3. Ubierzmy dziś to w proste słowa i ustalmy to by uniknąć rozczarowań.

Piszę na początku, gdyż to, co mam do przekazania jest chyba ważne. Rozdział ma spore opóźnienie i jest to moja wina, przepraszam. Ostatnio moje życie nie umie ogarnąć dupy i mam dużo problemów sama ze sobą. Dochodzi jeszcze szkoła (egzaminy – o zgrozo) i inne takie. Chciałabym, żeby był to ostatni raz.

Chciałabym też, żeby pod notkami było więcej komentarzy. Dołuje mnie to czasami, ale tylko czasami. Mimo wszystko dziękuję tym, którzy starają się komentować co rozdział i zachęcam do kultywowania tej tradycji całą resztę. Zawsze jest mi milej, kiedy mogę poznać wasze odczucia.

Długo nie mogłam zabrać się za ten rozdział. Pisałam go po kawałku, dlatego może być on dziwny. No i BARDZO krótki, bo nie miałam siły się rozpisywać. Nie mam już na nic siły, chociaż nie wyobrażam sobie życia bez tego bloga. Wenę złapałam dopiero dzisiaj i machnęłam ostatnie 5 stron.

Tą siłę zawdzięczam autorce bloga, który z powrotem przekonał mnie do polskich rapsów, które kiedyś bardzo lubiłam. Mowa oczywiście o Sasame Ka z Szarych Blokowisk. Dziewczyna, niestety, nie czyta mojego bloga, ale mimo tego to właśnie jej chciałam ten rozdział zadedykować. Jeżeli ktoś ma z nią kontakt, może jej to przekazać, jeżeli nie, to nie. Ważne, żeby było oczywiste, kto jednym rozdziałem sprawia, że zaczynam się śmiać, jakbym to nie była ja.

Tak więc, rozdział dedykuję Sasame Ka, którą pozdrawiam. 

___________

10 czerwca
okolice 20:30

Zmęczony i wkurzony ponad wszystko gapiłem się, jak Saya próbuje zachować resztki tej ich kobiecej kultury. Doprawdy, kto wymyślił tą durną zasadę, że dziewczyny nie powinny się objadać przy facetach? Jakiś frajer, albo zdesperowana psycholka – na bank.

– Poproszę letnią sałatkę – powiedziała, udając powagę i subtelność. Naprawdę, chociaż przy mnie mogłaby sobie darować. Z dnia na dzień miałem jej coraz bardziej dość.

– A dla pana? – kelner zwrócił się do mnie.

– Cokolwiek, na co pan miałby w tym momencie ochotę – odparłem, zatapiając zmęczone spojrzenie w kieliszku z winem. – I niech pan zostawi tutaj tą butelkę – nakazałem.

Mężczyzna wykonał polecenie bez szemrania, za to Saya nie mogła się powstrzymać od komentarza.

– Przecież prowadzisz. – Zrobiła groźną minę.

– Ale mam ochotę się napić, tak? – warknąłem. – Nie pij za dużo, ty prowadzisz.

Saya otworzyła usta ze zdziwienia.

– Zabrałeś mnie na kolację tylko po to, żeby się nachlać drogiego wina? – Oburzyła się. Uśmiechnąłem się z pogardą pod nosem.

– Gdybym chciał się upić, kupiłbym sobie sześciopak piwa, najdroższa – sprostowałem, upijając łyka szatańsko drogiego alkoholu. Logika tej dziewczyny czasami aż mnie bawiła.

– Jesteś okropny – jęknęła zdegustowana, lustrując mnie uważnie tymi swoimi czekoladowymi oczętami. To już druga osoba, zaraz po Naruto, która zauważyła u mnie tą wyśmienitą cechę charakteru.

– Ktoś musi, skoro ty jesteś taka doskonała – odparłem sarkastycznie, podpierając twarz dłonią. Mierzyliśmy się wzajemnie spojrzeniami.

– Sasuke… dlaczego taki jesteś? – zapytała, a ja aż się zakrztusiłem winem. Z uwagą patrzyła, jak kaszlę.

– Niby jaki? – wykrztusiłem, gwałtownie mrugając. Czułem jak do oczu napływały mi łzy. Zakaszlałem jeszcze parę razy i mi przeszło. Westchnąłem głośno, widząc, jak Saya przeciąga odpowiedź, bijąc się sama ze sobą.

