Paradise roz.17

29 marca
13:19

Do moich uszu doszyły świerki radosnych, wiosennych ptaszków. Zawsze cieszyłam się i uspokajałam słysząc za oknami prawdziwą wiosnę, a nie ostry zimowy wiatr. Jednak teraz zaczęło mi niesamowicie szumieć w uszach. Jęknęłam, uświadamiając sobie, że każdy dźwięk sprawia mi przeraźliwy ból. Nic przyjemnego, zaczynać dzień z bólem uszu i głowy i w ogóle wszystkiego! Zacisnęłam mocniej powieki, gdy jakieś światło o niewiadomym źródle próbowało otworzyć mi oczy. Z miejsca zniechęciłam się do wstawania, więc odwróciłam się na drugi bok, z zamiarem zakopania się głębiej w kołdrę. Jednak otworzyłam szeroko oczy, uderzając lekko głową o coś twardego.

Pierwsze co zobaczyłam to gładka skóra, w przyjemnym odcieniu mleka, opinająca wyjątkowo znaną mi klatkę piersiową. W dodatku ten zapach…

Mój Boże, co ty tu robisz, Sasuke? – pomyślałam.

Przetworzyłam obecną sytuację w myślach, widząc w jakim jesteśmy obydwoje położeniu. Zastanawiając się, skąd Sasuke wziął się u mnie w pokoju (bo patrząc po pościeli nawet na pewno byliśmy w moim pokoju) doszłam do wniosku, że nie pamiętam lub nie mogę sobie przypomnieć skąd JA się tu wzięłam, a co dopiero ON? Stwierdziłam również, że znowu tylko ja jestem przykryta kołdrą(pewnie zmarzł, noce wciąż były chłodne, a ja wstając wczoraj rano wyłączyłam grzejniki), tak więc mam bardzo dobry widok na mojego chłopaka w samych bokserkach.

Nie, nie podobało mi się to. Owszem, przyjemny (Jezu, nawet bardzo) widok, ale nagle w mojej głowie zagościła całkiem inna wizja, niż roznegliżowany Uchiha.

Boże, co jeśli my…

Natychmiast wyskoczyłam z łóżka, stając parę kroków od niego. Zakręciło mi się w głowie, więc parę razy musiałam przestąpić z nogi na nogę, żeby się nie przewrócić. W ogóle nie przyjmowałam do siebie, że mogłabym być tak głupia by dać się przelecieć chłopakowi. Ale co jeżeli? Przecież nic nie pamiętam, co znaczy, że musiałam nieźle przeholować dzisiejszej nocy.

Zaraz się porzygam… zaraz…

Spojrzałam najeżona na chłopaka. Właśnie otworzył oczy. Boże, nie! On był zbyt idealny. Czy potraficie sobie wyobrazić, jak niemożliwie wyglądał mój przyjaciel, a właściwie mój chłopak w tamtym momencie? To po prostu przechodziło ludzkie pojęcie.

Był beztrosko rozciągnięty na całej długości łóżka, z jedną ręką w miejscu, gdzie powinnam leżeć a z drugą na mojej poduszce z widocznym, różowym śladem po mojej głowie. Miał też dziwnie rozczochrane włosy, ledwo co widoczny zarost w okolicach szczęki, zaspane oczy skoncentrowane dokładnie na moich własnych – a to wszystko było jeszcze w zasięgu mojej ręki. Wystarczyło tylko usiąść obok, przytulić się… Chwila, bo się zagalopowałam!

– Co tak stoisz? – zapytał ochrypłym głosem.

Nie odpowiedziałam mu, tylko nadal tępo patrzyłam się na jego twarz, kalkulując szanse na to, że straciłam dziewictwo z Sasuke tej nocy. Z jednej strony wydawało mi się to niemożliwe, jednak z drugiej… przecież byliśmy w sobie zakochani i to się kiedyś będzie musiało stać, o jeżeli jeszcze się nie stało. Poza tym… pewnie byliśmy pijani, oćpani w trupa i tak dalej… boże.  

– Nie zimno ci? – znów spytał Sasuke – Chodź pod kołdrę, bo zaraz przeziębisz się.

– Nie ma powodu, żeby mi było zimno – odparłam odruchowo – Przecież chyba jestem ubrana.

– Żartujesz sobie? – zaśmiał się, mierząc mnie rozbawionym wzrokiem.

Spojrzałam odruchowo w dół i mało co nie zemdlałam.

– Sasuke – zapytałam łamiącym się głosem – Dlaczego jestem w bieliźnie?

