Paradise roz.19

30 czerwca

Jestem pewien, że każdy z was zna to piękne uczucie, które ogarnia absolutnie wszystkich uczniów jednego dnia, o tej samej porze. Mała podpowiedź – dzieje się na początku lata. Tak, mowa o końcu roku szkolnego. Dzień, na który wszyscy czekają z utęsknieniem, a najbardziej ja. Jest ciepło, mogę robić co chcę i przede wszystkim nie trzeba chodzić do szkoły.

Kiedy wstałem około ósmej wyjątkowo nie poczułem senności. Byłem wypoczęty i pełen energii. A to dlaczego? Dlatego, że nie nękała mnie świadomość tego, że jutro będę musiał wstać jeszcze wcześniej tylko dlatego, że ktoś sobie tak pomyślał! Od jutra wolność.

Ubrałem się wyjątkowo nie w mundurek, tylko w zwykłą białą koszulę i czarne spodnie. Ułożyłem włosy na żel i uśmiechnąłem się do lustra, zadowolony z efektu. Zszedłem na dół, nie mogąc się doczekać spotkania z przyjaciółmi.

W przedpokoju czekała już na mnie Karin. Jej zniecierpliwiona mina wywołała u mnie nagły atak śmiechu. To tylko jeszcze bardziej ją poirytowało.

– No i czego rżysz? – zapytała, podając mi buty (rzuciła we mnie nimi).

–Wiesz, że cię kocham siostrzyczko, prawda? – przygarnąłem ją ramieniem do siebie.

– Nie, nie widać tego, pacanie. – warknęła. Mimo wszystko uśmiechnęła się do mnie ślicznie i potargała mi włosy.

– Ej! – zawołałem – Ja to kurna układałem!

– I tak będziesz wyglądać jak idiota. – zarechotała.

Zgodnie wyszliśmy na zewnątrz, uprzednio żegnając się z mamą i tatą. Życzyli nam powodzenia.

* * *

Byłem umówiony z Naruto o ósmej, pod moim domem. Tymczasem było już piętnaście po, a po blondynie ani śladu. Chociaż mogłem się tego spodziewać. W końcu Uzumaki miał spóźnianie się we krwi. Włożyłem ręce w kieszenie, opierając się o murek odgradzający mój dom od ulicy. Nagle po drugiej stronie coś zwróciło mą uwagę.

Drzwi od domu Haruno były uchylone. Na ulicy panowała wręcz idealna jak na takie miejsce cisza, dlatego mogłem bez wysiłku usłyszeć, co działo się w środku. Z resztą, nawet gdyby było tu gwarno nie dałoby się nie usłyszeć tych wrzasków. Drzwi rozwarły się na oścież. Na progu stał nie kto inny jak Sakura. Jej nabuzowanie dało się wyczuć na kilometr. Do tego dochodziło jeszcze to zaciekłe spojrzenie psychopaty. Patrzyła prosto na mnie. Na początku zdała się zdziwić, jednak szybko jej przeszło. Byłem niezmiernie ciekawy dalszego rozwoju wypadków.

Wyszła na zewnątrz, trzaskając drzwiami, tak, że szyby w jej domu się zatrzęsły. Zdecydowanym krokiem ruszyła w moją stronę. Jednak zanim jeszcze postawiła nogę na schodkach, drzwi ponownie się rozwarły. Śladami różowowłosej kroczyła jej matka. Pomimo tego, że Sakura miała te swoje różowe włosy i zielone oczy, a jej matka była blondyną o oczach czekoladowych wyglądały dokładnie jak dwie krople wody. Poczułem się przytłoczony ich negatywną energią.

– Tak niby chcesz iść do szkoły?! Na zakończenie?! – krzyczała kobieta.

– Tak! – warknęła Sakura. – Tak właśnie chcę iść! Bo tak mi się podoba, mam osiemnaście lat, mogę się ubierać jak mi się podoba!

– Ale nie do szkoły, dziewczyno! Marsz na górę, przebierz się w coś przyzwoitego! – rozkazała. Haruno tylko przewróciła z pogardą oczami.

– Sama się tak ubierz, bo ja nie mam zamiaru. – rzuciła w stronę matki lodowatym tonem – Serwus!

Otworzyła furtkę i wyszła z posesji, nawet nie oglądając się na rodzicielkę. Tamta natomiast zmieliła pod nosem wiązankę przekleństw adresując je córce i zniknęła w głębi domostwa.