– Jesteś oschły, kiedyś było inaczej – wyznała, stukając palcami w stół. – I nie wiem, skąd ta zmiana.

– Kiedyś może nie miałem na głowie nagrywania płyty? – odparłem chłodno.

– To nie to – uśmiechnęła się lekko. Co ten uśmiech miał oznaczać?

– Pańskie zamówienia – przerwał nam kelner, kładąc przed nami talerze. Na moim było coś mięsnego, z czymś, co przypominało sos. No, ale sam chciałem.

– Dziękujemy – powiedzieliśmy z Sayą niemal równocześnie, co przyprawiło mężczyznę o niemałe zbicie. Skinął głową i oddalił się pośpiesznie. Okazało się jednak, że tak naprawdę, to żadne z nas nie ma ochoty na jedzenie.

– Co masz na myśli? – ponowiłem temat. Żeby ukryć zawstydzenie kobieta wzięła do ręki widelec i zaczęła grzebać nim w sałatce.

– Masz kogoś? – zapytała, a ja uśmiechnąłem się łobuzersko.

– Dlaczego tak sądzisz? – zaciekawiłem się, całkowicie się rozluźniając. Jeżeli chodziło tylko o jej durne podejrzenia, to nie miałem żadnego powodu do obaw. Nalałem sobie wina do kieliszka i upiłem parę łyków. Wolałbym piwo, ale wypadało Sayę zabrać do restauracji, nie do baru z pijakami mojego pokroju. – Tylko mi nie mów, że za mało ze sobą sypiamy, bo robimy to codziennie. – Wywołałem na jej twarzy uśmiech. Zerknęła na mnie spod wachlarza długich, czarnych rzęs.

– Wiesz – zaczęła odważniej – mam wrażenie, że kiedy jesteś ze mną, to myślami jesteś tak naprawę gdzie indziej. Nawet podczas seksu… – przyznała.

Z moją byłą – zaśmiałem się w myślach. Nie sądziłem, że Hiyugashi to zauważy.

– I co? – przerwałem jej. Mój parodniowy zarost dawał już o sobie znać, toteż nie mogłem się powstrzymać od smyrania palcami tych upierdliwych włosów.

– Jak to co? – Zarumieniła się. – Masz kogoś czy nie?

Zastanowiłem się przez chwilę nad odpowiedzią. Fizycznie nie miałem, ale mentalnie… z resztą, co ja jej będę się tłumaczyć ze swoich dziwactw!

– Nie – odpowiedziałem i jak gdyby nigdy nic wziąłem się za jedzenie. Szatynka przyglądała mi się zbita z tropu.

– Na pewno? – szepnęła po chwili milczenia.

Dlaczego kobiety są jednocześnie takie upierdliwe i takie nam – mężczyznom – potrzebne?

– Na pewno – zapewniłem, przerywając na chwilę pałaszowanie całkiem smacznego czegoś. To chyba była wołowina, ale kij z tym. – Jak mogłaś tak w ogóle pomyśleć?

– No wiesz… – zaczerwieniła się i odważyła nabrać trochę sałaty na widelec – jesteś sławny, przystojny i pociągasz dziewczyny. Skąd pewność, że nie ulegasz ich urokowi?

Przez chwilę miałem ochotę zburzyć swój ponury wizerunek, żeby móc spokojnie wybuchnąć śmiechem. Ja i uwodzony przez kobiety – o Jezu nie! Co prawda, wiele było już takich sytuacji, w których laski posuwały się do naprawdę głupich rzeczy, bylebym tylko zwrócił na nie uwagę, ale nigdy im się nie udawało. Zarówno moje ciało, jak i umysł skoncentrowane były w tej chwili tylko na Sayi, no i oczywiście Sakurze, której przy mnie nie było.

– Jestem przecież taki okropny – powtórzyłem jej słowa, dolewając sobie jeszcze wina. – Przestań wymyślać. Na chwilę obecną liczysz się tylko ty. – Nie odpowiedziała mi, zajmując się nareszcie zamówionym jedzeniem. 

* * *

Pokój 672
22:27

– I mówię ci – wykrztusiłam z trudem, ocierając łzy – gościu ma na imię Haruka!