– Nie wiem – odparł, dalej patrząc się tam, gdzie nie powinien. Jeszcze się bezczelnie uśmiechnął, kretyn jeden! – Strzelam, że wparowaliśmy tu z twojej nagłej zachcianki. Zaczęliśmy się całować… pewnie trochę bardziej… – zawiesił się, jakby szukając odpowiedniego słowa – inaczej i… – znowu chwila przerwy.

– No co dalej? – ponagliłam go, odsuwając się jeszcze o parę kroków – Dawaj, bo aż jestem ciekawa…

– Wiesz, że nie pamiętam – odparł leniwie.

– Nie pamiętasz? – spytałam uśmiechając się do niego uroczo – To świetnie, bo ja też nie! – krzyknęłam.

W tym momencie drzwi od mojego pokoju otworzyły się stanowczo, lecz nie nachalnie. W wejściu zobaczyłam mojego ojca. Miał zmęczoną twarz. Jego oczy, dokładnie takie same jak moje zlustrowały mnie chłodno. Później spojrzał w kierunku Sasuke, który niewiadomo kiedy usiadł na łóżku, ukrywając twarz w dłoniach. Zmieszałam się faktem, że podniosłam na niego głos. Przecież to tylko raz. Nie jego wina, że…

To wszystko… ze strachu – usprawiedliwiłam się przed samą sobą.

Ale czego miałabym się bać?

– Co ty tu robisz? – zapytał groźnie mój ojciec Sasuke. Brunet spojrzał na niego nieprzytomnie i odparł:

– Nie wiem. Dopiero co się obudziłem i już mam awanturę o… – tu zmierzył mnie od stóp do głów beznamiętnym wzrokiem – nie wiem co i do tego jeszcze pan jest pewnie na mnie zły, chociaż przecież jeszcze nic nie zrobiłem. Zaraz i pan zacznie na mnie krzyczeć, a ja wtedy umrę.

– Umrzesz? – odezwał się ojciec.

– Nie miał pan nigdy poranka na kacu u swojej dziewczyny w łóżku? – mówiąc to Sasuke spojrzał na mężczyznę z politowaniem.

Ja również na niego spojrzałam. Spodziewałam się, że pogodni z tąd Uchihę, że będzie wściekły. Kiedy Yuriko sprowadzała sobie chłopców na noce urządzał awantury na całą ulicę. Jednak nic takiego się nie stało. Nawet lepiej – ojciec się uśmiechał!

– Wiem co czujesz, Sasuke. Mam żonę i trzy córki, w tym dwie prawie dorosłe. Nie przejmuj się…

Czy ja dobrze słyszę, że on go pociesza moim kosztem? Co?!

– Przyszedłeś po coś konkretnego? – warknęłam zła.

Tata spojrzał na mnie z wyrzutem.

– W sumie to tak – odparł – Przyszedł Naruto i chciał się z Tobą zobaczyć… mówił coś, że ma jakieś filmiki ze wczoraj, nie wiem, o co mu chodziło, ale ma minę jeszcze bardziej zmordowaną od Sasuke. Na dodatek strasznie bełkocze, ledwo co go mogłem zrozumieć. Czeka na… no cóż, w takim wypadku na was w kuchni. Nie musicie się spieszyć, bo chyba zasnął na stole.

Nagle roześmiał się donośnie. Razem z Sasuke skrzywiliśmy się. Boże, co za męka, taki hałas i w ogóle.

– Dobrze, zaraz zejdziemy – odpowiedziałam z jękiem, ale i zaciekawiona celem wizyty Uzumakiego w moim domu – Możesz nas zostawić samych, tato?

– Ach! Już, już skowronku – zaśmiał się donośniej, ale zaraz dodał groźnie – Tylko się ubierzcie, bo mało co go nie zamordowałem, jak zobaczyłem co ty, moje dziecko i co ON – tu wskazał głową Sasuke – macie na sobie. Wiesz co wy macie na sobie?... WY NIC NIE MACIE NA SOBIE! Boże, moja mała córeczka… moja Sakurcia… wiesz, jak ja się muszę teraz czuć?!

– Dobrze, wyjdź. – syknęłam.

– W ogóle nie rozumiesz moich uczuć! – wytknął mi, przez co poczułam pulsującą niebezpiecznie żyłkę na moim czole – Przy okazji, bo zapomnę – zachichotał, wychodząc tyłem – ładny stanik, córciu. Taki bardzo w twoim stylu. Noś go częściej.

I wyszedł, nie zamknąwszy drzwi. Spojrzałam w lustro, na stanik opinający mój biust. Różowy, taki pastelowy z logiem Hello Kitty i białą koronką. Zawrzałam.

Gdzie on się patrzy?! I jak śmie mi wyrzucać, jaką bieliznę noszę?! Niech się cieszy, że to nie skórzany gorset z ćwiekami i batem do kompletu!