Różowowłosa podeszła do mnie szybkim krokiem. Zdziwiło mnie to. Od zerwania unikała mnie jak ognia, ja zresztą podobnie. Nagle wyraz jej twarzy zmienił się o sto osiemdziesiąt stopni. Była rozbita. Oplatała się ramionami, tak jakby było jej zimno, chociaż temperatura przekraczała na pewno już 25 stopni, jak co rano w czerwcu. Zmierzyłam ją chłodno od stóp do głów.

Ubrała się – jak to ona – specyficznie. Strój galowy obowiązywał, owszem, jednak nikt nie traktował tego poważnie, a już z pewnością nie Haruno. Czarna sukienka z koronką, którą miała na sobie, a także czarne zakolanówki i krótkie glany nie były jakoś bardzo rzucające się w oczy (nie wiem, o co jej matka robiła aferę?). Sakura potrafiła przecież założyć bardziej skandaliczne ciuchy.

– Co ty tu robisz? – zapytała nieśmiało. Uśmiechnąłem się lekko.

– Umówiłem się z Naruto. – odparłem, przysuwając się do niej o krok.

– No chyba nie. – powiedziała odważniej, odsuwając się. Mina mi zrzedła. – Ja się z nim umówiłam!

– … Jak to? – zdziwiłem się.

– Normalnie. – powiedziała – Zadzwonił do mnie wczoraj wieczorem, żebym czekała na niego o ósmej pod domem.

– Do mnie też wczoraj zadzwonił… – wyznałem. Chyba musieliśmy mieć podobnie zażenowane miny.

– No siema kochani! – usłyszeliśmy radosny głos blondyna.

– Nie drzyj się tak, ludzie się patrzą. – jęknęła Karin. Co ona tu robiła?

– Tu nie ma ludzi, kocha… – urwał, gdyż właśnie oberwał od Haruno w nos. Przewrócił się pod siłą jej ciosu. Karin zaśmiała się głośno, kiedy ja podałem mu dłoń, żeby wstał. Oczywiście, gdy się podnosił wyrwałem ją bezlitośnie. Naruto ponownie gruchnął dupskiem o chodnik.

– Sakurcia, za co to? – zapytał, wstając samodzielnie. Po twarzy różowowłosej przebiegł cień zdenerwowania.

– Co on tu robi? – Sakura wskazała palcem na mnie.

– No cóż… – zaczął Naruto, łapiąc ją bezceremonialnie w pasie i przyciągając ją do siebie. Od kąd z różowowłosą się rozstaliśmy pozwalał sobie na takie gesty częściej niż zazwyczaj. Przecież, kto mu zabroni? Na pewno nie ja. Jednak zielonooka nie była zachwycona. Uzumaki został odepchnięty na parę metrów od niej.

Poczułem się dziwnie, widząc jak mój przyjaciel jest bliżej mojej byłej ode mnie. Bądź co bądź – nadal za nią tęskniłem, choć już nie tak bardzo. Pogodziłem się z faktem, że ona nie chce ze mną być. Z braku zajęcia wziąłem się za Sayę. Oczywiście większość mojego środowiska szczerze mnie znienawidziła po tej decyzji, ale cóż – moje życie, moja sprawa. Jeżeli Hiyugashi jest chętna, to dlaczego miałbym nie korzystać?

– Co ona tu robi? – zapytałem dla podkreślenia faktu, że obecna sytuacja wcale mi się nie podoba.

– Stoi. – odparł na obydwa pytania.

– Za taką odpowiedź zaraz znowu dostaniesz w ryj, pajacu. – warknęła Sakura.

– No to co mam ci powiedzieć? – jęknął – Chciałem w tak cudownym dniu spotkać się z obydwojgiem z was, bo was kocham. – wyznał. Spojrzeliśmy się z Sakurą na siebie z politowaniem. – Sasuke, Sakurcia. Jesteście moimi przyjaciółmi i boli mnie fakt, że ze sobą nie rozmawiacie. Kiedyś byliście ze sobą bliżej, dlaczego więc te czasy nie mogą wrócić? Co się stanie?

– Wisi mi to. – wypaliłem, patrząc w niebo. Sakura wzruszyła tylko ramionami. Kątem oka zauważyłem, jak wyjmuje papierosa i zapalniczkę z kieszeni sukienki. Po nie całej minucie poczułem, jak wydmuchuje prosto na mnie te paskudne, rakotwórcze substancje. Skrzywiłem się. – Możemy już iść?

Wyrwałem pozostałych z zamyślenia. I dobrze, bo otaczałem się ludźmi, którzy mogliby tak stać cały dzień. Karin przyznawała mi rację skinięciem głowy. Nie czekając na reakcję wyrwanego z tajemniczego transu Naruto skierowałem się w stronę szkoły.