Uzumaki ponownie ryknął śmiechem, padając na panele pokoju. Patrzyłam, jak przyjaciel zwija się opętańczo, tuż obok mnie. Gdy w końcu zamilkliśmy, chłopak zwrócił na mnie swoje lazurowe oczęta i powiedział:

– Ja bym nie wytrzymał i zacząłbym się śmiać.

Prychnęłam, drapiąc się w nos.

– Wybacz, ale on mnie po prostu przeraził – wyznałam. – Nie byłam w stanie wykrztusić słowa, a co dopiero się roześmiać. – Blondyn podniósł się z podłogi i podszedł do sportowego plecaka, który przytaszczył razem ze sobą ładne parę godzin temu.

– Niby co w nim było takiego strasznego? – Zaciekawił się, grzebiąc we wnętrzu plecaka. – Jak dla mnie to normalny facet, któremu zapewne się podobasz i tyle.

– No wiesz – uciekłam wzrokiem w bok. Ja podobająca się facetom? Jasne, już to widzę. – Te jego dzikie oczy niekoniecznie mówiły coś w stylu „jesteś zajebistą laską, daj mi dupy”…

– A może on nie chce cię przelecieć? – Uzumaki z dziwnym błyskiem w oku podał mi puszkę piwa. Uśmiechnęłam się złowieszczo, czując przyjemne dreszcze na plecach. Dlaczego to zawsze przy nim musiałam łamać zasady?

– Wątpię – odparłam, odbierając od niego puszkę. Otworzyłam ją sprawnym gestem i po chwili delektowałam się już dawno zapomnianym smakiem piwa. – Jezu… jak dobrze.

– Wiem, że miała być tylko kawa – Naruto zaczął się tłumaczyć – ale wiedziałem, że będzie ci miło, jak dorzucę coś gratis.

Zaśmiałam się głośno, odstawiając alkohol. Naruto był zdecydowanie najlepszym, co mnie w życiu spotkało. Nikt tak o mnie nie dbał. Blondyn usiadł ponownie bardzo blisko mnie.

– Jest mi bardzo miło – powiedziałam. Nachyliłam się nieco do przodu i dałam mu buziaka w policzek. Moje wargi otarły się miękko o jego ledwo wyczuwalny zarost, co bardzo mi się spodobało. Mój mały mężczyzna. Naruto zarumienił się gwałtownie, a we mnie wywołało to kolejny atak śmiechu. Uzumaki patrzył roziskrzonymi oczami na moją wesołą twarz.

Gdy już się ogarnęłam, w pomieszczeniu zapanowała grobowa cisza. Mierzyliśmy się wzajemnie nieodgadnionymi spojrzeniami. Powietrze tak jakby stanęło w miejscu. Coś dziwnego działo się ze mną. Nagle uświadomiłam sobie, że chciałabym Naruto traktować jako kogoś więcej, niż jak przyjaciela. Zobaczyłam w nim mężczyznę, który patrzył na mnie jak na kobietę, a nie upierdliwą, niesprawiedliwą przyjaciółkę.

I wtedy na myśl przyszła mi chęć pocałowania chłopaka. Tak po prostu. Moje ciało zareagowało natychmiast i sekundę później byłam już zaledwie parę centymetrów od ust niebieskookiego. Po jego twarzy przebiegł cień wahania, który zignorowałam, przybliżając się o kolejne milimetry. Zatrzymałam się jednak, obserwując, jak jego twarz czerwieni się jeszcze bardziej.

Czyżbyśmy myśleli o tym samym? – przebiegło mi przez myśl.

Poczułam dłonie Naruto na swojej tali. Kolejny przyjemny dreszcz przebiegł w dół mojego kręgosłupa, zawiązując w moim brzuchu niewidoczny supeł. Jego palce podążyły w górę i nabożnym gestem przeczesały moje długie, zniszczone włosy. Westchnęłam cicho, przymykając na sekundę oczy. Chyba już zapomniałam, jak to jest być dotykaną przez mężczyznę w taki właśnie sposób. Bardzo fajne uczucie. Naruto przybliżył rękoma moją twarz do swojej. Spojrzeliśmy sobie w oczy, tak jakby zapominając o chwili. I kiedy już prawie stykaliśmy się wargami po moim pokoju rozszedł się paskudny dźwięk.