– Obydwoje jesteście tacy sami! – wrzasnęłam, wychodząc za nim na korytarz – I ty i ta świnia Kaigo! Zboczeńcy!

On się tylko zaśmiał i zniknął w swoim gabinecie. Ja natomiast wróciłam do swojego pokoju. Sasuke nadal siedział w takiej samej pozycji.

* * *

Tak… ranek po ostrej imprezie.

Gdzie jestem?

Obudziło mnie ostre zerwanie się Sakury z łóżka.

Jak to? Sakura?

Zabolały mnie oczy.

To pewnie przez to światło… która godzina?

Spojrzałem się na nią.

Stała z dziwną miną. Niby taka wyprostowana, ale plecy miała zgarbione. I zaciętą minę. No i to przerażające spojrzenie. Wiecie: duże oczy, małe źrenice, wzrok mordercy tuż zza gęstej, prostej grzywki… skierowany wprost na mnie. To było straszne.

 Jednak z chwilą, gdy wszedł jej ojciec, szybko zmieniła swoje nastawienie do świata. Z najeżonej kocicy zmieniła się w ziejącego ogniem smoka. Krótka wymiana zdań, parę uwag, informacja o Naruto i sobie poszedł. Po tym, Sakura usiadła obok mnie na łóżku. Wolałem nie patrzeć na nią. Zbyt bardzo huczało mi w głowie po wczorajszym, a ona na dodatek zaczynała jakieś awantury z rana. Nie miałem ochoty na takie zabawy. Ukrywałem twarz w dłoniach, próbując pozbyć się tego hałasu. Moja krew i mózg muszą być w zmowie, że robią mi takie rzeczy!

– Co ci? – zapytała zatroskana, przysuwając się do mnie może o milimetr bliżej.

– A co mi może być? – odparłem, głośno wzdychając – Nie boli cię głowa?

– Boli – odpowiedziała po chwili zastanowienia.

– To czego się głupia na mnie drzesz? – zapytałem się, patrząc przez palce na jej chude nogi z pewnego rodzaju politowaniem. Haruno musiało być zimno, bo skóra na tych patykowatych udach strasznie posiniała. Wziąłem kołdrę i kazałem Sakurze wstać. Ja również wstałem. Opatuliłem ją starannie materiałem obrzucając jej twarz przelotnym spojrzeniem. Uśmiechała się do mnie.

– Wcale się nie drę – odparowała marszcząc brwi.

– Jak nie, jak tak! – powiedziałem przekornie – Dlaczego wszczynasz awantury?

– Żadne awantury ani nic z tych rzeczy! – zaprzeczyła podnosząc głos

– No jak nie? A to?

– Bo widzisz… zastanawiam się, jak to się stało, że jesteśmy tu razem? – wyjaśniła, a ja poczułem jej ciepłe oczy na swoich. Popchnąłem ją delikatnie na łóżko, przez co usiadła na nim. Ja uczyniłem to samo.

– Zastanawiasz?

– Ta… pamiętasz coś? – spytała łagodnie, przysuwając się do mnie nagle. Przerażały mnie jej zmiany nastroju. Raz jest wściekła, raz potulna.

– No… – tu urwałem, żeby przetrząsnąć umysł w poszukiwaniu jakichś przydatnych wspomnień – Pamiętam jak tańczyłaś…

– Tańczyłam? – zapytała, jakby nie wiedziała o co chodzi.

– No, z Ino tańczyłyście – uściśliłem.

– Co konkretnie robiłam?

– Konkretnie to tańczyłaś na rurze.

– Na rurze? Nie uważasz, że to trochę niedorzeczne jak na mnie?

– Mam ci to zademonstrować? – syknąłem – Przecież wiem jak wygląda striptiz!  

– Nie, nie trzeba… już wiem, dlaczego to pamiętasz – zaśmiała się. – Coś jeszcze?

– No później to już tak średnio, ale pamiętam też, jak tu przyszliśmy… i jak zasypialiśmy… – urwałem, żeby spojrzeć na twarz dziewczyny.

Zaczęły drgać jej usta, a oczy miała znów takie nienaturalnie duże.

– Co jest? – zapytałem zaniepokojony. Co mogło wywołać u niej taką reakcję? Przecież nie powiedziałem nic złego!

Przez chwilę na jej twarzy można było dostrzec zawahanie. Przygryzła wargę, jakby bijąc się z tym czy mi odpowiedzieć prawdę, czy skłamać?

– No… – zaczęła – Bo zastanawiałam się… czy…

Zacięła się na parę minut. Tak minut! Długich minut.

– Czy co? – ponagliłem ją, chcąc poznać pytanie.

– Czy… czy my… – jąkała się, jakby nie umiała wyrazić tego co chciała powiedzieć.