Po chwili usłyszałem za sobą charakterystyczne stukanie butów Sakury oraz przyspieszone kroki Naruto i Karin. Czyżby po raz pierwszy w życiu droga do szkoły z tym rodzeństwem i Haruno obok miałaby mi przeminąć spokojnie?

Oczywiście, że nie. W końcu to rodzeństwo Uzumakich. Nie wytrzymają pięciu minut bez kłótni.

Tak więc my z Haruno szliśmy przodem, a oni – oczywiście w trakcie zażartej kłótni o jakąś błahostkę – z tłu. Starałem się iść maksymalnie jak najdalej od nikotynowego dymu, lecz Sakura, tak jakby umyślnie wydmuchiwała go w stronę prawą, czyli moją. Westchnąłem przeciągle, warcząc nieprzyjemnie:

– Musisz to robić?

– Ale co? – zapytała chłodno.

– Dlaczego musisz dmuchać akurat w moją stronę, co? – zapytałem. Zaśmiała się krótko. Mi nie było do śmiechu.

– A co to, moja wina, że wiatr tak wieje? Bądź poważny, Uchiha. – dodała, ponownie się zaciągając.

– Jestem śmiertelnie poważny. – stwierdziłem, patrząc przed siebie.

* * *

Jako klasa druga F, zostaliśmy usadzeni na samym końcu. Fajnie. Dyrektorka mówiła, a my nawet jej nie widzieliśmy. W dodatku, mikrofony ciągle nawalały.

– Gówno widać. – skomentował to Shikamaru.

– Gówno słychać. – dodałam sarkastycznie. Bo taka była prawda. Od dyrektorki dzieliła nas cała chmara uczniów.

Żeby było jeszcze zabawniej dokładnie przed nami usadowili się Saya z Sasuke. To jest, Uchiha chciał zająć miejsce obok mnie, ale dziewczyna była nieugięta. Wiedziałam, że zrobiła to specjalnie. Chciała, żebym widziała, jak się do siebie lepią. Chociaż to bardziej ona się do niego lepiła. Można się było tego z resztą spodziewać. Odkąd zerwaliśmy Uchiha unikał bezpośredniego kontaktu z Sayą, przynajmniej w mojej obecności. Mimo to, poczułam bolesne ukłucie w sercu.

– Nie przejmuj się, mała. – szepnął mi do ucha Naruto, siedzący za mną z Kibą. Postanowiłam nie dać niczego po sobie poznać, więc odwróciłam się do niego, głośno mówiąc:

– Ależ ja się nie przejmuję, bo niby czym?!

– Nie? – zdziwił się. Kątem oka zauważyłam, jak para przed nami odwraca się zaciekawiona. – Wyglądasz ponuro.

– Zawsze jestem ponura. – mruknęłam.

– Ale nie tak. – stwierdził – Dzisiaj… to jest teraz, bardziej.

– A jak ty byś wyglądał, gdybyś układał w głowie idealny plan morderstwa jakiejś podrzędnej suki, która bezczelnie obściskuje się z twoim przyjacielem na twoich oczach, co? – wybuchłam. Naruto zarechotał, rozumiejąc aluzję.

– Nie bądź zła na mnie tylko za to, że twój facet wolał mnie od ciebie, Sakurcia. – poprosiła przesłodzonym głosem Saya – Przecież to nie moja wina, że z tobą zerwał.

– Po pierwsze, to nie on ze mną zerwał, tylko ja z nim, niedoinformowana ofermo. – wytknęłam jej, patrząc na nią swoim najgroźniejszym spojrzeniem – Po drugie, nie jestem na ciebie zła o to, że się do niego lepisz, tylko najzwyczajniej w świecie nie lubię cię. – kontynuowałam – A po trzecie, nie wpierdalaj się w nie swoje sprawy, z łaski swojej.

– Y, przepraszam, ale chyba mówiłaś o mnie Haruno. – odparowała, zgodnie z prawdą.

– Ale nie do ciebie. – sprostowałam, uśmiechając się prowokująco w jej kierunku.

Dziewczyna, wyraźnie oburzona odwróciła się natychmiast. Przybiłam triumfalnie z Uzumakim żółwika. No cóż, jak się nie umie cisnąć, to się ze mną nie zaczyna i tyle. Byłam z siebie dumna, chociaż tylko na zewnątrz. W środku aż rwałam się do Uchihy, który był przecież w zasiągu mojej ręki. Wiedziałam, że wystarczyłoby się tylko troszkę pochylić, żeby wyszeptać mu do ucha wszystkie moje pragnienia i smutki. Nie mogłam tego jednak zrobić. Nie na tym polegała umowa pomiędzy mną a matką. Bo tak, to ona kazała mi z nim zerwać. Oczywiście, ostateczna decyzja należała do mnie, jednak jej argument (którym była Saya), wpajany mi do głowy od samego jej przybycia w końcu zadziałał. Nie mogłam się już cofnąć. Niestety.