Był to telefon Naruto. Ktoś się do niego dobijał.

Odskoczyłam od przyjaciela jak oparzona. Uzumaki spojrzał na mnie smutno i podniósł się z paneli. Gdy podchodził do komody, na której zostawił telefon, jedna część mojego mózgu próbowała ogarnąć, co się tak właściwie wydarzyło, a druga zachodziła w głowę, dlaczego mój najlepszy przyjaciel ma na dzwonku „Szaloną rudą”?

Odebrał połączenie jednym przesunięciem palca po ekranie. Prawdopodobnie nawet nie spojrzał na wyświetlacz.

– Halo? – powiedział dziwnie zdenerwowanym tonem. – Och, to ty. – Słysząc wypowiedź swojego rozmówcy twarz Uzumakiego przybrała niemal kamienny wyraz. – O co chodzi? – Jego głos również stał się bardziej beznamiętny niżeli kiedykolwiek indziej. – Teraz nie mogę, jestem zajęty. Może jutro. Mówię ci – wkurzył się – że teraz jestem zajęty… Tak, z Hinatą!

Słysząc imię byłej przyjaciółki, zmarszczyłam brwi, które pociągnęły za sobą czoło. Domyśliłam się, że Naruto stwierdził „tak, jestem teraz z Hinatą”, jednak cóż to mogło oznaczać? Dlaczego kłamał?

– No, super – warknął. – Cześć. – Rozłączył się i odłożył telefon z powrotem na komodę westchnął głośno, wbijając lazurowe oczęta w sufit. Również wstałam i podeszłam do mebla. Z jednej z szuflad wyjęłam paczkę swoich ulubionych, mentolowych papierosów oraz zapalniczkę. Zamknęłam ją uderzeniem biodra. Następnie wyminęłam bez słowa blondyna i podążyłam w stronę okna. Otworzyłam je na oścież, wpuszczając tym samym do środka masę wieczornego, letniego powietrza. Zadrżałam lekko, jednak mimo wszystko wyjęłam z paczki jednego papierosa i zapaliłam go. Zaciągnęłam się nikotynowym dymem, czując wyraźną ulgę.

W tym czasie Naruto podszedł do mnie i bez pytania wyciągnął sobie drugiego papierosa. Ze swojej kieszeni wyjął zapałki i sprawnym gestem go zapalił. Staliśmy tak przez krótką chwilę w ciszy, słuchając odgłosów wypuszczanej w naszych ust nikotyny.

Nie miałam pojęcia, jak on, ale ja biłam się sama ze sobą. Nie wiedziałam, co mam o nim myśleć. To był mój przyjaciel… z którym o mały włos przed paroma minutami się nie pocałowałam. I nie wiadomo co jeszcze, znając mnie i moje niezaspokojone libido. Skłamał o tym, gdzie i z kim jest. Dlaczego? Do tego ten telefon wyraźnie go wkurzył, jeżeli palił. O co w tym wszystkim chodziło?

– Kto to był? – zapytałam, pociągając nosem. Spojrzałam ostro w jego twarz, próbując wyczytać z niej cokolwiek. Chłopak wbił nieobecny wzrok w krajobraz nocnego Tokio, rozciągającego się pod nami. – Powiesz mi, czy nie? – ponagliłam go, czując, jak buduje pomiędzy nami mentalny mur. Na krótką chwilę spuścił głowę, sprawiając wrażenie niepewnego siebie, zganionego dziecka. Gdy ją podniósł, jego twarz była pełna determinacji, zupełnie, jakby przygotowywał się do ważnej bitwy.

– To był Sasuke – wypalił, wertując moją twarz swymi lazurowymi oczami. Serce zabiło mi mocnej, a w gardle utknęła gula wielkości piłeczki pingpongowej. – Chciał mnie wyciągnąć na piwo, ale się nie zgodziłem, bo chciałem zostać z tobą, Sakura.

Papieros w mojej dłoni wypalił się już prawie do końca. Prawdę mówiąc zapomniałam o nim zupełnie i zwróciłam na niego z powrotem uwagę dopiero w momencie, w którym rozżarzony tytoń zaczął parzyć moje palce. Na wspomnienie byłego ukochanego zgniotłam go w dwóch palcach, chcąc sprawić sobie jak najwięcej bólu. 