I nagle przytuliła się do mojego ramienia. Kurczowo trzymała się go, wbijając mi boleśnie paznokcie w skórę.

– Co „my”? – dociekałem. Odczepiłem jej ręce od siebie i przyciągnąłem do siebie tym samym ramieniem. Poczułem łzy na swojej piersi. – Dlaczego płaczesz?

W odpowiedzi otrzymałem salwę gorzkiego szlochu. Chciałem, żeby przestała. Nie wiedziałem jednak co zrobić, żeby przestała? Nie byłem zbyt wrażliwym typem człowieka. Nienawidziłem płaczu. Jedynym co przychodziło mi do głowy było głaskanie jej po plecach i milczenie.

Pewnie większość z was zbeszta mnie za to, że milczałem. Ale co wy byście zrobili na moim miejscu? Skoro czegokolwiek bym nie powiedział, było źle to po co się w ogóle odzywać? Chciałem dobrze, a jak zwykle musiało wyjść z tego gówno. Pozostało mi tylko to głaskanie grubej, puchowej kołdry i czekanie aż różowowłosa się uspokoi.

Chociaż nie!

Chyba się domyślałem, co było powodem tego napadu histerii. Ale czy ona jest naprawdę aż tak mało ufna w stosunku do mnie? Myśli, że przespałbym się z nią po pijaku? Co ja jestem, gimbus? O nie, kochana – co to, to nie. Mam swoją godność, podobnie jak ty masz swoją. Nie jestem taki za jakiego mnie masz.

Odczepiłem ją od swojej klatki piersiowej i spojrzałem z zainteresowaniem na jej twarz. Jedyne czego ta przydługa, obcięta w artystycznym nieładzie grzywka nie zasłaniała był czubek nosa i drgające, pełne usta. Złapałem swoją lewą dłonią jej prawą, a drugą zacząłem odsłaniać oczom  dziewczyny świat.

Miała zaciśnięte, opuchnięte powieki i mokre od łez policzki. Jednak czując, że manipuluję przy jej twarzy otworzyła oczy. Najpierw jedno, potem drugie. Był to na tyle uroczy widok, że uśmiechnąłem się do niej przyjaźnie. Szloch ustał.

– Ty serio myślisz, że jestem na tyle wyrodnym facetem, żeby chodzić z tobą, męczyć już tyle czasu i znosić te twoje chore pobudki tylko po to, by cię zaliczyć na twojej urodzinowej imprezie? – zapytałem z rozbawieniem.

– A nie? – zdziwiła się, ocierając policzki naszymi splecionymi dłońmi.

– Nie – odparłem – To kuszące, muszę przyznać, ale nie widzę na razie takiej potrzeby. Kocham w tobie to – dotknąłem palcem jej nosa – i to – jej oczu – i to, i to, to, to – pokazywałem po kolei na jej usta, włosy, piersi, brzuch, nogi, ręce i tak dalej – Ale zdecydowanie najbardziej kocham w tobie te wszystkie rzeczy połączone w całość, plus to, co masz tutaj i tutaj – popukałem ją najpierw w czoło, a później w miejsce, gdzie powinna mieć serce.

– Innymi słowy, chętnie bym się z tobą przespał, ale może jeszcze nie teraz. Na razie to co mi teraz dajesz jest wystarczające – dodałem z uśmiechem.

– Naprawdę? – zajrzała mi głęboko w oczy. Speszyłem się tym trochę.

No bo kto by się nie speszył rozmawiając ze swoją dawną przyjaciółką o tym, że jej się pragnie? No postawcie się w mojej sytuacji!

Kiedy na nią patrzę, to często nadal widzę tamtą dziewczynkę, którą zaczepiłem dla Naruto na placu zabaw. Mieliśmy wtedy po sześć lat i nikt nie myślał o tym, że ta znajomość będzie przyjaźnią na długie lata. Co dopiero mówić o tym, że ja i ona będziemy razem… ba – nawet przez myśl mi to wtedy nie przeszło! No dobra, miałem sześć lat, ale aż do liceum w ogóle nie dopuszczałem do siebie myśli, że mógłbym traktować Sakurę inaczej niż jak, co najwyżej przyjaciółkę. O jeżeli od moich trzynastych urodzin naszą relację można było nazwać przyjaźnią. Szczerze wątpię.

Teraz jednak jest inaczej. Zrozumiałem postawę Haruno z tamtych lat i czuję żal do samego siebie za to, jak ją potraktowałem. Czasu niestety nie da się cofnąć, ale można spróbować zastąpić złe wspomnienia dobrymi.