Szczerze powiedziawszy, gdyby nie parę ważnych mi osób (w tym Itachi i Naruto) już bym się zabiła. Naprawdę, nie widziałam sensu w patrzeniu się na to, jak Saya i Sasuke starają się stworzyć jakiś tam związek. To mnie bolało, za bardzo. Moje rozmyślania przerwał głos naszego wychowawcy.

– W przeciwieństwie do reszty moich kolegów z grona nauczycieli, zwłaszcza wychowawców, ja jestem dumny ze swojej klasy. – zaczął, ku naszemu zdziwieniu bardzo pogodnie. – Kochani, zwracam się bezpośrednio do was. Z waszych ocen wynika, że sześć osób uzyskało średnią na tyle wysoką, by otrzymać wyróżnienie. Oczywiście, gratuluję tym uczniom, aczkolwiek ja uważam, że każde z was zasługuje na wyróżnienie. Wszyscy skończyliście klasę drugą będąc mądrzejszym o parę cennych wiadomości, co jest waszym osobistym sukcesem. Nie musicie mieć piątek i szóstek, żeby dla mnie być najmądrzejszymi uczniami, jakich było mi dane uczyć. Wystarczy, że zdacie i zapamiętacie te słowa: W życiu tak naprawdę nie liczą się wasze oceny, tylko to, co pozwala wam być lepszymi ludźmi. – wyznał, na co cała nasza klasa zaczęła bić mu brawo. To były piękne słowa, których z pewnością nie nikt nie usłyszałby od innego wychowawcy. Poczułam się wyjątkowo.

– Ale już dobrze, przejdę do konkretów. Najlepsze średnie ocen w klasie drugiej F uzyskali: Aburame Shino ze średnią 5,47; Haruno Sakura, ze średnią 5,13; Hyuga Hinata, ze średnią 5,47; Nara Shikamaru, ze średnią 5,27; Sabaku Temari, ze średnią 4,80 i Uchiha Sasuke, ze średnią 5,53. Proszę was, dzieciaki o wyjście na środek, żebym mógł wam dać te papierki.

Zgodnie wszyscy wstaliśmy i w mgnieniu oka znaleźliśmy się na początku. Czułam na sobie wzrok absolutnie wszystkich obecnych, w tym Uchihy. Musiałam to przeżyć, w końcu sama sobie byłam winna. Każdego z nas Hatake wyściskał, co wprawiło mnie we wzruszenie. Pomimo, że był on nauczycielem, z pewnością nikogo nie kochałam taką miłością jak właśnie siwowłosego. Później wszyscy sobie nawzajem gratulowaliśmy, jako uczniowie, wedle zwyczaju panującego w tej szkole.

Gdy przyszła moja kolej na winszowanie Sasuke odważyłam spojrzeć się mu w oczy.

– Gratuluję, Uchiha. – podałam mu rękę, chociaż cała reszta w takim wypadku padała sobie w objęcia.

– Dziękuję, tobie również. – odparł sztywno, poczym nachylił się i wyszeptał mi do ucha – Z łaski swojej, zwracaj się do mnie po imieniu, Lo.

Me serce wykonało salto w piersi, gdy dotarł do mnie jego cudny, męski zapach. Z ledwością zatrzymałam w sobie jęk protestu, jednak nie udało mi się powstrzymać wielkich, różowych rumieńców, które powoli wylały mi się na twarz. Chyba je zauważył, bo nagle odsunął się ode mnie i uśmiechnął tajemniczo.

– Jeszcze nie wszystko stracone, Sakura. – powiedział cicho, świdrując mnie wzrokiem. Zrozumiałam aluzję.

– A właśnie, że tak. – cofnęłam się stanowczo, choć nogi chybotały się pode mną z każdym ruchem – Wszystko stracone.

– Lo... – zaczął, lecz przerwał nam głos dyrektorki, która poprosiła nas o udanie się do sal lekcyjnych. Ruszyłam szybkim krokiem w stronę wyjścia, starając się wyprzedzić wszystkich i zostawić Uchihę jak najbardziej w tyle.

Boże, dlaczego on musi do tego wracać? – jęczałam w myślach – Przecież już mnie nie kocha! Dlaczego mu tak zależy?

