palce dręczyły moją skórę. – Naruto, chcę dzisiaj polecieć – wyznała, a ja struchlałem, nie wierząc własnym uszom. Odsunąłem głowę i spojrzałem w te piękne żywe oczy, które patrzyły na mnie odważnie i błagalnie jednocześnie. – Unieś mnie – szepnęła.

Nie zdążyłem nawet mrugnąć, a jej usta już stykały się z moimi w pocałunku tak gwałtownym, że mógłby spokojnie wywołać uśpioną na horyzoncie burzę.

Odpuściłem.

Wszystko działo się szybko i bez zastanowienia.

Oderwałem się od Sakury. Skupiłem oczy na jej rozchylonych ustach, lekko sinych od siły nacisku, jaką włożyła w to, żeby połączyć je z moimi. Pochwyciłem jej spojrzenie, oparła swoje czoło o moje. Nie musiała nic mówić i może to i lepiej, bo mogła by czegoś pożałować.

Odwróciłem się na pięcie i w milczeniu przeszedłem z wiszącą na mnie Sakurą przez salon. Nie zdziwił mnie fakt, że nikt nie zwrócił na nas uwagi. Kątem oka zauważyłem, że Dei i Sasori poszli już na całość, kompletnie nie przejmując się siedzącymi obok Konan i Itachim, którzy i tak chyba zgonowali. Niepotrzebnie zdejmowałem buty; podłoga cała była uwalona jedzeniem i innymi brudami. Z kuchni dochodziły głośne jęki prawdopodobnie tej dziewczyny, za którą uganiali się chłopcy. Impreza z typowej parapetówki przerodziła się w orgię najczystszej możliwej postaci.

– Na górę – mruknęła zielonooka, gdy znaleźliśmy się obok wejścia. Ciężko oddychała w moją szyję, co tylko mnie napędzało.

Bez trudu wdrapałem się na górę. Wszedłem do pierwszego lepszego pokoju, którym okazała się być prawdopodobnie sypialnia Uchihów. Wcisnąłem łokciem pstryczek po prawej, a pokój rozświetliło ciepłe, lekko tlące się światło. Delikatnie położyłem dziewczynę na łóżku a ona, nie dając mi szansy na wyprostowanie się, złapała mnie za koszulkę i brutalnie przyciągnęła do kolejnego namiętnego pocałunku.

Jezu.

Jaki ja byłem wtedy szczęśliwy.

Zdjęła ze mnie koszulkę i wygłodniałymi palcami błądziła po moim torsie. Nie będąc jej dłużnym ściągnąłem z niej męską koszulkę z logo BVB. Gdy moim oczom ukazały się jej  piękne piersi oraz brzuch… och, nie do opisania. Po tylu latach… . Odleciałem, bez narkotyków i alkoholu.

Chciałem jej.

Nigdy nie czułem do nikogo czegoś takiego, jak do tej zdemoralizowanej i wrażliwej dziewczyny. Była przecież taka krucha, niewinna. Potrzebowała mnie i ja potrzebowałem jej. Zawsze, od początku.

Wzajemnie badaliśmy swoje ciała dłońmi i ustami, co jakiś czas pozbywając się poszczególnych fragmentów garderoby, aż zostaliśmy zupełnie nadzy. Bez wstydu i tajemnic. Chociaż sekretów nie mieliśmy przed sobą nigdy.

Uwielbiałem jej usta. Takie zimne i słodkie.

No i ciało. Szczupłe i miękkie, idealnie wpasowujące się w moje. Ciepłe.

Niespodziewanie Lolita naparła na mnie, przewracając na plecy. Nie marnując czasu złączyła nasze ciała pieczętując to cichym jękiem. Nie było to absolutnie w żadnym calu subtelne, jednak czy musiało? Nie to zaprzątało moje myśli.

Nie była dziewicą. Zabolało…

Kto?

Jednak nie zastanawiałem się nad tym dłużej. Nie to było ważne. Teraz była moja i tylko dla mnie.

– Naruto – wymruczała moje imię, unosząc biodra to w górę, to w dół, nadając tempa tym uniesieniom. Z dołu dobiegały nas szaleńcze takty Breed Nirvany, co tylko potęgowało w nas pożądanie i to coś, co zawsze mnie do niej przyciągało.

Gdy byliśmy już blisko tego momentu, w którym z całą pewnością mogliśmy polecieć Lo zastopowała. Zniżyła się do mnie, przytulając się ufnie. Dyszała ciężko. Przekręciłem ją na plecy, samemu przejmując inicjatywę. Nie chciałem odpoczywać. Jeszcze nie. Przez tyle lat musiałem na nią patrzeć, licząc się ze świadomością, ze wolała innego. I teraz nie mogłem zmarnować swoich  pięciu minut.

Kto wie, co przyniesie świt?

Nie miała nic przeciwko. Po raz kolejny objęła mnie nogami w pasie, pojękując mi do ucha.

Och, to brzmiało, jak chór aniołów. Zanurzyłem nos w jej włosach, opierając dłonie po obu stronach jej cudownej twarzy, wygiętej w przyjemnym dla oka grymasie. Jej skóra pokryła się drobinkami potu. Słyszałem bicie jej serca; dudnienie pompy, która zamierała już tak wiele razy, by patrzeć śmierci prosto w twarz i odwracać się na pięcie i dalej iść pod prąd.

– Naruto – stęknęła niespodziewanie, zamierając.

I ja znieruchomiałem, lecąc.

A Kurt darł mordę dalej.

__________________ 

Rozpisywanie się o tym, że nie mam czasu na pisanie, bo egzamin jest nudne, więc w kwestii usprawiedliwiania ograniczę się do tylko tego jednego zdania.

Wielkie dziękuję dla Voodoo, Polly i Kasieńki, heh. Komentarze i krótka rozmowa na GG o tym, że komuś zależy na tym, żeby to coś czytać – to właśnie daje kopa do pisania.

W tym rozdziale trochę się wydarzyło, nie wiem, czy było to dobre, czy złe – jakieś było, ocenę zostawiam Wam.

Następny może, podobnie jak „Przeprowadzam się na chmurę” okazać się trochę nudny (jak to zaskarżyła Voodoo), nic na to nie poradzę, taki mam koncept. Postaram się uczynić go jak najmniej monotonnym i przewidywalnym, jednak nie wiem, czy mi to wyjdzie. Na bank się postaram, tylko proszę o trochę czasu. Po egzaminach pozostanie mi tylko dostać się do jakiegoś w miarę dobrego liceum, bo podręczniki już skończone, więc rozdziały może będą ukazywać się nieco częściej.

Na razie dobranoc, czekam na opinie, skargi i tak dalej. 

Tytuł: Rick Springfield „Jessie’s Girl”

(inspiracją był cover w wykonaniu Children Of Bodom) 

Cierpiąca Nanase