– Nie pociągam cię? – zapytała dziwnym tonem, jakby urażonym. Zakłopotany podrapałem się za uchem. Nadal patrzyła mi bardzo przenikliwie w oczy. Do tego przygryzła wargę, przez co zawiesiłem wzrok w tamtym punkcie na parę sekund. Przyjemny widok, taki niebezpieczny.

– Skądże znowu – odparłem, wstając. Po głowie przeszła mi wizja, której wolałbym nie ujawniać – Chodź, Naruto czeka.

– Serio nic między nami nie było? – spytała, również podnosząc się i podchodząc do szafki.

– Zauważyłbym – odpowiedziałem, wkładając spodnie.

Ona tymczasem wyjęła z mebla szarą bluzę z kocimi uszami (Itachi doszył te uszy, stąd wiem, że to na pewno ta z uszami) i szare spodnie od dresu. Boże, to ona ma coś, co nie jest czarne albo białe? Nieprawdopodobne.

– Po czym? – zapytała. Odwróciłem się do niej.

Zrzuciła kołdrę na podłogę i poczęła wkładać spodnie przez co, no cóż, miałem idealny wręcz widok na tamte „białe majtki” (Tak, jasne, Sasuke. Na pewno patrzyłeś się na majtki –.– dop.autorki), nie do pary ze stanikiem.

– A no na przykład po tym, że jak mniemam pobrudziłabyś prześcieradło, kołdrę… no coś tam na pewno. I nie miałabyś takich schiz i tak dalej – odparłem, zawstydzony jej dociekliwością – Poza tym, jestem facetem… wiem, że to się nie zdarzyło i już!

– A skąd wiesz? – spytała z zadziornym uśmiechem – A może nie jesteś moim pierwszym facetem?

Jezu, ona mnie przeraża! Jeszcze dwie minuty temu ryczała z niepewności co do tego, co robiliśmy poprzedniej nocy, a teraz poddaje mnie wątpliwości, czy aby napewno jest dziewicą. Popatrzyłem się na nią z pobłażaniem.

– Jestem pewien, że będę pierwszy.

* * *

Zastaliśmy Naruto przy w kuchni, tak jak powiedział tato. Siedział przy kuchennym stole. Naprzeciw niego była szklanka wypełniona do połowy wodą. Łokcie opierał o blat, jednak jego plecy były zgarbione a jego twarz skierowana była na wprost. Naprzeciw Uzumakiego siedziała Ocha i patrzyła uważnie na blondyna. Była ubrana w różowy pajacyk, który niezbyt pasował do jej krwisto – czerwonych włosów, ale był ciepły. Dziewczynka biła się z chłopakiem na spojrzenia. Jej było zacięte i czujne. Jego zaś mówiło „Zabij mnie lub sam umrę”. Kiedy weszliśmy obydwoje przerwali swoją grę i zwrócili na nas swe oczy.

– Dzień dobry, Sakura! – zawołała Ocha. Jak na umówiony sygnał skrzywiliśmy się wszyscy. Miała taki donośny i piskliwy głos. – Dzień dobry, Sasuke–kun!

– Cześć – odpowiedziałam. Sasuke natomiast tylko skinął jej głową. Zajęłam miejsce obok Naruto, natomiast Sasuke obok Ochy.

– Co będziecie robić? – zapytała ruda – Mogę z wami?

– Nie – odparłam stanowczo.

– Ale dlaczego? – jęknęła.

– Bo nie. Zmykaj do pokoju. – ucięłam. Dziewczynka posłusznie wstała i zostawiła nas samych. Przed wyjściem obrzuciła mnie jeszcze nienawistnym spojrzeniem i powiedziała:

– To niesprawiedliwe.

Zostaliśmy sami. Siedzieliśmy w milczeniu. Żadne z nas nie miało nawet siły na siebie spojrzeć, a co dopiero się odezwać. Paskudny poranek. Uderzyłam czołem o blat z głośnym hukiem.

– Auć – jęknęłam – Boże, za co?

– Uważaj, Sakura–chan. – pouczył mnie Naruto, poczym sam walnął głową o marmur – Auua! Masz rację, to boli.

Nagle do kuchni wkroczył smętnym krokiem Kaigo. No tak, przecież jego nie mogło zabraknąć na takiej imprezie. Było chyba całe miasteczko. Wyjęczał do nas coś w rodzaju cześć, poczym podszedł do czajnika elektrycznego i zapytał się, czy chcemy może herbaty. Skinęłam głową. Chłopcy też.