*

– Świadectwa rozdanie, wszyscy są zadowoleni, jak widać. – powiedział zadowolony Kakashi, siadając na biurku. – No to co, robimy? Nie puszczę was jeszcze do domu, bo muszę się na was napatrzeć, drogie dzieciaczki moje ukochane.

– Co pan tak sra tą miłością? – zapytał Shikamaru, wyraźnie niewzruszony szczerymi uczuciami wychowawcy.

– To ty nie sraj żarem, Shika. – pouczył go Uzumaki. – Proponuję coś zaśpiewać. Co pan na to, panie Kakashi? Pan lubi przecież jak Sakurcia śpiewa.

Ponieważ Naruto siedział na historii przede mną i Sasuke (od którego niestety nie mogłam się przesiąść) dostał po dupsku z glana tak, że aż przesunął ławkę.

– Ała! – zawył – No co, Sakurcia?! Prawdę mówię.

– A może ja nie mam ochoty śpiewać, co? – syknęłam.

– Uspokójcie się – poprosiła Hinata. Zwróciłam ku niej swe oczy, czując jak patrzy na nas błagalnie.

– Hyuga ma rację. – powiedział spokojnie Kakashi – Sądzę, że wszyscy z chęcią posłuchamy twojego czystego głosu, Haruno.

– Ale proszę pana! – jęknęłam.

Byłam na tyle zbita i zdołowana, że nie mogłam się przemóc do śpiewania już od dobrych paru tygodni. W dodatku obecność Uchihy tuż obok bardzo mnie krępowała (no i co z tego, że byliśmy w tym samym zespole!).

– Stresujesz się? – zapytał siwowłosy. Potwierdziłam głową.

– Sakurcia, jak to? – zawył Naruto. – Przecież ty jesteś królową występów! Jak taki ktoś jak ty może mieć tremę? Nie rozumiem!

– Ja również. – odezwał się po raz pierwszy od zbliżenia w hali Uchiha. – Zaśpiewaj.

Nagle cała klasa zwróciła ku mnie swoje błagalne spojrzenia. Nawet Saya, która do tej pory świdrowała otaczające mą postać powietrze za siedzenie z Sasuke, patrzyła na mnie jakoś tak spokojniej. Zawstydzona wbiłam wzrok w ławkę.

– Jeżeli Haruno nie chce, to nie będziemy jej zmuszać. – zadecydował Hatake – Wielka szkoda, jednak jestem pewien, że uda mi się posłuchać innych. Może Uzumaki z Uchihą?

Słysząc to, cały nasz zespół poniósł zaskoczony głowy. Sądziłam, że po tym, jak się nie zgodziłam siwowłosy odpuści całkowicie. Myliłam się jednak.

– My? – zapytali równocześnie chłopcy.

– Tak. – potwierdził Kakashi, uśmiechając się do nich – Zawsze słuchamy Haruno, może więc dla odmiany was? Nauczycielka muzyki bardzo was wychwalała, chciałbym wiedzieć, dlaczego.

– Niech będzie. – odparł brunet. – Tylko co?

– Sakura? – zwrócił się do mnie blondyn – Co proponujesz? Ty znasz wszystkie piosenki.

– Może coś nowego? – zaproponowałam – Tyle że wy mi nic nowego nie podsuwaliście, a moich tekstów wam nie dam do zaśpiewania. Nie rozumiecie ich sensu.

– No wiesz co! – oburzył się Uzumaki.

Wtedy brunet przysunął się do niego i szepnął mu coś do ucha. Mina Naruto mówiła wszystko.

– Genialne, Sasuke. – uradował się chłopak. – Panie Hatake, potrzebujemy paru minut.

– Dobrze. – zgodził się nauczyciel.

– Kiba – powiedział Sasuke – Musisz nam pomóc. Chodź.

– Dobrze.

– Co zaśpiewacie? – zapytała Ino, widząc jak Uzumaki, Izunuka i Uchiha wstają.

– Tajemnica. – odparł, puszczając w naszą stronę oczko.

Zaintrygowali mnie. Wszyscy.

* * *

Poszliśmy do klasy, w której mieliśmy lekcje muzyki. Wiedzieliśmy, że nauczycielka rozmawia tam ze swoją klasą wychowawczą. Byliśmy pewni i zdecydowani. Chociaż musiałem przyznać, że trochę się stresowałem. Naruto z resztą też, bo z tych nerwów chciał otworzyć drzwi od muzycznej kopniakiem. Oczywiście powstrzymałem go w porę. Kiba grzecznie zapukał, a gdy usłyszał charakterystyczne „proszę”, wypowiedziane przez naszą nauczycielkę, wszedł. My oczywiście za nim.