Dlaczego samo imię młodszego Uchihy wywoływało we mnie tyle niezrozumiałego bólu?

Nie znałam odpowiedzi na to pytanie. Uznałam, że nie było się czym przejmować. To, że ja zerwałam kontakt z Sasuke, wcale nie oznaczało, że Naruto również podjął taką decyzję. Chcąc ukryć swoje cierpienie, zapytałam dziwnie wysokim głosem:

– Co tam u niego?

Uzumaki był lekko zbity z tropu. Zapewne spodziewał się, że na wieść o brunecie wybuchnę płaczem i będę chciała skoczyć z okna. Zreflektował się jednak szybko, potrząsając głową.

– Wszystko w porządku. Jest tylko trochę… – urwał, jak gdyby szukając odpowiednich słów – zdołowany.

– Czym? – Pytanie wypadło bezmyślnie z moich ust. Dlaczego mnie to tak interesowało?

– Sam nie wiem – odparł po chwili milczenia. – Wiesz, on się zmienił przez te 5 lat. Znowu się w sobie zamknął, niewiele o sobie mówi…

– Przecież zawsze był taki towarzyski – zakpiłam, zaplatając ręce pod biustem i opierając się biodrem o parapet.

– A właśnie, że nie – upierał się. Przewróciłam teatralnie oczami. Sasuke zawsze żył w swoim świecie, wszyscy o tym wiedzieli. Jeżeli już mówił o swoich uczuciach, to były to zazwyczaj emocje negatywne. Po tych wszystkich latach był on w moich oczach skrajnym, podręcznikowym przypadkiem odludka. – Mieszka za parkiem – dodał, na co wstrzymałam oddech, rozszerzając jeszcze bardziej oczy, o jeżeli było to w tamtym momencie możliwe. 

* * *

Mój Boże, powinienem się smażyć w piekle obok Hitlera i Katarzyny II za to, że nie umiem kłamać! Dlaczego mi to robisz i każesz mi się wplątywać w te wszystkie popierdolone sytuacje?!

Nienawidzę Cię!

Nie wierzę w Ciebie!

Idź sobie do szatana na herbatkę, żeby dalej się na mnie zmawiać i daj mi święty (tak, ŚWIĘTY) spokój!

A sio!

– Nie martw się – zdobyłem się na to, żeby powiedzieć jeszcze te parę prostych słów w stronę przyjaciółki, która ledwo co utrzymywała się na nogach, będąc w szoku. Czułem się strasznie, patrząc bezczynnie, jak Sakura próbuje ogarnąć te wszystkie informacje. Nie chciałem być na jej miejscu. – On nic o tobie nie wie. – W jej oczach pojawił się błysk, który kojarzył mi się z narkomanem, który usłyszy hasło „amfa za darmo”. – Chodź.

Zrobiłem krok w jej stronę i ująłem jej dłoń. Dziewczyna chciała się wyrwać, jednak zacisnąłem mocno na niej swoje palce, tak, że ledwo co mogła poruszyć ręką. Złapałem jej spojrzenie pełne wściekłości. Zignorowałem je.

– Puść mnie – warknęła. – Wyjdź, chcę być sama.

– Nie zostawię cię – odparłem. W jej oczach ni z tąd ni z owąd pojawiły się łzy – za dobrze wiedziałem, co one mogły oznaczać. Lo nie miała prawa znowu się pociąć.

Zawahałem się.

Z jednej strony kochałem ją tak bardzo, że byłbym w stanie zrobić dla niej wszystko. Zabiłbym się, gdyby tego chciała. Z drugiej jednak moje sumienie krzyczało, żebym ignorował głos serca. Oczywistym były zamiary Sakury, do których za wszelką cenę nie mogłem dopuścić.

Haruno zacisnęła usta w cienką, niemal niewidoczną kreskę. Jej ramiona zaczęły delikatnie drgać pod wpływem pojedynczych, spływających po policzkach łez zielonookiej. Zacisnęłam na talii palce i skuliła się w niemym geście wstydu.

Moje serce umarło, widząc, co się z nią stało pod wpływem Sasuke. 

_____

Tytuł: Czarny HIFI, Pezet - Niedopowiedzenia

Cierpiąca Nanase