Z niecierpliwością wsłuchiwałam się z odgłosy gotowanej wody. Liczyłam na to, że gorąca herbata jakoś podreperuje mój zniszczony alkoholem i narkotykami mózg. Poza tym, było cicho. Kaigo musiał przeżywać podobne katusze co ja. Podniosłam głowę, żeby spojrzeć na jego twarz. Skrzywiłam się, widząc, że mój brat to już nie 23–letni mężczyzna, a jakiś obcy, śmierdzący facet po czterdziestce, z miną trupa. Z resztą, wszyscy wyglądaliśmy podobnie. Woda się zagotowała, więc brat zalał cztery kubki, postawił przed nami trzy i wyszedł.

Pewnie poszedł zalegać do siebie – pomyślałam.

Swój wzrok przeniosłam na Sasuke. Siedział zgarbiony i pisał SMS z nieodgadnioną miną. Spojrzałam na Naruto, który również się podniósł na przyzwoitą wysokość.

– Do kogo piszesz? –zapytałam zaciekawiona.

– Do nikogo – odparł, co przerodziło moją ciekawość w zazdrość.

– Nie masz kogoś takiego w kontaktach – warknęłam, patrząc mu w oczy wyzywająco.

– Po co tu tak właściwie przyszedłeś? – spytał Sasuke Naruto. Oburzona otworzyłam buzię. Cóż za zdolność do szybkiego zmieniania tematów!

– No bo chciałem, żebyście obydwoje to zobaczyli. Mówię wam – złapał się za głowę. Musiała mu dokuczać tak samo, jak nam – Takiej imprezy to ludzie prędko nie zapomną. Teraz wszyscy będą przyłazić na rampy.

Teraz pytanie podstawowe numer 1:

– CO TO SĄ „RAMPY”?

Już wyjaśniam. To nic innego jak miejsce, gdzie młodzież z całej Konohy, głównie z naszego liceum spotyka się co jakiś czas, żeby urządzić najlepszą imprezę na świecie. Pomimo tego, że w gruncie rzeczy jest to stary magazyn, który miasto – na prośbę rocznika Kaigo i Itachiego – przerobiło na miejsce, gdzie młodzież mogła się wyszaleć. Lepiej w starym, nieużywanym magazynie niż na ulicy, prawda?

Poza tytułowymi rampami, które czyniły część tego miejsca skateparkiem było tu miejsce na twórczą pracę młodzieży czyt. Graffiti. Wszystkie ściany, ścianki, każdy centymetr kwadratowy tego miejsca był w jakiś śliczny i z pewnością oryginalny sposób ozdobiony, dzięki czemu miejsce to było bardzo kolorowe.

Po przeciwnej stronie ramp był zrobiony podest. Specjalnie na potrzeby różnych imprez. Było cię z niego widać w całym pomieszczeniu, które wcale nie było takie małe. Dzięki hojności pana burmistrza (którego trzeba było o to błagać ze dwa, trzy lata) i pomocy mojego taty zamontowano tu mnóstwo kabelków, które posłużyły do zamontowanie głośników. Możne było robić dyskoteki i takie tam. Z tego podestu najczęściej jednak korzystałam ja i mój zespół.

Graliśmy na każdej możliwej imprezie, jaka tylko odbywała się w hali, co czyniło mnie, dziewczyny i chłopców… niesamowicie popularnymi ludźmi. Wszystkie dzieciaki w mieście nas znały i słuchały. Przynajmniej do dwóch roczników niżej od naszego i paru wyżej. Na pewno nie rocznik Ochy, bo to przecież dziesięciolatki i na pewno rocznik Kaigo i Itachiego, którzy mieli po dwadzieścia trzy lata na karku.

Obiecaliśmy sobie wszyscy, kiedy powstało to miejsce, że każde urodziny jakie tylko będą w naszej paczce, będą obchodzone właśnie tu. Tak więc, wczoraj skończyłam osiemnaście lat – odbyła się impreza, było… jak widać cudownie. Prawie nic nie pamiętam, jedynie jak wchodziliśmy, parę drinków, trochę piosenek i to wszystko.

– Więc pokazuj – ponaglił go Uchiha, a ja mu przytaknęłam.

Blondyn trochę pogrzebał w swoim telefonie, a kiedy znalazł odpowiedni folder wręczył mi aparat i powiedział:

– Wszystkie filmy i zdjęcia jakie tu wrzuciłem są z twoich urodzin. Mówiłem ci, że zrobię ci najlepsze urodziny na świecie i takie właśnie miałaś… Wyglądałaś przynajmniej na zadowoloną.

– Rozumiem… dziękuję – pocałowałam go w policzek, mówiąc to. Chłopak lekko się zarumienił, co było u niego normalne, gdy zmniejszałam między nami dystans i uśmiechnął radośnie. Zwróciłam się do Uchihy – Chcesz zobaczyć co wyprawialiśmy, skoro nie pamiętasz?

– Dawaj – uśmiechnął się łobuzersko, pukając palcami w krzesło obok siebie.