– O co chodzi chłopcy, coś nie tak? – zapytała zdezoriętowana.

– Chcielibyśmy prosić panią o przysługę. – wyznał Izunuka, rozglądając się nerwowo po klasie.

– Tak?

– Chodzi o pana Hatake. – zacząłem, widząc jak Kiba się męczy. Mi łatwiej było trzymać emocje w ryzach. – Nasz wychowawca dla umilenia ostatniego dnia w szkole poprosił, żebyśmy coś dla niego zaśpiewali.

– To znaczy, najpierw poprosił Sakurcię, ale ona się nie zgodziła. – wtrącił się Naruto, za co spiorunowałem go wzorkiem.

– Dlaczego nie chciała? – zapytała zaskoczona kobieta. – Przecież tak ładnie jej to zawsze wychodzi! O to chodzi tak? Zaraz jej przemówię do rozumu!

– Wie pani, – zatrzymałem ją stanowczym gestem. Tym razem Naruto spiorunował mnie spojrzeniem. Uważał pewnie, że nie mam prawa się wypowiadać, jeżeli chodziło o Haruno, ale mylił się. To była moja przyjaciółka. – Sakura ostatnio przeżywa ciężki okres. Strasznie się wszystkim stresuje i przejmuje. Myślę, że nie należy na nią naciskać.

– No to o chodzi w takim razie? – zniecierpliwiła się.

– Pan Hatake poprosił, żebyśmy to my w takim razie zaśpiewali. – wydukał Kiba. Przez chwilę wydawało mi się, że pobladł.

– Ach! No to wspaniale! – nauczycielka klasnęła w dłonie zadowolona. – I co w związku z tym?

– Chcemy prosić panią, czy nie moglibyśmy tutaj przyprowadzić wychowawcy z klasą, żebyśmy mogli im coś zagrać. – wyjaśniłem – Oczywiście, dla pani i pani klasy również.

– A nie możecie po prostu wziąć instrumentów i iść z nimi na górę? – spytała. Wymieniliśmy ze sobą stosowne spojrzenia.

– Nie, to nie wchodzi w grę. – wyjaśnił Naruto – Sasuke i ja napisaliśmy dla Sakurci piosenkę, której ona nie zna.

– To pewnie musi mieć ładne słowa. – wtrąciła się – Wy zawsze tak uroczo dla niej piszecie. Coś o miłości, prawda?

– Poniekąd. – odparłem. – Potrzebujemy basu, gitary elektrycznej i no cóż… fortepianu.

– Fortepianu? – zachwyciła się – Kiba, ty będziesz grać?

– Zgadza się. – wyjąkał. Z tego zdenerwowania usiadł na ławce jednej z dziewczyn, która wyraźnie zawstydzona zapytała go, czy wszystko w porządku.

– Niech będzie. – zgodziła się – Czuję, że to będzie dobry kawałek. Chłopcy – zwróciła się do jakiś pierwszaków, siedzących w zwartej grupce pod ścianą, pomożecie Uzumakiemu, dobrze? Kiba, pokaż mi nuty lub przynajmniej zanuć. A ty Uchiha idź na górę po klasę. – poprosiła – Reszta klasy, proszę rozsunąć stoliki pod ściany, potrzeba dużo miejsca.

– Dziękujemy pani. – powiedziałem jej do ucha. Uśmiechnęła się w moją stronę ciepło.

– To ja dziękuję. – zawołała, zanim jeszcze zniknąłem w głębi korytarza.

*

Gdyby nie fortepian ustawiony z samego przodu, pewnie nie było by większego problemu z pomieszczeniem wszystkich (chociaż ten instrument zawsze tam stał i nigdy nie było z tym kłopotów). Zebrał się nam całkiem spory tłum. Jeżeli to byłyby tylko nasze klasy, to byłoby pół biedy, lecz jakimś cudem nagle pół szkoły dowiedziało się o tym występie. Choć w dzisiejszych czasach nie trudno podzielić się jedną informacją z całym światem. Tak czy siak, chcieliśmy wystąpić.

Widziałem jak Sakura niepewnie stanęła obok Ino i Kakashi’ego. Pomimo szczerych chęci nie mogłem powstrzymać się od zerkania w jej kierunku. Gdy pomagałem Naruto uporać się z kabelkami od naszych gitar kątem oka zauważyłem, jak Yamanaka szepce coś do ucha zielonookiej. Spojrzały obydwie w moją stronę, co tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że rozmawiały o mnie. Postanowiłem wywalić Sakurę ze swojej głowy (pomimo tego, iż wiedziałem, że mi się to nie uda) i jak najszybciej zaśpiewać tą cholerną piosenkę.