Wstałam, obeszłam stół i usadowiłam się obok niego. Spojrzeliśmy po sobie z rozbawieniem.

Odpaliłam pierwszy filmik. Drugi. Trzeci. Czwarty. I jedno zdjęcie, i kolejny film. Na wszystkich byliśmy uśmiechniętymi, dobrze zgranymi nastolatkami. Aż sama się uśmiechnęłam.

Parę ujęć pokazywało jak się całowałam z Sasuke, raz całowałam się z Ino. Nie pamiętam tego, co mnie przeraża.

Tańczyłam na rurze, ale nie takiej do striptizu, tylko jakiejś ze starej konstrukcji budynku.  Sasuke miał rzeczywiście rację, wychodziło mi to bardzo dobrze, jeżeli byłam aż tak pijana, żeby odtańczyć tego typu taniec przed znajomymi. O Ino nie wspomnę, bo się rozebrała. Do majtek. Nie ogarniam tej dziewczyny.

Było też nagrane parę piosenek, co mnie strasznie uradowało. Przynajmniej mamy jakiś materiał, gdybyśmy chcieli walnąć teledysk do szkoły na muzykę, jako praca dodatkowa. Wszystko było pięknie i ładnie. Śmialiśmy się z tego, co wyprawialiśmy, bo byliśmy pewni, że normalnie nawet nie wpadlibyśmy na zrobienie takich rzeczy. Aż tu nagle do kuchni wpadła moja matka.

Miała twarz poczerwieniałą od złości, a kiedy zobaczyła Sasuke to oczy mało co jej nie wypłynęły na twarz. Szkoda, bo to byłby dla mnie naprawdę pasjonujący widok. Uchiha natomiast siedział sobie obok mnie i jak gdyby nigdy nic patrzył na nią beznamiętnie.

– Sakura – powiedziała, a w jej głosie usłyszałam jad. Skrzywiłam się.

– Co? – odburknęłam.

– Już ty dobrze wiesz co! – zagrzmiała – Co on tu robi?

– Siedzi.

– Nie pyskuj – pouczyła mnie. Przewróciłam oczami – Miałaś z nim zerwać.

– No tak, miałam. – potwierdziłam, a później uśmiechnęłam się chytrze, dodając – Ale jak widać wypadło mi z głowy.

– O co chodzi? – zapytał Sasuke.

– Och, nie ważne – odparłam, uśmiechając się również do niego. – Mojej mamie wydaje się, że może mi dyktować, co mam robić, a ja jej posłucham.

Moją matkę zatkało. Jednak nie na długo. Obydwie miałyśmy w genach szybkie ocenianie sytuacji i pozbywanie się szoku. Zwróciła się do Naruto.

– Uzumaki, skarbie – zemdliło mnie, gdy usłyszałam jej przesłodzony, ciepły głos. Do wszystkich potrafiła tak mówić, tylko nie do mnie i Sasuke. – zabierz kolegę i zmykajcie, bo muszę sobie coś wyjaśnić z Sakurą.

– Dobrze – odparł Naruto, zdziwiony całą sprawą. Wziął Sasuke pod ramię, a ten zdążył tylko dać mi buziaka w policzek i zniknąć w przedpokoju.

Zostałam z nią sama.

Panowała taka cisza, że słyszałam, jak dudni moje serce. Nie chciałam tu być z nią, sama. Teraz moja wcześniejsza odwaga na nic mi się nie zda.

– Prosiłam cię…  

Odwróciłam się do niej twarzą, ze złością patrząc jej w oczy. Jej były puste. Zawsze, kiedy na mnie patrzyła, jej oczy były właśnie takie. Bez wyrazu. Bez… mówiąc po prostu szczerze… bez miłości. Nie patrzyła na mnie tak, jak na Yuri czy Ochę. Boję się powiedzieć, co mi ten wzrok przypominał, ponieważ nie wyobrażacie sobie, co to znaczy, kiedy matka patrzy się w ten sposób na swoje dziecko.

– A ty jak zwykle myślałaś, że jesteś mądrzejsza. Oświecę cię… nie jesteś.

* * *

Kiedy wyszliśmy od Sakury miałem dziwne przeczucie, że stanie się coś złego. Nie chodziło o to, że matka zielonookiej wyraźnie mnie nienawidzi, bo jej zdanie o sobie miałem głęboko gdzieś. Ton tej kobiety, jej wzrok, kiedy patrzyła na nią… nie do opisania. Wolałem nie wiedzieć, co myślała o swojej córce. W ciągu tego dnia i reszty weekendu wielokrotnie próbowałem się dodzwonić do Sakury. Ten niepokój nie dawał mi spokoju. Bałem się o nią. W dodatku jej okna były zasłonięte, cały czas, co nigdy się nie zdarzało, bo Haruno uwielbiała przecież wyglądać przez okna na świat zewnętrzny, szczególnie, że przez resztę wolnego świeciło słońce.