W końcu wszystko było gotowe. Usiedliśmy z Naruto na krzesełkach, a Kiba za fortepianem. Uzumaki chciał, żebym to ja zaczął mówić. Przysunąłem więc mikrofon bliżej nas. Przełknąłem ślinę i zacząłem.

– Ee, witajcie. – urwałem, gdyż przerwały mi piski jakiś napalonych kretynek z tyłu. Niby przez całe życie zdążyłem przyzwyczaić się do tego typu akcji, jednak nie mogłem się powstrzymać i zmroziłem spojrzeniem docelowe miejsce ich pobytu. Reszta sali zmierzyła je rozbawionym wzrokiem, lecz zaraz powróciła do mnie – Chcielibyśmy z okazji zakończenia roku zaśpiewać coś dla was. Oczywiście wszystko by nie wyszło, gdyby nie nasza ulubiona pani Hatsumono. Wielkie brawa. – po klasie rozniosły się brawa i gwizdy. Nagle zobaczyłem, że tylko Haruno się nie ruszała. Stała prosta jak struna i patrzyła prosto w moje oczy. Uśmiechnąłem się zadziornie i zwróciłem się bezpośrednio do niej – To dla ciebie. Ode mnie i Naruto. Mam nadzieję, że się spodoba.

Odsunąłem od nas mikrofon na mniej więcej odpowiednią odległość i dałem znak Izunuce, żeby zaczynał. Uzumaki uśmiechnął się uspokajająco do Sakury, która po moim wyznaniu już kompletnie zesztywniała. Nie dziwiłem jej się, bo i mnie z trudem przychodziło myślenie o niej.

(Piosenka)

Pierwszy byłem ja. Zacząłem śpiewać powoli, patrząc przygaszony w ziemię. Z każdym słowem Lo w moich myślach coraz bardziej dawała mi o sobie znać.

– Na tych ścianach zapisane są historie, których nie potrafię wyjaśni.
Zostawiam moje serce otwarte, lecz ono pozostaje właśnie tu, puste od dawna.

– O poranku powiedziała, że w swoich kościach nie czuje już tego samego co do nas.
Wydaje się, że kiedy umrę, te słowa zapiszą na mym grobie. – włączył się Naruto, łapiąc moje smutne spojrzenie. Uśmiechnął się pocieszająco. Teraz kolej Kiby. Uzumaki zaczął grać na basie, a ja włączyłem się ze swoją gitarą, cichutko brzdąkając.

– I dzisiejszej nocy odejdę, odejdę.
Ziemia pod moimi stopami jest szeroko otwarta.
Sposób w jaki za mocno trzymałem się
Bez niczego pomiędzy nią.

– Historia mojego życia, zabieram ją do domu.
Jadę całą noc by utrzymać jej ciepło i czas
Który stoi w miejscu. – powtórzyłem dwa razy refren, patrząc w okno. Znów zaczynałem zwrotkę.

– Na tych ścianach zapisane są kolory, których nie potrafię zmienić.
Zostawiam moje serce otwarte, ale ono pozostaje właśnie tu, w swojej klatce.

– Wiem, że o poranku zobaczę nas w świetle nad tym wzgórzem.
Mimo że jestem załamany, moje serce pozostaje nieokiełzane. – śpiewał Kiba, a ja wciąłem mu się w drugim wersie. To tworzyło fajny efekt. Dalej Naruto znów zaśpiewał przed refren, a ja refren. Przyszedł czas na most.

– I czekałem aż przyjdzie na to czas
Lecz najdroższa, gonitwa za tobą jest jak łapanie obłoków. – zaśpiewałem, nadal patrząc w pustkę. Myślałem o tym wszystkim, co wydarzyło się od tamtego pocałunku. Spojrzałem na bliznę na lewym przedramieniu i przypomniałem sobie uczucia, które towarzyszyły mi tamtego dnia – ostatniego.

– Historia mojego życia, zabieram ją do domu
Jadę całą noc by utrzymać jej ciepło i czas
Który stoi w miejscu. – śpiewali powoli Naruto z Kibą, dzieląc się tekstem po połowie. Później wspólnie dośpiewaliśmy refren. Swoje spojrzenie przeniosłem z okna na ludzi zgromadzonych wokół. Mieli wzruszenie w oczach.