W poniedziałek do szkoły poszedłem sam. Sakura spóźniła się na pierwszą lekcję. Kiedy na przerwie zapytałem ją, dlaczego nie odbierała wykręciła się, że komórka się jej rozładowała i zgubiła ładowarkę. Uśmiechała się przy tym ślicznie, tak… niewinnie. Ale jej oczy były martwe, jakby ktoś wyssał z nich życie.

Kłamała. Wcale nie było okej. Znam ją przecież od dziecka i wiem, kiedy coś kręci. Gdy kłamie zawsze woli patrzeć się w podłogę, niż w oczy rozmówcy. Tak też zrobiła teraz. Mówiła do mnie niby pogodnie, niby rozbawiona, ale była wyraźnie smutna. Byłem przekonany, że w jej domu, po moim wyjściu stało się coś, o czym nie powinienem wiedzieć. Coś czego nie potrafiłem sobie wyobrazić.

W dodatku, chociażby nie wiem jak chciała, nie ukryłaby tego cienia na lewym policzku. Nawet podkład, puder czy co tam innego… nic nie mogło ukryć tego paskudnego szarego cienia na jej ślicznej, smutnej twarzy. Kiedy go zobaczyłem, zawrzała we mnie straszna złość. Byłem pewny, że to robota jej matki. Sam chciałem ją nieźle poturbować. Nie miała prawa uderzyć swojego dziecka!

Jednak najgorsze było jeszcze przede mną. Najdelikatniej jak tylko mogłem w tym wzburzonym stanie dotknąłem tego siniaka. Ciągnął się od kącika oka aż do linii szczęki. Pogłaskałem ją, tak żeby nie sprawić jej bólu. Traf chciał, że gdy Sakura podniosła rękę, żeby zabrać moją dłoń, rękaw mundurka odsłonił kawałek jej nadgarstka.

Z pewnością nie wyobrażacie sobie, jaki wstrząs musi przeżyć chłopak, który widzi tak zmasakrowaną rękę. Aż nogi się pode mną ugięły, kiedy zobaczyłem te szramy, niektóre szerokie na parę milimetrów. One… musiały być najdalej ze wczoraj. Boże, kiedy pomyślę co ona musiała robić za tymi zasłonami…

– Sakura – szepnąłem i spojrzałem w jej oczy z przerażeniem.

Zorientowała się, że po raz kolejny zobaczyłem to czego nie powinienem i szybko naciągnęła rękaw marynarki, zasłaniając blizny jak tylko mogła. Ale przede mną nie mogła ich zasłonić. Za późno.

– Nie zrozumiesz – odszepnęła mi i pobiegła na następną lekcję.

To był WDŻ. Dziewczyny miały w Sali od biologii numer 209, na wschodnim skrzydle, a my w Sali od matematyki numer 110, poziom niżej. Jednak nie mogłem się zmusić, żeby wykonać jaki kolwiek ruch, poza skuleniem się pod ścianą biblioteki, przy której rozmawiałem z różowowłosą. Zaniosłem się głuchym szlochem. Wiem, że chłopaki niby nie płaczą, ale my przecież też mamy jakieś uczucia.

~ NO TAK, WIEM ŻE NIE WIEM, CO TO ZNACZY „DWA TYGODNIE” (w odpowiedzi do komentarza Juli Hanare) ALE WIECIE – REMONT SIĘ SKOŃCZYŁ, MAM FERIE, WIĘC ROZDZIAŁ NAPISAŁAM I DODAJĘ ^_^ JESTEM CIEKAWA WASZYCH OPINII NA TEMAT SYTUACJI SAKURY I SASUKE. CO WEDŁUG WAS POWINIEN ZROBIĆ W TAKIEJ SYTUACJI? NIE ŻAL WAM SAKURY? CO BYŚCIE ZROBILI NA JEJ MIEJSCU? UCIEKLIBYŚCIE? A MOŻE WYGADALI SIĘ PRZYJACIELOWI? JA WIEM, CO ONI ZROBIĄ, ALE NIEZMIERNIE CIEKAWIĄ MNIE WASZE POMYSŁY :D A JAK OGL ODCZUCIA WZGLĘDEM BLOGA? BO OSTATNIO TO TYLKO SŁYSZĘ HEJTY NA SASUKE XDDD DO ZOBACZENIA PRZY ROZDZIALE 18! (Jezu, zbliżamy się do końca – nie ogarniam tego) POZDRAWIAM I CAŁUJĘ.

Cierpiąca Nanase