– Historia mojego życia. – dośpiewałem, patrząc prosto na Sakurę. Chociaż nie dała nic po sobie poznać, ja wiedziałem, że w środku na bank się poryczała. I dobrze, o to chodziło. Mimo bólu, jakiego doświadczałem wraz z tą piosenką obdarzyłem Lo uśmiechem. Ku mojemu zdziwieniu, przez chwilę zdawało mi się, że go odwzajemniła. Lecz to był tylko moment.

* * *

Po wszystkim umówiłam się z Itachim. Kazał mi przyjść do nich do domu, toteż na swoje nieszczęście zmuszona byłam wędrować tuż obok Sasuke i Sayi. Hiyugashi nie mogła przeboleć, tego, że miałabym wracać sama, wlokąc się beznadziejnie za nimi. Byłam pewna, że i jemu się to nie podobało, lecz na tą dziewczynę nie ma przebacz. Myślę, że zrobiła to specjalnie. Cały czas na nim wisiała, szeptała czułe słówka do ucha, ale na tyle głośno, bym i ja je usłyszała. Udawałam, że mnie to nie obchodzi. Że mam gdzieś jej podłe zagrywki. Jednak w środku płakałam. Gorzko i głośno. Lecz podświadomie czułam, że Sasuke to wie. Dlaczego nic nie mówiłam, on również.

Kiedy dotarliśmy do domu Uchihów puściłam ich przodem. Przywitał mnie zdziwiony Itachi. Bez ceregieli przytuliłam się do niego i wybuchłam. Brunet jakby instynktownie wziął mnie na ręce i zaniósł do swojego pokoju. Uważam, że to nie był najtrafniejszy wybór, bowiem za ścianą Saya urządzała niezłe show. Chociaż może to nie jej wina? Tak czy siak, bardzo się zawiodłam na Sasuke, słysząc co oni wyprawiają za ścianą. Nie widziałam tego bezpośrednio, lecz bolało równie mocno. A tak mnie zapewniał, że jego takie sprawy nie interesują! To sprawiło, że uwaliłam caluśką pościel i koszulkę brata mej miłości swym mocnym makijażem (Mikoto pewnie zrozumie).

Gdy już pozornie skończyli Itachi przypomniał mi, jak za pierwszym razem pozbyłam się smutków. Miał na myśli tą sytuację, kiedy przybiegłam do niego z parku, gdzie spotkałam się z Sasuke w jego trzynaste urodziny. Śpiewałam mu wtedy „Summertime Sadness” i cięłam się, po raz pierwszy. Chętnie przystałam na tą propozycję. No cóż, starszy Uchiha nie miał na mnie nigdy zbyt dobrego wpływu.
(Piosenka) - prośba o posłuchanie do końca :3

Mężczyzna podał mi swój portfel. Zawsze trzymał w nim żyletki, tak na wszelki wypadek. Przecież i on się okaleczał. Cierpliwie czekał, aż skończę masakrować sobie, oczywiście w subtelny sposób, skórę. Czułam się jak na haju. Wewnątrz mnie zapanował wewnętrzny spokój. Itachi, widząc zadowolenie na mojej twarzy wziął swoją gitarę i zaczął grać moją ulubioną piosenkę. Po pokoju rozniosły się pierwsze akordy „Paradise”. Wspominałam, że kocham Coldplay, prawda (Nie tylko ty :3 /dop.autorki)? Śpiewałam tak głośno, że w pewnym momencie do pokoju wkroczyła Mikoto, upuszczając miskę z czystymi ubraniami. A ja leżałam, cicho szepcząc:

– To mógłby być raj, och.

ZACZNĘ OD TEGO, ŻE AŻ TAKIEJ REAKCJI Z WASZEJ STRONY TO SIĘ NIE SPODZIEWAŁAM! WCHODZĄC KOŁO 13 NA BLOGGERA CIERPIĄCA WIDZI 3 NOWE KOMENTARZE I MYŚLI „O KURWA!” XDD PRZYZNAM SZCZERZE, ŻE POMIMO RAN JAKIE MI WYRZĄDZILIŚCIE, TO WAS KOCHAM. DZIĘKUJĘ WYROCZNI, KASUMI, EVELIN I HANARE–CHAN ZA CIEPŁE SŁOWA. ACZKOLWIEK TO NIE ZMIENIA FAKTU, ŻE CZEKAM NA KOMENTARZE >.< CORAZ TO BLIŻEJ WAKACJI, WIĘC MYŚLĘ, ŻE ROZDZIAŁ 20 (BOŻE, TO JUŻ?) POJAWI SIĘ W PRZECIĄGU 3 TYGODNI MAKS (ALE POWIEDZMY, ŻE POSTARAM SIĘ NAPISAĆ TO W 2 XDD).

Cierpiąca Nanase